Μπήκα στο τρένο με εκείνο το αίσθημα δυσφορίας που εχω κάθε φορά που μπαίνω στο τρένο. Οχι δεν το "συμπαθώ" αυτο το μεταφορικό μέσο. Κι όμως η απεργία όλων των υπόλοιπων δεν μου άφησε και πολλά περιθώρια επιλογής.
Αισθάνομαι ότι είναι το μόνο μέσο που τονίζει τόσο έντονα τις διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ξεκινάει από την Κηφισιά όπου το μεγαλύτερο μέρος των επιβατών είναι ντυμένοι με (όμορφα ή μη) ρούχα, καλοχτενισμένοι, καθαροί και οσο προχωράει τόσο αλλάζουν οι μορφές. Μέχρι την Καλλιθέα όπου κατεβαίνω η μεγαλύτερη μερίδα των νυχτερινών σκιών έχει αντικατασταθεί από πρώην ναρκομανείς που θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή, έναν νεαρό με ηπατίτιδα που σέρνει τα βήματά του από βαγόνι σε βαγόνι, δυο παιδιά με εγκαύματα στο μεγαλύτερο μέρος του προσώπου τους και έναν πρώην, νυν και εις αει αλκοολικό ο οποίος απλά κοιτάει στο κενό και τραγουδά...
Αλλά εσυ κάτι έχεις. Είσαι εδω μα απέχεις. Από μένα από σένα. Από οικεία και ξένα...
Δεν κοιτάζω κανέναν, κι όμως η παρουσία τους είναι αισθητή.
Αντίθετα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και δυναμώνω τη μουσική στα αυτιά μου. Μια μικρή προσπάθεια να μην ακούσω το παράπονο, την έκκληση για βοήθεια...μια προσπάθεια να μην νιώσω ένοχη για εκείνα που εχω αλλά ποτέ δεν θα αποκτήσουν. Λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία. Είναι εκείνα τα απλά, τα δεδομένα, τα καθημερινά. Ενα πιάτο φαϊ, λίγο νερό, μια αγκαλιά, ενα πρόσωπο οικείο, μια φωνή λίγο πιο ζεστή από την παγωμένη χροιά μιας άγνωστης.
Το τζάμι του τρένου δημιουργεί μια τρισδιάστατη πραγματικότητα την οποία και παρατηρώ. Είναι το πρόσωπό μου και ότι κουβαλάω, είναι η μορφή μιας σκιάς δίπλα μου και ότι κουβαλάει και είναι και η πραγματικότητα όλων μας που αιωρείται, τρυπώνει ανάμεσά μας και είτε ενώνει το κενό είτε το μεγαλώνει. Ο καθένας στο δικό του παράθυρο, ο καθένας στη δική του τρισδιάσταση πραγματικότητα. Και το τρένο συνεχίζει, κανείς δεν μιλάει πια. Οι παρακλήσεις δεν απέδωσαν απόψε, είναι και αργά, τα βάσανα του καθενός γίνονται ενα με τις γραμμές και χάνονται στο σκοτάδι με μια βεβαιότητα...με το πρώτο φως της μέρας θα είναι πάλι εκεί.
Οι σταθμοί ακίνητοι μας παρατηρούν να περνάμε, να ανεβαίνουμε, να κατεβαίνουμε...
Κάποια στιγμή φτάνω και μόλις βγω παίρνω μια ανάσα γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με τον αέρα της ανακούφισης.
Θα αργήσω να ξαναμπώ στο τρένο.
Η πραγματικότητα άλλωστε θα είναι εκεί και θα περιμένει οπότε...ας αργήσω λίγο.
Αισθάνομαι ότι είναι το μόνο μέσο που τονίζει τόσο έντονα τις διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ξεκινάει από την Κηφισιά όπου το μεγαλύτερο μέρος των επιβατών είναι ντυμένοι με (όμορφα ή μη) ρούχα, καλοχτενισμένοι, καθαροί και οσο προχωράει τόσο αλλάζουν οι μορφές. Μέχρι την Καλλιθέα όπου κατεβαίνω η μεγαλύτερη μερίδα των νυχτερινών σκιών έχει αντικατασταθεί από πρώην ναρκομανείς που θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή, έναν νεαρό με ηπατίτιδα που σέρνει τα βήματά του από βαγόνι σε βαγόνι, δυο παιδιά με εγκαύματα στο μεγαλύτερο μέρος του προσώπου τους και έναν πρώην, νυν και εις αει αλκοολικό ο οποίος απλά κοιτάει στο κενό και τραγουδά...
