Ze Dot & ze Love are away...

Λοιπόν...βάζουμε την κασσετούλα στο μαγνητόφωνο (είμαστε πολύ προχωρημένοι και gadget freak έτσι???) και ακούμε το ασματάκι...ψιλιάστηκες κάτι? Οχι ακόμα...OK "γατόνι"!! Σου ανεμίζω εισητήρια από Ραφήνα πρός Άνδρο για σήμερα το απόγευμα και επιστροφή την Κυριακή...το'πιασες το υπονoούμενο? ;) Όχι...Δεν το έχουμε σήμερα έτσι? No contact! Πάμε λίγο ET phone home!!!!
Το προσπερνώ και σου εχω την εξής μια οδηγία...Να είσαι σήμερα στο λιμάνι γιατί πολύ απλά "αααααααα.....κρουαζιέρα θα σε πάω"! Το κατάλαβες ή να το ξαναπώ? Φεύγουμε! Γειά σας! Θωμά (λέμε τώρα, work with me!!!!) είσαι σπίτι? Οχι!
Γιατί πολύ απλά μια φορά κλείνεις τα 30 (μπαίνεις, βγαίνεις διάλεξε ρήμα!). Γιατί θέλουμε λίγο χρόνο μακριά από όλους και από όλα...Γιατί το λέμε από πέρυσι και ακόμα δεν έχουμε πάει...Γιατί οι παραλίες είναι τεράστιες κι εσυ μου χρωστάς βόλτες...Γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω μεταξύ ps3 και wii (και οι καλοί σου φίλοι Spy & Vangel δεν με βοήθησαν καθόλου να διαλέξω ανάμεσα στο ProEvolution του μεν και το fitness του δε...και καλά!)...Γιατί ακόμα κι εκεί θα φας τη σκόνη μου στις ρακέτες (μην συγχύζεσαι και χάσεις την αυτοσυγκέντρωσή σου!)...Γιατί εδω μου λείπεις...

Τα λέμε το απόγιομα!!!!

Καλό σαββατοκύριακο βλογίες και βλόγιοι! Τα φιλιά μου! :)

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι...

Κι εγω που δεν είμαι Μαμαλάκης ή Βέφα τι κάνω??? Είμαι καταδικασμένη τελείως?
Οχι κοπελιά! Διότι μπορεί ο ντελίβερης να μην λέει κάτι στην αγάπη (μεταξύ μας διαφωνώ αλλά αν λέει οχι η αγάπη, χου εμ αϊ του ντισαγκρή?) αλλά εχω άσσο στο μανίκι μου!
Έχω sexy θείτσα Donna που οσο να το πείς μια σκέση παραπάνω από μένα με την κουζίνα την έχει. Και τι σκέση...Ηφαίστειο! Στα πλαίσια λοιπόν του "καλοπιάνειν τη θεία να μας δίνει συνταγές να κρατάμε τον έρωτα στα φόρτε του" παραθέτω στο πειναλέο τούτο βλόγι τη συνταγή για το χοιρινό με δαμάσκηνα που έφαγα την Κυριακή και ακόμα το θυμάται ο ουρανίσκος μου. Στο σημείο αυτό πρέπει να πω ότι η μαγείρισσα του εν λόγω φαγητού, χρόνια στο κουρμπέτι της κουζίνας γαρ, είναι τύπος που τα κλασσικά "γράφω τη συνταγή σε ειδικό τετραδιάκι με δόσεις στη μια πλευρά και εκτέλεση στην άλλη" δεν τα κάνει. Η εμπειρία της στο άθλημα και οι διακρίσεις της σε σαββατιάτικους αγώνες και κυριακάτικους μαραθώνιους της επιτρέπουν κάλλιστα να λέει ότι η μαγειρική λειτουργεί με το μάτι, τη μυρωδιά και με την ανα τακτά χρονικά διαστήματα δοκιμή. Όταν λοιπόν την πήρα τηλέφωνο ζητώντας τη συνταγή ακολούθησε ο εξής μονόλογος...

"Λοιπόν....Παίρνεις το χοιρινό και το τσιγαρίζεις με λίγο λάδι. Μη με ρωτήσεις πόσο χοιρινό να πάρεις, εξαρτάται για πόσα άτομα μαγειρεύεις. (Σιωπή στο ακρωατήριο!) Το σβήνεις με λευκό κρασί..αλλά...εδω θα σου πω μυστικό να ξέρεις...το καλύτερο είναι να το σβήσεις με κονιάκ αν έχεις. Αλλάζει τελείως η γεύση. Αν έχεις...αν δεν έχεις δεν χάθηκε ο κόσμος (Πάλι καλά γιατί είχα αρχίσει να ανησυχώ!). Προσθέτεις το χυμό απο 2 πορτοκάλια και το αφήνεις να σιγοβράσει εως ότου μαλακώσει το κρέας. Μη μου το γυρίσεις στο 3 και ψηθεί απ'έξω και μέσα στενάζει ακόμα το ζώο! (Πόσο ξανθιά νομίζεις ότι είμαι??? Και εν πάσει περιπτώσει είναι ανταύγεια εντάξει????) Ανάλογα με την ποσότητα του χοιρινού πάνε και τα πορτοκάλια. Μην περιμένεις να βάλεις 2 πορτοκάλια αν έχεις σκοπό να κάνεις ολόκληρο γουρούνι (Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα καλέ!) Μισή ώρα περίπου πρίν σβήσεις τη φωτιά προσθέτεις τα δαμάσκηνα. (Και που ξέρω πότε είναι η μισή ώρα πρίν το σβήσω??) Θα δοκιμάζεις χρυσό μου...με το μάτι το βλέπεις και με το πιρούνι δοκιμάζεις! (Σωστό...η ανταύγεια με μάρανε τελικά!) Τα αφήνεις ολα μαζί να βράσουν για μισή ώρα και προσθέτεις ότι καρυκεύματα θέλεις. (Ότι ότι ότι θέλω?) Καλό είναι να μην είσαι κουβαρντού...λίγο αλατάκι και πιπέρι σε μπαλίτσες αν έχεις. (Είδες που δεν βάζω ότι ότι ότι θέλω?) Αυτό ήταν! Πολύ απλό, πολύ εύκολο. Το μυστικό (σσσσσσσσστ) είναι πάρεις καλό κρέας και να πείς του κρεοπώλη να στο καθαρίσει ΚΑΛΑ! Στο λέω γιατί σε πιάνουν οι ντροπές εσένα και δεν θα του το πείς! (Moi? mes no!). Σερβίρεις με πατάτες φούρνου, μαλακές με λίγο πιπέρι χωρίς ρίγανη γιατί δεν πάει με το δαμάσκηνο, άντε λίγο δενδρολίβανο να βάλεις, τις οποίες θα ψήσεις σιγά σιγά μέχρι να λιώνουν στο στόμα (εεε....για πατάτα μιλάμε τώρα έτσι? Οχι, να ακριβολογούμε!)

