Ενας φτωχός άνθρωπος...

Είδα έναν άνθρωπο στο μετρό.
Φορούσε ενα μπλε σκούρο παντελόνι με λεκέδες.
Φορούσε ενα μπλέ μάλλινο με σκόνη στο στήθος.
Φορούσε ενα καρώ πουκάμισσο με σημάδια στο γιακά.
Φορούσε ενα πολυκαιρισμένο δερμάτινο μπουφάν.
Φορούσε ενα ζευγάρι στραπατσαρισμένα μαύρα παπούτσια.
Κρατούσε μια τσάντα υφασμάτινη, σχισμένη στις γωνίες.
Μου φάνηκε φτωχός και λυπήθηκα.
Μετά κοίταξα το πρόσωπό του.
'Ηταν φρεσκοξυρισμένο και καθαρό.
Ήταν σχεδόν χαμογελαστό.
Κοίταξα την αντανάκλασή μου στο παράθυρο.
Ήταν φρεσκοτυπωμένη και καθαρή.
Ηταν σχεδόν χαμογελαστή.
Αναρωτήθηκα ποιός από τους δυο μας ήταν πιο φτωχός εκείνη τη στιγμή...

ArtziMpourtzi and Merry Christmas...

Νομίζω οτι πρέπει να μπω σε Mood Χριστουγέννων. 

Τώρα θα μου πεις πώς είναι δυνατόν να πρέπει να μπω σε mood Χριστουγέννων εφόσον μέχρι πρότινος η είσοδός μου στην εν λόγω διάθεση (αμάν με τα εγγλεζιανά σου κοπελιά!) ξεκινούσε από το Σεπτέμβρη και χρειαζόταν η παρέμβαση της πυροσβεστικής ώστε να με κατεβάσουν από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μαζί με το "χρυσό-κιτσ-αγγελάκι-που-κρατάει-αστεράκι-και-κοιτάει-το-ταβάνι-με-ύφος-δώσε-και-σε-μένα-μπάρμπα"! 

Παρόλα αυτά, φέτος, ο στολισμός του δέντρου φαντάζει στο μυαλό μου σαν αναγκαίο κακό, οι γιορτές ουδόλως με απασχολούν και το μόνο που σκέφτομαι να κάνω έτσι άμεσα είναι να πάρω κανα δυο κιλά μελομακαρονοκουραμπιέδες από το φούρνο ώστε να αντικαταστήσω τη Nutella με κάτι πιο επίκαιρο...και προσωρινό! 

Την ίδια στιγμή όμως, το μέσα μου παλεύει με το ακόμα πιο μέσα μου (το εξω μου κρυώνει και παλεύει να μπει μέσα αλλά έτσι όπως βλέπει την κατάσταση ανάβει τσιγάρο και κοιτάει από το παράθυρο) μου τη δίνω που είμαι σε αυτή τη διάθεση και ο σανταμπίλης Χόλυ Σπιριτ παλεύει να βγει από τη ναφθαλίνη στην οποία των εχω καταχωνιάσει και δικδικεί τη θέση του στο Hall of Fame των ημερών. Μέχρι που σκέφτηκα να παω από τα Jumbo να πάρω ενα μικρό κάτι ώστε να μου χαρίσουν μια δεκάδα ρολόγια από εκείνα που διαφημίζουν στο ραδιόφωνο να μετράω τους καημούς και τους ανεσταγμούς....ωπα, λάθος...αυτό είναι Bithikotsis που έλεγε και μια τουρίστρια φέτος στην Πλάκα και προσπαθούσε ο ταβερνιάρης να τη μάθει να τονίζει σωστά. Λες και ξέρει τι είναι ο τόνος. Οχι το ψάρι. Αυτό το ξέρει. Tuna fish σου λέει. 

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. 

Το θέμα μας είναι οτι ενω είχα ορκιστεί να μην αφήσω την γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης κατάσταση να με επηρεάσει, τελικά ήρθε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς και μαράθηκα κι εγω. Έγινα ίδια με εκείνους τους Αντι Χολυ Σπιριτ Μερυ Κριστμας του γιου Νοτ που ανέκαθεν αντιπαθούσα. Κοινώς...χάνω την ελπίδα μου επιστήμονα. Κι αν χάσω την ελπίδα μου τότε το μόνο που θα μου απομείνει είναι 4 σειρές φωτάκια, 23874651 στολίδια και καμια ιδέα τι στο καλό να τα κάνω. Αρα, η ανάγκη μου για ενα ελπιδοφόρο come back είναι επιτακτική. Είναι αναγκαία. Είναι...είναι η τελευταία μου ελπίδα επιστήμονα. Κι αφού στα είπα ενα χεράκι κι εσυ, φυσικά, δεν κατάλαβες τίποτα αλλά όπως κάθε φορά κουνάς το κεφάλι καταφατικά και χαμογελάς συγκαταβατικά, ήρθε η ωρα να ακούσουμε παρέα το κλασσικότερο ασματάκι των Χριστουγέννων και να κυλιστούμε παρέα στο χιόνι εδω στην Ασκληπιού και μετά, με την κόκκινη κούπα του Nescafe στο χέρι να καβαλήσουμε το αλόγατο και να κάνουμε το γύρο του θριάμβου στη χιονισμένη πλατεία Συντάγματος...Εμπρός Ντάσερ, Ντάνσερ, Πράσνερ, Βίξεν, Κόμετ, Κιούμπιτ, Ντόνερ και Μπλίτζεν. Κι εσυ Ρούντολφ, φύσα τη μύτη σου και πάτα Play.

Αυτά!

A deafening distance

Τα εκατοστά, τα μέτρα, τα χιλιόμετρα, τα μίλια και όλες εκείνες τις μονάδες μέτρησης που μας χωρίζουν μπορώ να τις περπατήσω, μετρήσω, υπολογίσω, προσθέσω ολες μαζί και αφαιρέσω τις μισές, κι όμως πάλι η απόσταση δεν μικραίνει. 

Τα εκατοστά, τα μέτρα, τα χιλιόμετρα, τα μίλια και όλες εκείνες τις μονάδες μέτρησης που μας χωρίζουν μπορώ να τις βάλω σε λέξεις και να ακουστεί η φωνή μου μέχρι την άκρη του κόσμου, μα η κραυγή μου είναι ψίθυρος και η σιωπή σου ξεκουφαίνει...

Είναι ωρα να αλλάξουμε τα μέτρα και τα σταθμά δεν νομίζεις?

Conclusion:

In between the start and the finish line, there is always the inevitable hope of The everlasting...
Too bad that the past is here to prove me wrong once again...eventually, nothing lasts forever.

Certainty...

I know, you love the song but not the singer
I know, you want the sin without the sinner

(Special senses in full speed...)

Flatline

Το καλό με τον επίμονο θόρυβο είναι οτι με τη λήξη του ακολουθεί μια ανακουφιστική ησυχία...
Και πλέον είμαι πεπεισμένη οτι δεν είναι τα αυτιά μου ευαίσθητα.
Είναι ο θόρυβος ενοχλητικός.
Παρακαλώ λοιπόν κάποιον να με βγάλει από την πρίζα...
Το καλώδιο ας επιστραφεί στον κατασκευαστή μου.
Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Buscaglia's Love

One does not fall "in" or "out" of love. One grows in love...

We might as well be strangers

I don't know your thoughts these days
We're strangers in an empty space
I don't understand your heart
It's easier to be apart

We might as well be strangers in another town
We might as well be living in another time
We might as well, we might as well
We might as well be strangers, be strangers

Μαγικές οι ιδιότητες της μουσικής...παίρνει τα λόγια που δεν εχουν ειπωθεί, τα ντύνει με μια μελωδία που δεν έχει ακουστεί και συνθέτει ενα αποτέλεσμα το οποίο, την κατάλληλη χρονική στιγμή, σε αφήνει να αισθάνεσαι παράξενα εκτεθημένος...λες και κάποιος γνώριζε για σένα εκείνο που ακόμα κι εσυ δεν είχες καταλάβει. Τελικά τίποτα δεν μένει στη σιωπή, με τον ενα ή τον άλλο τρόπο ολα αποκτούν φωνή, ακόμα κι αν δεν είναι η δική σου.

Παράλογο?? Δεν απαντά! Αρα, λογικό!

Χθες το βράδυ περνώντας από τη λεωφόρο Συγγρού με τα πόδια είδα τα εξής:

Τα σκουπίδια, τα οποία έχουν ξεχυλίσει τους κάδους να εξάπτουν το τουριστικό, μάλλον, ενδιαφέρον μιας ομάδας Αμερικανών οι οποίοι οχι μόνο τα φωτογράφιζαν μεμονωμένα (τύπου "τοπίο στο σκουπιδαριό ντου γιου λαϊκ μαμαζελ δι Γκρης?") αλλά ποζάροντας παράλληλα δίπλα από το σωρό με σκέρτσο, νάζι, βερμούδα και κάλτσα ως τη γάμπα. Μη χαίρεσαι κοπελιά...βούκινο θα γίνουμε στο flickr!

Τον πορτιέρη ενός στριπτιτζάδικου λίγα μέτρα παρακάτω να έχει ανοίξει το καπώ ενός αυτοκινήτου και να μετράει άπειρα πακέτα τσιγάρα - διάφορες μάρκες - τα οποία ήταν τοποθετημένα μέσα σε ενα χαρτυφύλακα. Ηλικιωμένος περαστικός ο οποίος πήρε χαμπάρι το "τσιτσι" σταμάτησε για λίγο σόπινγκ! Περίπτερο την έκανε τη Μπέμπα ο πορτιέρης!

Μια κατακόκκινη γυαλισμένη και τεράστια Ferrari με ενα μουσάτο νεανία - golden (θα'θελε αλλά δε νομίζω Τακη!) Boy περνούσε την ίδια στιγμή, από το ίδιο σημείο μαρσάροντας....στον παράδρομο της Συγγρού...που από τα σκουπίδια δεν μπορείς να περπατήσεις καλά καλά πόσο μάλλον να "πατήσεις" λίγο παραπάνω το γκάζι της Ferrari. Πανε πάρε ενα Zastava να βρεις την υγειά σου παλλικαράκι μου. Κι αν είσαι τυχερός μπορεί να θεωρηθείς vintage από τα αμερικανάκια και να δεις τη μούρη σου στο flickr μαζί με το σκουπιδαριό. Πες ταζίκι και χαμογέλα!

Το κερασάκι στην τούρτα μου...το δημοφιλές στριπτιτζάδικο των νοτίων προαστίων Lido (να και διαφήμιση το Ντοτί!) προτιμάει και λανσάρει προφυλακτικά Versace! Διότι η φαντασία δεν έχει ορια, η πολυτέλεια στον έρωτα δεν είναι αμαρτία και εν πάσει περιπτώσει, αν ο Versace ζούσε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς αν μη τι άλλο θα ήταν περήφανος να δει το λογότυπό του να ποζάρει έξοθεν του Lido παραπλεύρως ενός ψηφιοποιημένου οπίσθιου που ανεβοκατεβάζει ενα στρινγκ!

Αντι να αναρωτιέσαι γιατί περπατάω δεν μου λες καλύτερα...τελικά το σύμπαν μας κάνει πλάκα ή εμείς προσπαθούμε να τρελάνουμε το σύμπαν?

?

Είναι άραγε ο καιρός που κάνει το φευγιό μου μια, ακόμα πιο επιτακτική, ανάγκη?
Είναι άραγε η ίδια η ανάγκη που κάνει τον καιρό μια τόσο ταιριαστή πινελιά σε έναν πίνακα με μουντζούρες που, μάλλον μόνο εγω, βλέπω σαν αριστούργημα?
Είναι τελικά η αγάπη ενα ταξίδι ενα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή...?
Είναι τελικά η αγάπη ενα ταξίδι από πληγή σε πληγή...?
Πόσοι τρόποι υπάρχουν να πληγιάσουν τις γιορτές μου?
Πόσοι τρόπου υπάρχουν να γιορτάσω τις πληγές μου?
Είναι ο καιρός μάλλον...αλλιώς δεν εξηγείται.
Εξηγείται?

