Ο Κύκλος των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων: Λαιμαργία

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ 7 ΘΑΝΑΣΙΜΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ

ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ

A story from the Toymaker's Diary

Hosted by One Happy Dot

Για τον ΦΘΟΝΟ διαβάστε εδώ

Ο greecerella φιλοξενεί τη ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

Ο Leviathan φιλοξενεί την ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ

Ο symphony of blood (mahler76) φιλοξενεί την ΟΚΝΗΡΙΑ

Η naya's nightmares φιλοξενεί την ΛΑΓΝΕΙΑ

Αφού διαβάσετε τις ιστορίες για τα 6 αυτά Θανάσιμα Αμαρτήματα, διαβάστε την ΟΡΓΗ που κλείνει τον κύκλο των 7 Θανάσιμων Αμαρτημάτων σε ένα φινάλε που συνδυάζει όλες τις ιστορίες.

Η κυρία Όλγα δούλευε σαν οικιακή βοηθός εδώ και χρόνια. Πριν λίγο είχε ολοκληρώσει τις δουλειές στο σπίτι του κυρίου Γιάννη. Της είχε πει να έρθει μετά από δύο μέρες ξανά. Εκείνη είχε καταλάβει ότι ο κύριος Γιάννης θα είχε παρέα για το επόμενο διήμερο… (ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ)

Αν ήταν για κάτι γνωστή η κυρία Όλγα ήταν για τη μαγειρική της. Κάθε πιάτο της και μια νέα γαστριμαργική πρόταση...

Έκανε μια στάση στο super market… Το ψυγείο της ήταν πάλι άδειο…

Βγήκε από το super market φορτωμένη με αρκετές σακούλες.

Έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου έμενε… Τα χέρια της είχαν κοπεί από το κουβάλημα…

Ένας νεαρός που έφτασε εκείνη την ώρα προσφέρθηκε να τη βοηθήσει.

-Να ‘σαι καλά…

-Δεν κάνει τίποτα…

Κουβάλησε τα πράγματα της κυρίας Όλγας μέχρι το ασανσέρ…

Στο ασανσέρ ήταν τοποθετημένη μια ταμπέλα που έγραφε… «Εκτός Λειτουργίας»…

-Τι άλλο θα μου συμβεί σήμερα;

-Σε ποιον όροφο μένετε;

-Στον τρίτο …

-Κανένα πρόβλημα, θα τα ανεβάσω εγώ…

-Ευχαριστώ πολύ…

«Τι ευγενικός νέος» σκέφτηκε η κυρία Όλγα…

Ο νεαρός πήρε τις σακούλες με τα ψώνια και τα ανέβασε…

Η κυρία Όλγα αν και δεν ήταν ηλικιακά πολύ μεγάλη ανέβαινε με αργά βήματα, κουρασμένη από τη δουλειά και τα παραπανίσια κιλά που ήταν υποχρεωμένη να κουβαλάει μαζί της.

Ο νεαρός την περίμενε στον τρίτο όροφο. Άφησε τα πράγματα της και τη χαιρέτησε.

-Σ’ ευχαριστώ και πάλι…

-Καλό σας απόγευμα… είπε ο νεαρός και συνέχισε να ανεβαίνει…

Το ίδιο βράδυ…

Η κυρία Όλγα μόλις είχε τελειώσει το μαγείρεμα…

Το κουδούνι της πόρτας χτύπησε…

Ήταν η αδερφή της… είχε έρθει για φαγητό μαζί με την κόρη της…

Αφού έφαγαν η αδερφή της παρατήρησε ένα κουτί με μπισκότα σοκολάτας στον πάγκο της κουζίνας…

-Μπισκότα σοκολάτας… Να πάρω ένα;

Τα συγκεκριμένα μπισκότα ήταν τα αγαπημένα της κυρίας Όλγας. Το περίεργο ήταν πως δε θυμόταν να τα είχε αγοράσει παρόλο που τα βρήκε σε μία από τις σακούλες με τα ψώνια.

Δίστασε να απαντήσει στην ερώτηση της αδερφής της αλλά τελικά το έκανε…

-Έχω ετοιμάσει γλυκό, άφησε τα μπισκότα…

Η αδερφή της κατάλαβε και δε μίλησε…

Αργά το ίδιο βράδυ…

Η αδερφή της κυρίας Όλγας και η κόρη της είχαν φύγει…

Τώρα η κυρία Όλγα καθόταν στον καναπέ απέναντι στην τηλεόραση. Είχε πάρει το κουτί με τα μπισκότα και άρχισε να τα μασουλάει…

Χάζευε μια ταινία, αν και η ταινία ήταν η πρόφαση για να φάει τα μπισκότα…

Είχε αρχίσει να τρώει το τρίτο μπισκότο… Μόλις το δάγκωσε παρατήρησε ίχνη αίματος πάνω του…

Άρχισε να βήχει… Δεν ένιωθε καλά…

Αίμα και σάλιο βγήκαν από το στόμα της…

Το στομάχι της…

«Ο νεαρός…» σκέφτηκε…

Κατευθύνθηκε προς το τηλέφωνο…

Έκανε να το σηκώσει και έπεσε κάτω… άρχισε τους σπασμούς… σε λίγα δευτερόλεπτα ξεψύχησε….

ΤΕΛΟΣ

Once you know you can never go back...

Και αν δεν θέλεις να ξέρεις τότε ίσως είναι καλύτερα να μην ρωτάς. Κάθε φορά που ρωτάς έρχεσαι αναγκαστικά αντιμέτωπος με αλήθειες. Αλήθειες η ύπαρξη των οποίων αλλάζει τη ζωή σου, τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι, αισθάνεσαι, δράς και αντιδράς. Αλήθειες που τις κουβαλάς σε κάθε βήμα.