Αυτή λοιπόν είναι η συνταγή θείτσα μου και επειδή είναι σίγουρο ότι εσυ θα το φτιάξεις πολύ πρίν από εμένα περιμένω τις εντυπώσεις σου και...την δοσολογία ίσως?

Καλή όρεξη!

That could be me...

...εύκολα όμως! Μήπως τα ξανθό δεν το έχω? (Οχι)...αμ το γαλανό το μάτι χάντρα? (εεεε....Οχι?) Μήπως το ότι μπορεί να είναι αγοράκι? Ξέρω εγω τι κρύβει το pampers? εεεεεε????

Ενα cake σοκολάτας όμως το τσακίζω άνετα με τα χέρια, τη μύτη, τη μούρη ολόκληρη απότε ας μην κολήσουμε στις λεπτομέρειες...that could actually be me!!!

Ευχαριστώ τον καλό μου Vangel που έψαξε στο οικογενειακό album και δεν έβαλε εκείνη τη φωτογραφία που τον δέρνω να του πάρω το σοκολατένιο του αυγό! :)

No milk today...just espresso!

Vous êtes jamais seuls
Vous savez ce qu'il faut faire
Ne laissez pas tomber votre nation
La disco a besoin de vous

Σήμερα δεν δουλεύω!!
Γιατί?
Έτσι!!
Κάθομαι μπροστά στο Pc και βλακίζομαι ασύστολα!!
Δουλειά εχω και τα "μπαλάκια" έρχονται το ενα μετά το άλλο βέβαια και ο κόσμος πάνω από το κεφάλι μου εξακολουθεί να ζητάει σήμερα πράγματα που ιδανικά θα τα ήθελε χθές αλλά το dna μου έχει δημιουργήσει διαφορετικη αλυσίδα σήμερα που αποτελείται από μουσική, ήλιο και κάθε κύτταρο έχει τη μορφή στραφταλίζουσας δισκομπάλλας!!!


Και όποιος θέλει, ας μου πει κάτι...κάτι τόσο δα μικρούτσικο...με διπλό espressaki μέσα στο venti iced caramel macchiat-aki έχει γυρίσει το ματάκι και βόλτες φέρνει το dot-aki!
Κι εσυ που ήρθες με κέφια σήμερα, θα στο πω μια φορά...

I have only one nerve left and you're getting on it!!!!

Λέω μάλιστα να κρεμάσω και σχετική πινακιδα-bulletin στο γραφείο μου για όσους δεν αντιληφθούν την επικινδυνότητα της συγκρεκριμένης κατάστασης ...

The Occupational Safety and Health Administration (OSHA) has determined that the maximum safe load capacity on my butt is two persons at one time, unless I install handrails or safety straps. As you have arrived sixth in line to ride my ass today, please take a number and wait for your turn. Thank you!

Check!

Απολογισμός ημερών...

• Kylie....check! (ήταν θεά!!!!! μοναδική, υπέροχη, ανεπανάληπτη...για φωτοβιδεϊκά ντοκουμέντα θα επανέλθω όταν με το καλό αποδώσει η "ζητιανιά" μου για "κανένα βιδεάκι βρε παιδιά" πρός e-βλογικούς φίλους καθώς με το "kalispera sas" της Kylie έμεινε το φωτογραφική μου από μνήμη! Quel degadance!!!!)
• Συνάντηση με blogers στη συναυλία ώστε να κουσκουσάρουμε από κοντά και να κάνουμε toknowubetter...check!
• Σαββατιάτικο μπανάκι από εκείνα που ξεκινάνε το μεσημέρι και τελειώνουν το βράδυ με μπόλικο φαγητό και κόκκινα μάγουλα από τον ήλιο γεμάτα φακίδες...check!
• Να σε τσακίσω στις ρακέτες...αυτό και αν είναι check!!!!
• Eurovision με Καλομοιράκι να έρχεται 3η σε πείσμα εκείνων που δεν την είχαν ούτε για την 5αδα...check και στο λαιμό να σας κάτσει η κακία!
• Απάντηση στο ερώτημα "πως στο καλό περίμεναν ο Plushenko να κάνει loop στο δείγμα παγοπίστας" και εν πάσει περιπτώσει ποιός πρόσεξε αν η Ουκρανή αηδόνα είχε καλή φωνή...not check!
• Μπόλικο φαγητό την Κυριακή σε οικογενειακό τραπέζι με το unpaixtable all time classic χοιρινό με δαμάσκηνα...check εις διπλούν καθώς το πιάτο άδεισε μυστηριωδώς και κρίθηκε απαραίτητη μια επανάληψη!