Ο σκοπός (του ρου του ρου του ρου) αγιάζει τα μέσα...καμιά φορά και τα εξω.

Σκέφτομαι μήπως θα ήταν σκόπιμο να συνεχίσω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρις οτου είτε να κατεβάσω καμία καλή ιδέα είτε να κατεβάσω το ντουβάρι. Σε κάθε περίπτωση, απώτερος σκοπός μου είναι η επίτευξη επικοινωνίας...είτε με το μέσα μου (στην περίπτωση της καλής ιδέας) είτε με το γείτονα (στην περίπτωση του ντουβαριού).

Autumn moments...

Press PLAY together...

(δεν) Υπόσχομαι

Πρίν από λίγες ημέρες, γυρνώντας σπίτι με το τραμ, πέτυχα ενα ζευγαράκι στο πρώτο βαγόνι. Απλές, καθημερινές φυσιογνωμίες, χαμογελαστές, πιασμένες χερι χερι, ερωτευμένες...αυτό ίσως και να τα λέει ολα. Στο αριστερό τους χέρι φορούσαν από μια λεπτή βέρα...δεν ξέρω για ποιό λόγο μου δημιουργήθηκε η αίσθηση οτι επρόκειτο για εκείνες τις βέρες που δεν συνοδεύονταν από κάποιον αρραβώνα με επισημότητες και τα σόγια δεξιόθεν και αριστερόθεν να δίνουν συγχαρητήρια και ευχές τσιμπολογώντας κεφτεδάκια. Για κάποιο λόγο αυτές οι βέρες πήραν στο μυαλό μου το σχήμα εκείνων των υποσχέσεων που μπορούσαμε και δίναμε μεταξύ μας όταν είμασταν πιο μικροί, πιο νέοι, λιγότερο αναλωμένοι και αναλώσιμοι. Τότε που μιλούσαμε χωρίς το φόβο του να μην μπορέσουμε να κρατήσουμε το λόγο μας, χωρίς την ανησυχία του να μην καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και με τη βεβαιότητα οτι όπου υπάρχει αγάπη ολα γίνονται, ολα συμβαίνουν, ολα συγχωρούνται, ολα λύνονται.
Σκέφτηκα οτι πρίν το γάμο μας δεν είχα φορέσει μια τέτοια βέρα στη ζωή μου. Μια βέρα υπόσχεσης. Κοίταξα τη βέρα μου. Στο αριστερό χέρι τα παιδιά, στο δεξί χέρι εγω. Βέρα στο δεξί...κλεμμένο είναι τελικά. :) Ίσως για πρώτη φορά να αναρωτήθηκα πραγματικά πόσες υποσχέσεις, πόσες δεσμεύσεις, πόσες προσδοκίες, πόσες χαρές και την ίδια στιγμή πόσες ενδεχόμενες απογοητεύσεις μπορεί να κλείνει μέσα του ενα τόσο δα κομματάκι μέταλλο. Θυμήθηκα τη μέρα του γάμου μας, πόσο τεντωμένα ήταν τα δάχτυλά μου από τη στιγμή που ο αγαπημένος μας κουμπάρος μας πέρασε (με επιτυχία!) τις βέρες...λες και βρέθηκαν ξαφνικά σε εγρήγορση. Ως μέρος ενός συνόλου που είχε δεσμευτεί απέναντι σε έναν άνθρωπο, θεωρητικά και μακάρι και πρακτικά για το υπόλοιπο της ζωής μας, τα δάχτυλα μου άφησαν στην άκρη τη νυφική τους ακαμψία και χαλάρωση και τσίτωσαν. Ακόμα και στις φωτογραφίες φαίνεται...λες και οσο άγχος δεν είχα, είχε συγκεντρωθεί στα 10 δάχτυλα των χεριών μου. Κι εκεί, στο προτελευταίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού η συνεχής υπενθύμιση του νέου μου ρόλου. Πλέον, ήμουν ένας άνθρωπος που είχε δώσει μια υπόσχεση σε κάποιον. Μια υπόσχεση που δεν έχει αρχή και τέλος ενω το περιεχόμενό της είναι τόσο μεταβλητό οσο η ίδια η ζωή. Μια υπόσχεση που δεν ειπώθηκε αλλά καταγράφηκε. Μια υπόσχεση της οποίας η αθέτηση δεν αποτελεί επιλογή παρα μόνο κατάληξη και μάλιστα ατυχής.
Κοίταξα αυτό το μικρό κομμάτι από μέταλλο που φοράω εδω και 1.5 χρόνο. Δεν την εχω συνηθίσει ακόμα. Καμιά φορά τη βγάζω για λίγες ημέρες να δω αν θα μου λείψει η αίσθησή της. Είναι μαγεμένη, μάλλον, γιατί οσο κι αν με ενοχλεί ωρες ωρες η απουσία της με ενοχλεί περισσότερο και την αναζητώ. Σκέφτομαι οτι είναι σαν το δαχτυλίδι από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Έχει ενα μεγάλο ειδικό βάρος από το οποίο μικρές καθημερινές στιγμές μπορεί να θέλεις να ξεφύγεις, την ίδια στιγμή όμως σε προκαλεί να το κουβαλήσεις κιόλας. Η παρομοίωση δεν με τρελαίνει αλλά μέσα στο βαγόνι του τραμ αυτό σκέφτομαι και αυτό καταγράφω.
Κοιτάζω τα παιδιά και ψάχνω στα κατα τα άλλα άγνωστα πρόσωπά τους να διαβάσω τις υποσχέσεις που έχουν δώσει ο ένας στον άλλον. Με βλέπουν που τους κοιτάω και χαμογελάνε ενω στριμώχνονται ακόμα πιο πολύ ο ένας πάνω στον άλλον. Τους βλέπω που με βλέπουν και στριμώνχνω ακόμα πιο πολύ την περιέργειά μου σε ενα αόριστο βλέμμα εξω από το παράθυρο. Κι όμως δεν είναι περιέργεια με χαρακτήρα κουτσομπολιού. Είναι περισσότερο απορία, είναι αναζήτηση, είναι, ίσως, ανάγκη για καθοδήγηση. Βλέπεις, εκείνοι έδωσαν μια υπόσχεση πρίν από την υπόσχεση. Προηγούνται....έχουν εμπειρία, έχουν την επιλογή να αλλάξουν τους όρους και τις προϋποθέσεις. Δεν έχουν την υποχρέωση να κρατήσουν την υπόσχεση, έχουν την επιθυμία και την ελπίδα οτι μπορούν να την κρατήσουν. 

"Κι εσυ...κι εσείς..."

"Κι εγω...? κι εμείς...?"

Κι εγω, κι εμείς...μας κινεί η ελπίδα, μας δίνει χώρο και χρόνο η επιθυμία οτι τελικά θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τις υποσχέσεις μας. Οχι μόνο εκείνη ή εκείνες που δώσαμε 1.5 χρόνο πρίν αλλά όλες εκείνες που μας οδήγησαν σε εκείνη τη μέρα. Αυτό είναι το κοινό μας σημείο. Δεν είναι η υπόσχεση, είναι η υποχρέωση και η ανάγκη μας να σταθούμε ευθυτενείς απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στον άνθρωπο που πλέον είναι προέκταση της ίδιας μας της ύπαρξης με την γνώση οτι τελικά κάναμε αυτό που έπρεπε, που θέλαμε, που μπορούσαμε, που γινόταν...γιατί καμιά φορά ακόμα και ενα φαινομενικά μικρό αποτέλεσμα μπορεί να δικαιώσει μια ουσιαστικά μεγάλη προσπάθεια.

Δεν σου υπόσχομαι οτι θα τα καταφέρω. Σου υπόσχομαι όμως οτι θα προσπαθήσω.

Fix me!

Όταν παίρνεις τις σωστές αποφάσεις τη λάθος χρονική στιγμή, μετατρέπεις, αυτομάτως, και τις αντίστοιχες πράξεις σου σε λάθη?

Θες να σου πω...?

Σήμερα είμαι θλιμμένα χαρούμενη και δεν εχω ιδέα τι να δηλώσω...θλιμμένη ή χαρούμενη. Αποσυντονισμένη και αποπροσανατολισμένη. Λες και αφήνω κάτι πίσω που αγαπώ για να πορευτώ με κάτι που είναι εδω, απτό και με παρουσία παρούσα και αγαπώ ακόμα περισσότερο. Περίεργο συναίσθημα. Μια μικρή ανακούφιση χωρίς βαθύ αναστεναγμό που αφήνει όμως και μια εκκρεμότητα. Λοιπόν ξέρεις τι θα κάνω...? Θα τσακίσω μια τεράστια ΙΟΝ Αμυγδάλου (από εκείνες με τα ολόκληρα αμύδγαλα που κάθε τετραγωνάκι ζυγίζει 1 κιλό και 9387569345 θερμίδες...? Ε μια τέτοια!) χωρίς ίχνος τύψεων, χωρίς ούτε ενα ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου. Γιατί, δεν ξέρω αν στο είπα, είμαι θλιμμένα χαρούμενη σήμερα και κάνω την ανατροπή. Εκτός κι αν είμαι χαρούμενα θλιμμένη....στην περίπτωση αυτή θα φαω μια πάστα ποντικάκι να γελάσει το χειλάκι μου!

Χα!

Γιατί πολύ τον γουστάρω τον κύριο Tiersen, ιδίως όταν στολίζει και με τέτοια λόγια την ούτως ή άλλως υπέροχη μουσική του...

Για τα δύσκολα που δεν θα γίνουν πιο εύκολα αλλά μπορεί να γίνουν λίγο πιο συμπαθή, σε ενα κόσμο που δημιουργεί και συντηρεί πολλές αντιπάθειες τον τελευταίο καιρό...

Όταν ο χρόνος είναι σχετικός...

το ίδιο σχετική είναι και η αναβολή για την επόμενη μέρα...γιατί κάθε προηγούμενη μέρα έχει μια

επόμενη που την ακολουθεί άρρηκτα, στενά, αιώνια...

Ες αύριον λοιπόν...

Ζητώντας...

Ζητάω πολλά...(?)

Είναι που καμιά φορά, η βεβαιότητα οτι "φυσικά και μπορω να τα καταφέρω" κάνει διακοπές και χάνω το σήμα μου. 

Ίσως να χάνω και τα σημάδια που εχω αφήσει στην πορεία. 

Δεν θέλω να είσαι δίπλα μου σωματικά. Η φυσική σου παρουσία είναι ευπρόσδεκτη αλλά οχι απαραίτητη. Είμαστε εκπαιδευμένοι άλλωστε να ψάχνουμε μέχρι να βρούμε, να ψαχνόμαστε μέχρι να βρεθούμε. Αυτό που θέλω είναι να μπορώ να κλείνω τα μάτια μου και να σκέφτομαι οτι είσαι κάπου...λίγο πιο δω λίγο πιο κει δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. 

Αρκεί να είσαι κάπου. 

Αρκεί να μπορώ να σε βρίσκω...αυτό που λέμε μια σκέψη μακριά. 

Φυσικά και ζητάω πολλά...μια πρόταση που συνδυάζει "θέλω" και "μπορώ" είναι από μόνη της αχόρταγη. 

Μη με παρεξηγείς...είναι που καμιά φορά χάνω το σήμα μου, το σημάδι μου, την αρχή και το τέλος μου. 

Και μένω κάπου στη μέση, δύσκολο να αποφασίσω πρός τα που θέλω, μπορώ ή (τελικά) πρέπει να παω. 

"Θέλω", "μπορώ", μόλις ήρθε και το "πρέπει"...

Έχουμε δρόμο ακόμα, το ξέρεις έτσι? Σε σένα μιλάω...εκεί μέσα στον καθρέφτη...

Παρέα(κι)

...Κι αν οι αποστάσεις είναι σχετικές, κι αν ο δρόμος είναι μεγάλος, κι αν καμιά φορά τα βήματά μας είναι βαριά και δεν οδηγούν κάπου....η σκέψη οτι στη διαδρομή (μάλλον) δεν θα είσαι μόνος γίνεται ο καλύτερος συνταξιδιώτης.

