Dot theories... Όταν μια γυναίκα πλησιάσει τα 30 (αν θέλω να το κρύψω και πω "τα πρώτα -αντα" πόσοι δεν θα το καταλάβουν άραγε?) και δεν είναι ηδη παντρεμένη, με/χωρίς παιδί ή έστω με προοπτική να αποκτήσει κάτι από τα δυο άμεσα τότε ενεργοποιούνται αυτομάτως μηχανισμοί "προξενέματος" από γνωστούς και μη ενω τα ευχολόγια περιορίζονται στα κλισέ τύπου "άντε και νυφούλα", "και του χρόνου διπλή", "με ενα καλό παιδί" και τα συναφή. Οι φίλοι των γονέων που έχουν ηδη αποκαταστήσει τα τέκνα τους ξαφνικά αποκτούν άποψη για τη ζωή σου και ο ιός "γεροντοκόρη" χτυπά το σύστημα! Να σας θυμίσω κυρία Ν. ότι η κορούλα σας μπορεί να παντρεύτηκε αλλά ο "εξαίρετος νέος" που πήρε ζήτησε το δίπατο στο όνομά του και υποθήκη το μαγαζί για τα χρέη του? Δεν λέω, καλό παιδί αλλά μη μου πείς ότι δεν έκατσε κάτω με χαρτί και με μολύβι να κάνει τους υπολογισμούς του πρίν αποφασίσει ότι τελικά την αγαπάει την Σ...ίτσα!
Εκεί λοιπόν αρχίζει το σενάριο να παίρνει άλλη τροπή. Η μαμά, πιο ευαίσθητη γαρ αρχίζει να μου γαργαλάει το νευρικό σύστημα με ατάκες τύπου "αχ να σε δω νυφούλα και τι στον κόσμο". Γιατί μητέρα δεν ζητάτε να δείτε τον δράκο του Komodo που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον? Κι εσείς πατέρα, δεν αφήνετε τις απειλές ότι θα καταλήξω ράφι από mdf πάνω στο καλοριφέρ να καίγονται τα οπίσθιά μου? Πνευματώδες δε λέω αλλά ακραίο τουλάχιστον. Γνωρίζετε θαρρώ ότι το εν λόγω καλοριφέρ που σκοπεύετε να με τοποθετήσετε δεν λειτουργεί, κατά συνέπεια ουδέν κακό αμιγές καλού! Και τέτοιου είδους συζητήσεις (ουσιαστικά περί μονολόγων πρόκειται αλλά ποιός μετράει λέξεις εκείνη τη στιγμή?) έχουν την ακόλουθη εξέλιξη... (σημείωση: όπου Μπ.=μπαμπάς, όπου Ε.=moi, όπου Κ.=η αγάπη)
Μπ.: Δεν μου λες ρε κορίτσι μου...πως το βλέπετε με τον Κ?
Ε.: Ποιό? (με βλέμμα αγελαδίσιο που βλέπει το τρένο να'ρχεται!)
Μπ.: Με δουλεύεις? (με βλέμμα "εχω αρχίσει να τα παίρνω και είναι ακόμα αρχή!")
Ε.:Καθόλου...τι να βλέπουμε?
Μπ.: Τη σχέση σας...το έχετε συζητήσει καθόλου? Θα πρωχωρήσετε, θα μείνετε εδω που είστε...τι θα κάνετε τέλος πάντων.
Ε.: ... (μετά από ολιγοδευτερόλεπτη παύση, ανάσα και στροφή κεφαλής κατά το μέρος της φωνής) Το σκεφτόμαστε...αφού είμαστε μια χαρά έτσι, παιδιά ακόμα δεν έχουμε οπότε γιατί να βιαστούμε? (Μόλις συνειδητοποιώ ότι έκανα τη λάθος ερώτηση στον λάθος άνθρωπο με λούζει κρύος ιδρώτας!)
Μπ.: Ε κάντε ενα παιδί (εδώ κάπου έχουμε κορύφωση του δράματος και η φωνή ξεσπάει και λέει αυτό που μέσα της φυλούσε για χρόνια!). Ο χρόνος περνάει, εσύ έφτασες 30 (ψέμματα ψέμματα!!!) και στο τέλος κακομοίρα μου σε βλέπω εκεί πανω στο καλοριφέρ! (κακό καλοριφέρ θα σε ξηλώσω εγω μια μέρα!)
Ε.: Μπαμπά τι είναι το παιδί να το κάνουμε από τη μια μέρα στην άλλη? Όταν είναι να έρθει θα έρθει! (2ο λάθος...γμτ!)
Μπ.: Και πώς θα έρθει παιδάκι μου? Μόνο του? Αν δεν πάρετε στα σοβαρά την κατάσταση θα σας πάρουν τα χρόνια και μετά θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε!
Ε.: Ε και? Θα είμαστε 2 τρελλά παπούδια φαντάζεσαι? (ρητορική η ερώτηση αλλά κερδίζω χρόνο!)
Μπ.: ΟΧΙ! Και καλό είναι κι εσείς να σταματήσετε να φαντάζεστε και να σοβαρευτείτε! Άντε να δείτε τι θα κάνετε! Περνάει ο χρόνος!
Ε.: Ναι μπαμπά..θα το δούμε!
Μπ.: μμμμ...σωθήκαμε!
E.: Μπα?!
Μπ.: Μπαμπάκια!
End of the conversation! Και στα δικά σας οι λεύτερες γιατί εμείς αγκαζωθήκαμε αλλιώς καήκαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου