...πόσο αντικειμενικά μιλάω?
Όταν στην ουσία δεν εχω ζήσει κάτι, πώς μπορώ να έχω άποψη και να κρίνω? Όταν βασίζομαι σε αυτό που φαίνεται και κρίνω εκ του αποτελέσματος, πόσο σωστά σκέφτομαι?
Ο άνθρωπος, ον περίεργο και κουτσομπόλικο, έχει την τάση να αποροφάται από γεγονότα τα οποία συμβαίνουν στη ζωή άλλων και αφήνει τα δικά του "ράμματα" εκτός.
Κρίνει, αποφασιζει, καταδικάζει, έχει άποψη για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα που ΔΕΝ τον αφορούν απλά και μόνο γιατί τυχαίνει να συμβαίνουν τα λάθος πράγματα στη λάθος στιγμή και με διαμετρικά αντίθετους και λάθος για την περίσταση ανθρώπους.
Αυτό, προσωπικά, το βρίσκω άδικο για όλες τις πλευρές. Γιατί και οι μεν καταδικάζονται ερήμην και οι δε κρίνουν με ελλειπή στοιχεία. Έτσι δημιουργούνται οι εντυπώσεις, σχηματίζονται γνώμες που δύσκολα αλλάζουν καθώς δεχόμαστε το "You only have one chance to make a good first impression" και μεγαλώνουν οι αποστάσεις μεταξύ μας.
Στο μυαλό μας έχουμε ιδανικά...συμπεριφορές, λόγια, πράξεις, κινήσεις και καμιά φορά οτιδήποτε κάτω ή πάνω από το όριο του ιδανικού είναι αποριπταίο. Αλλά ποιός χαράσει τα όρια? Εμείς? Οι άλλοι? Και ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο? Ποιός καταπατάει την "ιδιοκτησία" του άλλου?
Και ας υποθέσουμε ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει ή να το πω πιο όμορφα...να λέει τη γνώμη του. Γιατί τις πιο πολλές φορές αυτό έχει τη μορφή κοροϊδίας? Μια ακόμα πιο απλή ερώτηση? Γιατί γινόμαστε κακοί ενω παράλληλα νομίζουμε ότι το μόνο που κάνουμε είναι χιούμορ? Μπορεί αυτός να ήταν ο σκοπός, σύμφωνοι. Αλλά το αποτέλεσμα είναι εν μέρει χιουμοριστικό, εν μέρει καυστικό, εν μέρει προβάλει τη δική μας καλύτερη θέση και τελικά...μας βοηθάει να κοιμόμαστε πιο ήσυχα τα βράδια, αναπαυτικά στην μικρή και ίσως συναισθηματικά απομονωμένη ροζ φούσκα μας!
Και μιας και μεσημερο-φιλοσοφήσαμε και σήμερα θα αναρωτηθώ μεγαλόφωνα...όταν ο Adam Smith μιλούσε για "laissez faire, laissez passe" και την ελευθερία στο εμπόριο και τα αγαθά, είχε άραγε προβλέψει οτι αυτά θα διακινούνται ελεύθερα -και γιατί οχι και παράνομα- αλλά τελικά θα είναι οι άνθρωποι που θα καταλήξουν συναισθηματικά φυλακισμένοι και χωρίς καμία φιλοσοφία να μπορεί να σώσει την αντίστροφη αυτή εξέλιξη? Μπα!
Ο άνθρωπος, ον περίεργο και κουτσομπόλικο, έχει την τάση να αποροφάται από γεγονότα τα οποία συμβαίνουν στη ζωή άλλων και αφήνει τα δικά του "ράμματα" εκτός.
Κρίνει, αποφασιζει, καταδικάζει, έχει άποψη για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα που ΔΕΝ τον αφορούν απλά και μόνο γιατί τυχαίνει να συμβαίνουν τα λάθος πράγματα στη λάθος στιγμή και με διαμετρικά αντίθετους και λάθος για την περίσταση ανθρώπους.
Αυτό, προσωπικά, το βρίσκω άδικο για όλες τις πλευρές. Γιατί και οι μεν καταδικάζονται ερήμην και οι δε κρίνουν με ελλειπή στοιχεία. Έτσι δημιουργούνται οι εντυπώσεις, σχηματίζονται γνώμες που δύσκολα αλλάζουν καθώς δεχόμαστε το "You only have one chance to make a good first impression" και μεγαλώνουν οι αποστάσεις μεταξύ μας.