Με δόξα και τιμή!

Εκκαθαριστικό Σημείωμα Εισφορών και Τέλους Επιτηδεύματος...

Μας ήρθε σήμερα το πρωί και αποτελεί τιμή για το σπιτικό μας να το πληρώσουμε!!!! Ιδίως αυτό το "Τέλος Επιτηδεύματος", μπορώ να σου πω οτι κάνει τη λίμπιντό μου να βρίσκει ταβάνι και γρατζουνάω τους τοίχους σαν γάτα λίγο πρίν την άνοιξη!!!! Πού, σε ρωτάω, πού αλλού μπορεί ενα τέτοιο τετραψήφιο ποσό να προκαλέσει τέτοια έξαψη???!!! Γατούλη Υπουργέ...κάτι τέτοια μας κάνεις και πώς να μην σε αγαπάμε?! Νιαου!

πι.ες. Αγάπη, κάτσε εκεί που είσαι! Μην κάνεις ρούπι! Πακετάρω τα αιλουροειδή κ σου έρχομαι να πουλάμε μπανάνες στο δρόμο! Εδω ετοιμάζονται να μας κουτουπώσουν οι...επιτήδιοι.

Eternal Loop...

Όταν πρωτοάκουσα το συγκεκριμένο τραγούδι το βρήκα...σκληρό και έντονα επίπονο. 

Ένιωθα σα να προσπαθούσα να ξεφύγω απο την πραγματικότητα και αγωνιζόμουν και έτρεχα και λαχάνιαζα και έπεφτα και ξανασηκωνόμουν δίχως να κοιτάζω πίσω. 

Και λίγο πριν να ξεφύγω από οτι με κυνηγούσε, λίγο πριν να φτάσω στην γραμμή εκείνη που με διαχωρίζει από οτι εγω θεωρώ ασφαλές...συνειδητοποιώ απλά οτι δεν έχω κουνηθεί από τη θέση μου. Δεν εχω κάνει ούτε ενα βήμα, δεν εχω αλλαξει θέση, δεν εχω κινηθεί στο χώρο και το χρόνο...

Και κάπου εκεί αρχίζω να πέφτω...τα μάτια μου κλειστά, το κεφάλι μου πρός τα κάτω, νιώθω το σώμα μου πολύ ελαφρύ ώστε να το ορίσω κι όμως πολύ βαρύ για να μείνει σταθερό...πέφτω γρήγορα κι όμως μπορώ να μετρήσω κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, κάθε ωρα, κάθε ζωή που έχει περάσει από πάνω μου. 

Η καρδιά μου χτυπάει αργά. 

Το μυαλό μου συνειδητοποιεί και βλέπει καθαρά τις εικόνες που περνάνε μπροστά από τα μάτια μου λες και είναι πορτραίτα που κρέμονται σε ενα τοίχο. 

Ο κόσμος μου φαίνεται μικρός ή εγω μεγάλωσα? 

Τι προλαβαίνω να κάνω πρίν να φτάσω στο έδαφος? 

Πόσα μπορώ να χάσω ώστε να ζήσω ακόμα μια ζωή που να μην είναι ενα κακό αντίγραφο εκείνων που ονειρεύτηκα?

Κι ολα αυτά από ενα τραγούδι...ενα τραγούδι που άκουσα πρόσφατα και καρφώθηκε στο μυαλό μου και κάθε φορά που το ακούω ζω την ίδια πτώση ξανά και ξανά...μόνο που ποτέ δεν φτάνω στο έδαφος.
Αιωρούμαι αιώνια...

Nothing could be bring me closer
Nothing could be bring me near
Where is the road I follow?
to leave, leave

It's under, under, under my feet.
The sea spread out there before me.
Where do I go when the land touches sea?
There is my trust in what I believe.

Shifting the dream
Nothing could bring me further from my old friend time.
Shifting the dream
It's charging the scene
I know where I marked the signs.

I suffer the dreams of a world gone mad
I like it like that and I know it
I know it well, ugly and sweet,
I temper madness with an even extreme.

Lift me, lift me,
I attain my dream.
I lost myself, I lost the
Heartache calling me.
I lost myself in sorrow
I lost myself in pain.
I lost myself in gravity,
Memory, leave, leave.

Lift my hands, my eyes are still,
I'll walk into the sea
Shoot myself in a different place
And leave it

I've longed for this to take me,
I've longed for my release
I've waited for the callin'
To leave, leave.

That's what keeps me,
That's what keeps me,
That's what keeps me down,
To leave it, leave it,
Leave it all behind

Πάμε γι'άλλες πολιτείες!

Μετά από 5 ημέρες στο βροχερό και συννεφιασμένο και λίγο μουντό αλλά τόσο γοητευτικό Αμστελόδαμο (κοίτα που το συμπάθησα καλέ!), ακόμα και ο ήλιος της Ελλάδας κάτι δεν μου κάνει πια...

Κι αν ακόμα κι αυτός ο ήλιος δεν μπορεί να με (συγ)κρατήσει τότε την κάτσαμε τη βάρκα πατριώτη!!!!!! 

Άντε καλώς σας βρήκα, καλώς με βρήκατε και μη χειρότερα!

My way...

Sometimes, I just need a moment to settle down, get myself together and put my thoughts into the right order.
Then I need to mess up this perfect order and start all over again, hoping that this time I will be wise enough not to think that I will get a second chance to make a good first start...

Salut! ;)

Πρώτη μέρα σχολείο...

Ο Σεπτέμβριος ανέκαθεν παρέπεμπε σε ενοχλητικά θέματα όπως την επιστροφή στο σχολείο, τότε, την επιστροφή στο γραφείο, τώρα...την ίδια στιγμή βέβαια, το γεγονός οτι υπάρχει γραφείο να επιστρέψω, ακόμα τουλάχιστον, αποτελεί μια παρήγορη σκέψη οπότε δεν γκρινιάζω...πολύ.
Παρόλα αυτά, στο μυαλό μου υπάρχει πάντα εκείνο το συναίσθημα της μαύρης μαυρίλας που ένιωθα από μικρή όταν έφτανε η 1η μέρα του Σεπτέμβρη. Ύστερα ξεκινούσε η ανίστροφη μέτρηση και κάπου εκεί γύρω στις 11-12 του μηνός τα ύστερα του κόσμου...πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη μέρα σε νεα βάσανα, νεα μαθήματα, παλιοί και νέοι φίλοι...κάποια στιγμή και νεο σχολείο αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Βέβαια, το μαύρο συναίσθημα της επιστροφής στο θρανίο είχε πάντα έναν "ροζ" τόνο να σπάει τη μουνταμάρα. Μα μια καινούρια τσαντούλα (ροζ!), μα μια καινούρια κασσετίνα (ροζ!), μα μερικές ξυλομπογιές και μαρκαδόροι (πολλά τα χρώματα και σίγουρα το ροζ ήταν ανάμεσα σε αυτά επομένως τα υπόλοιπα ήταν απλά διακοσμητικά!), μα μερικά αυτοκόλλητα που ήταν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για τα καινούρια μου βιβλία και τετράδια μήπως και παραμυθιαζόμουν και άνοιγα κανένα από αυτά (...που τούβλο μπήκες τούβλο να βγεις...κουβέντες παρότρυνσης από τον πατέρα...άφησαν εποχή σου λεω!!!!)...Ολα τα παραπάνω ήταν στοιχεία και σημεία (και τέρατα!) μιας εποχής που άφησε εποχή και τη θυμάμαι πότε με νοσταλγία πότε με ανακούφιση που πέρασε!
Υπάρχει όμως μια εικόνα στο μυαλό μου η οποία, παραδόξως, δεν έχει χαθεί στο μεγάλο κουτί του χρόνου και κάθε φθινόπωρο, κάπου εκεί όταν η μέρα αρχίζει να μικραίνει και τα πρώτα σύννεφα του πολέμου κάνουν την εμφάνισή τους, εγω επιστρέφω κάμποσα χρόνια πίσω, φοράω μια μπλε ποδιά με κοντά μανίκια (με τέτοια χέρια κουπιά που να βρω μανίκι να μου κάνει...3/4 ολα και ήμουν πάντα στη μόδα χωρίς να το ξέρω!), αρματώνομαι μια τεράστια τσάντα γεμάτη με ολα τα προαναφερθέντα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ και ξεκινάω για πρώτη φορά τη διαδρομή που έμελε να ακολουθήσω πολλέέέέές φορές τα επόμενα χρόνια.
Με το χέρι της μαμάς να σφίγγει και να χαλαρώνει σε κάθε βήμα, επιτρέποντας έτσι στο άγχος της να μας ακολουθεί σε ολη τη διαδρομή. Εγω πάλι, είχα το νου μου μη μου φύγει η τσάντα, μη και δεν πήρα μαζί την κασσετίνα με το ροζ μαρκαδόρο και τη ροζ ξυλομπογιά (τα υπόλοιπα χρώματα τα είχα αφήσει σπίτι καθώς δεν με αφορούσαν!) ενω έκανα πρόβα τι θα έλεγα στο πρώτο παιδάκι που θα αποφάσιζα οτι θα ήθελα να γίνουμε φίλοι και να μείνουμε μαζί για πάντα (κάντι σαν την Elmira των Looney Tunes...αν μάλιστα ήταν αγοράκι θα το παντρευόμουν κιόλας και θα ζούσαμε πάνω σε ενα δέντρο σαν την Πίπη Φακιδομύτη...όπως καταλαβαίνεις, από μικρή, η υποδομή της κουζίνας σε ενα σπίτι δεν με απασχολούσε καν...θα τρώγαμε φύλλα και κάμπιες!) Ήμουν λοιπόν τόσο πολύ στον δικό μου υπέροχο κόσμο που αδυνατούσα να προσέξω τη μαμά μου η οποία, έχοντας μείνει ξάγρυπνη ολο το βράδυ, είχε το δάκρυ στην άκρη του ματιού της ανα πάσα ωρα και στιγμή ενω κάθε της προσπάθεια να μου μιλήσει για την εμπειρία της "πρώτης μέρας στο σχολείο" έπεφτε στο κενό εφόσον η καινούρια μου τσάντα ήταν, πώς να το κάνουμε, πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον θέμα πρός συζήτηση!!
Το σπίτι του παππού μου ήταν στο δρόμο για το σχολείο...ο μπαμπάς της μαμάς μου...ο πιο όμορφος, υπέροχος, γλυκός, κομψός, υπομονετικός, καλόκαρδος άνθρωπος του κόσμου! Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον οποίο μοιάζω, όλοι συμφωνούν οτι εκείνος είναι ο άνθρωπος αυτός. Αδυναμία μου μεγάλη εκείνος, αδυναμία του μεγάλη εγω. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία...
Καθώς πηγαίναμε σχολείο λοιπόν, η μαμά, το άγχος της κι εγω, σταματήσαμε στο σπίτι του παππού να μου δώσει την ευχή του. Θεωρητικά αυτό σήμαινε φιλί, αγκαλιά και καλή επιτυχία. Πρακτικά πήρα ενα τοστ, 1000 δραχμές (τις οποίες μια που τις είδα και μια που τις έβαλε η μαμά στον κουμπαρά και έμεινα με τη χαρά της προοπτικής ενος ακόμα ροζ μαρκαδόρου!), μια τεράστια αγκαλιά και με άφησαν στο χωλ να αλλάζω τη διαρύθμιση του περιεχομένου της τσάντας μου για 875326η φορά την ίδια μέρα. Οι δυο τους πήγαν στην κουζίνα για λίγη ώρα, για πολλή ώρα...ο χρόνος είναι σχετικός όταν έχεις τόσα πολλά αυτοκόλλητα και έναν τοίχο να διακοσμήσεις! Το θέμα είναι οτι όταν η μαμά βγήκε από την κουζίνα ήταν λες και έβλεπα έναν άλλον άνθρωπο. Πιο ήρεμη μου φάνηκε, πιο γελαστή την είδα...και σκέψου οτι είχα και το νου μου στον τοίχο και είναι πολλά τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε Νίτσα μου....
Πέρασαν πολλά πολλά πολλά (αν γράψω ακόμα ενα "πολλά" θα πάθω κρίση ηλικίας τώρα!) χρόνια από τότε και σε μια άσχετη χρονική στιγμή, μιλώντας με τη μαμά για τον παππού, θυμηθήκαμε εκείνη την ημέρα. Μου είπε για το άγχος και τους φόβους της για εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο και τη ρώτησα τι είχαν πει με τον παππού που την έκανε να αλλάξει η ψυχολογία της τόσο γρήγορα. Μου απάντησε πως ο παππούς απλά της θύμισε κάτι που η ίδια είχε ξεχάσει...οτι έπρεπε απλά να με επιστευτεί. Κι όταν του είπε οτι ήμουν μόνο 5.5 χρονών και οτι δεν ήταν θέμα εμπιστοσυνης, εκείνος της απάντησε πώς στην περίπτωση αυτή αν θα την έκανε να νιώσει καλύτερα, εκείνος θα ερχόταν κάθε μέρα εξω από το σχολείο μου θα καθόταν εκεί από την αρχή μέχρι το τέλος και θα με πρόσεχε...άγρυπνος φρουρός της δικής μου παιδικής μου αθωότητας και της μαμαδίστικης ανσφάλειας. Δεν χρειάστηκε...μετά από μια εβδομάδα χάθηκα στη διαδρομή από το σχολείο για το σπίτι οπότε τους έδωσα την πρώτη κρυάδα ενω μετά από περίπου ενα μήνα έδειρα ενα αγοράκι επειδή μου ζωγράφισε την τσάντα. Μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου...άλλωστε ήμουν πιο ψηλή από ολα τα παιδάκια!
Καλό μήνα να έχουμε λοιπόν και καλή επιστροφή...σε θρανία, γραφεία, στο σπίτι, στην κίνηση, στους φίλους που έχουμε καιρό να δούμε, στο άγχος και την ανασφάλεια, σε οτι μας περιμένει και σε οτι ελπίζουμε...γιατί πάντα σε κάτι ελπίζουμε!