Αλλά εσυ κάτι έχεις. Είσαι εδω μα απέχεις. Από μένα από σένα. Από οικεία και ξένα...
Δεν κοιτάζω κανέναν, κι όμως η παρουσία τους είναι αισθητή.
Αντίθετα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και δυναμώνω τη μουσική στα αυτιά μου. Μια μικρή προσπάθεια να μην ακούσω το παράπονο, την έκκληση για βοήθεια...μια προσπάθεια να μην νιώσω ένοχη για εκείνα που εχω αλλά ποτέ δεν θα αποκτήσουν. Λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία. Είναι εκείνα τα απλά, τα δεδομένα, τα καθημερινά. Ενα πιάτο φαϊ, λίγο νερό, μια αγκαλιά, ενα πρόσωπο οικείο, μια φωνή λίγο πιο ζεστή από την παγωμένη χροιά μιας άγνωστης.
Το τζάμι του τρένου δημιουργεί μια τρισδιάστατη πραγματικότητα την οποία και παρατηρώ. Είναι το πρόσωπό μου και ότι κουβαλάω, είναι η μορφή μιας σκιάς δίπλα μου και ότι κουβαλάει και είναι και η πραγματικότητα όλων μας που αιωρείται, τρυπώνει ανάμεσά μας και είτε ενώνει το κενό είτε το μεγαλώνει. Ο καθένας στο δικό του παράθυρο, ο καθένας στη δική του τρισδιάσταση πραγματικότητα. Και το τρένο συνεχίζει, κανείς δεν μιλάει πια. Οι παρακλήσεις δεν απέδωσαν απόψε, είναι και αργά, τα βάσανα του καθενός γίνονται ενα με τις γραμμές και χάνονται στο σκοτάδι με μια βεβαιότητα...με το πρώτο φως της μέρας θα είναι πάλι εκεί.
Οι σταθμοί ακίνητοι μας παρατηρούν να περνάμε, να ανεβαίνουμε, να κατεβαίνουμε...
Κάποια στιγμή φτάνω και μόλις βγω παίρνω μια ανάσα γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με τον αέρα της ανακούφισης.
Θα αργήσω να ξαναμπώ στο τρένο.
Η πραγματικότητα άλλωστε θα είναι εκεί και θα περιμένει οπότε...ας αργήσω λίγο.
22 σχόλια:
Χτες πηρα λεωφορειο κ ηταν μεσα ενα παιδι αστεγος οπως ειπε το οποιο μου ειπε την εξης ατακα:εσυ μπορεις να με σωσεις?Δεν απαντησα dot..δεν ηξερα τι να πω..Το μονο που σκεφτομουν ειναι οτι δεν ξερω σε ποια σταση να κατεβω!!
Δεν εχω συνηθισει ακομα τις διαφορες εδω,παντα τις ενιωθα μακρυα μου,τωρα τις βλεπω διπλα μου κ δεν μπορω να κανω τιποτα..
Εγώ αγαπάω το ταξίδι με το τρένο. Μου αρέσει να γνωρίζω ψυχές. Όμως ο πόνος τους μου προκαλέι ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Καληνύχτα dot.
Δυστυχώς εμείς που το χρησιμοποιούμε συχνά έχουμε συμβιβαστεί με αυτή την κατάσταση και ναι πιάνουμε πάντα παράθυρο.
Να λοιπόν Dot που μια απεργία των ΜΜΜ μπορεί να μας οδηγήσει στο τρένο και να μας φέρει αντιμέτωπους με την δυστυχία αυτών των "άλλων" από τους οποίους φροντίζουμε να κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας για να μην μας χαλάει η διάθεση.
Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού υπάρχει είτε κοιτάμε τη θέα απ΄το παράθυρο είτε δυναμώνουμε τη μουσική στα ακουστικά μας. Λίγες ενοχές για την δική μας ευτυχία, υγεία και ευημερία δεν ανακουφίζουν αυτόν τον κόσμο από τα βάσανά του.
Και μια ένσταση! Οι φραγκάτοι της Κηφισιάς δεν παίρνουν τρένο για τις μετακινήσεις τους αλλά τις τζιπάρες τους.