Στα μάτια μου έχουν την μορφή ενός κουβαριού που οσο ξετυλίγεται τόσο πιο μακρύ φαίνεται το νήμα καθώς μαζεύεται μπροστά στα πόδια και μπερδεύει τα βήματά μου.
Οι δικές μου αλήθειες δεν μου χτύπησαν τώρα την πόρτα.
Δεν με ξάφνιασαν.
Δεν με έβγαλαν από το μπάνιο ούτε γύρισα στο σπίτι και τις βρήκα εκεί να με περιμένουν, ένας επισκέπτης από το πουθενά που δεν ξέρω για πόσο θα χρειαστεί να φιλοξενήσω.
Μεγαλώνω μαζί τους και εξελίσσονται μαζί μου. Παρέα αντιμετωπίζουμε το χθές μας και κοιτάζουμε το αύριο που ίσως να καθυστέρησε λίγο αλλά θα έρθει. Μαζί πονάμε, μαζί χαιρόμαστε, μαζί κλαίμε, μαζί θυμώνουμε. Οι αλήθειες μου είναι το είδωλό μου σε ενα καθρέφτη από επιλογή μου θολό. Κι όμως αν κοιτάξω καλά θα δω επιλογές και απορρίψεις, μια ζωή σαν μονοπάτι που οδηγεί σε ενα παρελθόν λίγο πιο μακρινό από εκεί που μπορεί να φτάσει το χέρι και να θυμηθεί το μυαλό μου.



Το κακό με τις αλήθειες είναι ότι δεν είναι ψέμματα. Το κακό με τα ψέμματα είναι ότι δεν είναι αλήθειες. Το καλό με τις αλήθειες είναι ότι ενίοτε ανακουφίζουν. Το κακό με τα ψέμματα είναι ότι έχουν ημερομηνία λήξεως. Το κακό με τις αλήθειες είναι ότι ώρες ώρες ραγίζουν και αποκαλύπτουν και άλλες αλήθειες. Ενα ποτάμι τόσο ορμητικό που κανένα φράγμα δεν μπορεί να σταματήσει. Το κακό είναι οτι το δικό μου φράγμα μόλις έσπασε και δεν εχω προλάβει να εκκενώσω τα τελευταία σημεία του μυαλού μου ώστε να περισώσω την τελευταία μου εικόνα...Το κακό με τις αλήθειες είναι πως οσο προσπαθείς να τις ανακαλύψεις, έρχεσαι αντιμέτωπος με ψέμματα και ηθελημένες ανακρίβειες με τις οποίες τόσο καιρό έχεις γεμίσει τα κουτάκια του εαυτού σου και πλέον ούτε ο ίδιος δεν μπορείς να διακρίνεις τη λεπτή γραμμή ανάμεσα σε "αυτό που είναι" και "αυτό που θα μπορούσε να είναι". Το καλό με τα κουτάκια είναι ότι αδειάζουν για να ξαναγεμίσουν δίνοντάς σου μια ευκαιρία για ξε-καθάρισμα, για τακτοποίηση, για επαναπροσδιορισμό, για νέες ταμπελίτσες, πού έχεις βάλει τι. Ώστε την επόμενη φορά που θα σε ψάξεις να μην βρείς μόνο τον καθρέφτη με το ξεχασμένο σου είδωλο.



How long will I slide ...

A special Toy from a special Maker...

Αυτή την εβδομάδα, το onehappydot.blogspot.com έχει την τιμή να φιλοξενεί μια ιστορία από τον υπέροχο Toymaker ο οποίος ανήμερα των γεννεθλίων του αποφάσισε να το γιορτάσει με εναν τρόπο λίγο διαφορετικό από τους συνηθισμένους. Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα που όλοι γνωρίζουμε και στα οποία, με κάποιον φανερό ή μη τρόπο, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υποκύψει παίρνουν μορφή μέσα από μια σειρά ιστοριών οι οποίες φιλοξενούνται από διάφορους bloggers που έχει επιλέξει ο ίδιος για θα ολοκληρωθούν στο δικό του ιερό σπιτικό με ενα φινάλε...από εκείνα που μόνο ο Toymaker ξέρει να μας χαρίζει.

Από την πρώτη φορά που διάβασα τις ιστορίες του Toymaker (νομίζω ότι ήταν Φεβρουάριος και επρόκειτο για την ιστορία με το πορτρέτο του κόμη Μπάτορι) μέχρι αυτή τη στιγμή αυτή έχουν περάσει κάμποσοι μήνες. Η αρχική εικόνα που είχα στο μυαλό μου για τον συγγραφέα των ιστοριών δεν περιγράφεται. Δεδομένου δε ότι τα θρίλερ και γενικότερα οι ταινίες και οι ιστορίες τρόμου είναι αφορμές για να διασκεδάζει ο κόσμος μαζί μου (καθότι εχω δηλώσει στο παρελθόν μέγας χέστης) η σχέση μου με αυτό το είδος είχε τον τίτλο "μακριά και αγαπημένοι: ούτε καν!"

Κι όμως εδω κόλλησα. H μια ιστορία διαδεχόταν την άλλη, η μια ήταν καλύτερη από την άλλη και στο τέλος όλες κουβαλούσαν κάτι από τον Παιχνιδοποιό, ο οποίος, που και που, άφηνε να φανεί κάτι από την επίπονη αλήθεια που έκρυβε πίσω από τα παραμύθια που τόσο όμορφα μας διηγούταν.

Στο διάστημα αυτό, του εχω αφήσει επαναλαμβανόμενα σχόλια θαυμασμού καθώς οτιδήποτε άλλο είναι περιττό μπροστά σε τέτοια φαντασία, εχω συγχυστεί που σχεδόν καμία γυναίκα δεν τη βγάζει καθαρή στις ιστορίες του, εχω κατεβάσει την οθόνη του υπολογιστή ωστε να διαβάζω προστευμένα μήπως και πεταχτεί κανένα χέρι και με τραβήξει μέσα ενω το ρολοϊ του pc θα μετράει αντίστροφα ενω δεν θα ξεχάσω την "ικανοποίηση" όταν επιτέλους με είχε ξεπαστρέψει με χαμόγελο στο blogspot Infinity - για μέρες προσπαθούσα ανεπιτυχώς να εξηγήσω τη χαρά για τη δολοφονία μου σε κάποιο φίλο ο οποίος με κοιτούσε με απορία...τουλάχιστον.

