30 Σεπτεμβρίου 2011

Θες να σου πω...?


Σήμερα είμαι θλιμμένα χαρούμενη και δεν εχω ιδέα τι να δηλώσω...θλιμμένη ή χαρούμενη. Αποσυντονισμένη και αποπροσανατολισμένη. Λες και αφήνω κάτι πίσω που αγαπώ για να πορευτώ με κάτι που είναι εδω, απτό και με παρουσία παρούσα και αγαπώ ακόμα περισσότερο. Περίεργο συναίσθημα. Μια μικρή ανακούφιση χωρίς βαθύ αναστεναγμό που αφήνει όμως και μια εκκρεμότητα. Λοιπόν ξέρεις τι θα κάνω...? Θα τσακίσω μια τεράστια ΙΟΝ Αμυγδάλου (από εκείνες με τα ολόκληρα αμύδγαλα που κάθε τετραγωνάκι ζυγίζει 1 κιλό και 9387569345 θερμίδες...? Ε μια τέτοια!) χωρίς ίχνος τύψεων, χωρίς ούτε ενα ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου. Γιατί, δεν ξέρω αν στο είπα, είμαι θλιμμένα χαρούμενη σήμερα και κάνω την ανατροπή. Εκτός κι αν είμαι χαρούμενα θλιμμένη....στην περίπτωση αυτή θα φαω μια πάστα ποντικάκι να γελάσει το χειλάκι μου!

28 Σεπτεμβρίου 2011

Χα!


Γιατί πολύ τον γουστάρω τον κύριο Tiersen, ιδίως όταν στολίζει και με τέτοια λόγια την ούτως ή άλλως υπέροχη μουσική του...
Για τα δύσκολα που δεν θα γίνουν πιο εύκολα αλλά μπορεί να γίνουν λίγο πιο συμπαθή, σε ενα κόσμο που δημιουργεί και συντηρεί πολλές αντιπάθειες τον τελευταίο καιρό...

26 Σεπτεμβρίου 2011

Όταν ο χρόνος είναι σχετικός...


το ίδιο σχετική είναι και η αναβολή για την επόμενη μέρα...γιατί κάθε προηγούμενη μέρα έχει μια
επόμενη που την ακολουθεί άρρηκτα, στενά, αιώνια...
Ες αύριον λοιπόν...

21 Σεπτεμβρίου 2011

Ζητώντας...


Ζητάω πολλά...(?)

Είναι που καμιά φορά, η βεβαιότητα οτι "φυσικά και μπορω να τα καταφέρω" κάνει διακοπές και χάνω το σήμα μου. 
Ίσως να χάνω και τα σημάδια που εχω αφήσει στην πορεία. 
Δεν θέλω να είσαι δίπλα μου σωματικά. Η φυσική σου παρουσία είναι ευπρόσδεκτη αλλά οχι απαραίτητη. Είμαστε εκπαιδευμένοι άλλωστε να ψάχνουμε μέχρι να βρούμε, να ψαχνόμαστε μέχρι να βρεθούμε. Αυτό που θέλω είναι να μπορώ να κλείνω τα μάτια μου και να σκέφτομαι οτι είσαι κάπου...λίγο πιο δω λίγο πιο κει δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. 
Αρκεί να είσαι κάπου. 
Αρκεί να μπορώ να σε βρίσκω...αυτό που λέμε μια σκέψη μακριά. 

Φυσικά και ζητάω πολλά...μια πρόταση που συνδυάζει "θέλω" και "μπορώ" είναι από μόνη της αχόρταγη. 
Μη με παρεξηγείς...είναι που καμιά φορά χάνω το σήμα μου, το σημάδι μου, την αρχή και το τέλος μου. 
Και μένω κάπου στη μέση, δύσκολο να αποφασίσω πρός τα που θέλω, μπορώ ή (τελικά) πρέπει να παω. 
"Θέλω", "μπορώ", μόλις ήρθε και το "πρέπει"...
Έχουμε δρόμο ακόμα, το ξέρεις έτσι? Σε σένα μιλάω...εκεί μέσα στον καθρέφτη...

18 Σεπτεμβρίου 2011

Παρέα(κι)



...Κι αν οι αποστάσεις είναι σχετικές, κι αν ο δρόμος είναι μεγάλος, κι αν καμιά φορά τα βήματά μας είναι βαριά και δεν οδηγούν κάπου....η σκέψη οτι στη διαδρομή (μάλλον) δεν θα είσαι μόνος γίνεται ο καλύτερος συνταξιδιώτης.

17 Σεπτεμβρίου 2011

Με δόξα και τιμή!

Εκκαθαριστικό Σημείωμα Εισφορών και Τέλους Επιτηδεύματος...

Μας ήρθε σήμερα το πρωί και αποτελεί τιμή για το σπιτικό μας να το πληρώσουμε!!!! Ιδίως αυτό το "Τέλος Επιτηδεύματος", μπορώ να σου πω οτι κάνει τη λίμπιντό μου να βρίσκει ταβάνι και γρατζουνάω τους τοίχους σαν γάτα λίγο πρίν την άνοιξη!!!! Πού, σε ρωτάω, πού αλλού μπορεί ενα τέτοιο τετραψήφιο ποσό να προκαλέσει τέτοια έξαψη???!!! Γατούλη Υπουργέ...κάτι τέτοια μας κάνεις και πώς να μην σε αγαπάμε?! Νιαου!

πι.ες. Αγάπη, κάτσε εκεί που είσαι! Μην κάνεις ρούπι! Πακετάρω τα αιλουροειδή κ σου έρχομαι να πουλάμε μπανάνες στο δρόμο! Εδω ετοιμάζονται να μας κουτουπώσουν οι...επιτήδιοι.

15 Σεπτεμβρίου 2011

Eternal Loop...

Όταν πρωτοάκουσα το συγκεκριμένο τραγούδι το βρήκα...σκληρό και έντονα επίπονο. 

Ένιωθα σα να προσπαθούσα να ξεφύγω απο την πραγματικότητα και αγωνιζόμουν και έτρεχα και λαχάνιαζα και έπεφτα και ξανασηκωνόμουν δίχως να κοιτάζω πίσω. 
Και λίγο πριν να ξεφύγω από οτι με κυνηγούσε, λίγο πριν να φτάσω στην γραμμή εκείνη που με διαχωρίζει από οτι εγω θεωρώ ασφαλές...συνειδητοποιώ απλά οτι δεν έχω κουνηθεί από τη θέση μου. Δεν εχω κάνει ούτε ενα βήμα, δεν εχω αλλαξει θέση, δεν εχω κινηθεί στο χώρο και το χρόνο...

Και κάπου εκεί αρχίζω να πέφτω...τα μάτια μου κλειστά, το κεφάλι μου πρός τα κάτω, νιώθω το σώμα μου πολύ ελαφρύ ώστε να το ορίσω κι όμως πολύ βαρύ για να μείνει σταθερό...πέφτω γρήγορα κι όμως μπορώ να μετρήσω κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, κάθε ωρα, κάθε ζωή που έχει περάσει από πάνω μου. 

Η καρδιά μου χτυπάει αργά. 
Το μυαλό μου συνειδητοποιεί και βλέπει καθαρά τις εικόνες που περνάνε μπροστά από τα μάτια μου λες και είναι πορτραίτα που κρέμονται σε ενα τοίχο. 

Ο κόσμος μου φαίνεται μικρός ή εγω μεγάλωσα? 

Τι προλαβαίνω να κάνω πρίν να φτάσω στο έδαφος? 

Πόσα μπορώ να χάσω ώστε να ζήσω ακόμα μια ζωή που να μην είναι ενα κακό αντίγραφο εκείνων που ονειρεύτηκα?

Κι ολα αυτά από ενα τραγούδι...ενα τραγούδι που άκουσα πρόσφατα και καρφώθηκε στο μυαλό μου και κάθε φορά που το ακούω ζω την ίδια πτώση ξανά και ξανά...μόνο που ποτέ δεν φτάνω στο έδαφος.
Αιωρούμαι αιώνια...




Nothing could be bring me closer
Nothing could be bring me near
Where is the road I follow?
to leave, leave


It's under, under, under my feet.
The sea spread out there before me.
Where do I go when the land touches sea?
There is my trust in what I believe.

Shifting the dream
Nothing could bring me further from my old friend time.
Shifting the dream
It's charging the scene
I know where I marked the signs.

I suffer the dreams of a world gone mad
I like it like that and I know it
I know it well, ugly and sweet,
I temper madness with an even extreme.

Lift me, lift me,
I attain my dream.
I lost myself, I lost the
Heartache calling me.
I lost myself in sorrow
I lost myself in pain.
I lost myself in gravity,
Memory, leave, leave.

Lift my hands, my eyes are still,
I'll walk into the sea
Shoot myself in a different place
And leave it

I've longed for this to take me,
I've longed for my release
I've waited for the callin'
To leave, leave.

That's what keeps me,
That's what keeps me,
That's what keeps me down,
To leave it, leave it,
Leave it all behind

14 Σεπτεμβρίου 2011

Πάμε γι'άλλες πολιτείες!

Μετά από 5 ημέρες στο βροχερό και συννεφιασμένο και λίγο μουντό αλλά τόσο γοητευτικό Αμστελόδαμο (κοίτα που το συμπάθησα καλέ!), ακόμα και ο ήλιος της Ελλάδας κάτι δεν μου κάνει πια...
Κι αν ακόμα κι αυτός ο ήλιος δεν μπορεί να με (συγ)κρατήσει τότε την κάτσαμε τη βάρκα πατριώτη!!!!!! 