Στο μυαλό μας έχουμε ιδανικά...συμπεριφορές, λόγια, πράξεις, κινήσεις και καμιά φορά οτιδήποτε κάτω ή πάνω από το όριο του ιδανικού είναι αποριπταίο. Αλλά ποιός χαράσει τα όρια? Εμείς? Οι άλλοι? Και ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο? Ποιός καταπατάει την "ιδιοκτησία" του άλλου?
Και ας υποθέσουμε ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει ή να το πω πιο όμορφα...να λέει τη γνώμη του. Γιατί τις πιο πολλές φορές αυτό έχει τη μορφή κοροϊδίας? Μια ακόμα πιο απλή ερώτηση? Γιατί γινόμαστε κακοί ενω παράλληλα νομίζουμε ότι το μόνο που κάνουμε είναι χιούμορ? Μπορεί αυτός να ήταν ο σκοπός, σύμφωνοι. Αλλά το αποτέλεσμα είναι εν μέρει χιουμοριστικό, εν μέρει καυστικό, εν μέρει προβάλει τη δική μας καλύτερη θέση και τελικά...μας βοηθάει να κοιμόμαστε πιο ήσυχα τα βράδια, αναπαυτικά στην μικρή και ίσως συναισθηματικά απομονωμένη ροζ φούσκα μας!
Και μιας και μεσημερο-φιλοσοφήσαμε και σήμερα θα αναρωτηθώ μεγαλόφωνα...όταν ο Adam Smith μιλούσε για "laissez faire, laissez passe" και την ελευθερία στο εμπόριο και τα αγαθά, είχε άραγε προβλέψει οτι αυτά θα διακινούνται ελεύθερα -και γιατί οχι και παράνομα- αλλά τελικά θα είναι οι άνθρωποι που θα καταλήξουν συναισθηματικά φυλακισμένοι και χωρίς καμία φιλοσοφία να μπορεί να σώσει την αντίστροφη αυτή εξέλιξη? Μπα!
14 σχόλια:
το "μπα" στα μυτηλιναίικα να ξέρεις σημαίνει "ναι" :P
Αρα το ήξερε και αυτό ο γατόπαρδος ο Philosopher!!!!! :) Μα πόσα ξέρεις, πόσα ξέρεις?!
Πέρνω ως αφορμή το χθεσινό «περιστατικό» στο σπιτι σου και λέω να προσπαθήσω να απαντήσω!
“Όταν στην ουσία δεν εχω ζήσει κάτι, πώς μπορώ να έχω άποψη και να κρίνω?”
Θές να πείς ότι δεν έχουμε ζήσει χωρισμούς, πόνο, στεναχώρια, αδικημένοι, δεν έχουμε κλαψουρίσει για γκόμενους που ήταν μαλάκες ή όχι; Εσύ γεννήθηκες με τον σωστό γκόμενο αγκαζέ;; γιατι εγώ όχι!
“Όταν βασίζομαι σε αυτό που φαίνεται και κρίνω εκ του αποτελέσματος, πόσο σωστά σκέφτομαι?”
Απλά και όμορφα: όχι πάντα σωστά! Ξέρεις κανέναν να σκέφτεται 100% σωστά; Όλοι όταν δεν ξέρουμε κάποιον ή την πρώτη φορά που τον γνωρίζουμε δεν κρίνουμε από αυτό που βλέπουμε; Αυτή είναι και η ομορφιά των ανθρωπίνων σχέσεων …αλλάζουν συνεχώς και εξελίσσονται! Μήπως θές να θυμηθείς τι γνώμη είχες την πρώτη φορά που είδες τον καλό σου;;
“Κρίνει, αποφασιζει, καταδικάζει, έχει άποψη για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα που ΔΕΝ τον αφορούν απλά και μόνο γιατί τυχαίνει να συμβαίνουν τα λάθος πράγματα στη λάθος στιγμή και με διαμετρικά αντίθετους και λάθος για την περίσταση ανθρώπους”
and again……κρίνει. Ναι. Βεβαίως και κρίνει. Έτσι κάνει ο άνθρωπος. Κρίνει και έχει άποψη. Σε καμμία όμως περίπτωση δεν αποφασίζει για κανέναν άλλο (διαφωνώ δλδ σε αυτό που λες)!!