Summer in sepia...

Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία συνειδητοποιώ τα εξής:

1. Μικρή υπήρξα πολύ ελευθέρων ηθών και περιορισμένων φραγμώνν τελικά...Like!
2. To sepia μου πάει...Like!
3. To sepia δεν πάει στη θάλασσα...αλλά εκείνη την εποχή ολα ήταν sepia...θα μου πεις και τώρα, έτσι όπως τις έχουμε κάνει, έναν τόνο sepia τον έχουν! Αρα είμασταν προχωρημένοι...Like!
4. Ήμουν τρελό ποζέρι...αν σκεφτείς οτι είμαι τσιτσίδι, παρόλα αυτά ολα κρύβονται επιμελώς και με νάζι θα έλεγα οτι αγγίζω την επαγγελματική τελειότητα μονδέλου...Like!
5. Ο ήλιος με στράβωνε μια ζωη και εξακολουθεί να με στραβώνει...τα γυαλιά ηλίου τα ανακάλυψα πρόσφατα και από τότε οι "κυκλωπίσιες" φωτογραφίες μου έχουν περιοριστεί αισθητά...Like!
6. Η mama Dot είχε μια βουκωλική αισθητική που τώρα, χρόόόόνια και ζαμάνια μετά, πολύ γουστάρω! Αναφέρομαι στο καλάθι το οποίο τότε ήταν της μοδός και τώρα αποτελεί θήκη περιοδικών...μη σου πω οτι θα το φορτώσω μαζί και θα σκάσω αλα πλάγια σαν τη θεία από το Σικάγο...Like!
7. Αυτό το καπέλο συντρόφευε ολα μου τα καλοκαίρια μου μέχρι που συνειδητοποιήσαμε οτι όντως το κεφάλι μου μεγαλώνει και αντί να με προστατεύει από τον ήλιο, στην πραγματικότητα, απλά μου έκανε τη ζωή δύσκολη καθώς μου το φορούσαν σαν "καθίκιον" κι εγω ένιωθα σαν τον Αντωνάκη που τον καπέλωσαν τη μέρα του γάμου του...αντικαταστάθηκε από ενα ψάθινο που το μασούλησε ένας Ντορής σε μια κάποια Σάμο...Like (για την ανάμνηση και μόνο!!)
8. Οτι κι αν λέμε, οτι κι αν κάνουμε, οσο κι αν τραβάμε τα ζόρια και τις ανηφόρες μας...το καλοκαίρι είναι εδω, το τζι τζι τζι παίζει από το πρωί ως το βράδυ στα αυτιά μας κι εγω...εγω θα πάρω το κουβαδάκι μου και θα βρω μια παραλία να απλώσω τα υπάρχοντά μου και να μείνω εκεί μέχρι νεοτέρας...

Σας φιλώ!

Making a memory: 20/7/2011

Όπως είπε πολύ σωστά και η αγάπη...μια υποχρέωση από την εφηβεία μου μόλις ξεχρεώθηκε. Ήταν πολλά τα χρόνια της αναμονής αλλά όπως κάθε τι καλό...άξιζε τον κόπο! Αυτά τα ολίγα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε και να μην ξεχνάμε...

Τετάρτη, 13/7/2011

...Και λίγο πρίν να κλείσω τα μάτια μου και βυθιστώ σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, αναρωτήθηκα αν εκείνη η Τετάρτη ήταν η μέρα μου. Μέτρησα από το 1 μέχρι το άπειρο και κοιμήθηκα. Ξύπνησα τελικά οπότε μάλλον οχι, δεν ήταν η μέρα μου.
Για δευτερόλεπτα φοβήθηκα το άγνωστο και μετά αποφάσισα, αντί για χαμένη, να ντυθώ εξερευνήτρια και να βγω εξω στο εκτυφλωτικό φως ενός κρύου θαλάμου ανάνηψης όπου με περίμεναν μερικά γνώριμα χαμόγελα και ένας νοσοκομειακός φιδές, έτοιμη να ανακαλύψω πόσες σελίδες τελικά φυλλομετράει το δικό μου ημερολόγιο ζωής.

Μουσικά ταξίδια...

Υπάρχουν στιγμές που μπορεί μια μουσική να δεθεί τόσο έντονα με μια εικόνα στο χρόνο που είναι δύκολο να μην ταξιδεύεις στο παρελθόν κάθε φορά που την ακους...Κι αυτά είναι ταξίδια που δεν μπορείς να αποφύγεις, από τα οποία δεν θέλεις να ξεφύγεις και για τα οποία θα έκανες την παραχώρηση να πας ενα βήμα πίσω...

Not able to forget...

I never tried to feel...
I never tried to ...

Πρός: Εσένα
Από: Εμένα

Ψάχνω να βρω μια προσφώνηση αλλά καμιά δεν μου φαίνεται αντιπροσωπευτική. Αποφάσισα να σου γράψω και να σου μιλήσω όπως μου βγαίνει, χωρίς να σβήσω, να διορθώσω, να αλλάξω κάτι.
Να σου μιλήσω από καρδιάς, να σε παρακαλέσω ειλικρινά κι εσυ...εσυ όπως πάντα να κάνεις αυτό που είναι να κάνεις.
Ξέρεις καλά οτι αυτές τις μέρες αγχώνομαι και φρικάρω και ζω σε μια παράλληλη διάσταση εξαιτίας της αυριανής επέμβασης του Γιώργου. Για κάποιο λόγο που ενδεχομένως ξέρεις καλύτερα, εχω χάσει κάθε ίχνος αισιοδοξίας και λειτουργώ λες και τα χειρότερα έχουν έρθει. Νιώθω πως ζω μια μέρα μετά κι οχι στο σήμερα. Νιώθω οτι πονάω ακόμα κι αν δεν έχει γίνει κάτι. Νιώθω πως έχει αλλάξει η ζωή μας ενω ολα είναι ακόμα, φαινομενικά, ίδια.
Να είναι προαίσθημα?
Να είναι παιχνίδια του μυαλού? Για εκείνα που φοβάμαι εχω πάντα άσχημο προαίσθημα. Ακόμα κι όταν για λίγο το άγχος και η μαυρίλα μου με αφήνουν να ηρεμήσω, έρχεται ενα κύμα εκεί που δεν το περιμένω και με παρασύρει σε νεα "ταξίδια".
Σκέφτομαι πολύ και τη μαμά μου...τόσα χρόνια ερωτευμένοι οι δυο τους. Εκείνη για να τον φροντίζει, να του θυμίζει τα χάπια του, να του μαγειρεύει τα ανάλατα και άνοστα που κάνει να τρώει, να τον λέει "Γιωργάκη μου" και να γελάει. Κι εκείνος για να την κάνει να γελάει. Με ανέκδοτα, με αστείες γκριμάτσες, με την αισιοδοξία του.
Προσπαθούσα να προετοιμάσω τη μαμά μου για ολα και με κοιτούσε με ενα βλέμμα...σαν μικρό παιδί που προσπαθείς να του εξηγήσεις τα μυστήρια του κόσμου. Αφού είναι η παρέα μου. Αφού είναι ο άνθρωπός μου. Αφού...

Γράφω για να σε παρακαλέσω να πάνε ολα καλά. Μέσα από εδω ναι. Αφού εδω εκφράζομαι, εδω γράφω. Σε ικετεύω να πάνε ολα καλά. Το καλά είναι σχετικό βέβαια...παρόλα αυτά, εχω εμπιστοσύνη σε οσα ορίζεις, σε οσα αποφασίζεις, σε οσα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και για τίποτα. Δεν ξέρω που ακριβώς απευθύνομαι και πρός τα που να κοιτάξω. Το ψηλά και το χαμηλά δεν έχουν όρια. Εκεί που κρύβεται ο ήλιος στη δύση, από εκεί που βγαίνει ο ήλιος στην ανατολή....σημάδια στον ορίζοντα που θέτω για να ξεκουράζω το μυαλό μου.

Καμιά φορά καταφεύγω σε χαζές τακτικές που υιοθετούσα όταν ήμουν παιδί για να προβλέψω βάσει των πιθανοτήτων τι θα γίνει...αν το επόμενο αμάξι που θα περάσει είναι κόκκινο θα πάνε ολα καλά. Αν ανοίξει τώρα η πόρτα του ταχυδρομείου θα πάνε ολα καλά. Αν χτυπήσει 3 φορές το τηλέφωνο πριν να μου απαντήσουν θα πάνε ολα καλά. Θα πάνε ολα καλά...Θα πάνε ολα καλά...?

Δεν εχω κάτι άλλο να σου ζητήσω αν και ξέρω καλά πώς μέσα μου, σιωπηλά, σου ζητάω συνέχεια. Κάθε λεπτό που περνάει, κάθε στιγμή, γίνομαι ολοένα και πιο απαιτητική και ζητάω. Μη με πάρεις για εγωίστρια. Πες απλά πως είμαι όπως όλοι και μέτρα πόσο αξίζει η απαίτησή μου. Κι εγω θα καταλάβω, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Γιατί εκείνα που δεν μπορώ να ορίσω μπορώ μόνο να αποδεχτώ.

Μέχρι το επόμενο δευτερόλεπτο που θα σου ξαναστείλω με τη σκέψη μου ακόμα μια παράκληση, σε αφήνω με την ελπίδα οτι...οτι υπάρχει ελπίδα.

Ειρήνη

Truth lies within the most beautiful of lies...

It's time to forget about the past
To wash away what happened last

(ακους prime...?)

Πέέέέέφτει...

Το θέμα είναι τι και σε ποιανού το κεφάλι...

Πού είσαι παππού να δεις τις χαρές μας και να τους...μας διπλοφασκελώσεις, έτσι μην τους...μας ματιάξει κανείς!!!

Μετράμε αντίστροφα μέχρι το διάγγελμα και το καταγράφω έτσι ώστε αν σε λίγη ωρα έχουμε μείνει όλοι κάγκελο να έχει να δει κάτι το βαφτιστηράκι μου...

5
4
3
2
1
Πες τα...Talk ντε!