Άντε καλώς σας βρήκα, καλώς με βρήκατε και μη χειρότερα!



7 Σεπτεμβρίου 2011

My way...



Sometimes, I just need a moment to settle down, get myself together and put my thoughts into the right order.
Then I need to mess up this perfect order and start all over again, hoping that this time I will be wise enough not to think that I will get a second chance to make a good first start...

Salut! ;)

1 Σεπτεμβρίου 2011

Πρώτη μέρα σχολείο...


Ο Σεπτέμβριος ανέκαθεν παρέπεμπε σε ενοχλητικά θέματα όπως την επιστροφή στο σχολείο, τότε, την επιστροφή στο γραφείο, τώρα...την ίδια στιγμή βέβαια, το γεγονός οτι υπάρχει γραφείο να επιστρέψω, ακόμα τουλάχιστον, αποτελεί μια παρήγορη σκέψη οπότε δεν γκρινιάζω...πολύ.
Παρόλα αυτά, στο μυαλό μου υπάρχει πάντα εκείνο το συναίσθημα της μαύρης μαυρίλας που ένιωθα από μικρή όταν έφτανε η 1η μέρα του Σεπτέμβρη. Ύστερα ξεκινούσε η ανίστροφη μέτρηση και κάπου εκεί γύρω στις 11-12 του μηνός τα ύστερα του κόσμου...πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη μέρα σε νεα βάσανα, νεα μαθήματα, παλιοί και νέοι φίλοι...κάποια στιγμή και νεο σχολείο αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Βέβαια, το μαύρο συναίσθημα της επιστροφής στο θρανίο είχε πάντα έναν "ροζ" τόνο να σπάει τη μουνταμάρα. Μα μια καινούρια τσαντούλα (ροζ!), μα μια καινούρια κασσετίνα (ροζ!), μα μερικές ξυλομπογιές και μαρκαδόροι (πολλά τα χρώματα και σίγουρα το ροζ ήταν ανάμεσα σε αυτά επομένως τα υπόλοιπα ήταν απλά διακοσμητικά!), μα μερικά αυτοκόλλητα που ήταν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για τα καινούρια μου βιβλία και τετράδια μήπως και παραμυθιαζόμουν και άνοιγα κανένα από αυτά (...που τούβλο μπήκες τούβλο να βγεις...κουβέντες παρότρυνσης από τον πατέρα...άφησαν εποχή σου λεω!!!!)...Ολα τα παραπάνω ήταν στοιχεία και σημεία (και τέρατα!) μιας εποχής που άφησε εποχή και τη θυμάμαι πότε με νοσταλγία πότε με ανακούφιση που πέρασε!
Υπάρχει όμως μια εικόνα στο μυαλό μου η οποία, παραδόξως, δεν έχει χαθεί στο μεγάλο κουτί του χρόνου και κάθε φθινόπωρο, κάπου εκεί όταν η μέρα αρχίζει να μικραίνει και τα πρώτα σύννεφα του πολέμου κάνουν την εμφάνισή τους, εγω επιστρέφω κάμποσα χρόνια πίσω, φοράω μια μπλε ποδιά με κοντά μανίκια (με τέτοια χέρια κουπιά που να βρω μανίκι να μου κάνει...3/4 ολα και ήμουν πάντα στη μόδα χωρίς να το ξέρω!), αρματώνομαι μια τεράστια τσάντα γεμάτη με ολα τα προαναφερθέντα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ και ξεκινάω για πρώτη φορά τη διαδρομή που έμελε να ακολουθήσω πολλέέέέές φορές τα επόμενα χρόνια.
Με το χέρι της μαμάς να σφίγγει και να χαλαρώνει σε κάθε βήμα, επιτρέποντας έτσι στο άγχος της να μας ακολουθεί σε ολη τη διαδρομή. Εγω πάλι, είχα το νου μου μη μου φύγει η τσάντα, μη και δεν πήρα μαζί την κασσετίνα με το ροζ μαρκαδόρο και τη ροζ ξυλομπογιά (τα υπόλοιπα χρώματα τα είχα αφήσει σπίτι καθώς δεν με αφορούσαν!) ενω έκανα πρόβα τι θα έλεγα στο πρώτο παιδάκι που θα αποφάσιζα οτι θα ήθελα να γίνουμε φίλοι και να μείνουμε μαζί για πάντα (κάντι σαν την Elmira των Looney Tunes...αν μάλιστα ήταν αγοράκι θα το παντρευόμουν κιόλας και θα ζούσαμε πάνω σε ενα δέντρο σαν την Πίπη Φακιδομύτη...όπως καταλαβαίνεις, από μικρή, η υποδομή της κουζίνας σε ενα σπίτι δεν με απασχολούσε καν...