Μοναδικός και ως πρός τις μουσικές του επιλογές με ιδιαίτερη αγάπη στη θεά Celine Dion της οποίας τα μουσικά άπαντα τα γνωρίζει με λεπτομέριες που και η ίδια η Celine αγνοεί αλλά και στην Ευρυδίκη (!!!) η οποία δίνει μια ευχάριστη νότα στο αιματοβαμμένο τοπίο μιας σφαγής σε επαρχιακό δρόμο! :)

Ολα τα παραπάνω όμως δεν περιγράφουν ούτε κατά διάννοια τον άνθρωπο που συναντάς στην πραγματικότητα. Μια προσωπικότητα τόσο γλυκειά, τόσο χαμογελαστή που μιλάει για το σκατοπαιδάκι τον Τσάκι λες και είναι το μικρό του ξαδερφάκι στο οποίο έχει αδυναμία και μπορείς άνετα να τον φανταστείς να χοροπηδάει από χαρά μπροστά στο τεράστιο ομοίωμά του που θέλει κάποια στιγμή και πραγματικά του εύχομαι να αποκτήσει!

Αγαπημένε Παιχνιδοποιέ, το χαρούμενο κουκιδοβλόγι κι εγω προσωπικά σε ευχαριστούμε ειλικρινά για την τιμή που μας έκανες να μοιραστείς μια ιστορία σου μέσα από το φτωχικό μας και ευχόμαστε η συνέχεια να είναι το ίδιο μοναδική. Τόσο για τις ιστορίες σου, οσο και για σένα...

Ραντεβού λοιπόν τα μεσάνυχτα της Πέμπτης...

Ζε φλου!

Περίμενα το 4ήμερο της 28ης Οκτωβρίου σαν κάθε γνήσια Ελληνίδα που σέβεται τον εαυτό της. Ποιό 4ήμερο? Αυτό που οι περισσότεροι από εμάς επινοήσαμε, κατασκευάσαμε, θεωρήσαμε ότι έχουμε ανάγκη και διεκδικήσαμε, ποιό άλλο?
Είπα να φύγω και να επιστρέψω στα μέσα της εβδομάδας στο γραφείο με σκοπό να βιώσω τη χαρά της πενθήμερης εργασίας η οποία ξεκινάει Τετάρτη και τελειώνει την Παρασκευή. Μπορώ να πω ότι τα είχα κανονίσει εξαιρετικά με την προοπτική ενός σ/κ στη θάλασσα με καταμαράν και την καλοκαιρινή παρέα σε νέες περιπέτειες.
Μέχρι που χθές το βράδυ άρχισαν τα ύποπτα συμπτώματα...λίγο η μύτη να τρέχει, λίγο ο λαιμός να κλείνει, λίγο το σώμα να πονάει λες και μετακόμισα όλη μου την προίκα σε άλλο ημισφαίριο.
Αρχικά δεν έδωσα σημασία και είπα ενα απλό πλήν περιεκτικότατο "μπα?!". Έκανα ενα ζεστό μπανάκι και τυλίχτηκα στο πάπλωμα όπου και παρέμεινα σε φυτώδη κατάσταση μέχρι σήμερα το πρωί. Ξύπνησα έντρομη από τον ήχο που κάνει το στήθος μου όταν παίρνω ανάσες (πως έκανε το Laptopaki λίγο πρίν πεθάνει? ε έτσι!) και από ενα "βηχαλάκι" που συναγωνίζεται γαϊδούρι το οποίο έχει πάθει λαρυγγίτιδα με ευκολία.
Ο θερμοσυσσωρευτής (aka θερμόμετρο - που έλεγα μικρή...και δεν μπέρδευα τη γλώσσα μου? Note: Ask mom!) έδειξε 37.6. Πυρετό δεν το λες σε καμία περίπτωση αλλά τη ζημιά του την κάνει.
Ήρθα στο γραφείο μασουλώντας Halls red σε ολη τη διαδρομή και έχοντας καταναλώσει το τρίτο πακέτο Zeva Soft. Ο κόσμος, δικαίως, απομακρύνεται από κοντά μου κι εγω φαντάζομαι πεταλουδίτσες πράσσινες, κόκκινες και κίτρινες που έλεγε και η αείμνηστη Αλίκη. Τα αυτιά μου βουίζουν κι ενω βλέπω το στόμα σου που κουνιέται, σαφής ένδειξη ότι μου μιλάς, δεν εχω ιδέα τι λες αφού ο εγκέφαλος μεταφράζει ενα "βζζζζζζζζζζζζζζζζ" και εν πάσει περιπτώσει μιλάς πολύ δυνατά!
Κάθε προσπάθεια να πείσω τον κόσμο γύρω μου ότι είμαι μια χαρά και ότι "ενα απλό κρύωμα είναι θα περάσει σου λεω!" πέφτει στο κενό.
Τελικά δεν θα πάω πουθενά, θα μείνω σπίτι, το ταίρι θα απουσιάζει (γιατί καλά να ακυρώνει ο ένας τελευταία στιγμή αλλά και οι 2 είναι πρόβλημα και εν πάσει περιπτώσει δεν μου φταίει σε τίποτα κι εκείνος. Απλά την επόμενη εβδομάδα θα βλέπουμε cartoon μέχρι να γίνει ο εγκέφαλός μας ροζ σαν τον Brain!) κι εγω θα γκρινιάζω στα γατιά. Αυτά με τη σειρά τους θα με αγνοήσουν κι εγω θα πνίξω τον πόνο μου στο Black Adder και τη σοκολάτα. Το γεγονός δε ότι μπορώ και θέλω ακόμα να καταναλώνω σοκολάτα επιβεβαιώνει τη θεωρία μου ότι είμαι μια χαρά αλλά ιατρικά δεν στέκει οπότε μόνη μου τα λεώ μόνη μου τα ακούω! Τελικά ο κόσμος είναι καχύποπτος!
Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε και όσοι φύγετε...να δω τι θα καταλάβετε...και καλά να περάσετε! :) Αντε φυγέτε τώρα!

Igor!!!!

1 :) . κάνει "χαρούμενο χορό" και χοροπηδάει πάνω κάτω στην ιδέα ότι βγήκε καινούριο cartoon...yippie yippie yippie!
Bring out the POP CORN!!
Show me the chocolate!!!
It's movie time!!!!

Plaaaaay ball!!