Που΄σαι Θωμά...

Ακου τώρα Θωμά...

Είσαι δεν είσαι σπίτι να ξέρεις οτι πάμε κατά διαόλου!

Η χώρα παραπέει...

Η οικονομία δεν υπάρχει γιατί αν υπήρχε θα είχαμε μαζευτεί χρόνια τώρα και δεν θα χρειαζόμασταν ΔΝΤ, ΚΛΠ, ΠΣΚ και λοιπά σύμφωνα να μας βάλουν τα δυο πόδια σε ενα παπούτσι και το ενα παπούτσι σε κουτί από σπίρτα! Και φοράς και 45 νούμερο πανάθεμά σε!

Οι πολίτες αυτής της χώρας, εμποτισμένοι από ενα αίσθημα ευφορίας και γενικότερης αισιοδοξίας, μιλάνε σαν νταλικιέρηδες, οδηγούν σαν ταξιτζήδες και φασκελώνουν αβέρτα εξω από τη Βουλή εκείνους που είναι μέσα στη Βουλή τους οποίους βέβαια οι απ'εξω βάλαν μέσα!

Σε πιο προσωπικό επίπεδο τώρα, μιας και τα ρωτάς, η δουλειά μου παει κατά διαόλου. Κατά συνέπεια εχω νεύρα και άγχος τα οποία, με ιδιαίτερη επιτυχία θα σου ομολογήσω, τα μεταφέρω και σε αυτό το δύστυχο παιδί που πέρυσι τέτοια εποχή με παντρεύτηκε...θυμάσαι μωρέ Θωμά τι ωραία που είχαμε περάσει? Και η μαριδούλα φρέσκια...οχι Καλλιμάνης!!! Τσ τσ... Και σε ρωτάω, πόσο νομίζεις οτι θα αντέξει μέχρι να πάρει τα ασιδέρωτα παντελονοπουκάμισσά του και μαζί με το κουβαδάκι του τηλεμεταφερθεί σε άλλη παραλία?

Και ύστερα θα με ρωτήσεις εσυ, πότε θα γίνεις μάνα μαρή ψηλή?
Κι εγω δεν θα σου απαντήσω, απλά θα σε φασκελώσω, φίλε Θωμά, γιατί είναι και της μοδός και είμαι κι εγω από τις αγανακτισμένες φερέλπιδες μανάδες που θέλουν αλλά κάτι το άγχος, κάτι η αμφιβολία για το δικό μας μέλλον πόσο περισσότερο των παιδιών μας, κάτι τα νεα μέτρα και τα παλιά μας τα παπούτσια (ξέρεις, εκεί που γράφαμε όλους εκείνους που βαρούσαν τα κουδούνια κι εμείς το παίζαμε κουφοί...) πόσο να αντέξει το δύστυχο το ωάριο Θωμάκο???
Βάλε και τον καιρό που τα έχει παίξει, μια βροχή, μια ζέστη, μια δροσιά...έρχεται και σου γυρίζει το μάτι και ποιός είδε την κουκίδα και δεν φοβήθηκε!!!!

Γι'αυτό, Θωμά, αν είσαι σπίτι, πάρε οτι λεφτά έχουμε στο στρώμα και στις γλάστρες με τον ξεραμένο βασιλικό και πάμε να φύγουμε από εδω αλλιώς κι εγω δεν θα γίνω μάνα, κι εσυ θα το ρίξεις στα ψυχοφάρμακα γιατί να το ξέρεις...θα στα σπάσω τα...τα νεύρα Θωμά, πού πήγε το μυαλό σου????

Αντε σε φιλώ τώρα...και να ξέρεις, σ'αγαπώ!

Οι μήνες μου αλλιώς...

Ας πούμε οτι μια φορά κι ενα καιρό ήταν και είναι μια κουκίδα...προκειμένου να μην είναι μια κάποια κουκίδα σε μια κάποια πόλη, ας τη βαφτίσουμε Ιουλία!

Για κουκίδα, τη λες ψηλή την Ιουλία! Πήρε από τον παππού της, τον αξιοσέβαστο κύριο Αύγουστο ο οποίος δυο αδυναμίες είχε στη ζωή του: τη γυναίκα του την Κυρία (με Κ κεφαλαίο!) Απριλία και την εγγόνα του. Κι εδω, πολύ λογικά θα σκεφτείς οτι η εγγόνα θα έπρεπε, πατροπαράδοτα, να έχει το όνομα της γιαγιάς της και να τη φωνάζουν Απριλία. Παρόλα αυτά, καθώς η Ιουλία ήρθε στον παράξενο αυτό κόσμο μήνα Ιούλιο, κάπου ανάμεσα στους 36 και τους 38 βαθμούς και με τον ήλιο ντάλα, οι περιχαρείς γονείς Οκτάβριος και Μάϊα την ονόμασαν Ιουλία με δόξα και τιμή.

Η Ιουλία λοιπόν, ψηλή από τον παππού της, ονειροπαρμένη από τη γιαγιά της και ολίγον νεραϊδοχτυπημένη από τη νονά της (την περιβότητη Μάρτια που είχε να δει από τότε που την είχε αλείψει με σοκολάτα πάνω από μια αυγοθήκη που εκτελούσε χρέη κολυμπήθρας και στην οποία η Ιουλία αρνιόταν πεισματικά να μπει μέχρι τη στιγμή που της έταξαν ενα κουνέλι, μια πάπια και ενα καρότο!) ζούσε μέσα σε ενα κουτί από μπισκότα με τον αγαπημένο της...τον Ιούλιο!

Τι πιθανότητες υπήρχαν, για μια Ιουλία να υπάρχει ένας Ιούλιος και να συναντηθούν και να αγαπηθούν και να περάσουν μια ζωή και άλλη μια μαζί...? Άπειρες...Περισσότερες από οσες μπορούμε να φανταστούμε. Σαν τα αστέρια στον ουρανό...ξέρει κανείς πόσα είναι? Ξέρει μόνο οτι είναι εκεί, κάθε βράδυ. Έτσι και οι πιθανότητες...είναι εκεί, παίζουν, χάνονται, προκύπτουν, αλλάζουν...

Κάπως έτσι, λίγο τυχαία, λίγο λιγότερο τυχαία, η Ιουλία γνώρισε τον Ιούλιο, το πιο κρύο απόγευμα ενός κάποιου Φλεβάρη.
Η Ιουλία αντιπαθούσε το κρύο και ο Ιούλιος αντιπαθούσε τα απογεύματα. Έτσι, ανάμεσα σε ενα μακρόσυρτο "μπρρρρρρρρ" της Ιουλίας και ενα βαρεμένο "πφφφφφφ" του Ιούλιου, οι ματιές τους συναντήθηκαν πάνω στον πάγκο της κουζίνας, δίπλα από το καλάθι με τα φρούτα, πίσω από μια ξύλινη χαρτοπετσετοθήκη με δυο κότες και 3 αυγά.

Ο Ιούλιος της χαμογέλασε και η Ιουλία κοίταξε από την άλλη. Ο Ιούλιος έκανε ενα βήμα μπροστά και η Ιουλία δυο βήματα πλαϊ...Ο Ιούλιος της άπλωσε το χέρι και η Ιουλία έκανε πως δεν είδε. Ο Ιούλιος έκανε πως θύμωσε και γύρισε να φύγει και της Ιουλίας ξέφυγε ενα έψιλον σε μορφή "ε!" Ο Ιούλιος κοντοστάθηκε και της χαμογέλασε. Η Ιουλία χαμογέλασε κι αυτή. Ο Ιούλιος προσπέρασε τη φρουτιέρα, τις κότες και τα αυγά και βρέθηκε δίπλα της. Η Ιουλία δεν έκανε ούτε ενα τόσο δα μικρό μικρούτσικο βήμα.
Κι έτσι απλά και από τότε, στέκονται μαζί και πλαϊ πλαϊ.
Περπατάνε μαζί και δίπλα δίπλα.
Χωράνε μαζί και ισα ισα στο μικρό κουτί με τα μπισκότα και δεν κάνει ο ενας χωρίς τον άλλον.

Η Ιουλία αγαπάει τα μελομακάρονα και τα καρπούζια. Κάθε Δεκέμβρη χώνει τη μύτη της στο πιάτο με τα μελομακάρονα και γεμίζει μέλι. Κάθε Ιούνη κάθεται κάτω από τη λεβάντα (αν έχει καταφέρει να βγάλει το χειμώνα!) και φτύνει κουκούτσια στο μπαλκόνι!
Ο Ιούλιος αγαπάει το χιόνι και τα μήλα. Κάθε Γενάρη κυνηγάει τις νιφάδες που λιώνουν πριν καν τις αγγίξει. Κάθε Νοέμβρη πιάνει το στομάχι του και βογκάει από τα μήλα που χλαπάκιασε.

Ο αγαπημένος μήνας της Ιουλίας, οσο παράξενο κι αν φαίνεται, είναι ο Σεπτέμβριος.
Που κάνει ακόμα ζέστη αλλά μπορεί να έχει και λίγο δροσιά. Που έχει ήλιο αλλά μπορεί και να σταγονίσει λίγο. Που φοράει κοντομάνικο αλλά παίρνει κι ενα ζακετάκι καλού κακού. Που τα φύλλα κοκκινίζουν και πέφτουν και τα πατάει και κάνουν θόρυβο κι έτσι δεν μπορεί κανένας Ιούλιος θα έρθει από πίσω και να την σκιάξει με ενα "μπου" ή δυο "μπαμ". Που όλοι στο σπίτι αρχίζουν δίαιτα κι έτσι το κουτί με τα μπισκότα μένει μισοάδειο ή μισογεμάτο και έχουν χώρο για βόλτες. Που το χώμα έχει μια μυρωδιά παράξενη και όμορφη μαζί.

Ο αγαπημένος μήνας του Ιούλιου είναι ο Σεπτέμβριος. Γιατί ο Σεπτέμβριος είναι ο αγαπημένος μήνας της Ιουλίας και δεν υπάρχει καλύτερη εικόνα από μια Ιουλία που χαμογελάει και έναν Ιούλιο που απολαμβάνει αυτό το χαμόγελο.

Και κάπως έτσι περνάνε οι μήνες και γυρίζουν τα φύλλα στο ημερολόγιο...ενα ενα τα φύλλα, δίπλα δίπλα ο Ιούλιος με την Ιουλία...

Βρε αει...

Τελικά, το χειρότερο πράγμα από το να έχεις τη λάθος εντύπωση για κάτι/κάποιον, είναι το να συντηρείς αυτή την εντύπωση για καιρό...έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και ξαφνικά κοιτάζεσαι στον καθρέφτη σου και νιώθεις τόσο μα τόσο μ@λ@κ@ς!!! (Ναι με @ και οχι με α!)

Και μετά γελάς...οχι που θα σκάσεις!!!!!

Παράπονο!

Εμ έχει champions league και ΠΡΕΠΕΙ να το δούμε...
Εμ βρέχει και θα πρέπει να το δούμε μέσα με μόνη διέξοδο ακόμα μια ποιοτική συζήτηση με τα γατιά...
Καμιά φορά μνημονεύω εκείνη τη Μπάρμπαρα στις Βαρβαρότητες που έλεγε με πόνο ψυχής:
"Γιατί Θεε μου??" αλλά μετά συνειδητοποιώ οτι έτσι φαίνεται η ηλικία μου οπότε το ρίχνω στο OST του Μπομπ Σφουγγαράκη:

"Πάρε ενα ψάρι και πάμε κοντά, να δεις ενα σπόγγο μες στα νερά!"

κι έρχομαι στα ίσια μου!

Η αιώνια ασφάλεια μιας εμμονής από τα παλιά...