“Αλλά ποιός χαράσει τα όρια? Εμείς? Οι άλλοι? Και ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο? Ποιός καταπατάει την "ιδιοκτησία" του άλλου?”
“Γιατί τις πιο πολλές φορές αυτό έχει τη μορφή κοροϊδίας?”
Και στα 2 η απάντηση μου είναι ότι τα όρια τα χαράσουμε πολλές φορές εμείς οι ίδιοι. Όταν βγάζουμε την «ιδιοκτησία μας» φόρα παρτίδα ουσιαστικά αφήνουμε τον οποιονδήποτε να μας κρίνει καλά ή κακά. Αν μας νοιάζει η άποψη των άλλων είναι μια άλλη ιστορία. Επίσης αν την «ιδιοκτησία μας» την κοροϊδεύουμε και σαρκάζουμε εμείς πρώτα τότε γιατί γίνεται πρόβλημα όταν πεί κάτι και κάποιος άλλος;
Anyway,
Αγαπημένο μου νομίζω ότι έχεις πάρει λίγο πιο σοβαρά από ότι έπρεπε το θέμα και σίγουρα θα το συζητήσουμε από κοντά αν θές και επίσης...
Ας σταματήσουμε τις βλακείες. Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΤΡΑΒΩΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΦΑΓΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ ΚΑΙ ΑΦΗΣΑΝ ΤΑ ΧΩΝΑΚΙΑ!!!
Όταν μιλάω εκ του ασφαλούς...πόσο αντικειμενικά μιλάω?
Κατά τη δικιά μου άποψη δεν υπάρχει ομιλία «εκ του ασφαλούς». Αυτή η ασφάλεια είναι μια «θριαμβολογική αυτάρεσκη τυφλή κατάσταση που δεν μπορεί να εικάσει ότι μπροστά μας μπορεί να βρεθεί ένα παγόβουνο». Ο Τιτανικός που θα προσκρούσει σε κάποια στιγμή κάπου στο μέλλον και θα βυθισθεί με τους ήχους της μουσικής. Η ασφάλειά μας είναι η κάθε στιγμή μας που νομίζουμε ότι είμαστε αθάνατοι. Κάθε γεγονός εκ του ασφαλούς περιέχει μια εικασία ασφάλειας κάτι που πιστεύει ότι μπορεί να κοιμηθεί για λίγο αλλά όχι για πάντα. ΄Όταν μιλάμε μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για στιγμή ασφάλειας one happy dot ασφάλειας. Η άλλη ασφάλεια είναι απλά ένα λάθος κατά συρροή.
Όταν στην ουσία δεν εχω ζήσει κάτι, πώς μπορώ να έχω άποψη και να κρίνω? Όταν βασίζομαι σε αυτό που φαίνεται και κρίνω εκ του αποτελέσματος, πόσο σωστά σκέφτομαι?
Εδώ είναι λάθος η ίδια η αρχική σκέψη. Και αν έχεις ζήσει ένα χωρισμό ή οτιδήποτε άλλο που λέει και η Ναf, γιατί θα ξέρεις για να κρίνεις; Αυτό έχει σαν υπόβαθρό του μια άλλη σκέψη ότι οι άνθρωποι ομοιόμορφα αντιδρούν ομοιόμορφα αισθάνονται ομοιόμορφα σκέπτονται. Αλλά αυτό δεν ισχύει απλά αν δεις δυο ανθρώπους και από την ίδια οικογένεια. Επομένως ακόμα και αν έχεις ζήσει είναι αδύνατο να καταλάβεις τον άλλο και την μοναδικότητά του αν δεν αποκαλυφθεί ο ίδιος αν ο ίδιος έχει την ικανότητα να το κάνει γιατί μπορεί και να μην την έχει. ΄Αρα μπορεί μόνο να τον αγαπάς . Τίποτα άλλο. Πως κρίνεις: Κρίνεις σύμφωνα με την δική σου γνώμη ότι δηλαδή η κοινωνία-περιβάλλον σου έχει δώσει ως γνώση και κατά τον τρόπο που εσύ την προσέλαβες. Με δικές σου μεγάλες και μικρές πινελιές.