Και να λοιπόν που έφτασε Τρίτη για να θυμηθώ ότι το Σαββάτο που μας πέρασε πήγα γήπεδο! Ω ναι! Η χουλιγκάνα μέσα μου ξύπνησε και εκεί που καθόμασταν με το έταιρο ήμισυ και καναπεδοχαλαρώναμε πέταξε την ιδέα «Πάμε ενα γήπεδο?»

...

Αφού βεβαιώθηκα πως μιλούσε σε μένα και οχι σε κάποιον φίλο του που θα μπορούσε να έχει κλειδί για το σπίτι μας και να είχε μπεί μέσα πατώντας στις μύτες των ποδιών του και ενδεχομένως να είχε καθίσει πίσω μου ακριβώς (...μισό λεπτό να ξεκουραστώ γιατί τόση φαντασία μου φέρνει πονοκέφαλο) και δίχως να το σκεφτώ πολύ (χμ...) είπα «ναι» (η αρχική σκέψη ήταν να πω "I do" αλλά δεν μου φάνηκε να αρμόζει στην περίσταση!).

Άλλωστε τι είδους νεοσμυρνιώτισσα από τα γεννοφάσκια μου δηλώνω αν δεν εχω πατήσει ούτε σε ένα παιχνίδι (ματς το λένε γλυκειά μου, συντονίσου!) της ομάδας? Όπου ομάδα βλ. Πανιώνιος ή αλλιώς Πάνθηρες!! Αντίπαλη ομάδα ο Άρης και οι οπαδοί του Αρειανοί ή Σκουλήκια! Χαριτωμένο δεν λεω!

Σε χρόνο dt είχα ντυθεί (οχι μαμά δεν ήμανε γδυτή, ήμην απλώς με οικιακή περιβολή, από κάτω την κουζίνα από πάνω τον απορροφητήρα!) και αφού πήραμε τα απολύτως απαραίτητα (πλαστική σακούλα από το καθαριστήριο για τα καθίσματα και ομπρέλα γιατί είχε ηδη είχε ξεκινήσει να ψιχαλίζει) και αφήσαμε τα μη απαραίτητα (μια σοκολατίτσα πήγα να βάλω στην τσέπη και ήρθε το βλέμμα του Τουταγχαμών να με συνετίσει!) κινήσαμε για το γήπεδο το οποίο είναι 5 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι.

Έξω από το γήπεδο, λες και είχε προεκλογική συγκέντρωση ο δήμος Νεας Σμύρνης, οι φάτσες λίγο πολύ γνωστές. Σε εχω δει κάπου κάπου σε ξέρω που τραγουδούσε και ο "δεν είναι δικό μου το παιδί Αλίκη μου" αλλά από που? Πήραμε εισητήριο (10 €? Wow Να ξανάρθουμε!) και μπήκαμε στο γήπεδο όπου γινόταν το ελα να δείς και κάτσε να θαυμάσεις. Εννοείται ότι καθήσαμε στην θύρα κολλητά από τους φανατικούς η οποία ήταν ηδη γεμάτη και με μεγάλη μου έκπληξη είδα και Πανθερίνες στα καθίσματα. Εμ τι να κάνεις χρυσή μου. Αν σου μένει μια μέρα να δείς το Γιαννάκη και ο Γιαννάκης θέλει να υποστηρίξει την ομάδα βάζεις κι εσυ το ντεπιεδάκι σου και ενα 10ποντο και ακολουθείς αλα μπρατσέτα. Αντί για καφέ τρώς ενα παλιο βρώμικο και δηλώνεις ευτυχισμένη και περήφανη που ο Γιαννάκης βρίζει σαν νταλικιέρης τους λιγοστούς Αρειανούς απέναντι σούρνοντας κάτι για τη μάνα τους (δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα η ύβρις οπότε μην ταράζεσαι, δεν σου προσβάλουν την πεθέρα! Αφού δεν την πας άλλωστε!) ολα αυτά με σένα αγκαλίτσα να τρως αγκωνιές ανα 10 δευτερόλεπτα!

Εν πάσει περιπτώσει καθήσαμε, βολευτήκαμε και περιμέναμε να ξεκινήσει ο αγώνας. Στο μεταξύ στην κερκίδα των "φανατικών" ένας τύπος με τηλεβόα προσπαθούσε να συντονίσει το πλήθος ώστε να λένε όλοι τα ίδια συνθήματα και να μην κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Αυτό είναι οργάνωση! Ένας ο βοσκός και από πίσω τα πρόβατα. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση τα πρόβατα μας προέκυψαν πιο μαύρα από κάρβουνο αφού ο καθένας έλεγε τα δικά του και στο τέλος ο συντονιστής Πάνθηρας τα πήρε κρανίο και έδωσε μια στον τηλεβόα και τον έκανε κομμάτια. Οποίος πολιτισμός!

Την ωρα που βγήκαν "τα παιχτρόνια" στον αγωνιστικό χώρο άναψαν μπλέ και κόκκινα καπνογόνα (είναι τα τοπικά μας χρώματα αυτά κοπελιά δεν θέλω σχόλια! Άσε που με την ώρα το μπλέ ενώνεται με το κόκκινο και κάνει ενα εξαιρετικό μωβ το οποίο είναι και πολύ μόδα φέτος!) και χιλιάδες μπλέ και κόκκινα μικρά χαρτάκια πέταξαν στον ουρανό για να καταλήξουν πάνω μας, στα καθίσματα, στο γκαζόν, στις λάσπες....τυχεροί όσοι θα τα μάζευαν, ω οικολογικά ευαισθητοποιημένοι φίλαθλοι!

Τα συνθήματα «ντου ντου ντου Πανιώνιος παντού» και κάτι άλλου που ξεκινούσε από «Δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό» που κατέληγε σε «...τα βλέπω κόκκινα και μπλε» διαδέχονταν το ενα το άλλο με διακοπές από «σκουλήκια Αρειανοί» απευθυνόμενα στους Θεσσαλονικιούς που είχαν αρχίσει σιγά σιγά να γεμίζουν τις κερκίδες απέναντι. Δεν ήταν πολλοί αλλά μέσα σε λίγα λεπτά είχαν απλώσει τα προικιά τους κάνοντας αισθητή την παρουσία τους .