Όταν ήμουν μικρή και ερχόταν να με πάρει το σχολικό, έβγαινε η μαμά μου στο μπαλκόνι και με χαιρετούσε μέχρι να στρίψω στη γωνία.
Η ιεροτελεστία ήταν απλή και συγκεκριμένη. Θα γυρνούσα 3 φορές να την χαιρετήσω. Ούτε μια ούτε δυο ούτε τέσσερις...πάντα 3 φορές και πάντα στα ίδια σημεία της διαδρομής. Δεν ξέρω τι είδους ασφάλεια ή διαστροφή αποτελούσε αυτή η εμμονή. Δεν μου την είχε επιβάλει κανείς, δεν το είχα ξεσηκώσει από κάπου. Άρχισε την πρώτη μέρα που πήγα γυμνάσιο και τελείωσε μαζί με το σχολείο.
Σήμερα, αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που την είχα χαιρετήσει κάνοντας ακριβώς την ίδια διαδρομή, και αρκετά αλλαγμένη από το ψηλό και ολίγον ατσούμπαλο "κοριτσάκι" της (όπως πολύ άστοχα επέμενε να με φωνάζει πρός έκπληξη των υπολοίπων παρευρισκομένων που έβλεπαν εμένα και έψαχναν το κοριτσάκι...) πέρασα να τη δω.

Φεύγοντας συνειδητοποίησα οτι είχε βγει και πάλι στο μπαλκόνι και με χαιρετούσε.

Το δέντρο που υπάρχει εδω και χρόνια στη μέση του πεζοδρομίου έχει πια ψηλώσει και δεν μπορούσα να τη δω καλά, τα λουλούδια στο μπαλκόνι μας έχουν κάνει ζούγκλα και η μαμά μου κρυβόταν πίσω από μια πρασσινάδα που επιμένει οτι στο τέλος θα βγάλει τριαντάφυλλα αλλά δεν ξέρω πόσο αργεί αυτό το τέλος μπαμπα Στρουμφ, η καινούρια πολυκατοικία έχει κάτι μπαλκόνια που σου κρύβουν τη θεα όταν γυρνάς το κεφάλι και προσπαθείς να δεις...παρόλα αυτά, ήταν εκεί.

Μου κούνησε το χέρι, μου είπε οτι αύριο θα φτιάξει γεμιστά και οτι αν μέχρι αύριο δεν σταματήσει ο βήχας μου θα πρέπει να παω στο γιατρό. Και να σκεφτείς οτι μερικά λεπτά πρίν ήμουν στο πατρικό μου!

Και μπορεί αυτή τη φορά να γύρισα μια μόνο φορά και μετά να συνέχισα το δρόμο μου αλλά ξέρω καλά πως εκείνη είχε μείνει στο μπαλκόνι και με κοιτούσε μέχρι που έστριψα στη γωνία, σαν να είχα γυρίσει και να την είχα χαιρετήσει και τις 3, προβλεπόμενες, φορές...

Hope and dream and dream and hope even when everything seems long gone...

And just when the caterpillar
thought the world was over,
she turned into a butterfly...

Εργάζομαι στην οικογενειακή επιχείρηση.

11 χρόνια τώρα.
Ήρθα κοριτσάκι και εχω γίνει κοντζαμάν γαϊδάρα!
Στενοί μου συνεργάτες: Μπαμπάς και αδελφός.
Ξεκινάω από μια μεγάλη παραδοχή. Δεν είμαι τέλεια και ουδέποτε εχω ισχυριστεί το αντίθετο.
Εχω άπειρα στραβά (για τα οποία θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά καθώς τώρα δεν είναι αυτό το θέμα μας και εν πάσει περιπτώσει δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή από το να είναι σε θέση κανείς να αναγνωρίζει οτι έχει στραβά...επομένως εξ'ορισμού είμαι και γαμώ τα παιδιά!) τα οποία πολλές φορές δεν κάνω καν τον κόπο να διορθώσω. Ιδίως όταν εχω/έχουμε μπόλικη δουλειά και την ίδια στιγμή ο Μέρφυς και οι νόμοι του συνουσιάζονται αυτοβούλως και όλοι μαζί, τότε μπορώ να γίνω ιδιαίτερα σπαστική.

Το μόνο που με σώζει και δεν εχω φαει μέχρι τώρα της χρονιάς μου είναι πως εχω μια σχετική αίσθηση του χιούμορ και (ότ)αν αγχώνομαι/θυμώνω/στεναχωριέμαι δεν το δείχνω. Μπορεί να σκαω μέσα μου αλλά το εξω μου χαμογελάει και αστειεύεται με ολους και με ολα. Θα μου πεις, κοπελιά αυτό μεσομακροπρόθεσμα θα σε αδηγήσει σε ενα εξαιρετικό καναπεδάκι από δερματίνη να εξηγείς σε ενα μυωψ κύριο πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια κι αν κοιμάσαι μπρούμυτα ή ανάσκελα αλλά...έτσι είμαι και καμιά φορά βγαίνει και σε καλό. Τις υπόλοιπες φορές που δεν εντάσσονται στην «καμιά φορά» μην τις συζητάς καν!

Όπως και να έχει, αυτή η χαζοχαρουμενιά είναι και αυτό που με ξεχωρίζει από τους «συνεργάτες» μπαμπά και αδελφό οι οποίοι όταν έχουν τα κέφια τους είναι ολα ζάχαρη αλλά όταν είναι στις μαύρες τους την έχουμε κάτσει. Δεν τους μιλάμε, δεν τους κοιτάμε περίεργα ή με μια υποψία περίεργου βλέμματος, δεν διαφωνούμε μαζί τους έστω κι αν εξω έχει πέσει η μαύρη νύχτα κι εκείνοι επιμένουν να λένε καλημέρα, δεν διασταυρωνόμαστε κι αν τύχει να διασταυρωθούμε κάνουμε στην άκρη να περάσουν καθώς έτσι σκυμένοι όπως περπατάνε μας παίρνουν παραμάζωμα μέχρι να βρουν καρέκλα να κάτσουν ή τοίχο να ξαποστάσουν.

Θα μου πεις κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και αντιδράει διαφορετικά. Αλίμονο αν σε αυτό το γραφείο είμασταν ολοι χαζοχαρούμενοι λες και πέσαμε σε καμιά μαρμίτα με Holland’s best quality!! Παρόλα αυτά, θεωρώ οτι το να αφήνουμε τα προσωπικά μας (βλ. Καυγάς με σύζυγο/φιλενάδα, αμάξι/μηχανάκι χάλασε, φίλος/φίλη μας έθιξε ή υποψιαστήκαμε οτι μας έθιξε και η υποψία και μόνο στάθηκε αρκετή ώστε να μπει στη μαύρη λίστα κι εμείς ως γνήσια εγωιστικά θύματα τα βάζουμε με θεούς και δαίμονες και υποψιαζόμαστε τους πάντες και τα πάντα και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας...) να επηρεάζουν τη συμεπριφορά μας στον εργασιακό χώρο όπου σημειωτέον υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με προβλήματα, έννοιες, ανησυχίες, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν έχουν τη δική μας την όρεξη βρε αδερφέ, δεν είναι επαγγελματικά ορθό!

Ουφ...τώρα που τα είπα και έτσι λίγο στάνιαρα παω να κοιτάξω στον καθρέφτη του μπάνιου ολη αυτή την τελειότητα που έχει στριμωχτεί πάνω μου και αφού με φτύσω μη με ματιάξω θα τσιμπήσω και κάτι γιατί κάπου διάβασα οτι ο αυτοθαυμασμός λειτουργεί λιποδιαλυτικά..επομένως σήμερα παίζει και να εξαϋλωθώ!

Εχω μια φίλη...

Μια φίλη με χαρίσματα και κουσούρια.
Μια φίλη διαφορετική από τα συνηθισμένα αλλά ίδια με εκείνα που προσωπικά θεωρώ οικεία.
Μια φίλη που όταν χαμογελάει φωτίζει τον κόσμο γύρω της κι όταν σκοτινιάζει θέλεις να της δώσεις σφαλιάρα.
Μια φίλη λιγότερο παλιά από τις ιστορίες που θα μπορούσαμε να πούμε.
Μια φίλη που ήρθε τυχαία και έμεινε επι τούτου.
Μια φίλη που ψάχνει και ψάχνεται.
Μια φίλη που δεν συμβιβάζεται και τσαμπουκαλεύεται και προκαλεί και ονειρεύεται.
Μια φίλη που έχει εμμονές με τα άχρηστα υλικά στα οποία δίνει ζωή, στις νότες που συνθέτουν τις μουσικές της ζωης της, στις λεπτομέρειες που μια ζωη (ίσως) μόνο εκείνη να προσέχει.
Μια φίλη που ανέσυρε ενα κομμάτι από μια μνήμη μου χαμένη κάπου στα ερτζιανά και έκανε το βράδυ μου λίγο πιο ενδιαφέρον...

Φίλη μου, εσυ, σε ευχαριστώ για αυτό το ταξιδάκι!

Ludovico Einaudi

Δεν θυμάμαι αν σας εχω συστήσει τον Κύριο...Λέγεται Ludovico Einaudi και είναι μουσικός. Δεν χρειάστηκε να διαβάσω την ιστορία του για να λατρέψω τη μουσική του. Δεν χρειάστηκε να τον ακούσω δυο φορές για να επιβεβαιώσω την υποψία μου οτι πρόκειται για ενα μοναδικό ταλέντο. Χρειάστηκε μόνο να κλείσω τα μάτια μου και να τον απολαύσω...

(το χειμώνα που μας πέρασε έδωσε δυο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής...χαίρομαι που τον φιλοξενήσαμε κι ας μην είχα την τύχη να τον ακούσω από κοντά. Την επόμενη φορά...γιατί θα υπάρξει επόμενη φορά!)

Επι-θυμίες...

Θέλω να πω κάτι αλλά δεν είμαι σίγουρη τι...
Θέλω να βάλω τις φωνές και να ακουστώ μέχρι την άκρη του κόσμου...να ακουστώ τόσο δυνατά που όποιος θα στέκεται εκείνη τη στιγμή στην άκρη του κόσμου να αναγκαστεί να κάνει "σσσστ" ενοχλημένος...
Θέλω να κρύψω την ανασφάλειά μου σε ενα ντουλάπι και να θυμηθώ να ξεχάσω που θα κρύψω το κλειδί...
Θέλω να κλάψω όπως χθες που χαιρέτησα σιωπηλά το μπαμπά ενός φίλου που έφυγε...
Θέλω να χαμογελάσω όπως χθές που κράτησα στα χέρια μου το γιο ενός φίλου που μόλις γεννήθηκε...
Θέλω να ζω μέσα στις αντιθέσεις και να ισορροπώ χωρίς να πέφτω...
Θέλω να νιώθω χωρίς εκπτώσεις...
Θέλω να αισθάνομαι χωρίς κενά...
Θέλω να φοβάμαι χωρίς να φοβάμαι...
Θέλω να θυμάμαι χωρίς να επιθυμώ να ξεχάσω...
Θέλω να διεκδικώ κι ας μην κατακτώ...
Θέλω να παραδέχομαι όσες αλήθειες έχουν το κουράγιο να φανερωθούν...
Θέλω να ελπίζω οτι κάποια μέρα θα γίνει...
Θέλω να κλείσω την πόρτα πίσω μου...
Θέλω να βγω από το παράθυρο...
Θέλω να πέσω και να ξανασηκωθώ...
Θέλω να πω κάτι...ψέμματα, δεν θέλω...εχω ανάγκη...και αυτό είναι αλλιώς.

Quick advice:

Never underestimate the power of not knowing...

Στο φτερό!

έφυγα... :)
ήρθα... :(

Με νεα μουσική ανακάλυψη ενός κυρίου ονόματι Giles Lamb και το κομμάτι του One to One...Κάντε ενα κόπο και ψάξτε το, είναι ταξιδιάρικο με τον τρόπο του!

Θα ξανα ματα επανέλθω σε λίγο που θα εχω συνηθίσει την ψυχολογία της επιστροφής...!

Αλλάζω και δείχνω αλλιώτικα αλλιώς!

Αγαπώ το νεο μου Look!
Για το νεο μου Look ευθύνεται το κουμπαράκι μου...(όπως και για το προηγούμενο αλλά γιατί να κολάμε στα παλιά?!)
Εξ' ορισμού λοιπόν αγαπώ το κουμπαράκι μου!