Πειράζει που η αρχή της εβδομάδας με βρίσκει με τα τσέκια μου σε παράταξη και με άλλα τόσα σε Pending mode ενω η σκέψη της παραλίας μου κάνει τα νεύρα κουβαδάκι με φτυαράκι και τη διάθεση για δουλειά να σπαρταράει στου γυαλού τα βοτσαλάκια?

Minds are like parachutes. They only function when they are open."

Τάδε έφη κύριος James Dewar χημικός στο επάγγελμα και Σκοτσέζος στην καταγωγή!

Και λέω να το πάρω απόφαση και να το ανοίξω το μυαλουδάκι μου και να ξεχάσω τον ανάδρομο που έχει κατσικωθεί από τις 26 στον τέταρτο οίκο μου (????) για χάρη του οποίου πρέπει μην αγοράσω/νοικιάσω/χτίσω σπίτι εως το τέλος Ιουνίου. Οχι ότι είχα σκοπό να κάνω κάτι από τα προαναφαρθέντα αλλά αυτή η καταπίεση είναι που μου τη δίνει!!!! Άστα διάλα κυρ ανάδρομε!

Επίσης, στα πλαίσια "brain spring cleanning" θα αφήσω στην άκρη και την έλλειψη επικοινωνίας αυτή την περίοδο καθώς στα αυτιά μου ο ένας μιλάει σουαχίλι, ο άλλος ουζεμπεκικά και η συννενόηση είναι λίγο τελειωμένη υπόθεση πριν καν ξεκινήσει.

Θα κρατήσω ότι είναι άνοιξη, ότι πιάσαν οι ζέστες για τα καλά, ότι πάμε για παραλία (όχι ότι δεν πηγαίναμε και το χειμώνα αλλά τώρα χωρίς το πουλοβεράκι!), ότι ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου και ας μην το ξέρεις (και δεν θα το μάθεις από εδω γιατί δεν διαβάζεις οπότε ας πρόσεχες!), ότι αφήνουμε τις πόρτες ανοιχτές "δροσιά να μπεί του Μαη" και το σπίτι αν και οχι παραθαλάσσιο θυμίζει εξοχικό και τα κοκτέλια δίνουν και παίρνουν, φίλοι πηγαινοέρχονται και ο αέρας μυρίζει καλοκαίρι που έρχεται...

Πάνω από όλα όμως θα κρατήσω το μυαλό ανοιχτό να θυμάμαι ολες εκείνες τις ανησυχίες του χειμώνα, πράγματα που πλέον μου φαίνονται τόσο μα τόσο απλά μα κάποτε με "φόβιζαν" πολύ. Αυτή ακριβώς την εμπειρία εχω σκοπό να την απολαύσω και να την κρατήσω γερά στη μνήμη μου (βάστα γερά brain, σου εχω δουλειά!)...αυτά που κάποτε μας "φόβιζαν" δεν μας λένε και πολλά σήμερα. Μήπως αυτο μας λέει κάτι γι'αυτά που μας φοβίζουν σήμερα? Ίσως ότι δεν θα υπάρχουν αύριο...? :)

The "great" (?) story behind the dot!

Αχ αυτός ο Equilibrium και τα παιχνίδια του!!!!

Η ιστορία πίσω από το One Happy Dot [1 :) .]

Δεν είναι παραμύθι...δεν είναι καν ιστορία...

One...είμαι μια μόνο μια (σαν την ονειρεμένη Φρουτοπία) μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου ή κλωνοποίησής μου μια νύχτα με φεγγάρι δίχως να το πάρω χαμπάρι.

Happy...είμαι ευτυχισμένος άνθρωπος τι να κάνουμε?
Γεννήθηκα ευτυχισμένο παιδί, όπως λέει και η κυρία μαμά μου. Ακόμα και στις κακές μου είμαι καλά και δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά με την απειλή των Xip & Sakafiora να μου παίρνουν τα αυτιά με το "Always look on the bright side of life" primo secondo! Η μοναδική στιγμή που ρισκάρεται το "happy" μου είναι όταν δεν εχω σοκολάτα...αλλά δεν συμβαίνει συχνά οπότε check και στο happy!

