Time is dripping...

Σήμερα, κάποιος με ρώτησε τι κάνω γιατί εχω χαθεί...Πέραν του ότι με συγκίνησε επειδή ούτως ή άλλως συγκινούμαι εύκολα αυτή την περίοδο (το γνωστό Party των ορμονών μου feat. ο καιρός που δεν έχει αποφασίσει αν είναι φθινόπωρο εγκλωβισμένο σε σώμα ανοιξιάτικο και βαράτε βιολιτζήδες!) συνειδητοποίησα ότι οι μέρες αν και τεράστιες περνάνε πολύ γρήγορα κι εγω δεν προλαβαίνω να σκεφτώ.

Ας κάνω λοιπόν έναν απολογισμό της εβδομάδας στο πόδι για να δω κι εγω πως είμαι...

Έχω πολλή δουλειά. Στο γραφείο επικρατεί ένας πανικός, ενω πετάγονται νεα μπαλάκια από όλες τις πιθανές πλευρές με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνω να κρυφτώ κάτω από το γραφείο μου. Ως εκ τούτου τα περισσότερα με βρίσκουν κατακούτελα. Συνειδητοποιώ δε ακόμα μια φορά τη δυσκολία του να συν-εργάζεσαι με την οικογένεια καθώς, οσο και να προσπαθείς να το αποτρέψεις, τα οσα συμβαίνουν εντός του γραφείου μεταφέρονται αυτομάτως εκτός ενω τα εκτός γραφείου γίνονται πολύ εύκολα αφορμή για τσακωμούς εντός γραφείου. Κόσμος με τον οποίο συνεργαζόμουν στενά στο παρελθόν αποδεικνύονται τελείως μα τελείως λανθασμένες επιλογές ενω φασκελώνω τον εαυτό μου για την διάθεσή μου να τους εμπιστευτώ και να εγγυηθώ για την αξία τους. Φυσικά "πληρώνω" τα αντίτιμα.

Δεν περνάω σχεδόν καθόλου χρόνο στο σπίτι μου με αποτέλεσμα να μην βλέπω συχνά το έταιρο ήμισυ και τους γάτους μου. Όταν με το καλό με βλέπουν (οι γάτοι) λειτουργούν ως άλλο Swiffer, κολάνε στο πόδι μου και τους σέρνω μαζί μου σε ολο το σπίτι. Όσο για το έταιρο ήμισυ απλά κάνει υπομονή...Ο μπόγος με το σίδερο παίρνει μπόι καθημερινά και στο τέλος θα περάσει στο σπίτι του γείτονα ο οποίος ελπίζω πως θα είναι αρκετά ευγενικός ώστε να μου πατήσει έστω τα πουκάμισσα.

Προσπαθώ να βλέπω τουλάχιστον ορισμένους από τους φίλους μου. Οχι πολλούς (δεν προλαβαίνουμε άλλωστε) και οχι για πολύ (οσο και αν θέλαμε). Ισα ισα να περνάμε μαζί δύσκολες στιγμές και μεγάλες αγωνίες οι οποίες ευτυχώς αποδεικνύονται πολύ μικρότερες, με τη σιγουριά ότι τίποτα δεν είναι πάντα τόσο άσχημο οσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Κι αν είναι, είναι στο χέρι μας να το κάνουμε να φανεί πιο όμορφο μέσα από την ασχήμια του.

Έχω να μαγειρέψω μέρες και ηδη σκέφτομαι το κοτόπουλο με ντομάτα, πιπεριές και μανιτάρια που θα φτιάξω απόψε. Με λίγο σως από γιαούρτι και τυλιγμένο σε πιτούλες με σαλάτα από φρέσκο μαρούλι. Και λίγο κρασάκι ώστε να έρθει εκείνη η γλυκειά ζαλάδα, να χαλαρώσει το πνεύμα και να ηρεμήσει το σώμα.

Ακόμα περιμένω τις εξελίξεις με το θέμα του σκληρού μου δίσκου αν και οι ενδείξεις δεν είναι και οι καλύτερες. Το καινούριο laptopaki αντέχει την ασχετοσύνη μου κι εγω κάθε βράδυ πρίν το κλείσω το ανταμοίβω με ενα "μπανάκι" με τα ειδικά μαντηλάκια ώστε να μην έχει δαχτυλιές. Είναι πολύ "yakies" κίνηση για ένα τόσο καλό και δυνατό μηχανηματάκι και οι άντρες του γραφείου που με παρακολουθούν να το κάνω με το χαμόγελο της γιαγιάς της Heidi που την περιμένει να γυρίσει από τα λιβάδια απλά με μισούν θανάσιμα. Νομίζω δε ότι επίτηδες του κάνουν δαχτυλιές για να με συγχύσουν.

Μέσα σε όλα, ψάχνω να βρω ενα ζευγάρι παπούτσια για να φορέσω σε ενα γάμο που έχουμε να πάμε και εχω μπεί στο τριπάκι του τακουνιού. Πολύ χαμηλό δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο outfit, πολύ ψηλό με κάνει ακόμα πιο ψηλή και όλος ο κόσμος φαντάζει πολύ μικρός. Άσε που τα μικρά παιδάκια σκοντάφτουν πάνω μου και μόλις σηκώσουν το κεφαλάκι τους να με δούν βλέπω τον τρόμο στα μάτια τους...σνιφ!

Πάντως σε γεγνικές γραμμές, είμαι καλά. Λίγο χρόνο θέλω για να είμαι ακόμα καλύτερα...
Καλό σαββατοκύριακο!