22 Μαΐου 2008

Minds are like parachutes. They only function when they are open."


Τάδε έφη κύριος James Dewar χημικός στο επάγγελμα και Σκοτσέζος στην καταγωγή!

Και λέω να το πάρω απόφαση και να το ανοίξω το μυαλουδάκι μου και να ξεχάσω τον ανάδρομο που έχει κατσικωθεί από τις 26 στον τέταρτο οίκο μου (????) για χάρη του οποίου πρέπει μην αγοράσω/νοικιάσω/χτίσω σπίτι εως το τέλος Ιουνίου. Οχι ότι είχα σκοπό να κάνω κάτι από τα προαναφαρθέντα αλλά αυτή η καταπίεση είναι που μου τη δίνει!!!! Άστα διάλα κυρ ανάδρομε!

Επίσης, στα πλαίσια "brain spring cleanning" θα αφήσω στην άκρη και την έλλειψη επικοινωνίας αυτή την περίοδο καθώς στα αυτιά μου ο ένας μιλάει σουαχίλι, ο άλλος ουζεμπεκικά και η συννενόηση είναι λίγο τελειωμένη υπόθεση πριν καν ξεκινήσει.

Θα κρατήσω ότι είναι άνοιξη, ότι πιάσαν οι ζέστες για τα καλά, ότι πάμε για παραλία (όχι ότι δεν πηγαίναμε και το χειμώνα αλλά τώρα χωρίς το πουλοβεράκι!), ότι ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου και ας μην το ξέρεις (και δεν θα το μάθεις από εδω γιατί δεν διαβάζεις οπότε ας πρόσεχες!), ότι αφήνουμε τις πόρτες ανοιχτές "δροσιά να μπεί του Μαη" και το σπίτι αν και οχι παραθαλάσσιο θυμίζει εξοχικό και τα κοκτέλια δίνουν και παίρνουν, φίλοι πηγαινοέρχονται και ο αέρας μυρίζει καλοκαίρι που έρχεται...

Πάνω από όλα όμως θα κρατήσω το μυαλό ανοιχτό να θυμάμαι ολες εκείνες τις ανησυχίες του χειμώνα, πράγματα που πλέον μου φαίνονται τόσο μα τόσο απλά μα κάποτε με "φόβιζαν" πολύ. Αυτή ακριβώς την εμπειρία εχω σκοπό να την απολαύσω και να την κρατήσω γερά στη μνήμη μου (βάστα γερά brain, σου εχω δουλειά!)...αυτά που κάποτε μας "φόβιζαν" δεν μας λένε και πολλά σήμερα. Μήπως αυτο μας λέει κάτι γι'αυτά που μας φοβίζουν σήμερα? Ίσως ότι δεν θα υπάρχουν αύριο...? :)


13 σχόλια:

xipasmenos είπε...

awwwwwww
pinky and the brain...
luvs it

One Happy Dot είπε...

Luvs it πολύ όμως!!! Τόσο χαζούλης ο ένας και τόσο μουντρουχούλης ο άλλος! ze perfect couple!!!! ;)

Unknown είπε...