Dot...Το ότι είμαι ψηλή το έχουμε πει.
Καμιά φορά στο μετρό που μπορεί να δω κάποιον/α εξίσου ψηλό/ή και συνειδητοποιήσω ότι είμαστε στο ίδιο ύψος πάνω κάτω σκιάζομαι! Δεν το συνηθίζω και ας ξυπνάμε με τα 187 εκατοστά μου κάθε πρωί! Τετάρτη δημοτικού ήμουν 1.55 όταν τα πιο πολλά παιδάκια ήταν 1.40 με το ζόρι (η Naf ίσως ήταν λίγο πιο κοντή...ίσως λέω και βάλε τα flyer στη τσάντα σου!!!) και ευχόμουν να ήμουν λίίίίγο πιο κοντή. Να μην φαινόμουν τόσο πολύ κάθε φορά που μιλούσα με τη διπλανή μου και κατέληγα εξω από την αίθουσα για το υπόλοιπο της ώρας, να έβρισκα παντελόνια που να μου κάνουν χωρίς να πειράζουμε το στρίφωμα, να είχα μικρότερα πόδια για να μπορώ να φοράω μικρά νουμεράκια αντί του 38 τότενες. Και δεν το είχα προσδιορίσει μέχρι πρότινος που το άκουσα. Κουκίδα...μικρή, σχεδόν αόρατη. Μια κουκίδα που δεν φαίνεται αλλά πάνω στο λευκό κάνει τη διαφορά. Που αλλάζει τη σημασία στην πρόταση, στη σκέψη...που μπορεί να μπεί παντού και να φέρει τα πάνω κάτω. Μια ανω τελεία, μια κάτω κουκίδα.
Οχι οτι αν μου δινόταν η ευκαιρία θα το άλλαζα αλλά καμιά φορά, όταν είναι να βάλω τακούνι, πράγμα σπάνιο σαν γραμματόσημο, σκέφτομαι το 1.92 που αγγίζω και είμαι και υψοφοβικιά ρε γαμώτο! :)

Κάπως έτσι λοιπόν προέκυψε η One Happy Dot και αυτά πληρώνετε κι εσείς τώρα πολεμοχαρη φυλή μου και αναγνώστες!!!! :)

Καθώς πολλοί έχουν ήδη λάβει μέρος στο συγκεκριμένο παιχνίδι, όποιος έμεινε απ'έξω και θέλει να μας πει την ιστορία του...ακούμε! :)

Η τρέλα δεν πάει στα βουνά...

...πάει όμως στο τραμ και συναντάει τον Άγιο Πέτρο!

Όποιος μένει κατα Νεα Σμύρνη μεριά, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να μην έχει πέσει πάνω του!!! Κυκλοφορεί ανάμεσά μας, με τις εικόνες του, τα γιατροσόφια και τους εξορκσιμούς του!

Από μακριά τον λες φυσιολογικό, καθημερινό άνθρωπο. Με το σιδερωμένο πουκαμισσάκι του, γραβατούλα ατσορτί, παντελονάκι...ωπ...το παντελονάκι είναι πιασμένο στο στρίφωμα με συραπτικό αλλά ο καθένας όπως βολεύεται.

Κυκοφορεί με ενα πράσσινο τροχήλατο βαλιτσάκι το οποίο εκ των υστέρων μας αποκαλύπτεται και είναι γεμάτο flyers "Μετανοείτε" και τα τηλέφωνά του για κάθε πιθανή ανάγκη. Π.χ. Βλέπεις τηλεόραση βρε αδερφέ με τον άνθρωπό σου και εκεί που είναι ολα καλά και ωραία, ξαφνικά αρχίζει να γυρίζει το κεφάλι του, να λέει άλλα ντ'άλλα μαντουβάλα (ενω συνήθως η επικοινωνία είναι αμφίδρομη...τι ώρα?) και σε κοιτάζει με το βλέμμα της αγελάδας που βλέπει το τρένο να'ρχεται στο πιο brutal. Λες τώρα την κάτσαμε και αρχίζεις να σταυροκοπιέσαι? ΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙ! Καλείς Άγιο Πέτρο και σε χρόνο dt το κακό πνεύμα έχει πάει στον γείτονα από πάνω που τινάζει τα χαλιά και σου λερώνει τα ασπρόρουχα!

Επιστροφή στο τραμ...εκεί λοιπόν που κάθεται ήσυχα ήσυχα και το τραμ προχωράει και είμαστε όλοι αγουροξυπνημένοι και μουρτζούφληδες, σηκώνει και τα δυο χέρια του ψηλά και αρχίζει τις μετάνοιες. Η κυρία δίπλα του, μια τροφαντούλα με τσίτα τζην μπούστο (αχ άγιε μου εκεί που θα τραβούσα τρελό φωτογραφικό ντοκουμέντο για το FPG σας ήρθε????) θορυβείται και κάνει τη λάθος κίνηση....κάνει το σταυρό της!!!! Και το παρτυ ξεκινάει με Άγιο στα πλατώ σε τρελά κέφια. Τι για το τέλος του κόσμου που θα έρθει μεσημέρι και θα καούμε όλοι μας είπε, τι για το κακό που μένει κάτω στο μετρό και κάθε βράδυ βγαίνει τσάρκα μαζί με διαβόλους και τριβόλους και όλοι μαζί θα φάνε την ενθρωπότητα...φυσικά τα έβαλε και με τη μανδάμ με το μπούστο καθώς είδε στο μάτι της φλόγες να ξεπηδούν και την έσυρε αρον αρον εξω από το τραμ για "τη σωτηρία των υπολοίπων που δεν σε έχουν καταλάβει αλλά εγω είδα μέσα σου"!!!!! (τι το θέλατε το τσίτα μανταμίτσα μου???? με ράσο την άλλη φορά στο τραμ!!!)
Και στα καπάκια ξεκινάει Prive σταυροκόπημα σε κάθε επιβάτη! "Δεν κουνιόμαστε την ώρα της μετάνοιας" φώναζε και για να κατεβούμε στο μετρό δώσαμε μάχη!!!! Όσοι έμειναν μέσα και συνέχισαν την ευχάριστη αυτή διαδρομή μέχρι Σύνταγμα θα τον θυμούνται για καιρό!

Κάτι τέτοια σκηνικά κάνουν ενα απλό πρωινό Τρίτης ανεπανάληπτο ενω παράλληλα απορείς...σε πόσους Θεούς χρωστάει αυτός ο άνθρωπος???