Στο σημείο αυτό ελπίζω πως η κουμπαρούλα μου δεν θα παρεξηγήσει την εκδήλωση αυτή αγάπης και θα δεν θα καταλήξουμε να μαλλιοτραβιόμαστε εν τω μέσω της πλατείας αύριο, πρίν, μετά ή κατά τη διάρκεια του καφέος!

Σας γλυκοφιλώ άπαντες και σας εύχομαι Καλό Πάσχα με μπόλικα παρδαλά αμνοερύφια και με καλό καιρό γιατί...σαν να το δάγκωσα σήμερα που βγήκα με το τσιτάκι η κουκίδα!!!

Φιλί ζουπηχτό!

1 :) .

Η συνωμοσία ενός πιάτου, ενός πιρουνιού κι ενός...πουλιού!

Αυτές τις μέρες περιμένω το μαραγκό να έρθει να μας αλλάξει τα ντουλάπια.

Μεγάλη ιστορία, θα την αφηγθώ κάποια άλλη στιγμή προκειμένου να διαπιστώσουμε όόόλοιμαζί πόσο αταίριαστοι είμαστε με τον κύριο Dot! Θα μου πεις, σιγά το νεο...άλλωστε γι'αυτό τα βρήκατε, ακριβώς επειδή δεν ταιριάζετε πουθενά!

Εν πάσει περιπτώσει...αλλάζουμε τα ντουλάπια και στα πλαίσια αυτής της μεγάλης, για τα δικά μας δεδομένα, αλλαγής η μαμά Dot και πεθερά του προαναφερθέντος κύριου Dot πετάει τη σκούφια της ψηλά! Καθώς λοιπόν τα νεα ντουλάπια συνοδεύονται και από ενα βαψιματάκι της κουζινίτσας και καθώς το βαψιματάκι "κουβαλάει" εξ'ορισμού και ενα νεο διακοσμητικό concept της ίδιας κουζινίτσας, σκέφτηκε η Ελληνίδα μάνα οτι ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξουμε επιτέλους και το σερβίτσιο στο οποίο τρώμε, παράλληλα με τα μαχαιροπίρουνα με τα οποία τρώμε.

Γιατί?

Γιατί ρουτινιάσαμε το ίδιο και το ίδιο κάθε μέρα. Βέβαια, σε αυτό το σημείο σταματάω να γράφω και περιμένω να σταματήσεις να κυλιέσαι από τα γέλια στη σκέψη και μονο οτι ουσιαστικά τρώμε σε αυτό το σπίτι. Διότι για να φάμε πρέπει να μαγειρέψουμε και στο σπιτικό μας αυτό το άθλημα ανάγεται σε ολυμπιακό...μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και αυτό, με ανάθεση! Οπότε σταμάτα να γελάς λοιπόν αν θέλεις να μάθεις τη συνέχεια!

Νταξ'? Πιες λίγο νερό να συνέλθεις...Ωραία!

Λοιπόν, που είχαμε μείνει? Α, ναι αλλαγή στα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα! Κι εδω σημείωσε οτι από τη στιγμή που το έβαλε στο μυαλό της η κυρία Σόφη, η άρνηση της προσφοράς δεν αποτελεί επιλογή.

Έτσι λοιπον, χθές το πρωί που κίνησα να παω στη δουλειά ("...φεύγαν σαν πουλιά τα ψαροκαϊκα..." ωπα τσαχπινιά!) και πέρασα από την πατρική κατοικία, βγάζει ολο καμάρι και μου δείχνει ενα πιάτο...μα τους χίλιους κάστορες! Λευκό φόντο (ως εδω καλά...) με δυο εξζωτίκ λέλουδα και δυο επίσης εξζωτίκ ιπτάμενα πουλιά στην απόχρωση του τυρκουαζοπράσσινου!

Σ'αρέσει μου λεει?

Αμε της απαντάω έχοντας ξεχάσει την "προσφορά"!

Ωραία μου λέει...Σας το εχω "κομποζάρει με λευκό μεγάλο πιάτο και ασορτί μαχαιροπίρουνα!

Εχω πάθει σοκ αλλά δεν το δείχνω...

Στέκομαι στο μαχαιροπίρουνο και σκέφτομαι οτι τρώμε και την ίδια στιγμή ενα εξζωτίκ πτηνό μας κοιτάει κατάματα μέσα από το πιάτο και συνωμοτεί με το μακρινό του ξαδερφάκι πάνω στο πιρούνι να μας κάτσει ο μουσακάς στο λαιμό!

Πάλι καλά η Ελληνίδα μάνα παρεμβαίνει με διορθωτική κίνηση και το "σώζει" λέγοντάς μου οτι το μαχαιροπίρουνο είναι απλά τυρκουαζοπράσσινο χωρίς πουλί! Μου βάζει και "χέρι" οτι θα ήταν υπερβολή κάτι τέτοιο και ξαναδιπλώνει το πιάτο αφηνοντάς με μόνη με την ανάμνησή του.

Όταν έφυγα, μετά από λίγο, ένιωθα μουδιασμένη. Η σκέψη του πτηνού με κυνηγούσε μέχρι που...έβαλα τα κλάμματα! Αλήθεια σου λεω κι ας γελάς κι εσυ κι εγω μαζί! Μέχρι να πάρω το λεωφορείο το θεϊκό μου μακιγιάζ είχε γίνει χάλια, εγω ήμουν σαν την Κρουέλα ντε Βιλ χωρίς τα σκυλιά ολούθε και μια κυρία με ρώτησε αν μπορεί να με βοηθήσει. "Αμε...θέτε ενα σερβίτσιο φαγητού με ασορτί μαχαιροπίρουνα?" της είπα. Έφυγε πιο γρήγορα απο οτι ήρθε!

Ένιωθα τόσο σκ@τ@, διχασμένη ανάμεσα στην αγάπη για την μαμά μου και τη χαρά που είδα στα μάτια της όταν μου έδειξε το "πιάτο" και στην αισθητική μου που λέει οτι αυτό το πιάτο αποτελεί σαφή ένδειξη οτι το σύμπαν ωρες ωρες δεν έχει καθόλου χιούμορ!

Κι εκεί που το δάκρυ έτρεχε κορόμηλο και μου είχαν τελειώσει και τα χαρτομάντηλα, σταμάτησα να κλαίω! Έτσι απλά...σκέφτηκα το πιάτο και έβαλα τα γέλια! Ναι είναι ενα άσχημο πιάτο αλλά...είναι ενα πιάτο ρε γαμώτο! Άλλοι άνθρωποι δεν έχουν καν να φάνε κι εγω σκάω για ενα πιάτο με ενα πουλί και ασορτί μαχαιροπίρουνο???

Τζήζας Κραϊστ που λέει και ο κουμπάρος μου!!!!

Κι εκεί κάπου ήρθε το εξής ασματάκι και προσγειώθηκε στο κεφάλι μου...

Και μπορεί αυτά τα δυο να μην ταιριάζουν αλλά αν η μαμά μου μπορεί και μου "κομποζάρει" πτηνό σε πιάτο και τυρκουαζοπράσσινο μαχαιροπίρουνο, τότε μπορώ κι εγω να σκέφτομαι οτι όντως...

Τhere should be laughter after the pain

There should be sunshine after rain

These things have always been the same

So why worry now...

Και μη μου πεις οτι πίστεψες για μια στιγμή οτι το "πρόβλημα" ήταν το πιάτο ε? :)

Επίσης, αγάπη...αλλάζουμε σερβίτσιο και μαχαιροπίρουνα!!!

Μουσικά πέρα, μουσικά δώθε...

Καθώς η καθημερινότητα μου χαλάει την ψυχολογία και οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να με απογοητεύουν αισθητά (οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα όπως πάντα!) ψαχουλεύω τις μουσικές μου και ανακαλύπτω ξεχασμένους και νέους "θησαυρούς".

Η φωνή του Sivert Hoyem είναι η τελευταία μου αγάπη...

Το Moon Landing είναι η πιο πρόσφατη διαδρομή μου...

Το κακό μετα μουσικά ταξίδια (όπως και με τα περισσότερα ταξίδια...) είναι οτι πάντα ο γυρισμός ξενερώνει. Το καλό είναι οτι με το Play again μπορείς να φύγεις ξανά και ξανά και ξανά αναιρώντας αυτομάτως τη συμβατική διάσταση της έννοιας "επιστροφή".

...While the universe is expanding

The silence is commanding

Παραμυθένια Αγάπη

"Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει
και πάντα φωτίζει"

...έλεγε η Μελίνα και ο μπαμπάς της χθες και για μια τόση δα μικρή μεγάλη στιγμή ο κόσμος έγινε πιο όμορφος, πιο λαμπερός, πιο μοναδικός...οσο κι εκείνη!

Να θυμάσαι πάντα πως εγω Θα σ'αγαπώ, οτι κι αν γίνει...

Η (χαζο)Νονά

Ίδια κ όμως διαφορετικά?

Κόλλημα...
Σκάλωμα...
Εμμονή...

Ποιό είναι λιγότερο βαρύ? Ποιό είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και ποιό αγγίζει το όριο της αρρωστημένης φαντασίας? Και τελικά γιατρέ μου...Ποιό είναι πιο ακίνδυνο για το "στομάχι"?

God is an astronaut: Forever Lost



Νεο κόλλημα...ή σκάλωμα...ή εμμονή. Μέχρι να αποφασίσω τι πάει που θα χρησιμοποιώ και τα τρια. Θα τρώω σκαλώματα, θα εχω κολλήματα, θα πατάω πάνω στις εμμονές μου και θα είμαι ήρεμη οτι δεν μου έχει ξεφύγει τίποτα. Μέχρι να με βρει το ξημέρωμα μπροστά στον καθρέφτη να κοιτάζω τις αλήθειες μου κατάματα, συνειδητοποιώντας οτι ολα ήταν ενα παιχνίδι του μυαλού...μου.

3+3=33

Με βλέπετε?
Οχι?
Πώς είναι δυνατόν?
Αφού είμαι εδω μπροστά στα μάτια σας...!
Δείτε καλύτερα παρακαλώ!
Τώρα?
Με βλέπετε?
Πάλι οχι?
ααααααα ξέρω τι συμβαίνει!
Δεν με αναγνωρίζετε!
Εμ, 33 χρόνια είναι αυτά, ήρθε η ωριμότητα και στρογγυλοκάθησε σε πρώτο πλάνο και μείναμε εμείς πίσω, οι κομπάρσοι!
Για μισό να υποκινήσω μια εξέγερση, μια επανάσταση, μια φάλαγγα βρε αδερφέ!

(Τσιμπαω ντουντούκα-χωνί και τα χώνω) φου φου 1 2 3 λαμβάνεις κέντρο?

"...Διότι όλοι έχουν δικαίωμα στην αν-ωριμότητα, στη χαζομάρα, στην ελπίδα οτι ολα μπορούν και θα γίνουν καλύτερα, στην παράλογη χαρά, στο όνειρο...ακόμα και οι 30+άρηδες έχουν δικαίωμα να παραμένουν...πολύ μικρότεροι εν πάσει περιπτώσει!!!"

Να σας χαίρομαι λοιπόν κι αν θέλετε μπορείτε να με χαίρεστε κι εσείς. Θέτε?

Νεο κόλλημα από τα παλιά...The Pretenders "I'll stand by you"...Γιατί?

Ξέρω κι εγω...

Έτσι! :)

Φίλε μου...

Ο σεβασμός, "φίλε μου", δεν είναι αυτοκόλητο Pannini "το εχω διπλό πάρε το ενα"...
Ο σεβασμός είναι η αναγνώριση από τους γύρω σου οτι αυτό που κάνεις το κάνεις σωστά, οτι δεν καταλαμβάνεις απλά μια θέση σε αυτό τον τρελαμένο πλανήτη, οτι υπάρχει λόγος πίσω από την ύπαρξή σου και οτι δεν είσαι μια τυχαία παρουσία σε ενα κόσμο συμπτώσεων...
Κατάλαβες "φίλε μου"?
Οχι...?
Για πάμε πάλι από την αρχή!
Το κατάλαβες τώρα?
Ναι?
Εύγε!
Άντε και γ@μήσου τώρα..."φίλε μου"!! Με την καλή έννοια...