Ο Σαββόπουλος σε ένα τραγούδι του λέει:"η ζωή κυλάει δίχως να κοιτάει τη δική σου μελαγχολία"...Αυτή η μικρή φράση αντιπροσωπεύει την τεράστια πραγματικότητα της ανθρώπινης κοινωνίας.Τα τρένα έρχονται και φεύγουν,οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν.Η ζωή συνεχίζεται...
Dot μου με ανυσηχεί το υφάκι σου το λυπημένο.. έτσι μου φαίνεται, λυπημένο.. και δεν σου πάει!!!!
Αυτό που είπες για το τρένο κοινωνική διαστρωμμάτωση κλιμακωτή αλήθεια.. Από τα σαλόνια στα αλώνια..
Ο καθένας με τις δικές του σκέψεις, στην Κηφησιά ο καφές και στον Πειραιά το μερωκάματο..
Να ανέβει γρήγορα η διάθεσή σου οκ;;;
Υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω.
Άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια,
άλλοι λιώνουν απο την πρέζα,
άλλοι δεν έχουν που να μείνουν.
''Κάτω απο την Ομόνοια'' (που λένε και οι παλιοί Αθηναίοι) αρχίζει το κακό...
O καθένας κοιτά το δικό σου σκοτάδι..και ίσως δεν πρέπει να νιώθουμε τύψεις..ίσως και να πρέπει..μπορεί να έλεγα ότι ο καθένας φτιάχνει την τύχη του αλλά δεν είναι έτσι..μην αποφεύγεις τις ενοχές..μπορεί να είναι οι μόνες πλέον που μας θυμίζουν την ανθρώπινη πλευρά μας..Καληνύχτες ενοχικές..
@Naya...
μπορείς να τον ακούσεις, πράγμα το οποίο δεν νομίζω ότι το κάνουν πολλοί, μπορείς να τον βοηθήσεις με όποιο τρόπο κρίνεις και έχεις τη δυνατότητα αλλά να τον σώσεις...βαριά η ευθύνη και ποιός μπορεί να την πάρει με τη βεβαιότητα ότι στο τέλος κανείς δεν θα απογοητευτεί ακόμα περισσότερο?
@jacki...
Καλή μου jacki κι εγω με τα ΜΜΜ κινούμαι κάθε μέρα ακριβώς γιάυτό το λόγο...μ'αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες, να φλερτάρω με τις ζωές τους και να ψάχνω σημεία της δικής μου σε πρόσωπα άγνωστα. Ο πόνος όμως, όταν εμφανίζεται, είναι τόσο δυνατός που απλά χαμηλώνω το κεφάλι...
@Mahler...
Εύκολη λύση το παράθυρο γλυκό μου Mahleraki...μακάρι και ότι άσχημο βλέπουμε κάθε φορά να γινόταν να χαθεί με μια ματιά εξω από το παράθυρο!
Καλά μη πάρεις λεωφορείο απο Ζήνωνος!! Θα πέσεις στα ναρκωτικά και είναι κρίμα 2 μέτρα κοπέλα!!
@Pandora...
Δεν χρειάζεται μια απεργία των ΜΜΜ για να κατανοήσουμε και να έρθουμε αντιμέτωποι με την δυστυχία που υπάρχει γύρω μας. Άλλωστε με τραμ, λεωφορεία και μετρό κινούμαι και δεδομένου ότι η δουλειά μου είναι στο κέντρο έρχομαι πολύ συχνά σε επαφή με την άσχημη πλευρά της πόλης. Το βλέμμα εξω από το παράθυρο και η ένταση στη μουσική δεν είναι για να μη μου χαλάσει η διάθεση...μηχανική κίνηση είναι για το "γιατί" που δεν παίρνει απάντηση. Οσο για τους φραγκάτους κάθε περιοχής, μάλλον επηρρεάζονται από την τιμή της βενζίνης κι έχουν κλειδώσει τα 5000 κυβικών ζωάκια τους στο κλουβί, για την ώρα! :)
@panikos kai fovera...
Βεβαίως και συνεχίζεται, σοφός ο Σαββόπουλος ακόμα μια φορά αλλά που και που δεν βλάπτει να σταματάμε και να παρατηρούμε τι γίνεται γύρω μας και λίγο πιο εξω από το μικρόκοσμό μας. Άνθρωποι μεταξύ ανθρώπων είμαστε...Και η πιο μιρκή μορφή επαφής είναι μέρος της ζωής που όλοι επιδιώκουμε ανεξάρτητα από το που κοιμόμαστε τα βράδια.