Επίσης πρέπει να πω και τον καημό μου!!! Έχασα τα γυαλιά μου στο μετρό! Από τις λίγες φορές που έτρεξα να προλάβω πρίν κλείσει το βαγόνι και πάνε! Τι το'θελα κι εγω πουρνό πουρνό να βιαστώ? Οι πιθανότητες να τα βρω είναι μάλλον ελάχιστες για να μην πω ανύπαρκτες και φανώ τελείως απαισιόδοξη.
Μέχρι λοιπόν να αγοράσω καινούρια, "αναγκαστικά", κυκλοφορώ σαν τον τυφλοπόντιξ και αν πέσω πάνω σας συμπαθάτε με και σχωράτε με επίσης! Merci!

Search & Find: It's a combo situation!

People say: Το να ψάχνεις μπορεί να αποδειχτεί το ίδιο ενδιαφέρον με το να βρίσκεις!

Σήμερα όμως που έλιωσα τις σόλες μου σε μια πολυκατοικία με 50 διαμερίσματα να ψάχνω την συμβολαιογράφο κυρία τάδε η οποία πρόσφατα μετακόμισε και αυτοκολητάκι στο κουδούνι ΔΕΝ έχει βάλει ακόμα, βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρουσα τη στιγμή που επιτέλους την ανακάλυψα παρά το ανέβα κατέβα στις σκάλες καθώς το ασανσέρ ήταν σε service mode performed by mr. OTIS!

Εκεί λοιπόν που η υπομονή μου έχει γίνει sold out και σιχτίριζα τη μαντάμ, το ασανσέρ και τους αρχιτέκτονες του 1930 που ξεκινούσαν για πολυκατοικία και στο τέλος συστεγάζαν ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο σε ενα κουτί...άκουσα αγαπημένο τραγουδάκι από μικρό emo-ακι το οποίο έψαχνα και βρήκα....

Dire Straights - Sultan of Swing...

Το τραγούδι αυτό μου θυμίζει τον καλό μας Track of the Day ο οποίος έχει πήξει τον τελευταίο καιρό και δεν τον έχουμε δει αλλά...ελπίζω ότι είναι για καλό και ότι σύντομα θα βρούμε τον χρόνο που ψάχνουμε και θα κάνουμε μαζί το πρώτο του μπάνιο για φέτος...Hang in there luv!

Quote of the day... "Life is not the moments you breathe, but the moments that take your breath away"... :)

Here comes the rain again...

I want to walk in the open wind
I want to talk like lovers do
I want to dive into your ocean
Is it raining with you

Μίλα μου λοιπόν...

Θέλουμε?

Αφορμή για το συγκεκριμένο post αποτέλεσε το Post-υστερόγραφο του γλυκύτατου Mahler για τη γιορτή της μητέρας.

Και κάτι ο τρόπος που τα λέει, κάτι το θέμα που θίγει, κάτι η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία, κάτι ο καιρός που χαμογελάει στις καρδιές μας και θέλουμε να βλέπουμε όμορφες εικόνες και να βιώνουμε όμορφα συναισθήματα, κάτι η νεα γενιά (ναι ναι Mahleraki, κι εσυ στη νέα γενιά συγκαταλέγεσαι και ας κλέβεις χρόνια στο προφίλ σου! :p) που νομίζω ότι τη βλέπω να ξεσηκώνεται και να ζητάει περισσότερα για όλους, κάτι το ενα κάτι το άλλο με κάνει να γράφω σήμερα εδω και να αναζητάω ιδέες....λύσεις...πώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Πώς μπορούμε να ελατώσουμε τον πόνο ή τη δυστυχία ορισμένων ανθρώπων. Είναι πολλοί και είμαστε λίγοι αλλά είμαστε και μια παρέα που μεγαλώνει και δεν γίνεται να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Ας σκεφτούμε, ας κατεβάσουμε ιδέες...ας μην μείνουμε άλλο στα λόγια.

Όλες αυτές οι εικόνες είναι αληθινές και υπάρχουν ακόμα και όταν κλείνουμε την εφημερίδα μας, ακόμα και όταν αλλάζουμε το κανάλι στην τηλεόραση. Και μπορεί να νιώθω τυχερή που ζω στην καλή πλευρά του κόσμου, που εχω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, το σπίτι μου, τη δουλειά μου αλλά...υπάρχουν στιγμές όπως χθές όταν διάβασα το κέιμενο του Mahler όπου ολα αυτά τα "μου" βάρυναν πάνω από το κεφάλι μου και είπα να ζητήσω τη βοήθεια όλων εδω...όσοι είμαστε, όσοι διαβάζουν αυτό το blog. Ας κάνουμε ενα brainstorming και όπου βγεί. Τουλάχιστον θα έχει γίνει μια προσπάθεια...και είναι μια αρχή! :)

Υ.Γ. Μια φωνή από μακριά μου είπε ότι με τον τρόπο αυτό βάζω τον κάθε ενα από εμάς απέναντι σε μια ευθύνη που ουσιαστικά δεν θέλουμε να έχουμε...δεν έχει άδικο και ζητάω συγνώμη αν με τον τρόπο αυτό φορτώνω τον κόσμο που έχει ηδη μικρά ή μεγάλα προβλήματα με παραπάνω έννοιες. Αλλά, με στεναχωρούν τέτοιες εικόνες, αυτή η πραγματικότητα...Εν πάσει περιτπώσει, αυτές είναι δικές μου σκέψεις οπότε ο καθένας μπορεί να γράψει τη γνώμη του. 1 :) .

Ας γράψουμε...