Ο αγώνας ξεκίνησε και στο πρώτο κιόλας λεπτό ο Άρης έβαλε γκολ! Πανικός στους Αρειανούς κόκαλο οι Πανιώνιοι. Για μερικά δευτερόλεπτα μόνο. Μετά θυμήθηκαν τη μάνα του προπονητή του Άρη και τη στόλισαν με μερικά κοσμητικά επίθετα έτσι για το καλό. Στο μεταξύ δυνάμωσε η βροχή και χωθήκαμε κάτω από την ομπρέλα θυμίζοντας φρέσκο ζευγαράκι με την υπόκρουση "τι ζώο είσαι κακομοίρη μου?" προερχόμενη από τον κύριο στο πίσω κάθισμα να στέλνει πνοές ρομαντικού αέρα στην ατμόσφαιρα!

Το πρώτο ημίχρονο έληξε 0-1 υπερ του Άρη με τους φιλάθλους και των 2 ομάδων να υστεριάζουν και ολα να καταλήγουν στις μανάδες παιχτών και προπονητών. Αναρωτιέμαι αν τελικά έχει προσωπικό χαρακτήρα ολο αυτό!

Εντυπωσιάστηκα από 2 παίχτες του Πανιωνίου δε οι οποίοι τράβηξαν τα βλέμματα καθώς επρόκειτο για νεα αποκτήματα της ομάδας. Ο ένας ήταν ο Αλβάρο Ρεκόμπα ο οποίος "έστρωσε κάτι μπαλιές διαβήτη και άδειασε τις άμυνες του Άρη αφήνοντάς τους μαλάκες "(αν βρεθεί κάποιος να μου εξηγήσει αυτό που μόλις είπα θα εκτιμηθεί δεόντως!) και ο άλλος ήταν ο Εστογιανόφ ο οποίος έτρεχε σαν το κατσίκι πάνω κάτω (πολύ με κούρασε μόνο που τον έβλεπα!) και είχε κάνει ενα καταπληκτικό πλατινέ χρώμα στο μαλλί του άλλο να σου λεω. Α! Έκανε και κάτι καλές σέντρες αλλά το μαλλί είχε περισσότερο ενδιαφέρον!

Τελικά δέησε ο ύψιστος και έβαλαν 2 γκολ οι Πάνθηρες, οργίασαν οι φίλαθλοι, ηρέμησαν οι Αρειανοί, ησύχασε και ο από πίσω μας ο οποίος ήταν στα όρια εμφράγματος και έπαψα να νιώθω γκαντέμω! Αυτά! Την επόμενη φορά θα τα πούμε vs. ΠΑΟ και εκεί η θέση μου είναι δύκολη...Από την Κική και την Κοκό ποιά να διαλέξω εγω?!

Εν λευκώ

Νατάσσα Μποφίλιου-Εν λευκώ

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ‘χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ

Γιατί τα τραγούδια είναι μέσα από τη ζωή βγαλμένα. Δεν τα βρίσκεις...έρχονται και σε συναντάνε, τα τραγουδάς πότε φωναχτά πότε ψιθυριστά, τα αγαπάς, βλέπεις τον εαυτό σου στους στίχους και κάθε φορά που τα ακούς δεν είναι ποτέ ίδια.

Time is dripping...

Σήμερα, κάποιος με ρώτησε τι κάνω γιατί εχω χαθεί...Πέραν του ότι με συγκίνησε επειδή ούτως ή άλλως συγκινούμαι εύκολα αυτή την περίοδο (το γνωστό Party των ορμονών μου feat. ο καιρός που δεν έχει αποφασίσει αν είναι φθινόπωρο εγκλωβισμένο σε σώμα ανοιξιάτικο και βαράτε βιολιτζήδες!) συνειδητοποίησα ότι οι μέρες αν και τεράστιες περνάνε πολύ γρήγορα κι εγω δεν προλαβαίνω να σκεφτώ.

Ας κάνω λοιπόν έναν απολογισμό της εβδομάδας στο πόδι για να δω κι εγω πως είμαι...

Έχω πολλή δουλειά. Στο γραφείο επικρατεί ένας πανικός, ενω πετάγονται νεα μπαλάκια από όλες τις πιθανές πλευρές με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνω να κρυφτώ κάτω από το γραφείο μου. Ως εκ τούτου τα περισσότερα με βρίσκουν κατακούτελα. Συνειδητοποιώ δε ακόμα μια φορά τη δυσκολία του να συν-εργάζεσαι με την οικογένεια καθώς, οσο και να προσπαθείς να το αποτρέψεις, τα οσα συμβαίνουν εντός του γραφείου μεταφέρονται αυτομάτως εκτός ενω τα εκτός γραφείου γίνονται πολύ εύκολα αφορμή για τσακωμούς εντός γραφείου. Κόσμος με τον οποίο συνεργαζόμουν στενά στο παρελθόν αποδεικνύονται τελείως μα τελείως λανθασμένες επιλογές ενω φασκελώνω τον εαυτό μου για την διάθεσή μου να τους εμπιστευτώ και να εγγυηθώ για την αξία τους. Φυσικά "πληρώνω" τα αντίτιμα.

Δεν περνάω σχεδόν καθόλου χρόνο στο σπίτι μου με αποτέλεσμα να μην βλέπω συχνά το έταιρο ήμισυ και τους γάτους μου. Όταν με το καλό με βλέπουν (οι γάτοι) λειτουργούν ως άλλο Swiffer, κολάνε στο πόδι μου και τους σέρνω μαζί μου σε ολο το σπίτι. Όσο για το έταιρο ήμισυ απλά κάνει υπομονή...Ο μπόγος με το σίδερο παίρνει μπόι καθημερινά και στο τέλος θα περάσει στο σπίτι του γείτονα ο οποίος ελπίζω πως θα είναι αρκετά ευγενικός ώστε να μου πατήσει έστω τα πουκάμισσα.

