Για τις παλιες φιλιες μη μιλας...

Dot-theories...οι άνθρωποι συνήθως παίρνουν ως δεδομένα πρόσωπα και καταστάσεις δίνοντάς τους έτσι εναν διαχρονικό χαρακτήρα. Πόσο ρεαλιστικό είναι όμως αυτό? Αν ο χρόνος περνάει, αν οι άνθρωποι αλλάζουν και τα συναισθήματα μεταβάλλονται τι μας λέει ότι οι σχέσεις, πάσης φύσεως, δεν μπαίνουν και αυτές σε δοκιμασία? Πόσο διαρκεί τελικά το "b.f.f.e."(best friends for ever) ? Υπάρχει η ιδανική συνταγή που θα κάνει μια φιλία να παραμείνει για πάντα? Και τι κάνεις όταν ο φίλος/φίλη από δεδομένο αρχίσει να μετατρέπεται σε μεταβαλόμενη αξία? Εν ολίγοις...τι κάνεις όταν όλα τα σημάδια δείχνουν πως μια φιλία φτάνει στο τέλος της...? Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις, δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς. Νιώθεις ανεπαρκής. Ότι δεν είπες τις σωστές κουβέντες την κατάλλη στιγμή. Ότι δεν ήσουν εκεί όταν έπρεπε όσο έπρεπε. Ότι δεν κατάλαβες, δεν άκουσες, δεν ένιωσες...ότι κάτι έκανες στραβά. Και το να κάνεις κουβέντα σου φαίνεται βουνό. Πώς να βάλεις ταμπελάκια σε αυτά που νιώθεις? Πώς να τα πείς με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ακουστεί σαν παράπονο? Πως να μοιράσεις την ευθύνη όταν δεν ξέρεις που τελειώνει το δικό σου λάθος και που ξεκινάει του άλλου? Και τελικά ποιός φταίει? Λοιπόν συνειδητοποιώ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα. Δεν μπορείς να ρίξεις την ευθύνη πουθενά. Δεν τσακώθηκες ουτε διαφώνησες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το πλήρωμα του χρόνου λειτουργεί αυτόνομα. Και είτε ξεκινάει από τη μια πλευρά είτε και από τις δυο το αποτέλεσμα είναι ενα. Και τότε ξέρεις ότι δύσκολα θα ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Μπορεί η θεωρία εκείνη που θέλει το ραγισμένο γυαλί να μην ξανακολλάει να είναι απόλυτη αλλά, ποιός δεν βλέπει το σημάδι που παραμένει? Και τελικά πόσο μεγαλόψυχοι είμαστε ώστε να ξεχνάμε και να συνεχίζουμε από εκεί που το αφήσαμε? Από τα μισόλογα καλύτερη είναι σιωπή. Από το "που και που" διαλέγω το καθόλου. Από τα σκόρπια λόγια προτιμώ τις δυο σταράτες κουβέντες. Από τις αναμνήσεις κρατάω τα πάντα. Αλλά πλέον ξέρω πως στην περίπτωση που η δική μου ανεπάρκεια έσπρωξε κάποιον μακριά, για κάποιον άλλον είμαι αρκετή, ίσως και με το παραπάνω. Και αν θα με πείς εγωιστρία θα με πω ρεαλίστρια. Και ίσως έτσι διαφωνήσουμε και όλο αυτό αποκτήσει άλλο νόημα. Και δεν χρεώνω εσένα αλλά ούτε και μένα. Και θα σε νοιάζομαι και θα σε σκέφτομαι. Αλλά για τις παλιές φιλίες δεν θα μιλάω...