Είδα στο όνειρό μου ότι με κάλεσαν σε παιχνίδι βλογικό...

Οι κανόνες απλοί και το παιχνίδι κατά τη γνώμη μου "γράφει".


Μπορεί να συμμετάσχει όποιος θέλει και ενδεικτικά παροτρύνω τους...

Endless Dreams, Spy, Mahler, Keen on Boys, Toymaker, Track of the Day ... αν φυσικά κάνουν κέφι και ο γραφικος τους χαρακτήρας διαβάζεται! :D

Equilibrium με πρόλαβε η Όναρ στην πρόσκληση οπότε πλέον να ξέρεις, περιμένουμε και οι 2 την ανταπόκρισή σου...πάλι θα μας ταξιδέψεις!

Sakafiora & Xipaki είστε λίγο αντιδραστικοί με τα βλογοπαίχνιδα γι'αυτό δεν σας συμπεριέλαβα αλλά...αν κάνετε την έκπληξη, ευαισθητούλια γαρ, θα είστε η ατραξιόν της βραδιάς! (είστε και λίγο ψωνάκια οπότε ίσως η σκέψη αυτή να σας πείσει!)


Για το http://autographcollectors.blogspot.com

Fly καλέ Butterfly!

"Η ευτυχία είναι σαν την πεταλούδα...οσο πιο πολύ την κυνηγάς τόσο πιο μακριά πηγαίνει. Αν όμως σταματήσεις και καθήσεις ήρεμα, μπορεί και να σε πλησιάσει και να αράξει στο μανίκι σου"

Σήμερα λοιπόν αφήνω την απόχη στην άκρη και κάθομαι ήήήήσυχα ήήήήσυχα και περιμένω τη "βουτυρόμυγα" (butterfly σε ελεύθερη μετάφραση!) να μου κάτσει, με το μανίκι απλωμένο και χωρίς το βάζο! Για να σε δω μικρή ιπτάμενη κάμπια... :)

Παραιτούμαι!

Μόλις με είπανε αχάριστη...θα μου πείς καλά κοπελιά, υπάρχουν και χειρότερα!

Μου έχουν χρεώσει πολλά αλλά η αχαριστία ήρθε για πρώτη φορά και με βρήκε τελείως απροετοίμαστη! Ήρθε από το πουθενά και έχει γεμίσει το κεφάλι μου και άντε να την αποβάλλω.

Για λίγο δεν είχα λόγια και αυτό είναι σπάνιο για το είδος μου! Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό να πω μετά από μερικά δευτερόλεπτα ήταν ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ!!!! Γειά σας! Παίρνω την αχαριστία μου και σε άλλη παραλία! Δεν το είπα γιατί πολύ σύντομα βρέθηκα να μιλάω με την πλάτη του συνομιλητή μου και πολύ λίγο αργότερα βρέθηκα χωρίς συνομιλητή. Hit and run situation!

Και ολα ξεκίνησαν επειδή ύψωσα τον τόνο της φωνής μου. Γιατί το να υψώνεις τη φωνή σου, λέει, σημαίνει ότι πας να επιβληθείς και αυτά εδω δεν περνάνε! Το ενδεχόμενο να με πνίγει το δίκιο το σκέφτηκες? Οχι...ήσουν πολύ απασχολημένος να φεύγεις! Και τώρα πώς θα παραιτηθώ? Α...

Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι! Παραιτούμαι!

Αυτό ήταν καλό ηρεμιστικό! Ευχαριστώ!

Τώρα με το δίκιο σου κοπελιά θα μου πείς...από που παραιτείσαι καλέ? Από τη δική σου δουλειά? Ε καλή σταδιοδρομία και να περνάς που και που να μας βλέπεις!
Μα αυτό είναι το πιο ενοχλητικό. Μετά από τόσα χρόνια, αχάριστη βρήκες να με πείς? Υπάρχουν τόσοι χαρακτηρισμοί που θα μπορούσες να μου αποδόσεις και θα έκανες τη δουλειά σου μια χαρά γιατί εγω θα ένωθα μαλάκας και ίσως αν με άφηνε ο εγωισμός μου να έλεγα και συγγνώμη ...χαμηλόφωνα.

Αλλά αχάριστη δεν είμαι. Ούτε ευχαριστώ ζητάω, εχω εξοικειωθεί με το ρόλο του βλάκα που παίζω σε καθημερινή βάση (ολα αυτά στη δική μου δουλειά...μην το ξεχάσω και νομίζω ότι δουλεύω για τρίτους και εχω κανένα ζοντόβολο πάνω από το κεφάλι μου....οοοοχι!) και παρόλα αυτά είμαι εδω. Για μένα, για σένα, για το μικρό...γιατί με τα χρόνια έμαθα να αγαπάω τη δουλειά μου και έμαθε κι εκείνη να με συμπαθεί. Και μπορεί να μην είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη συγκεκριμένη θέση (σύμφωνα με τα δικά σου ενθαρρυντικά λεγόμενα), μπορεί "έτσι όπως σκέφτομαι να μην καταφέρω να το κρατήσω ούτε μια μέρα το ρημάδι!" (αυτός ο καλός σου λόγος είναι σκέτο βάλσαμο! μια μέρα είναι καλέ, θα δυσκολευτώ δε λέω αλλά το κλείνω την επόμενη!), μπορεί...μπορεί...μπορεί...
Κάτι παραπάνω θα ξέρεις. Αλλά η αχαριστία δεν είναι το φόρτε μου, το βρίσκω άκυρο το σχόλιό σου και εσένα απλά θα σου πρότεινα ενα deep της γλώσσας στο μυαλό πρίν την ομιλία. Και όλα αυτά τα λεω χαμηλόφωνα...μην ξαναπαρεξηγηθούμε και προχωρήσω σε ...παραίτηση! :) Και αυτό δεν είναι απειλή, είναι παράκληση!