Προσπαθώ να βλέπω τουλάχιστον ορισμένους από τους φίλους μου. Οχι πολλούς (δεν προλαβαίνουμε άλλωστε) και οχι για πολύ (οσο και αν θέλαμε). Ισα ισα να περνάμε μαζί δύσκολες στιγμές και μεγάλες αγωνίες οι οποίες ευτυχώς αποδεικνύονται πολύ μικρότερες, με τη σιγουριά ότι τίποτα δεν είναι πάντα τόσο άσχημο οσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Κι αν είναι, είναι στο χέρι μας να το κάνουμε να φανεί πιο όμορφο μέσα από την ασχήμια του.

Έχω να μαγειρέψω μέρες και ηδη σκέφτομαι το κοτόπουλο με ντομάτα, πιπεριές και μανιτάρια που θα φτιάξω απόψε. Με λίγο σως από γιαούρτι και τυλιγμένο σε πιτούλες με σαλάτα από φρέσκο μαρούλι. Και λίγο κρασάκι ώστε να έρθει εκείνη η γλυκειά ζαλάδα, να χαλαρώσει το πνεύμα και να ηρεμήσει το σώμα.

Ακόμα περιμένω τις εξελίξεις με το θέμα του σκληρού μου δίσκου αν και οι ενδείξεις δεν είναι και οι καλύτερες. Το καινούριο laptopaki αντέχει την ασχετοσύνη μου κι εγω κάθε βράδυ πρίν το κλείσω το ανταμοίβω με ενα "μπανάκι" με τα ειδικά μαντηλάκια ώστε να μην έχει δαχτυλιές. Είναι πολύ "yakies" κίνηση για ένα τόσο καλό και δυνατό μηχανηματάκι και οι άντρες του γραφείου που με παρακολουθούν να το κάνω με το χαμόγελο της γιαγιάς της Heidi που την περιμένει να γυρίσει από τα λιβάδια απλά με μισούν θανάσιμα. Νομίζω δε ότι επίτηδες του κάνουν δαχτυλιές για να με συγχύσουν.

Μέσα σε όλα, ψάχνω να βρω ενα ζευγάρι παπούτσια για να φορέσω σε ενα γάμο που έχουμε να πάμε και εχω μπεί στο τριπάκι του τακουνιού. Πολύ χαμηλό δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο outfit, πολύ ψηλό με κάνει ακόμα πιο ψηλή και όλος ο κόσμος φαντάζει πολύ μικρός. Άσε που τα μικρά παιδάκια σκοντάφτουν πάνω μου και μόλις σηκώσουν το κεφαλάκι τους να με δούν βλέπω τον τρόμο στα μάτια τους...σνιφ!

Πάντως σε γεγνικές γραμμές, είμαι καλά. Λίγο χρόνο θέλω για να είμαι ακόμα καλύτερα...
Καλό σαββατοκύριακο!

Μια κάποια φιγούρα, ένας κάποιος Γιώργος...

Από το παράθυρο του γραφείου μου βλέπω μια οικεία φιγούρα σκυμμένη μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Τα χείλη του είναι σφιγμένα, το δεξί του χέρι ακουμπάει το ποντίκι σαν να βρίσκει παρηγοριά από την επαφή αυτή και τα μάτια του είναι καρφωμένα στα εκατοντάδες νούμερα που αναβοσβήνουν σαν παλαβά. Από τα πράσσινα στα κόκκινα και από τα μπλέ πάλι στα κόκκινα.
Γενικός δείκτης στο -3.69% και κατεβαίνει.
Το αριστερό χέρι σηκώνει το ακουστικό και σχηματίζει έναν αριθμό.
Ο Γιώργος της άλλης γραμμής είναι ο καθημερινός τηλεφωνικός επισκέπτης.
Ο Γιώργος βγήκε από κάποιο πανεπιστήμιο με μεταπτυχιακό και τον τίτλο του Χρηματιστή και η εταιρεία που εκπροσωπεί του απέδωσε και τον τίτλο του market analyst ώστε να προστεθεί η τιμητική κάθετος (/) κάτω από το όνομά του και να είναι πιο εύηχη η παρουσίαση της ιδιότητάς του.
Στο λεξιλόγιο του Γιώργου δεν υπάρχει η λέξη "πρόβλημα". Υπάρχουν μόνο "θέματα που χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης" ενω ολα γύρω από το καθημερινό του πρόγραμμα προλογίζονται από τον εξίσου τιμητικό χαρακτηρισμό "business": "business lunch", "business plan", "business activity" κ.οκ.
Η φιγούρα ακούει προσεχτικά τον Γιώργο, αντιπαραθέτει την δική της άποψη, κάνει ερωτήσεις, ψάχνει για μια κουβέντα με θετικό πρόσημο μήπως και αντισταθμίσει το μείον του δείκτη και των χρημάτων που χάνονται.
Ο Γιώργος συστήνει υπομονή, δείχνει κατανόηση και παράλληλα με το ακουστικό που κρέμεται από το άλλο του αυτί παρηγορεί μια άλλη φιγούρα, η οποία βρίσκεται σε κάποιο άλλο γραφείο, κοιτάζει τα ίδια νούμερα να κοκκινίζουν και βασανιστικά βλέπει τις ελπίδες για "αύξηση των κεφαλαίων" να εξανεμίζονται.
Ο Γιώργος δεν είναι μάντης ούτε Θεός. Δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, κατά συνέπεια μπορεί μόνο να προτείνει, να συστήσει βάσει στοιχείων, να εικάσει, να ελπίσει, να μιλήσει καθησυχαστικά αλλά...η απόφαση και η ευθύνη είναι της φιγούρας. Της κάθε φιγούρας που κάθεται μπροστά σε μια οθόνη με νούμερα να αναβοσβήνουν και το χέρι να σφίγγει το ποντίκι.
Τα κουράγια της φιγούρας δεν είναι όπως παλιά και οι αντοχές πια περιορισμένες.
Τι να πει κανείς για τα κεφάλαια που μετά βίας διατηρούνται? Τα κέρδη, αυτά και αν έχουν προ πολλού ξεχαστεί και η όποια ελπίδα επιστροφής στις προ φούσκας εποχές προκαλλεί γέλιο. Παρόλα αυτά ευχαριστεί το Γιώργο κάθε φορά για το χρόνο που του διέθεσε και ανανεώνει το τηλεφωνικό τους ραντεβού για την επόμενη φορά που το αρνητικό πρόσημο θα ταράξει την ηρεμία του.
Ας είναι όμως, ότι ανεβαίνει κατεβαίνει και ότι κατεβαίνει δεν αποτελεί πρόβλημα, αποτελεί θέμα πρός επίλυση το οποίο με τη βοήθεια ενός μεγαλειώδους business plan θα φέρει τα πάνω κάτω.
Και στο τέλος ότι έχει ανέβει πάλι κάτω θα βρεθεί.

