1 Σεπτεμβρίου 2011

Πρώτη μέρα σχολείο...


Ο Σεπτέμβριος ανέκαθεν παρέπεμπε σε ενοχλητικά θέματα όπως την επιστροφή στο σχολείο, τότε, την επιστροφή στο γραφείο, τώρα...την ίδια στιγμή βέβαια, το γεγονός οτι υπάρχει γραφείο να επιστρέψω, ακόμα τουλάχιστον, αποτελεί μια παρήγορη σκέψη οπότε δεν γκρινιάζω...πολύ.
Παρόλα αυτά, στο μυαλό μου υπάρχει πάντα εκείνο το συναίσθημα της μαύρης μαυρίλας που ένιωθα από μικρή όταν έφτανε η 1η μέρα του Σεπτέμβρη. Ύστερα ξεκινούσε η ανίστροφη μέτρηση και κάπου εκεί γύρω στις 11-12 του μηνός τα ύστερα του κόσμου...πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη μέρα σε νεα βάσανα, νεα μαθήματα, παλιοί και νέοι φίλοι...κάποια στιγμή και νεο σχολείο αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Βέβαια, το μαύρο συναίσθημα της επιστροφής στο θρανίο είχε πάντα έναν "ροζ" τόνο να σπάει τη μουνταμάρα. Μα μια καινούρια τσαντούλα (ροζ!), μα μια καινούρια κασσετίνα (ροζ!), μα μερικές ξυλομπογιές και μαρκαδόροι (πολλά τα χρώματα και σίγουρα το ροζ ήταν ανάμεσα σε αυτά επομένως τα υπόλοιπα ήταν απλά διακοσμητικά!), μα μερικά αυτοκόλλητα που ήταν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για τα καινούρια μου βιβλία και τετράδια μήπως και παραμυθιαζόμουν και άνοιγα κανένα από αυτά (...που τούβλο μπήκες τούβλο να βγεις...κουβέντες παρότρυνσης από τον πατέρα...άφησαν εποχή σου λεω!!!!)...Ολα τα παραπάνω ήταν στοιχεία και σημεία (και τέρατα!) μιας εποχής που άφησε εποχή και τη θυμάμαι πότε με νοσταλγία πότε με ανακούφιση που πέρασε!
Υπάρχει όμως μια εικόνα στο μυαλό μου η οποία, παραδόξως, δεν έχει χαθεί στο μεγάλο κουτί του χρόνου και κάθε φθινόπωρο, κάπου εκεί όταν η μέρα αρχίζει να μικραίνει και τα πρώτα σύννεφα του πολέμου κάνουν την εμφάνισή τους, εγω επιστρέφω κάμποσα χρόνια πίσω, φοράω μια μπλε ποδιά με κοντά μανίκια (με τέτοια χέρια κουπιά που να βρω μανίκι να μου κάνει...3/4 ολα και ήμουν πάντα στη μόδα χωρίς να το ξέρω!), αρματώνομαι μια τεράστια τσάντα γεμάτη με ολα τα προαναφερθέντα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ και ξεκινάω για πρώτη φορά τη διαδρομή που έμελε να ακολουθήσω πολλέέέέές φορές τα επόμενα χρόνια.
Με το χέρι της μαμάς να σφίγγει και να χαλαρώνει σε κάθε βήμα, επιτρέποντας έτσι στο άγχος της να μας ακολουθεί σε ολη τη διαδρομή. Εγω πάλι, είχα το νου μου μη μου φύγει η τσάντα, μη και δεν πήρα μαζί την κασσετίνα με το ροζ μαρκαδόρο και τη ροζ ξυλομπογιά (τα υπόλοιπα χρώματα τα είχα αφήσει σπίτι καθώς δεν με αφορούσαν!) ενω έκανα πρόβα τι θα έλεγα στο πρώτο παιδάκι που θα αποφάσιζα οτι θα ήθελα να γίνουμε φίλοι και να μείνουμε μαζί για πάντα (κάντι σαν την Elmira των Looney Tunes...αν μάλιστα ήταν αγοράκι θα το παντρευόμουν κιόλας και θα ζούσαμε πάνω σε ενα δέντρο σαν την Πίπη Φακιδομύτη...όπως καταλαβαίνεις, από μικρή, η υποδομή της κουζίνας σε ενα σπίτι δεν με απασχολούσε καν...θα τρώγαμε φύλλα και κάμπιες!) Ήμουν λοιπόν τόσο πολύ στον δικό μου υπέροχο κόσμο που αδυνατούσα να προσέξω τη μαμά μου η οποία, έχοντας μείνει ξάγρυπνη ολο το βράδυ, είχε το δάκρυ στην άκρη του ματιού της ανα πάσα ωρα και στιγμή ενω κάθε της προσπάθεια να μου μιλήσει για την εμπειρία της "πρώτης μέρας στο σχολείο" έπεφτε στο κενό εφόσον η καινούρια μου τσάντα ήταν, πώς να το κάνουμε, πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον θέμα πρός συζήτηση!!