Περί ανάδρομου, οικοδομής, σουαχίλι και σκέψεως

Ποιος ειν’ ο ανάδρομος εκεί ψηλά στα ουράνια
που έχει επιμελώς κατσικωθεί στον οίκο σου τον τέταρτο;
Μην είναι σώφρονη κραυγή θεία και επουράνια
μην είναι φύλαξ θεϊκός που μάχεται τιτάνια
που σε κρατεί, σφιχτοκρατεί, να μην πηδήξεις απ΄τον τέταρτο;
΄Εχεις σκεφθεί οικοδομή και κάθε της διάδρομο
που στέλνεις έτσι εύκολα στο διάλα τον ανάδρομο;
Για γνώρισε πρώτα καλά την πολεοδομία
μια εξέχουσα και άφραγκη κυρία
που για να πάρεις άδεια ποθεί το γρηγορόσημο
το οποίο έχει εσχάτως μετονομασθεί σε πολεοδόσημο.
Δεν είναι μαύρο χρήμα ακριβώς ειν’ επικοινωνία
μια δημόσια σχέση του σπιτιού να διώξει την ανία.
Μετά να βρείς μηχανικό γέρο ή νέο ζωηρό
να αποφασίσει κάποτε να βγάλει προυπολογισμό.
Μα τι να υπολογίσεις; ότι και να μετρήσεις
και φτηνά και ακριβά ότι θελήσεις
έχουνε αυτοί τις εκχωματώσεις
που σου ζουρλένουνε το νου ότι κι αν δώσεις.
Και κεί που λές: Για κάτσε μάγκα μια στιγμή
δεμένη βρίσκεσαι και μαντρωμένη στο Δαφνί.
Και για να ξέρεις το Δαφνί είχε αποικία,
ναι το ’56 στης Σαλαμίνας τον Αη Γιώργη, ιδιοκτησία.
Αν δεν ήταν ο ανάδρομος και η δικιά του αιτία
όλη η Ελλάδα θάτανε μια αποικία του Δαφνιού μια…Οφηλία.
Να μην σου πώ για υδραυλικά
μπιντέδες μπάνια και νερά,
όσο για τα ηλεκτρικά,
καλώδια ρεύμα και λοιπά
με μια ΔΕΗ σχολαστικιά;
Μόνη θάτρεχες μετά
μες του Δαφνιού την αγκαλιά.
Ανάδρομος ΄Αρης ή Ερμής
ειν’ ευεργέτης ότι κι αν πείς.
Μα όμως εθλίβην πιο πολύ
κι είναι μπροστά μου η συντριβή
όταν διάβασα πως έχεις επιθυμία φοβερή
το μυαλουδάκι σου ν’ ανοίξεις στη στιγμή.
Τι τα θέλεις one happy dot τα αλεξίπτωτα
ζήσε μιαν όμορφη ζωή κι ανύποπτα.
Θέλεις τώρα την σκέψη σου ν’ ανοίγεις;
με τον βοριά και τον νοτιά ολούθε να γυρίζεις;
εγώ λέω καλύτερα σε μια εκδρομή να φύγεις
΄Ασε την σκέψη σου ήρεμη να ελπίζεις.
Δεν είναι μπορετό η θέληση να λέει: θυμάμαι.
Η μνήμη ειν’ αγέρας κι έρχεται κλάμα χαρά και πάει
και σε κλουβί δεν κλείνεται κι όσο εμείς λυγάμε
τότε ακουμπάει ήρεμα, βρίσκει θρονί χυμάει
και κατακλεί τη ζήση μας ανάσταση ζητάει,
Για να μας πάει πιο μακρυά
στου νου τους δρόμους αρχινά.
Μα ειν' κι η θύμηση η κακή του εγωισμού παιδί
του τρόμου φίλη ,που μας πετάει εδώ κι εκεί.
΄Αστην να φύγει δε φελά να την κρατήσεις
ακόμα κι αν σου πεί: γλυκά θα δώσω ότι θελήσεις.
Κι αν κάποιος τώρα μιλά ουζπεκικά και ο άλλος σουαχίλι
λίγες οι γλώσσες και καλές κι έχεις και κάποια ελπίδα
να μάθεις κάποτε ουζπεκικά ή σουαχίλι.

Μα αν το αλεξίπτωτο ανοίξεις
εκεί είναι η γλώσσα της σιωπής
και πώς να της μιλήσεις;
Που έχει λόγο άναρθρο κι ασπίδα
την ερημιά,
την μοναξιά,
του χώματος πια τη λαλιά,
της γης το κρίμα.
Δεν μιλιούνται αυτές οι γλώσσες πια
και θάσαι μοναχή σου
κι έχουνε πόνο άφθογγο
και άναρθρος ο λόγος
μια κοντανάσα ακούγεται
που πια δεν την διακρίνεις
μην είναι ψυχοράγημα;
μην έρωτας είναι;
Γιατί η γνώση αυτή ειν’ έρωτας
και θάνατος αντάμα.