Ο Μίλαν Κούντερα στις προδομένες διαθήκες του έλεγε ότι το τοπίο της ζωής μας καλύπτεται από ομίχλη , όχι από πλήρες σκοτάδι , στο οποίο δεν θα βλέπαμε τίποτα και δεν θα μπορούσαμε να κινηθούμε. « Στην ομίχλη είναι ελεύθερος κανείς πρόκειται όμως για την ελευθερία κάποιου που κινείται στην ομίχλη» βλέπουμε σε απόσταση 10-15 μέτρων μπορούμε να θαυμάζουμε τα δένδρα να βλέπουμε στους περαστικούς να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες αλλά δεν βλέπουμε το αυτοκίνητο που έρχεται από απόσταση εκατό μέτρων κατεπάνω μας. Είναι βασανιστικά δύσκολο να προβλεφθούν οι μη προβλεπόμενοι κίνδυνοι. Η ασφάλεια επομένως και η βεβαιότητά μας επικεντρώνεται μόνο σ΄αυτό που κατά τη γνώμη μας –σύμφωνα με ότι ξέρουμε- είναι προβλεπόμενο. Μ αυτό και κρίνουμε. Κρίνουμε επικεντρώνοντας τη προσοχή μας σε πράγματα για τα οποία εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι σύμφωνα με την κοινή πείρα και δεν μπορούμε να κρίνουμε με κάτι που υπάρχει αλλά εμείς είναι αδύνατο να επικεντρωθούμε. Αυτό μας βοηθάει να μην τρελαινόμαστε και να κοιμόμαστε χωρίς εφιάλτες. Δεν μας καθιστά βέβαια πιο ασφαλείς ή βέβαιους για την κρίση μας. Κατά την ορθόδοξη θεολογία ο Χριστός είπε να μην κρίνετε για να μη κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. Αν λοιπόν κρίνουμε με τα κοινά μέτρα μια μοναδικότητα ξέρουμε ότι με τα κοινά μέτρα θα κριθεί και η δική μας μοναδικότητα. Και έτσι πορεύεται ο κόσμος. Και σιγά-σιγά προσπαθεί να καταλάβει τον άλλον. Λένε τα δικαστήρια: πρότερος έντιμος βίος, εν βρασμώ ψυχής, προσπαθώντας η δικαιοσύνη να προσεγγίσει την μοναδικότητα. ‘ Ετσι κάνουμε και μείς στη καθημερινότητα. Μην τον ξεσυνερίζεσαι έχει τρακάρει σήμερα και ούτω καθ εξής. Κρίσεις με βάση το κοινό αίσθημα χωρίς να έχουμε λόγου χάριν τρακάρει εκείνη την ημέρα ή να σημαίνει το ίδιο για μας το τρακάρισμα. Γιατί κάθε μέρα έχει το δικό της χαμόγελο ή τη μιζέρια της. Βέβαια αλλιώς θα έκρινε ο Βαν Γκόγκ ο Ελύτης ο Γκάτσος ο Αριστοτέλης ο Μπετόβεν και διάφοροι τέτοιοι άλλοι αλλά αυτοί οι άλλοι και να τους κρίνει κάποιος δεν γνωρίζει το μέτρο τους. Αλλα και αυτοί με το κοινό μέτρο κρίθηκαν όπως και ο Σωκράτης και υπέμεινε να κριθεί ενώ μπορούσε να φύγει γιατί ήξερε ότι δεν υπάρχει άλλο μέτρο από αυτό που ως σύνολο έχουμε επιλέξει. Να προσέχουμε όμως λίγο τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Είναι στεναχωρημένη/ος σήμερα άστην/ον.
Ο άνθρωπος, ον περίεργο και κουτσομπόλικο, έχει την τάση να αποροφάται από γεγονότα τα οποία συμβαίνουν στη ζωή άλλων και αφήνει τα δικά του "ράμματα" εκτός.
Αυτό συμβαίνει πάντοτε. ΄Ελεγε ο Αίσωπος ««έκαστος άνθρωπος δύο πήρας φέρει, την μεν έμπροσθεν την δε όπισθεν• γέμει δε κακών εκατέρα αλλ’ η έμπροσθεν αλλοτρίων γέμει η δε όπισθεν των αυτού του φέροντος. Και δια τούτο οι άνθρωποι τα μεν εαυτών κακά ουχ ορώσι τα δε αλλότρια πάνυ ακριβώς θεώνται». Δεν είναι ανάγκη να λύσεις το πρόβλημα της ιστορίας τώρα εσύ. Δέξου το ότι υπάρχει και άλλαξέ το όσο μπορείς . Και δεν πρέπει να στεναχωριέσαι αν δεν μπορείς πολύ αν συνειδητά κάνεις όσο μπορείς. Εδώ μάλλον η Naf έδωσε τη λύση με τα χωνάκια .