Το σπίτι του παππού μου ήταν στο δρόμο για το σχολείο...ο μπαμπάς της μαμάς μου...ο πιο όμορφος, υπέροχος, γλυκός, κομψός, υπομονετικός, καλόκαρδος άνθρωπος του κόσμου! Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον οποίο μοιάζω, όλοι συμφωνούν οτι εκείνος είναι ο άνθρωπος αυτός. Αδυναμία μου μεγάλη εκείνος, αδυναμία του μεγάλη εγω. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία...
Καθώς πηγαίναμε σχολείο λοιπόν, η μαμά, το άγχος της κι εγω, σταματήσαμε στο σπίτι του παππού να μου δώσει την ευχή του. Θεωρητικά αυτό σήμαινε φιλί, αγκαλιά και καλή επιτυχία. Πρακτικά πήρα ενα τοστ, 1000 δραχμές (τις οποίες μια που τις είδα και μια που τις έβαλε η μαμά στον κουμπαρά και έμεινα με τη χαρά της προοπτικής ενος ακόμα ροζ μαρκαδόρου!), μια τεράστια αγκαλιά και με άφησαν στο χωλ να αλλάζω τη διαρύθμιση του περιεχομένου της τσάντας μου για 875326η φορά την ίδια μέρα. Οι δυο τους πήγαν στην κουζίνα για λίγη ώρα, για πολλή ώρα...ο χρόνος είναι σχετικός όταν έχεις τόσα πολλά αυτοκόλλητα και έναν τοίχο να διακοσμήσεις! Το θέμα είναι οτι όταν η μαμά βγήκε από την κουζίνα ήταν λες και έβλεπα έναν άλλον άνθρωπο. Πιο ήρεμη μου φάνηκε, πιο γελαστή την είδα...και σκέψου οτι είχα και το νου μου στον τοίχο και είναι πολλά τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε Νίτσα μου....
Πέρασαν πολλά πολλά πολλά (αν γράψω ακόμα ενα "πολλά" θα πάθω κρίση ηλικίας τώρα!) χρόνια από τότε και σε μια άσχετη χρονική στιγμή, μιλώντας με τη μαμά για τον παππού, θυμηθήκαμε εκείνη την ημέρα. Μου είπε για το άγχος και τους φόβους της για εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο και τη ρώτησα τι είχαν πει με τον παππού που την έκανε να αλλάξει η ψυχολογία της τόσο γρήγορα. Μου απάντησε πως ο παππούς απλά της θύμισε κάτι που η ίδια είχε ξεχάσει...οτι έπρεπε απλά να με επιστευτεί. Κι όταν του είπε οτι ήμουν μόνο 5.5 χρονών και οτι δεν ήταν θέμα εμπιστοσυνης, εκείνος της απάντησε πώς στην περίπτωση αυτή αν θα την έκανε να νιώσει καλύτερα, εκείνος θα ερχόταν κάθε μέρα εξω από το σχολείο μου θα καθόταν εκεί από την αρχή μέχρι το τέλος και θα με πρόσεχε...άγρυπνος φρουρός της δικής μου παιδικής μου αθωότητας και της μαμαδίστικης ανσφάλειας. Δεν χρειάστηκε...μετά από μια εβδομάδα χάθηκα στη διαδρομή από το σχολείο για το σπίτι οπότε τους έδωσα την πρώτη κρυάδα ενω μετά από περίπου ενα μήνα έδειρα ενα αγοράκι επειδή μου ζωγράφισε την τσάντα. Μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου...άλλωστε ήμουν πιο ψηλή από ολα τα παιδάκια!
Καλό μήνα να έχουμε λοιπόν και καλή επιστροφή...σε θρανία, γραφεία, στο σπίτι, στην κίνηση, στους φίλους που έχουμε καιρό να δούμε, στο άγχος και την ανασφάλεια, σε οτι μας περιμένει και σε οτι ελπίζουμε...γιατί πάντα σε κάτι ελπίζουμε!