θα τρώγαμε φύλλα και κάμπιες!) Ήμουν λοιπόν τόσο πολύ στον δικό μου υπέροχο κόσμο που αδυνατούσα να προσέξω τη μαμά μου η οποία, έχοντας μείνει ξάγρυπνη ολο το βράδυ, είχε το δάκρυ στην άκρη του ματιού της ανα πάσα ωρα και στιγμή ενω κάθε της προσπάθεια να μου μιλήσει για την εμπειρία της "πρώτης μέρας στο σχολείο" έπεφτε στο κενό εφόσον η καινούρια μου τσάντα ήταν, πώς να το κάνουμε, πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον θέμα πρός συζήτηση!!
Το σπίτι του παππού μου ήταν στο δρόμο για το σχολείο...ο μπαμπάς της μαμάς μου...ο πιο όμορφος, υπέροχος, γλυκός, κομψός, υπομονετικός, καλόκαρδος άνθρωπος του κόσμου! Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον οποίο μοιάζω, όλοι συμφωνούν οτι εκείνος είναι ο άνθρωπος αυτός. Αδυναμία μου μεγάλη εκείνος, αδυναμία του μεγάλη εγω. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία...
Καθώς πηγαίναμε σχολείο λοιπόν, η μαμά, το άγχος της κι εγω, σταματήσαμε στο σπίτι του παππού να μου δώσει την ευχή του. Θεωρητικά αυτό σήμαινε φιλί, αγκαλιά και καλή επιτυχία. Πρακτικά πήρα ενα τοστ, 1000 δραχμές (τις οποίες μια που τις είδα και μια που τις έβαλε η μαμά στον κουμπαρά και έμεινα με τη χαρά της προοπτικής ενος ακόμα ροζ μαρκαδόρου!), μια τεράστια αγκαλιά και με άφησαν στο χωλ να αλλάζω τη διαρύθμιση του περιεχομένου της τσάντας μου για 875326η φορά την ίδια μέρα. Οι δυο τους πήγαν στην κουζίνα για λίγη ώρα, για πολλή ώρα...ο χρόνος είναι σχετικός όταν έχεις τόσα πολλά αυτοκόλλητα και έναν τοίχο να διακοσμήσεις! Το θέμα είναι οτι όταν η μαμά βγήκε από την κουζίνα ήταν λες και έβλεπα έναν άλλον άνθρωπο. Πιο ήρεμη μου φάνηκε, πιο γελαστή την είδα...και σκέψου οτι είχα και το νου μου στον τοίχο και είναι πολλά τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε Νίτσα μου....
Πέρασαν πολλά πολλά πολλά (αν γράψω ακόμα ενα "πολλά" θα πάθω κρίση ηλικίας τώρα!) χρόνια από τότε και σε μια άσχετη χρονική στιγμή, μιλώντας με τη μαμά για τον παππού, θυμηθήκαμε εκείνη την ημέρα. Μου είπε για το άγχος και τους φόβους της για εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο και τη ρώτησα τι είχαν πει με τον παππού που την έκανε να αλλάξει η ψυχολογία της τόσο γρήγορα. Μου απάντησε πως ο παππούς απλά της θύμισε κάτι που η ίδια είχε ξεχάσει...οτι έπρεπε απλά να με επιστευτεί. Κι όταν του είπε οτι ήμουν μόνο 5.5 χρονών και οτι δεν ήταν θέμα εμπιστοσυνης, εκείνος της απάντησε πώς στην περίπτωση αυτή αν θα την έκανε να νιώσει καλύτερα, εκείνος θα ερχόταν κάθε μέρα εξω από το σχολείο μου θα καθόταν εκεί από την αρχή μέχρι το τέλος και θα με πρόσεχε...άγρυπνος φρουρός της δικής μου παιδικής μου αθωότητας και της μαμαδίστικης ανσφάλειας. Δεν χρειάστηκε...μετά από μια εβδομάδα χάθηκα στη διαδρομή από το σχολείο για το σπίτι οπότε τους έδωσα την πρώτη κρυάδα ενω μετά από περίπου ενα μήνα έδειρα ενα αγοράκι επειδή μου ζωγράφισε την τσάντα. Μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου...άλλωστε ήμουν πιο ψηλή από ολα τα παιδάκια!
Καλό μήνα να έχουμε λοιπόν και καλή επιστροφή...σε θρανία, γραφεία, στο σπίτι, στην κίνηση, στους φίλους που έχουμε καιρό να δούμε, στο άγχος και την ανασφάλεια, σε οτι μας περιμένει και σε οτι ελπίζουμε...γιατί πάντα σε κάτι ελπίζουμε!