Στου vk τα μέρη...

Ραντεβού σου δίνω κάτω από το ρολόι...Θα κρατάω μια Nutella στο ενα χέρι, ενα κουτάλι της σούπας στο άλλο. Αν δεν έρθεις θα τη φάω μόνη μου!

Καλό σαββατοκύριακο!!! :)

The last train to...

Μπήκα στο τρένο με εκείνο το αίσθημα δυσφορίας που εχω κάθε φορά που μπαίνω στο τρένο. Οχι δεν το "συμπαθώ" αυτο το μεταφορικό μέσο. Κι όμως η απεργία όλων των υπόλοιπων δεν μου άφησε και πολλά περιθώρια επιλογής.

Αισθάνομαι ότι είναι το μόνο μέσο που τονίζει τόσο έντονα τις διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ξεκινάει από την Κηφισιά όπου το μεγαλύτερο μέρος των επιβατών είναι ντυμένοι με (όμορφα ή μη) ρούχα, καλοχτενισμένοι, καθαροί και οσο προχωράει τόσο αλλάζουν οι μορφές. Μέχρι την Καλλιθέα όπου κατεβαίνω η μεγαλύτερη μερίδα των νυχτερινών σκιών έχει αντικατασταθεί από πρώην ναρκομανείς που θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή, έναν νεαρό με ηπατίτιδα που σέρνει τα βήματά του από βαγόνι σε βαγόνι, δυο παιδιά με εγκαύματα στο μεγαλύτερο μέρος του προσώπου τους και έναν πρώην, νυν και εις αει αλκοολικό ο οποίος απλά κοιτάει στο κενό και τραγουδά...

Music Playlist at MixPod.com

Αλλά εσυ κάτι έχεις. Είσαι εδω μα απέχεις. Από μένα από σένα. Από οικεία και ξένα...

Δεν κοιτάζω κανέναν, κι όμως η παρουσία τους είναι αισθητή.
Αντίθετα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και δυναμώνω τη μουσική στα αυτιά μου. Μια μικρή προσπάθεια να μην ακούσω το παράπονο, την έκκληση για βοήθεια...μια προσπάθεια να μην νιώσω ένοχη για εκείνα που εχω αλλά ποτέ δεν θα αποκτήσουν. Λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία. Είναι εκείνα τα απλά, τα δεδομένα, τα καθημερινά. Ενα πιάτο φαϊ, λίγο νερό, μια αγκαλιά, ενα πρόσωπο οικείο, μια φωνή λίγο πιο ζεστή από την παγωμένη χροιά μιας άγνωστης.

Το τζάμι του τρένου δημιουργεί μια τρισδιάστατη πραγματικότητα την οποία και παρατηρώ. Είναι το πρόσωπό μου και ότι κουβαλάω, είναι η μορφή μιας σκιάς δίπλα μου και ότι κουβαλάει και είναι και η πραγματικότητα όλων μας που αιωρείται, τρυπώνει ανάμεσά μας και είτε ενώνει το κενό είτε το μεγαλώνει. Ο καθένας στο δικό του παράθυρο, ο καθένας στη δική του τρισδιάσταση πραγματικότητα. Και το τρένο συνεχίζει, κανείς δεν μιλάει πια. Οι παρακλήσεις δεν απέδωσαν απόψε, είναι και αργά, τα βάσανα του καθενός γίνονται ενα με τις γραμμές και χάνονται στο σκοτάδι με μια βεβαιότητα...με το πρώτο φως της μέρας θα είναι πάλι εκεί.

Οι σταθμοί ακίνητοι μας παρατηρούν να περνάμε, να ανεβαίνουμε, να κατεβαίνουμε...

Κάποια στιγμή φτάνω και μόλις βγω παίρνω μια ανάσα γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με τον αέρα της ανακούφισης.
Θα αργήσω να ξαναμπώ στο τρένο.
Η πραγματικότητα άλλωστε θα είναι εκεί και θα περιμένει οπότε...ας αργήσω λίγο.

Tip...

Smile....It makes people wonder what you've been up to!

Εχω ενα παράπονο...

Σήμερα έμαθα ότι πρέπει να μπω στη διαδικασία μιας επίπονης εξέτασης -γυναικολογικής φύσεως- ώστε να διαπιστώσουμε αν και κατά πόσο το "σύστημα" λειτουργεί όπως πρέπει ή αν χρειάζεται service.
Ξέρω, ακούγεται απλό όταν το λεω έτσι και γελάω όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου ως άλλο Lanciaki που θέλει τον καθιερωμένο του έλεγχο πρίν ακόμα ενα ταξίδι αλλά...αλλά δεν είναι έτσι.
Από την ώρα που το έμαθα νιώθω ενα σφίξιμο στο στομάχι και ενα παράπονο ανεβαίνει στο λαιμό μου.
Δεν είναι φόβος γιατί απλά δεν φοβάμαι.
Δεν με πειράζει ο πόνος γιατί πολύ απλά και χωρίς να θέλω να το παίξω θηλυκός Ρομπέν των πολυκυστικών δεν με φοβίζει η προοπτική του πόνου. Εχω σπάσει μηνίσκο, εσω πλάγιο σύνδεσμο και χιαστούς στο βόλεϋ και άντεξα. Έχω κάνει δυο επεμβάσεις επίσης γυναικολογικής φύσεως και το ίδιο βράδυ έλιωνα στο γέλιο με κίνδυνο να σπάσουν τα ράμματα και πάλι άντεξα. Πολύ συχνά κοπανάω το κεφάλι μου στα ντουλάπια του σπιτιού λόγω ύψους και πάλι αντέχω. Βρίζω, φωνάζω, απαντάω "μια χαρά" σε όποιον με ρωτήσει αν είναι ολα καλά και το εννοώ. Λίγο ΙΟΝ, λίγο Nutella και ολα φτιάχνουν. Ούτε οινόπνευμα, ούτε ιώδιο. Άντε κανένα hansaplast από εκείνα με το Μικυ για το χαβαλέ.