Sneaky Little Devils...

Τι κάνω? Συμπάσχω με αυτό το χοντρό πλήν ρεαλιστικό γατί...
Είναι ανησυχητικό δόχτωρ?

Κακές συνήθειες...

Υπάρχει ενα τραγούδι το οποίο κάθε φορά που ακούω με κάνει να δακρύζω...με κάνει να χαίρομαι και να μελαγχολώ μαζί.
Υπάρχει ενα τραγούδι που λατρεύω να ακούω και ενδόμυχα είναι πολύ συγκεκριμένα τα άτομα στα οποία το αφιερώνω κάθε φορά.
Υπάρχει ενα τραγούδι που σιγοτραγουδάω κάθε φορά ενω την ίδια στιγμή μου περνάνε από το μυαλό εικόνες από ενα παρελθόν που εχω ζήσει, ενα μέλλον που δεν εχω δει ακόμα και ενα παρόν που μπορώ να αλλάξω ανα πάσα ωρα και στιγμή. Υπάρχει ενα τραγούδι που απλά θα μπορούσε να είναι το τραγούδι μου, η συνενοχή, το ψέμα και η αλήθεια μου...
Για το παιδί που ακόμα προσπαθεί να κλέψει το γλυκό μέσα από το βάζο, για κάθε αληθινό ψέμα και κάθε ψεύτικη αλήθεια που εχω πει, εχω ακούσει, εχω ζήσει, για κάθε στιγμή που ήρθε, πέρασε ή πρόκειται να έρθει...Για τις κακές συνήθειες που δεν θα άλλαζα για ολες τις καλές του κόσμου!

Σήμερα που γιορτάζεις...

..θέλω απλά να ξέρεις οτι αν ποτέ κανείς τολμήσει να ανοίξει το ντουλάπι και να σε πειράξει θα του σπάσω τα χέρια και τα πόδια. Απλά και όμορφα...

Ελπίζω πως τις 40 ημέρες που θα κάνουμε να βρεθούμε δεν θα με ξεχάσεις...Εγω σίγουρα θα σε θυμάμαι κάθε μέρα (και θα ξερογλύφομαι η μοσχάρα!)

Με αγάπη,
1 :) .

Πίτσι πίτσι

...Άντε και προσπερνάμε το γεγονός οτι χθές το βράδυ κοιμήθηκα στις 2 (σήμερα το πρωί δηλαδή αλλά είπαμε, προσπερνάμε) και σήμερα το πρωί (αγγλιστί today!) άνοιξε το μάτι από τσι 06.30 με το ενα γατί να κάνει πατουσάκια πάνω στην κοιλιά μου (εγω η γατομάνα...σε λίγο θα θηλάσω η Hello Kitty!) και το άλλο να με κοιτάει με βλέμμα "πεινάω! μνιαου! το πιάτο μας είναι άδειο! μνιαου! θα με αναγκάσεις να βγάλω νυχάκια και να σου κάνω τον καναπέ καλοκαιρινό (αγγλιστί summertime!) μνιαου!".
Τι να κάνω η έρμη, σηκώθηκα! Κι αφού σηκώθηκα είπα να έρθω και στην "εργασία και χαρά" από νωρίς μιας και και είχα να κάνω ουκ ολίγα πραγματάκια. Δεν λεω, έχει μια άγρια ομορφιά να έρχεσαι νωρίς στη δουλειά. Το "άγρια" έχει να κάνει με το αξημέρωτα! Η "ομορφιά" έχει να κάνει με το βλέμμα εκείνων που γνωρίζουν το καθημερινό μου ωράριο και μπαίνοντας στο γραφείο στις 8 λίγο έλειψε να καλέσουν εξορκιστή!!
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα πχοιότικε αναγνώστη μου!!!! Το θέμα είναι οτι περί τις 8 παρά τσικ που περνούσα εξω από γνωστή "τράπεζαν" επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας δίπλα από το μετρό, στάση Αμπελόκηποι (αν δεν έχεις καταλάβει ακόμα για ποιό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα μιλάω τότε είσαι πιο χαζιά και από μένα...και πραγματικά δεν θα την άντεχες τέτοια σύγκριση!!!!) και οι εργαζόμενοι εντός ήταν όλοι (μηδενός εξαιρουμένου) με το τηλέφωνο στο χέρι! Και σε ρωτάω...πού μιλάνε πρωί πρωί όλοι αυτοί? Διότι αν τηλεφωνούν σε οφειλέτες και περιμένουν να εισπράξουν με το "καλημέραν σας", τότε κοιμούνται ακόμα τον ύπνο του δικαίου και είναι ωρα να αλλάξουν πλευρό!! Προσωπικά, αν χρωστούσα και μου τηλεφωνούσαν στις 8 το πρωί να μου το υπενθυμίσουν/ανακοινώσουν/ενημερώσουν, το πιθανότερο είναι οτι θα τους προωθούσα σε ενα από τα γατιά να συνενοηθούν για τα διαδικαστικά...!!

Τεσπα, απλά το είχα απορία και δεν είχα με ποιόν να τη μοιραστώ...

Παω να τελειώσω την εργασία και τη χαρά μου για σήμερα και αφού νιώσω αυτή την ολοκλήρωση να ξεχυλίζει από μέσα μου (η αφεντιά μου και ο καταρράκτης του Βίκου τέτοιο ξεχύλισμα..!!) θα παω να κάνω Κούλουμα όπως κάθε συνειδητοποιημένη κουκίδα!!!

Καλά να είμαστε...!!

Εμπρός March!

Εύχομαι καλό μήνα!

Βέβαια για το Μάρτη πρόκειται οπότε οσο κι αν εύχομαι, αυτός ο μήνας θα είναι τόσο τεριφίκ οσο και μια Nutella που έχει μείνει εκτός ψυγείου ολο τον Αύγουστο σε ενα ντουλάπι δεξιά από το ρύζι και πάνω από ενα πακέτο με φακές και δεν έχει βρεθεί ένας σοβαρός άνθρωπος να τη φάει τόσο καιρό!!!!!

(πωπω νεύρα...!)

Διότι για πες μου τώρα εσυ κοπελιά...Πόσο καλός μπορεί να είναι ενας μήνας τον οποίο ο λαός χαρακτηρίζει ως "Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης"???
Επίσης, πόσο καλός μπορεί να είναι ο μήνας που θα σηματοδοτήσει την έναρξη της 33ης βόλτας μου γύρω από τον ήλιο την ίδια στιγμή που δεν εχω καταλάβει πότε άρχισαν και πότε τελείωσαν οι προηγούμενες 32? Και εν πάσει περιπτώσει, ποιός μου λέει οτι τα αριθμητικά στοιχεία είναι σωστά???

Το καλό βέβαια είναι οτι ο Μάρτης είχε ως φαίνεται μπόλικα γεννητούρια εκεί στα τέλη του '70 επομένως υπάρχουν κι άλλοι για τη βάρκα μας.

(Αει μαρή Μανταλένα!!!!!)

Φυσικά δεν πρέπει να παραλείψω την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, της Nutellas καθώς επίσης και τις δυο αργίες της Καθαροδευτέρας και της 25ης Μαρτίου οι οποίες θα συντελέσουν σημαντικά στο να μη λαλήσουμε στερεοφωνικά και φέτος!

Αυτά είχα να πω και τώρα που τα είπα και ξεθύμανα...σας εύχομαι εναν υπέροχο, εξωτικό μήνα Μάρτη!! Μην ξεχάσετε να σιάξετε βραχιολάκια γιατί θα μας κάψει ο ήλιος...!!

(Ποιός ήλιος μαρή όρθια χαζομάρα...δεν βλέπεις που σε λίγο θα ρίξει γατόσκυλα αγγλιστί cats and dogs??? Είσαι και φιλόζωη! Άσχετο...)

Απορία:

Πού πάνε οι ευκαιρίες όταν χάνονται, ώστε να ψάξω κι εγω για μια χαμένη ευκαιρία κι αν τη βρω να την πάρω σπίτι και να τη μετατρέψω σε μια νεα αρχή?

Ρίψατε τις εύστοχες απαντήσεις σας στο καλάθι των σχολίων.

Ευχαριστώ!

Θέλω να σου πω ενα παραμύθι...

Για ενα μέρος μαγικό και μαγεμένο με ήρωες που κερδίζουν τις μάχες που δεν χρειάζεται να δώσουν.
Με δυνατούς και αδύναμους χαρακτήρες που υπάρχουν και ισοροπούν σε μια γέφυρα που στηρίζεται στο πουθενά πάνω από τα κεφάλια ανυποψίαστων περαστικών.
Με μελωδίες από εκείνες που κολάνε στο μυαλό και γεμίζουν τη σκέψη σου από νότες ασυνάρτητα τοποθετημένες σε μια σειρά χωρίς τέλος.

Θέλω να σε παω σε ενα τέτοιο μέρος.

Με ιπτάμενο χαλί με κρόσια από μαγική κλωστή δεμένη σε δυο άκρες και άλλες δυο γωνιές. Με δράκο μαγικό και μαγεμένο που βγάζει φωτιά από τα ρουθούνια, φωτιά που σε ζεσταίνει αλλά δεν καίει.
Με αμάξι, με τρένο, με πλοίο και αερόστατο...θέλω να σε παω.

Θα πάρω μαζί και μια κουβέρτα αν κρυώνεις και φαγητό αν πεινάσεις.
Θα πάρω και το φακό μου αν σκοτεινιάσει και ενα χάρτη αν χαθούμε για να ξαναβρεθούμε και να μη χαθούμε ποτέ ξανά.
Θα πάρω μαζί νερό αν διψάσεις και ενα καπέλο να φοράς αν ο ήλιος είναι ψηλά. Και ξέρεις, ο ήλιος είναι πάντα ψηλά σε αυτό το μέρος. Εκτός από όταν βγαίνει το φεγγάρι...τότε ολα βάφονται σε αποχρώσεις του ασημί, του απαλού γκρί και του μωβ...και είναι μαγεία, θα δεις. Και δεν θα πιστέψεις. Κι αν πιστέψεις θα νομίσεις οτι ονειρεύεσαι και δεν θα θέλεις να ξυπνήσεις.

Έτσι είναι αυτό το μέρος ξέρεις...σε μαγεύει, σε τρομάζει, σε ηρεμεί, σε ξεκουράζει, σε τραβάει και σε διώχνει την ίδια στιγμή.
Βλέπεις την ομορφιά του και ψάχνεις την ασχήμια του γιατί νιώθεις οτι είναι άδικη τόση ομορφιά μαζεμένη σε ενα μέρος ενω ο υπόλοιπος κόσμος ασχημαίνει μέρα με τη μέρα.

Γι'αυτό θέλω να σε παω σε ενα τέτοιο μέρος. Για να σε προστατέψω από εκείνα που σου χαλάνε τη διάθεση κάθε μέρα. Για να σε ξεκουράσω και να σε γαληνέψω. Για να μη σε νοιάζει τι θα ξημερώσει αρκεί να ξημερώσει. Υπάρχει έμπνευση στο μέρος αυτό. Υπάρχει ενα ξεχασμένο συναίσθημα οτι ολα μπορούν να είναι καλύτερα μόνο αν το θελήσεις, κι εσυ ξέρω (ο)τι θέλεις. Υπάρχει ενα σύννεφο λησμονιάς που παίρνει μακριά ότι δεν θέλεις να θυμάσαι και μένει μόνο μια αδιόρατη αίσθηση οτι κάποτε ήταν κάτι στη θέση του κενού που προσπαθείς να καλύψεις.

Κανείς δεν ξέρει γι'αυτό το μέρος...ακόμα κι εγω δεν ξέρω το δρόμο να το βρω. Ξέρω όμως οτι υπάρχει. Και θα σου πω ενα παραμύθι για το μέρος αυτό...Ενα παραμύθι που ξεκινάει μια φορά κι ενα καιρό και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.