9 σχόλια:

Tommy είπε...

Πρώτον.... χρώμα ροζ:αν βάλεις κι άλλο, θα πάθω αναφυλαξία

Δεύτερον... μαμά:κάτι ήξερε η γυναίκα

Τρίτον... παππούς:απίστευτος (και, ναι! έχεις πάρει από αυτόν όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις)

Τέταρτον... εσύ: όπως πάντα τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (με την καλή έννοια)

Πέμπτον... αυτοκόλλητα: νομίζω ο,τι πρέπει να ήταν το πρώτο φετίχ που απέκτησα γύρω στα 5 μου χρόνια, αλλά επίσης απέκτησαν και όλες οι λείες επιφάνειες του περίγυρού μου... :-)

Φιλιά πολλά Ντοτ!
Καλώς σε βρήκα

Petites Musiques De Mon Coeur είπε...

ρε ποιας δεκαετίας είσαι που φορούσες ποδιά εσύ; μην είσαι του 60; μουχαχαχαχα!

Hfaistiwnas είπε...

Καλό μήνα να έχουμε! Ωραία η ιστορία από τη ζωή σου.. με συγκίνησε και με έκανε να γελάσω!!! Δεν θυμάμαι και πολλά από τότε..

DaisyCrazy είπε...

Nτοτάκι μου ψηλό τι ωραία ιστορία απ'την πρώτη μέρα στο σχολείο :)
Μ'άρεσε που έδειρες ένα αγοράκι απ'την αρχή για να δείξεις ποιος είναι ο αρχηγός. Τι ιστορία θα θυμάται το αγοράκι είναι άλλο θέμα φαντάζομαι ε; χαχαχαχαχα
Καλό μας μήνα και καλημέρα!
Φιλιά πολλά πολλά (χιχιχιχι)

One Happy Dot είπε...

@Tommy...

Το ροζ είναι παρα πολύ ωραίο χρώμα και σημάδεψε τα νιάτα μου σε όλες τους τις αποχρώσεις...από baby pink μέχρι φούξια, ήμουν πάντα σε ενα ροζ σύννεφο πάνω! Οσο για τα αυτοκόλλητα, θέλεις να ανταλλάξουμε???
Πολυαγαπημένε μου, μετά από το 3ήμερο που περάσαμε εχω να δηλώσω οτι 1.είσαι λατρεία, 2.κατάφερες ήδη να μπεις στο βιβλίο με εκείνα τα αγαπημένα άτομα που μου χρωστάνε φαϊ (μια πιτούλα πιο συγκεκριμένα!) οπότε, είσημα πλέον, είσαι μέλος της μικρής και νηστικής οικογένειάς μας! Καλώς ήρθες!

@Petites Musiques De Mon Coeur...

Ήμουν vintage παιδί παλιοτσούχτρα!

@Hfaistiwnas...

