A special Toy from a special Maker...

Αυτή την εβδομάδα, το onehappydot.blogspot.com έχει την τιμή να φιλοξενεί μια ιστορία από τον υπέροχο Toymaker ο οποίος ανήμερα των γεννεθλίων του αποφάσισε να το γιορτάσει με εναν τρόπο λίγο διαφορετικό από τους συνηθισμένους. Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα που όλοι γνωρίζουμε και στα οποία, με κάποιον φανερό ή μη τρόπο, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υποκύψει παίρνουν μορφή μέσα από μια σειρά ιστοριών οι οποίες φιλοξενούνται από διάφορους bloggers που έχει επιλέξει ο ίδιος για θα ολοκληρωθούν στο δικό του ιερό σπιτικό με ενα φινάλε...από εκείνα που μόνο ο Toymaker ξέρει να μας χαρίζει.

Από την πρώτη φορά που διάβασα τις ιστορίες του Toymaker (νομίζω ότι ήταν Φεβρουάριος και επρόκειτο για την ιστορία με το πορτρέτο του κόμη Μπάτορι) μέχρι αυτή τη στιγμή αυτή έχουν περάσει κάμποσοι μήνες. Η αρχική εικόνα που είχα στο μυαλό μου για τον συγγραφέα των ιστοριών δεν περιγράφεται. Δεδομένου δε ότι τα θρίλερ και γενικότερα οι ταινίες και οι ιστορίες τρόμου είναι αφορμές για να διασκεδάζει ο κόσμος μαζί μου (καθότι εχω δηλώσει στο παρελθόν μέγας χέστης) η σχέση μου με αυτό το είδος είχε τον τίτλο "μακριά και αγαπημένοι: ούτε καν!"

Κι όμως εδω κόλλησα. H μια ιστορία διαδεχόταν την άλλη, η μια ήταν καλύτερη από την άλλη και στο τέλος όλες κουβαλούσαν κάτι από τον Παιχνιδοποιό, ο οποίος, που και που, άφηνε να φανεί κάτι από την επίπονη αλήθεια που έκρυβε πίσω από τα παραμύθια που τόσο όμορφα μας διηγούταν.

Στο διάστημα αυτό, του εχω αφήσει επαναλαμβανόμενα σχόλια θαυμασμού καθώς οτιδήποτε άλλο είναι περιττό μπροστά σε τέτοια φαντασία, εχω συγχυστεί που σχεδόν καμία γυναίκα δεν τη βγάζει καθαρή στις ιστορίες του, εχω κατεβάσει την οθόνη του υπολογιστή ωστε να διαβάζω προστευμένα μήπως και πεταχτεί κανένα χέρι και με τραβήξει μέσα ενω το ρολοϊ του pc θα μετράει αντίστροφα ενω δεν θα ξεχάσω την "ικανοποίηση" όταν επιτέλους με είχε ξεπαστρέψει με χαμόγελο στο blogspot Infinity - για μέρες προσπαθούσα ανεπιτυχώς να εξηγήσω τη χαρά για τη δολοφονία μου σε κάποιο φίλο ο οποίος με κοιτούσε με απορία...τουλάχιστον.

Μοναδικός και ως πρός τις μουσικές του επιλογές με ιδιαίτερη αγάπη στη θεά Celine Dion της οποίας τα μουσικά άπαντα τα γνωρίζει με λεπτομέριες που και η ίδια η Celine αγνοεί αλλά και στην Ευρυδίκη (!!!) η οποία δίνει μια ευχάριστη νότα στο αιματοβαμμένο τοπίο μιας σφαγής σε επαρχιακό δρόμο! :)

Ολα τα παραπάνω όμως δεν περιγράφουν ούτε κατά διάννοια τον άνθρωπο που συναντάς στην πραγματικότητα. Μια προσωπικότητα τόσο γλυκειά, τόσο χαμογελαστή που μιλάει για το σκατοπαιδάκι τον Τσάκι λες και είναι το μικρό του ξαδερφάκι στο οποίο έχει αδυναμία και μπορείς άνετα να τον φανταστείς να χοροπηδάει από χαρά μπροστά στο τεράστιο ομοίωμά του που θέλει κάποια στιγμή και πραγματικά του εύχομαι να αποκτήσει!

Αγαπημένε Παιχνιδοποιέ, το χαρούμενο κουκιδοβλόγι κι εγω προσωπικά σε ευχαριστούμε ειλικρινά για την τιμή που μας έκανες να μοιραστείς μια ιστορία σου μέσα από το φτωχικό μας και ευχόμαστε η συνέχεια να είναι το ίδιο μοναδική. Τόσο για τις ιστορίες σου, οσο και για σένα...

Ραντεβού λοιπόν τα μεσάνυχτα της Πέμπτης...