Κρίνει, αποφασίζει, καταδικάζει, έχει άποψη για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα που ΔΕΝ τον αφορούν απλά και μόνο γιατί τυχαίνει να συμβαίνουν τα λάθος πράγματα στη λάθος στιγμή και με διαμετρικά αντίθετους και λάθος για την περίσταση ανθρώπους.
Εδώ εξαρτάται ποιος κρίνει αποφασίζει και καταδικάζει. Ο μακρινός μας πρόγονος ο Σωκράτης έλεγε. « Αν ένα γαϊδούρι με κλωτσήσει εγώ θα αρχίσω να κλωτσάω το γαϊδούρι.;» Επίσης όταν η Ξανθίππη η γυναίκα του μια φορά τον είχε ζαλίσει τελείως δηλαδή και αποφάσισε να φύγει για να ησυχάσει περνώντας κάτω από το παράθυρο αυτή εκνευρισμένη τον περιέλουσε με έναν κουβά νερό. Τι είπε ο Σωκράτης. Μετά τις βροντές πάντα ακολουθεί και η βροχή. Αυτές είναι οι κρίσεις ορισμένων οι τρόποι αντίδρασης οφείλουν να είναι Σωκρατικοί προσαρμοζόμενοι.
Αυτό, προσωπικά, το βρίσκω άδικο για όλες τις πλευρές. Γιατί και οι μεν καταδικάζονται ερήμην και οι δε κρίνουν με ελλειπή στοιχεία. Έτσι δημιουργούνται οι εντυπώσεις, σχηματίζονται γνώμες που δύσκολα αλλάζουν καθώς δεχόμαστε το "You only have one chance to make a good first impression" και μεγαλώνουν οι αποστάσεις μεταξύ μας.
Αυτός που περιγράφεις είναι ένας μικρόκοσμος. Η γνώμη του δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ο Γαλιλαίος καταδικάσθηκε αλλά η γη τελικά κινείται. Ο Τζιορντάνο Μπρούνο κάηκε στην πυρά επειδή υποστήριξε την απειρία του σύμπαντος την ύπαρξη πολλαπλών κόσμων και την ηλιοκεντρική θεωρία πράγματα κοινά σήμερα. Κάηκε από έναν μικρόκοσμο που δεν ήθελε να αλλάξει που φοβόταν την σταθερότητά του και την ασφάλειά του. Και δεν είναι άδικο. Ο άνθρωπος σκέφτεται μέσα στις δυνατότητές του δεν μπορείς να ζητάς από τον καθένα να ξεπερνά τις δυνατότητές του. Μπορεί βέβαια να εκτιμά ή να αγαπά αλλά δεν γίνεται πάντα. Αν αρχίσεις στο μέσον μιας πλατείας με πολύ κόσμο απέναντι σε έναν άγνωστο άνθρωπο να λες λόγου χάριν: Δεν ντρέπεσαι που παρενοχλείς το παιδί μου, δυνατά και ξαφνικά· αν αυτός που το ακούει δεν έχει την εξυπνάδα να φύγει και να μην αρχίσει να δικαιολογείται έχασε - πλήρως δηλαδή- μάλλον είναι αδύνατο να εξέλθει σώος. Συνιστώ να μην το δοκιμάσεις θα εκπλαγείς.
Στο μυαλό μας έχουμε ιδανικά...συμπεριφορές, λόγια, πράξεις, κινήσεις και καμιά φορά οτιδήποτε κάτω ή πάνω από το όριο του ιδανικού είναι απορριπτέο. Αλλά ποιος χαράσσει τα όρια? Εμείς? Οι άλλοι? Και ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο? Ποιος καταπατάει την "ιδιοκτησία" του άλλου?