Εγω πάλι θυμάμαι οτι με συμφέρει! Αυτό που λέμε "επιλεκτική μνήμη"??!!!
Σε φιλώ και σου εύχομαι καλό μήνα!

@DaisyCrazy...

Αυτό θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον...να μάθω τι θυμάται ο Δημήτρης (Δημητράκης τότε μιας και πολύ αργότερα τον ερωτεύτηκα σφόδρα τρομάρα μου!) από εκείνο το περιστατικό...σίγουρα στη δική του εκδοχή είμαι εγω εκείνη που έφαγα το ξύλο αλλά...δε νομίζω Τάκης!!!!
Φιλιά πολλά και γλυκά!

Αννα είπε...

Πολύ όμορφη και συγκινητική η αναρτηση σου..Εγω επεστρεψα πάλι στο σχολείο και μετράω αντίστροφα τις μερες να γνωρίσω τους καινουριους μου μαθητές....
Το Ροζ ειναι το χρωμα που με ειχε και μενα σημαδεψει και ακομα η κασετόνα που εχω στο σχολειο και τα μαρκαδοράκια μου ειναι ροζ ( ναι ναι η δασκάλα εχει ροζ κασετίνα)
Αυτοκολητάκια εχω πάντα μέσα στη τσάντα για να βάζω στα μικρά μου...
Και εγω ειχα δείρει ένα Δημητρη γιατί μου πήρε 3 αυτοκολλητα κουκουρουκου και τα εβαλε στα δικα του βιβλία.

Αντε καλή χρονιά να έχουμε :)

One Happy Dot είπε...

@Άννα...

Καλώς την! Δασκάλα? Νομίζω οτι ενα κομμάτι μου σε ζηλεύει...αν και το απωθημένο μου ήταν να γίνω νηπιαγωγός!
Τελικά το ροζ (και οι όποιες αποχρώσεις αυτού ακολούθησαν) έχει σημαδέψει αρκετά κοριτσάκια οχι μόνο τότε αλλά και στην πορεία της ζωης μας γενικότερα! Χαίρομαι που δεν είμαι μόνη...!

Σε φιλώ και σου εύχομαι μια υπέροχη σχολική χρονιά με τα μικρά σου! (πολύ μικρά?!)

Αννα είπε...

Ναι δασκάλα..Εγω πάντα ήθελα να γίνω παιδίατρος ή δασκάλα ή νηπιαγωγός.Πετυχα το ένα και ειμαι πολυ ευχαριστημενη με τη δουλεια μου ( οχι επειδη εχουμε πολλες διακοπες οπως πιστευουν μερικοι)

Πρεπει να δεις ποση χαρα κανουν τα παιδια ( φετος θα εχω μαλλον 8 χρονα) οταν βλεπουν η δασκάλα με φακέλους με πεταλουδίτσες, λουλουδάκια, με ροζ στυλό γουρουνάκι, ροζ μολυβοθήκη) Τα αυτοκολλητα δεν ειναι ροζ γιατι εχουμε και τα αγορακια στην ταξη και καταλαβαινεις...
θα τα ξαναπουμε...
Οσο για την καλη χρονια την χρειαζομαστε οσο ποτε γιατι φετος θα γινει το εξης πρωτοποριακο !!!
Το υπουργειο παιδειας δε θα μοιρασει βιβλια αλλα dvd. Τα βιβλία καλά Χριστουγεννα...Δεν παμε καθολου καλα.....
Φιλια

One Happy Dot είπε...

@Άννα (η δασκάλα λοιπόν...πολύ μου αρέσει!)

dvd αντί βιβλίων? Το επόμενο βήμα είναι αντί γυμναστικής να παρακολουθούν βιντεοκασσέτες με την Jane Fonda...αυτό βέβαια θα έχει και επιμορφωτικό χαρακτήρα: θα μάθουν τι είναι η βιντεοκασσέτα! :)

Σε φιλώ γλυκά και σου εύχομαι να περάσεις μια όμορφη χρονιά με τα μικρά αστεράκια σου!