@Hfaistiwnas...
Γλυκέ μου Ηφαιστίωνα, είμαι καλά! Απλά γυρνούσα χθές αργούτσικα από τη δουλειά και πήρα το τρένο μετά από καιρό (λόγω περιοχής δεν με εξυπηρετεί) και συνηδειτοποίησα πόσο είχα ξεχάσει την κατάσταση που επικρατεί, ιδιαίτερα το βράδυ. Καληνύχτες χαμογελαστές που πάνε με όλα και σε όλους! :D
@fpboy...
Έχεις δίκιο. Είναι άσχημα τα πράγματα εκεί εξω. Το χειρότερο είναι ότι οι ακόμα πιο παλιοί το είχαν προβλέψει προ πολλού. Άλλοι πάλι λένε πως αυτό είναι ακόμα η αρχή...ελπίζω να μην δικαιωθούν!
@Οναρ...
Τελικά δεν ξέρω αν πρόκειται ακριβώς για ενοχές...καμιά φορά ξέρεις ψάχνω τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη λύπη, τις ενοχές, τα γιατί και άκρη δεν βρίσκω. Είναι ολα μαζί ανακατεμένα, διαρκούν οσο διαρκεί μια εικόνα και μετά αισθάνομαι μια κρυφή ανακούφιση που η δική μου ζαριά ήταν πιο τυχερή. Καληνύχτες ειλικρινείς, αν μη τι άλλο.
@Xipaki...
αν δεν με βγάλει ο δρόμος από εκεί δεν θα το πάρω. Αυτό όμως δεν αλλάζει ότι υπάρχουν αυτές οι εικόνες και θα υπάρχουν είτε εγω τις δω είτε οχι...Καληνύχτα πράσσινο ανθρωπάκι! :)
Αυτός ο ηλεκτρικός με έχει γεμίσει με δεκάδες εικόνες τόσα χρόνια. Αντιφατικές ως επί το πλείστον. Συνδυάζει το κλασσάτο και το λούμπεν τόσο τέλεια μερικές φορές. Έχω εμπνευστεί ακόμα και αναρτήσεις από τον ηλεκτρικό.
Welcome to HSAP reality my happy dot!!!!
το μετρο το δικομας τρωγετε...και που να πας στα μετρο στα περιχωρα του λονδινου και του παρισιου...ΤΡΟΜΟΣ...
Εγώ πάλι, όποτε μπαίνω στο τρένο, προσπαθώ να συγκρατήσω τα γέλια μου κοιτώντας ολες τις μουρτζούφλικες φάτσες. Τι παθαίνουν όλοι όταν μπαίνουν στο τρένο και κρεμάνε μούτρα επιτέλους?
@vk in athens...
Ιστορίες από ΗΣΑΠ και ΜΜΜ!!! Την επόμενη φορά τη διαδρομή Κηφισιά-Πειραιάς ελα να την κάνουμε παρέα να δούμε τι θα εμπνευστούμε!!!!!
@Gregory...
Ναι το εχω ζήσει και αυτό και η αλήθεια είναι πως εκεί οι εικόνες είναι ακόμα πιο τραγικές...
@Sakafiora...
Αναίσθητο γύναιο!!!
Mμμμμ, δεν είναι άσχημη ιδέα. Δύο blogger στον ΗΣΑΠ. Μια διαδρομή, δύο οπτικές!!!! Τρελό Best seller!!!!!
Μέσα-μέσα, πότε αρχίζουμε το tour?
@vk in athens...
να γυρίσω με το καλό από την σαββατοκυριακάτικη εξόρμηση, τσιμπάμε από μια ΙΟΝ και ξεκινάμε το τρενπορτάζ! :)
Λεω κι εγώ...
Είχε αργήσει να σκάσει μύτη η ΙΟΝ και είχα ανησυχήσει...
Τώρα όμως ηρέμησα!
Είσαι σίγουρα καλύτερα!
@angeliki...
Τρώω ΙΟΝ και είμαι καλά! :p
"Τα τρένα που φύγαααααν
αγάπες μου πήρααααν..."
(σόρρυ, άσχετο, αλλά είμαι σε ένα mood κάπως...)
@spy...
Όταν έχετε λίγο χρόνο να μου εξηγήσετε το mood σας παρακαλώ να το δούμε έτσι πιο σφαιρικά! Merci!
Δημοσίευση σχολίου