Τώρα όμως αναρωτιέμαι γιατί. Ότι αξίζει τον κόπο το ξέρω. Το γιατί όμως δεν το ξέρω.
Τα εχω δει, τα εχω ακούσει, εχω λυπηθεί...για άλλους.
Για μένα πάντα έλεγα ότι θα είναι απλά...θα είναι έτσι όπως πρέπει να είναι.
Κι όμως...η μητέρα φύση αποφασίζει να απεργήσει. Δεν έχει αιτήματα, δεν έχει απαιτήσεις. Δεν έχει σηκώσει πανό ούτε έχει βγεί στους δρόμους ψάχνοντας το δίκιο της. Δεν δίνει ενδείξεις κι όμως εμείς ζητάμε αποδείξεις ότι δουλεύει σωστά. Κι αν δουλεύει σωστά, τότε θα ψάξουμε να βρούμε γιατί δεν μας κάνει τη χάρη να μας το δείξει. Αν όμως δεν δουλεύει σωστά τότε θα της ζητήσουμε, θα την παρακαλέσουμε να μας κάνει τη χάρη να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι θέλει για να είναι ευχαριστημένη. Θα την κανακέψουμε, θα της πούμε γλυκόλογα, θα της κρατήσουμε το χέρι...κι ελπίζω να μην είναι τόσο κακομαθημένη ώστε να τραβήξει το σχοινί γιατί τότε θα κατέβω κάτω και θα της σπάσω τα μούτρα! Απλά και γλυκά...όπως πάντα!

Αλφαβητάρι ημερών

Αναζητώ...όλους εσάς

Βρίσκω...χαρά στα μικρά

Γαντζώνομαι...από την ευφυϊα ενός ΙΤ-τζή μήπως και σώσει τα αρχεία μου λίγο πρίν το εγκεφαλικό

Δηλώνω...ότι θα κάνω backup κάθε 5 λεπτά

Εκμεταλλεύομαι... την απουσία του συναδέλφου και κάνω κατάχρηση του υπολογιστή του

Ζητάω...από τα λίγα μου ακόμα πιο πολλά

Ηρεμώ...εύκολα πια

Θαυμάζω...το νεο notebook που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου αναμένοντας να "συστηθούμε"

Ικανοποιώ...την περιέργειά μου με ερωτήσεις που δεν παίρνουν απάντηση κι όμως κάνω μια αρχή

Κοιτάζω...πέρα από εκείνα που μπορώ να δω

Λεω...περισσότερα από οσα θέλω να ακουστούν, λιγότερα από οσα θέλω πραγματικά να πω

Μυρίζω...τη γειτονιά που μαγειρεύει

Νιώθω...όμορφα

Ξέρω...τα λάθη μου να διορθώνω

Ονειρεύομαι...ενα πικ νικ στην παραλία με φίλους

Πεισμώνω...απέναντι σε κάθε τι που φωνάζει "δεν μπορώ"

Ρωτάω...για να μάθω

Σκέφτομαι...και γράφω γιατί είναι πιο εύκολο από το να μιλάω τελικά

Τολμώ...να διαφωνήσω

Υφαίνω..το νήμα του αύριο

Φαντάζομαι...μια ΙΟΝ γάλακτος που δεν παχαίνει

Χορεύω...όταν είμαι μόνη στο σπίτι και ο γείτονας το ξέρει

Ψάχνω...στα χαμένα κάτι που να αξίζει τον κόπο να βρεθεί

Ω...έτσι τελειώνει ότι αγαπώ

P.S. Χαίρομαι...τη φιλενάδα μου που μεγαλώνει αλλά στα μάτια μου είναι πάντα εκείνη που κατεβαίνει με θόρυβο τις σκάλες κι εγω την περιμένω να παίξουμε στη γειτονιά και να καθαρίσουμε τον κήπο με αντίτιμο μια μωβ Lila Pause... ;)

Out of order

Για ενα διάστημα το οποίο δεν ξέρω πόσο μεγάλο ή μικρό πρόκειται να είναι, θα απουσιάζω προσπαθώντας να ανακαλύψω τα χαμένα μου αρχεία (μετά τη χθεσινοβραδινή κατάρρευση του σκληρού δίσκου του τερατιδίου μου)

Παράλληλα θα περιφέρω την επίσης χαμένη μου αξιοπρέπεια η οποία θα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια της και να εξηγήσει σε εκείνους που θεωρούν κάθε μορφή τεχνολογίας "έργο του διαβόλου" (Βούλη Βούλη Βελζεβούλη πάλι μας έκαψες) και μπερεδεύουν το email με το φαξ, γιατί και πώς έγινε αυτό. Βέβαια, ως happy dot δεν χάνω την ελπίδα μου, τουλάχιστον οχι "until the last IT sings" και μου πεί ότι όντως τα αρχεία μου ταξιδεύουν ηδη πρός το μαγικό κόσμο του "μακριά από εδω". Αν συμβεί αυτό θα αναζητήσω καταφύγιο στη χώρα του Ποτέ γιατί μόνο εκεί δεν θα με βρούν.

Σε περίπτωση που συμβεί κάτι κοσμοϊστορικά τρομερό παρακαλώ ρίψατε σημείωμα, email ή φαξ (το ίδιο πράγμα είναι βρε αδερφέ), sms, mms (αν και εφόσον η σημασία των γεγονότων είναι τέτοια που καθιστά την ύπαρξη οπτικοακουστικών αποδεικτικών στοιχείων αναγκαία!), περιστέρι, πιτσούνι, σήμα καπνού.

Μέχρι τότε σας φιλώ γλυκά άπαντες και όπως έλεγε και η Μαρία Αλιφέρη (καλέ ζει αυτή?)

...Μην ξεχνάτε, σας αγαπώ!