Όταν μιλάω εκ του ασφαλούς...

...πόσο αντικειμενικά μιλάω?

Όταν στην ουσία δεν εχω ζήσει κάτι, πώς μπορώ να έχω άποψη και να κρίνω? Όταν βασίζομαι σε αυτό που φαίνεται και κρίνω εκ του αποτελέσματος, πόσο σωστά σκέφτομαι?

Ο άνθρωπος, ον περίεργο και κουτσομπόλικο, έχει την τάση να αποροφάται από γεγονότα τα οποία συμβαίνουν στη ζωή άλλων και αφήνει τα δικά του "ράμματα" εκτός.
Κρίνει, αποφασιζει, καταδικάζει, έχει άποψη για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα που ΔΕΝ τον αφορούν απλά και μόνο γιατί τυχαίνει να συμβαίνουν τα λάθος πράγματα στη λάθος στιγμή και με διαμετρικά αντίθετους και λάθος για την περίσταση ανθρώπους.

Αυτό, προσωπικά, το βρίσκω άδικο για όλες τις πλευρές. Γιατί και οι μεν καταδικάζονται ερήμην και οι δε κρίνουν με ελλειπή στοιχεία. Έτσι δημιουργούνται οι εντυπώσεις, σχηματίζονται γνώμες που δύσκολα αλλάζουν καθώς δεχόμαστε το "You only have one chance to make a good first impression" και μεγαλώνουν οι αποστάσεις μεταξύ μας.

Στο μυαλό μας έχουμε ιδανικά...συμπεριφορές, λόγια, πράξεις, κινήσεις και καμιά φορά οτιδήποτε κάτω ή πάνω από το όριο του ιδανικού είναι αποριπταίο. Αλλά ποιός χαράσει τα όρια? Εμείς? Οι άλλοι? Και ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο? Ποιός καταπατάει την "ιδιοκτησία" του άλλου?

Και ας υποθέσουμε ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει ή να το πω πιο όμορφα...να λέει τη γνώμη του. Γιατί τις πιο πολλές φορές αυτό έχει τη μορφή κοροϊδίας? Μια ακόμα πιο απλή ερώτηση? Γιατί γινόμαστε κακοί ενω παράλληλα νομίζουμε ότι το μόνο που κάνουμε είναι χιούμορ? Μπορεί αυτός να ήταν ο σκοπός, σύμφωνοι. Αλλά το αποτέλεσμα είναι εν μέρει χιουμοριστικό, εν μέρει καυστικό, εν μέρει προβάλει τη δική μας καλύτερη θέση και τελικά...μας βοηθάει να κοιμόμαστε πιο ήσυχα τα βράδια, αναπαυτικά στην μικρή και ίσως συναισθηματικά απομονωμένη ροζ φούσκα μας!

Και μιας και μεσημερο-φιλοσοφήσαμε και σήμερα θα αναρωτηθώ μεγαλόφωνα...όταν ο Adam Smith μιλούσε για "laissez faire, laissez passe" και την ελευθερία στο εμπόριο και τα αγαθά, είχε άραγε προβλέψει οτι αυτά θα διακινούνται ελεύθερα -και γιατί οχι και παράνομα- αλλά τελικά θα είναι οι άνθρωποι που θα καταλήξουν συναισθηματικά φυλακισμένοι και χωρίς καμία φιλοσοφία να μπορεί να σώσει την αντίστροφη αυτή εξέλιξη? Μπα!

5/5/....

5 Μαϊου, της Αγίας Ειρήνης της Μεγαλομάρτυρος λέει το ημερολόγιο κι εγω ως Ειρήνη γιορτάζω και σας χαίρομαι όλους και όλες! Απλά και όμορφα...όπως όλα ξεκινάνε!

Η φωτογραφία είναι από έναν φίλο ανέλπιστα καλό και μακρινά οικείο... ευχαριστώ!

Hola σε λεω!!!!

Casa Milà

Sagrada Família

Όποιος πάει στη Βαρκελώνη, δύσκολα δεν θα μπει στον πειρασμό να δει τα έργα του παράξενου αρχιτέκτονα για τα οποία μιλάει όλος ο κόσμος. Ο Antoni Gaudi ήρθε και έφυγε τόσο ήσυχα, που όταν τον πάτησε το τραμ ουδείς γνώριζε ποιός ήταν παρά μόνο 3 μέρες αργότερα όταν πέθανε. Παρόλα αυτά, στην κηδεία του οι δρόμοι είχαν κλείσει από το πλήθος των ανθρώπων που ακολουθούσαν την πομπή...Παράξενο.

Όπως και να έχει προσωπικά χάζεψα με τα έργα του και ένιωσα τελείως βλάκας που δεν τον ήξερα καν.
Η φωτογραφία είναι από την οροφή της Casa Milà και αυτά που φαίνονται είναι...φουγάρα! Αν δεν το έβλεπα δεν θα το πίστευα και το γεγονός είναι ενα...ο άνθρωπος είχε φαντασία και αυτό διαρίνει κάθε του έργο.