Ανώνυμος είπε...

Θα υπάρχουν και αύριο...
Marvin το τηλέφωνο του dealer σου ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όναρ είπε...

Αυτά που μας φοβίζουν σήμερα θα υπάρχουν και αύριο..μεθαύριο όμως..; Υπομονή θέλουν τελικά όλα τα πράγματα..υπομονή και πίστη..κι εγώ δε διαθέτω τίποτα απ' τα δύο..Καλησπέρες άπιστες..

One Happy Dot είπε...

@Θείτσα...τι τον θες εσυ τον dealer??? Εσυ είσαι φευγάτη από γεννησιμιού σου! ;)

@Martin...τόση φαντασία που κατοικεί?

@Όναρ...αυτό με την πίστη και την υπομονή, μήπως πρέπει να το αλλάξουμε? Καλημέρες αισιόδοξες?!

Unknown είπε...

Επειδή νταούνιασα γενικώς μεσημεριάτικα μ΄αυτά που διάβασα της "Οναρ" και σέρνονται και εγκεφαλικά στην ηλικία μου της έγραψα κάτι που επιεικώς μπορεί να χαρακτηρισθούν στιχάκια.

Αυτά που μας φοβίζουν
δεν είν’ του χρόνου
μια περπατησιά
για να ορίσει αύριο,
μεθαύριο, τάχα.
Ειν’ της ψυχής μας η ματιά.
του χρόνου η περπατησιά.
Γιατί και τότε που τα ίχνη του
ποτέ δεν τα μετρούσαν
με μέρες εικοσιτετράωρα
λεπτά κι υπομονή
η νύχτα ήταν πάντοτε
η νύχτα της ψυχής.
Κι’ όταν η νύχτα έρχεται,
το δάκρυ, τη γιατρεύει
και το καημό παίρνει αγκαλιά
και βλέπει την ελπίδα..
Μον΄ είναι κάποιες μας στιγμές,
απέριττες, μοναχικές,
κενού στιγμές ,
το δάκρυ μας δεν φτάνει.
Ειν’ το κενό του πόνου της ψυχής
της μοναξιάς η ακρούλα.
Μα μες σ΄ αυτό το άδειασμα
την ατέλειωτη τη πίκρα
ειν΄ η στιγμή που αιμάτινο
το χέρι του λόγου
μας αγγίζει.
Ειν΄ η κραυγή που αναγνώρισε
της πίκρας τη μορφή.
Και δεν υπάρχει πίκρα πια
γιατί αξιωθήκαμε να δούμε
τη μορφή της.
Γιατί μάθαμε.

Keen On Boys είπε...

Άσχετο αλλα κι εγώ για τον pinky & brain θα πω :) πού τους θυμήθηκες;

One Happy Dot είπε...

I love Pinky!!!!!!!! Τόσο χαζούλης και γλυκούλης!!!!

Dr_MAD είπε...

Η "πλυμμύρα" είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των φοβιών. Με λίγα λόγια πιάνεις ό,τι σε διαολίζει και πέφτεις με τα μούτρα πάνω του μέχρι να το σιχτιρίσεις. It works

Καλή βδομάδα νά'χουμε :-P

One Happy Dot είπε...

Δόχτωρ...είναι επιστημονικής φύσεως η συμβουλή ή θα φάω τα μούτρα μου?! Καλημέρες χωρίς πολύ σιχτίρισμα!!!! :)

revqueer είπε...

Αχ αυτοί οι ανάδρομοι...

One Happy Dot είπε...

Αυτό ξαναπες το!!!!!! Μια φορά το μήνα μας τα κάνει μπάχαλο και μετά άντε να μαζέψουμε τα ασυμάζευτα!!!!! :)