Θέλουμε?

Αφορμή για το συγκεκριμένο post αποτέλεσε το Post-υστερόγραφο του γλυκύτατου Mahler για τη γιορτή της μητέρας.

Και κάτι ο τρόπος που τα λέει, κάτι το θέμα που θίγει, κάτι η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία, κάτι ο καιρός που χαμογελάει στις καρδιές μας και θέλουμε να βλέπουμε όμορφες εικόνες και να βιώνουμε όμορφα συναισθήματα, κάτι η νεα γενιά (ναι ναι Mahleraki, κι εσυ στη νέα γενιά συγκαταλέγεσαι και ας κλέβεις χρόνια στο προφίλ σου! :p) που νομίζω ότι τη βλέπω να ξεσηκώνεται και να ζητάει περισσότερα για όλους, κάτι το ενα κάτι το άλλο με κάνει να γράφω σήμερα εδω και να αναζητάω ιδέες....λύσεις...πώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Πώς μπορούμε να ελατώσουμε τον πόνο ή τη δυστυχία ορισμένων ανθρώπων. Είναι πολλοί και είμαστε λίγοι αλλά είμαστε και μια παρέα που μεγαλώνει και δεν γίνεται να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Ας σκεφτούμε, ας κατεβάσουμε ιδέες...ας μην μείνουμε άλλο στα λόγια.

Όλες αυτές οι εικόνες είναι αληθινές και υπάρχουν ακόμα και όταν κλείνουμε την εφημερίδα μας, ακόμα και όταν αλλάζουμε το κανάλι στην τηλεόραση. Και μπορεί να νιώθω τυχερή που ζω στην καλή πλευρά του κόσμου, που εχω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, το σπίτι μου, τη δουλειά μου αλλά...υπάρχουν στιγμές όπως χθές όταν διάβασα το κέιμενο του Mahler όπου ολα αυτά τα "μου" βάρυναν πάνω από το κεφάλι μου και είπα να ζητήσω τη βοήθεια όλων εδω...όσοι είμαστε, όσοι διαβάζουν αυτό το blog. Ας κάνουμε ενα brainstorming και όπου βγεί. Τουλάχιστον θα έχει γίνει μια προσπάθεια...και είναι μια αρχή! :)

Υ.Γ. Μια φωνή από μακριά μου είπε ότι με τον τρόπο αυτό βάζω τον κάθε ενα από εμάς απέναντι σε μια ευθύνη που ουσιαστικά δεν θέλουμε να έχουμε...δεν έχει άδικο και ζητάω συγνώμη αν με τον τρόπο αυτό φορτώνω τον κόσμο που έχει ηδη μικρά ή μεγάλα προβλήματα με παραπάνω έννοιες. Αλλά, με στεναχωρούν τέτοιες εικόνες, αυτή η πραγματικότητα...Εν πάσει περιτπώσει, αυτές είναι δικές μου σκέψεις οπότε ο καθένας μπορεί να γράψει τη γνώμη του. 1 :) .