Casa Batlo

Δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε το περίφημο Park Guell καθώς ο καιρός την τελευταία μέρα ήταν απειλητικά μουντός - σε σχέση με τις προηγούμενες που κυκλοφορούσαμε με κοντομάνικο και greek σάνδαλο! - και ομπρελίτσα δεν είχαμε και καταλήξαμε να πνίγουμε τον πόνο μας σε 2-3-4 μπάλλες παγωτό. Τι να κάνεις?

Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι εδω μέναμε, αλλά ο κόσμος είναι δύσπιστος οπότε δεν θα κάνω τη χάρη στις γλωσσοκοπάνες να ανοίξουν το στόμα τους. I rest my case κοπελιά κι εσυ λέγε ότι θες!

Εδω φαίνεται το σπίτι που επίσης δεν μέναμε αλλά...πολύ το εγουστάρησα και το έβγαλα φωτογραφία...είχαμε ρίξει και το περπάτημα της ζωής μας οπότε αυτές οι ξαπλώστρες μου έγνεφαν με το ξύλινο χερουλάκι τους από μακριά....

Είδες όμως διαμέρισμα κοπελιά? Ξυπνάς το πρωί και έχεις τον Gaudi στα μεγαλεία του φάτσα κάρτα!

Πασχαλινό γεύμα στις Sitges, ενα μέρος κάπου 30 λετπά εξω από τη Βαρκελώνη όπου μύρισαν κοψιδάκι οι Ιθπανοί και γυάλισε το μάτι τους. Και αυγά τσουγκρίσαμε και ήπιαμε και φάγαμε και σκάσαμε!!!!
Το μέρος που είμασταν αποτελεί παραθεριστική τοποθεσία και φιλοξενεί ενα από τα ωραιότερα καρναβάλια της Ισπανίας. Παρατήρησα δε ότι η "αγάπη" είχε περισσότερες κατακτήσεις από ότι συνήθως και μου αποκάλυψαν οι φίλοι μας ότι είναι κατεξοχήν gay location. Όταν πρόσεξα λίγο καλύτερα είδα το φως το αληθινό και την τσαχπινιά στα μεγαλεία της. Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν από τις πιο chic summer time περιοχές που εχω πάει...

Επόμενη στάση την τελευταία μέρα...Las Ramblas!!! Πώς λέμε Ερμού? Ε κάτι τέτοιο στο πολύ πιο φαρδύ, στο πιο γραφικό, στο πιο γεμάτο δέντρα, με παλιά κτίρια απίστευτα καλοδιατηρημένα και με άπειρους "καλλιτέχνες" που ντύνονται και βάφονται περίεργα και μένουν...αγάλματα! Έχουμε κι εμείς αλλά οχι τόσο cult οσο ο κύριος της φωτογραφίας...

...ο οποιός σε κάθε κέρμα τραβούσε το καζανάκι και η ξαλάφρωση ήταν εμφανής στο πρόσωπό του. Κουλτούρα σου λέει μετά και μας χαλάει εμάς η Θώδη! (Αλήθεια με τι να σούβλισε φέτος...με D&G, Burberrys, Armani...I wonder!!!)

Κι επειδή το πολύ περπάτημα φέρνει μια κούραση και μια λιγούρα, είπαμε να κάνουμε ενα διάλειμμα και να πάμε να φάμε κάτι πρόχερο εκεί που πάνε οι περισσότεροι εργαζόμενοι σε εταιρείες κατα τη διάρκεια του lunch break τους. Πέραν του ότι έφαγα ενα από τα πιο ωραία σαντουιτς με bacon και ενα τέλειο ψωμάκι που το σκέφτομαι και μου τρέχουν τα σάλια, ιδού που κάνουν break οι "άλλοι" οχι εμείς...

Παραλία, βιβλιαράκι, δίπλωμα στο αμπιγιέ παντελονάκι και χώσιμο το τακούνι στην άμμο και για μια ώρα δεν σκέφτονται ούτε meeting (αυτό που ενώνουν τις μύτες τους, καλό ε?) ούτε παρουσιάσεις ούτε τίποτα...και κάτσε εσυ ψηλή εν τω μέσω της Ασκληπιού και φάε κολατσιό!

Επίσης στη Βαρκελώνη φάγαμε εκπληκτικό παγωτό (οποία η χαρά να βρίσκεις gelateria σε κάθε γωνία και να έχεις όλες τις δικαιολογίες με το μέρος σου για να δοκιμάσεις απ'όλα!!!) και κάτι σοκολατάκια που όμοιά τους δεν είχα ξαναματαδοκιμάσει. Και καθώς είμαι λιχουδολιγούρα τα αναζητήσαμε μετά μανίας και γκρίνιας (why are you looking at me???huh??) με αποτέλεσμα ψάχνοντας να βρεθούμε μπροστά σε αυτόν τον καθεδρικό ναό...

Η φωτογραφία δεν μπορεί να απεικονίσει την ομορφιά του συγκεκριμένου ναού. Λέγεται Santa Ma del Mar και είναι στο κέντρο της παλιάς πόλης. Και δεν χρειάζεται να έχεις κοινή πίστη με όσους επισκέπτονται το συγκεκριμένο μέρος καθημερινά. Αρκεί να πιστεύεις σε "κάτι" και τα υπόλοιπα έρχονται και σε βρίσκουν.

Φάγαμε σε tapas (τα αντίστοιχα των δικών μας μεζεδοπωλείων αλλά στο λίγο πιο κυριλοκουλτούρε...μώρε το ουζάκι δεν το αλλάζω) και φάγαμε καλά αλλά το πιρούνι προηγείτο της φωτογραφικής οπότε έχουμε έλλειψη ντοκουμέντων!

Με λίγη τύχη όμως...την επόμενη φορά! :)