Τα χαράσσουμε εμείς αν είμαστε εγωιστές η κοινή πείρα αν θέλουμε να την δούμε. Πάντοτε υπήρχε αυτή η προκρούστεια λογική το να προσαρμόζουμε δηλαδή τους άλλους στη δική μας «κρίση». Δεν αλλάζει εύκολα εκτός και είσαι Θησέας. «Το τελευταίο κατόρθωμα του Θησέα έγινε στην Ιερά Οδό (κοντά στο σημερινό Δαφνί), όπου ο Προκρούστης είχε το σπίτι του και προσέφερε φιλοξενία στους περαστικούς. Μέσα στο σπίτι είχε δύο κρεβάτια, ένα μεγάλο και ένα μικρό. Στο μεγάλο κρεβάτι έβαζε τους κοντούς ταξιδιώτες και με το σφυρί τους χτυπούσε για να μακρύνουν. Τους ψηλούς τους έβαζε στο μικρό κρεβάτι και τους έκοβε τα πόδια για να χωρέσουν στο κρεβάτι. Ο Θησέας έβαλε τον Προκρούστη στο μικρό κρεβάτι και του έκοψε τα πόδια και το κεφάλι.» Μπορείς λοιπόν να γίνεις ένας θησέας. Ο καθένας καταπατάει την «ιδιοκτησία» του άλλου αρκεί να είναι πράγματα. Αλλιώς αν πρόκειται για ανθρώπους πρέπει να θέλει και η ιδιοκτησία σήμερα. Παλιότερα μπορούσες να γεννηθείς και ως ιδιοκτησία.
Και ας υποθέσουμε ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει ή να το πω πιο όμορφα...να λέει τη γνώμη του. Γιατί τις πιο πολλές φορές αυτό έχει τη μορφή κοροϊδίας? Μια ακόμα πιο απλή ερώτηση? Γιατί γινόμαστε κακοί ενω παράλληλα νομίζουμε ότι το μόνο που κάνουμε είναι χιούμορ? Μπορεί αυτός να ήταν ο σκοπός, σύμφωνοι. Αλλά το αποτέλεσμα είναι εν μέρει χιουμοριστικό, εν μέρει καυστικό, εν μέρει προβάλει τη δική μας καλύτερη θέση και τελικά...μας βοηθάει να κοιμόμαστε πιο ήσυχα τα βράδια, αναπαυτικά στην μικρή και ίσως συναισθηματικά απομονωμένη ροζ φούσκα μας!
Κάθε άνθρωπος φτιάχνει μικρές βεβαιότητες και δεν θέλει οι άλλοι να πειράζουν τη φούσκα του. Αλλιώς ποτέ δεν θα ξεκουραζότανε ή θα τον καίγανε στην πυρά θα τον αποκεφαλίζανε θα τον κλείνανε φυλακή αν δεν μπορούσαν να τον ειρωνευτούν ή να τον ξεχάσουν. Τώρα για να ειρωνευτείς κάποιον ικανό μάλλον αδύνατο είναι να ειρωνευτείς κάποιον χειρότερο από εσένα είναι πιθανόν αλλά αλήθεια τι ικανοποίηση προσφέρει; Την απλή ικανοποίηση ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αισθάνεται δυνατός . Σε κάθε πόλη χωριό παλιά υπήρχε ο χαζός του χωριού όπου η κοινωνία μπορούσε να ακουμπήσει το χάλι της σήμερα που χάθηκαν οι χαζοί το ακουμπάμε μεταξύ μας τι να κάνουμε;
Και μιας και μεσημερο-φιλοσοφήσαμε και σήμερα θα αναρωτηθώ μεγαλόφωνα...όταν ο Adam Smith μιλούσε για "laissez faire, laissez passe" και την ελευθερία στο εμπόριο και τα αγαθά, είχε άραγε προβλέψει οτι αυτά θα διακινούνται ελεύθερα -και γιατί οχι και παράνομα- αλλά τελικά θα είναι οι άνθρωποι που θα καταλήξουν συναισθηματικά φυλακισμένοι και χωρίς καμία φιλοσοφία να μπορεί να σώσει την αντίστροφη αυτή εξέλιξη? Μπα!
Στη θεωρία των ηθικών συναισθημάτων ο Σμιθ αναπτύσσει την άποψη ότι τα άτομα προς το συμφέρον τους οφείλουν να αναπτύξουν την συμπόνια δεδομένου ότι σε κάθε πράξη τους επιδιώκουν την έγκριση αυτού που αποκάλεσε «αμερόληπτο θεατή». Το συμφέρον για το οποίο μιλάει δεν είναι στενός εγωϊσμός αλλά μια κατάσταση που περιλαμβάνει τη συμπόνια. Ο ίδιος δεν φαίνεται να κατέληξε χωρίς φιλοσοφία γιατί «Ο πλούτος των εθνών» δεν ήταν το μοναδικό του έργο. Απλά εμείς χρησιμοποιούμε το εργαλείο αυτό μόνο του. ¨Όπως ένα μολύβι. Μπορούμε να γράφουμε με αυτό ή να βγάλουμε το μάτι του άλλου. Η επιλογή είναι που διαμορφώνει κάθε κατάσταση.
και θέλω να ζητήσω συγνώμη για το σεντόνι αλλά δεν γινόταν αλλιώς διότι το θέμα μου άρεσε αρκούντως.Τα θέματα αυτά είναι "σεντονάτα".
Δε θέλω να χαλάσω το thread, αλλά πρέπει να πάρω θέση περί του παγωτού! Αφού έλιωνε, τι να κάναμε? Και εσύ naf δεν έκανες καμία προσπάθεια να μας σταματήσεις!
Εγώ????????????
Μα ακόμα δεν κατάλαβες οτι το εν λόγω θέμα (για το οποίο φτύνουμε αίμα να το αναλύσουμε πιο πάνω!) εγώ το δημιούργησα ΩΣ ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟ για να ασχολούνται οι άλλοι και εσύ να τρώς ανενόχλητος 2 2κιλα παγωτο???
@Naf...my little duck...έχεις δίκιο σε ότι αφορά το παγωτό! Πλιάτσικο και μέσα στο σπιτικό μας ήταν πλήγμα βαρύ και ακόμα το σκέφτομαι και πονώ! Αλλά θα επανέλθω με ή χωρίς χωνάκια.
Για τα υπόλοιπα, δεν βρήκα απόλυτο άδικο στις θέσεις, βρήκα άδικη τη στάση γιατί από ενα σημείο και μετά τραβήξαμε το σχοινί. Όπως και να έχει ξέρεις ότι το blog λειτουργεί ψυχαναλυτικά κι εγω τα είπα για να τα βγάλω από μέσα μου και να τελειώσει εδω. Kissie λοιπόν και όλα καλά! :)
@Vangel...σε εχω καταλάβει. Απλά...να φοβάσαι πολύ...απλά! Θα επιστρέψω δριμύτερη και ίσως τελικά πάρω και naf με το πλευρό μου που είναι αλεπούδι στα περί φαγητών και αντιπερισπαμού! ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΚΑΝ ΝΑ ΛΙΩΣΕΙ!!!!!!!
@Martin...όπως έγραψα και στην καλή μου Naf, είπα τι σκέφτομαι οχι για να βρω δίκιο ή άδικο, απλά για να τα πω. Ειλικρινά αυτό που χαίρομαι είναι το ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μπλέκονται οι σκέψεις όλων μας εδω και τα λέμε και διαφωνούμε και συμφωνούμε...και όλα καλά! :)
Δεν το κάνω για να παινέψω το σπίτι μου, αλλά συμφωνώ απόλυτα με τη γυναίκα μου, (η οποία προφανώς πέρναγε κρίση ψυχαναλυτικής ανθρώπινης συμπεριφοράς) όταν τα έγραφε...
Και ο/η Martin δεν έχει άδικο...
Σμουτς!
@Spy...δεν διαφώνησα με την ανάλυση της γυναίκας σου, διαφώνησα με τον τρόπο (you married couples, αμέσως να γίνετε η ισχύς εν τη ενώσει!) Και είναι Ο Martin!! kissie! :)
Πραγματικά απορώ πού τον θυμήθηκες τον Adam Smith..μου έφερες πανελλήνιες στη θύμηση..by the way, έχεις πρόσκληση..
@Οναρ...κι εγω απορώ πως μου ήρθε στο μυαλό μετά από τόσα χρόνια ο άτιμος...εκεί που νόμιζα ότι τον είχα ξεχάσει! ;) Πάω να δω την πρόσκληση για την οποία σε ευχαριστώ εκ τω προτέρων! Καλημέρες περίεργες!
Δημοσίευση σχολίου