Don't mind me...

...απλά προετοιμάζομαι για τον ερχομό του γεννέθλιου μήνα Μάρτη (= March = με μικρό "m" πορεία, εξ ου και η επιλογή της φωτογραφίας!)
Ας έρθει με ήλιο, ας μείνει το γνωστό διάστημα των 31 ημερών (οχι σαν τον Φλεβάρη που έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, πότε με 28 και πότε με 29 ημέρες!) και αφού σβήσω 30 κεράκια χωρίς να χρειαστώ υπογλώσσιο, ας πάει στο καλό!

Καλό μήνα!

Λες να κουνηθούμε?

Μετά τον σεισμό στην Ινδοκίνα και χωρίς να εχω γεωγραφικές ή γεωλογικές γνώσεις ώστε να αντιλαμβάνομαι τις επιπτώσεις του εν λόγω φαινομένου για τον υπόλοιπο κόσμο και ειδικά για την Ελλαδίτσα μας, παρόλα αυτά πιάνω την ψυχολογία μου, ομοίως με αυτή της μάζας, να θορυβείται! Πόσο παράλογο είναι αυτό ανάθεμα και αν ξέρω. Όταν μάλιστα χθές ενας συνάδελφος μου είπε ότι μια φίλη της γυναίκας του που δουλεύει στο στρατιωτικό νοσοκομείο (η φίλη) της είπε (της γυναίκας του συναδέλφου) ότι τους είχαν σε κατάσταση ετοιμότητας και δεν τους άφηναν να γυρίσουν στα σπίτια τους γιατί περίμεναν/περιμένουν μεγάλο σεισμό να γίνει στην Αθήνα εκεί...ας πούμε ανησύχησα λίγο παραπάνω. Πήγα σπίτι, επιστράτευσα φακό και νερό ενω την ίδια στιγμή έψαχνα μια σφυρίχτρα που μας είχαν δώσει last year στη συναυλία των James...δεν την βρήκα! Φτου! Το νου μου είχα συνέχεια στα γατιά, τα σοφά αυτά αιλουροειδή, περιμένοντας ενα σημάδι αλλαγής στη συμπεριφορά τους. Στην κοσμάρα τους αυτά. Πάλευαν, έτρωγαν, ηρεμούσαν για μισή ώρα και μετά πάλι τα ίδια. Τελικά το πήρα απόφαση να ηρεμήσω, να μην επηρεάζομαι από τις ανησυχίες των άλλων και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Για την ώρα ψάχνω εκείνο το deep blue βερνίκι νυχιών της Channel το οποίο έχει γίνει ανάρπαστο ακόμα δεν κυκλοφόρησε! Ελπίζω μόνο αν είναι να κουνηθούμε να μην γίνει την ώρα που θα κάνω νύχια!

Ιστορίες πολυκατοικιών...

Αν εξαιρέσει κανείς τους τυχερούς που ζούν εξω από τα τείχη των Αθηνών και μένουν σε μονοκατοικία με κήπο ή αυλή και έχουν την ησυχία τους, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε στιβαγμένοι σε μικρά κουτάκια των 50-60 τ.μ. με ηχομόνωση από τσιγαρόχαρτο, όπου φτερνίζεται ο γείτονας και πετάγεσαι να τους δώσεις χαρτομάντηλο!

Σε ενα τέτοιο κουτάκι λοιπόν μένουμε κι εμείς, περιστοιχισμένοι από άλλα κουτάκια όπου εξελίσσονται καθημερινές ιστορίες ανθρώπινης τρέλλας...
Σήμερα, όλως παραδόξως σηκώθηκα περί τις 07.30 οπότε μπόρεσα να απολαύσω τις χαρές του πρωινού αντί να βουρτσίζω τα δόντια προσπαθώντας να βάλω καλσόν, να ισιώσω τη φούστα, να βάλω μάσκαρα στο μάτι και οχι στη μύτη και φυσικά να ταιριάξω παπούτσια. Αφου λοιπόν ξεπροβόδησα την αγάπη με Home made σαντουιτσάκι στο καλαθάκι του και μήλο για τη λιγούρα, αφού έστρωσα κρεβάτι και έκανα μπάνιο (ωραίο πράγμα το ντουσάκι το πρωί κοπελιά) είπα να φάω τα δημητριακά μου σαν άνθρωπος.
Κανονικά τρώω απολαυστικές αηδίες το πρωί αλλά η ζυγαριά τον τελευταίο καιρό με κερδίζει στα σημεία οπότε είπα να την κοροιδέψω...και καλά! Εκείνη τη στιγμή λοιπόν που εχω πάρει μπολάκι και οδεύω προς σαλόνι συνοδευόμενη από περιχαρείς Manu & Quillo που ετοιμάζονται να αράξουν σε ότι έχει απομείνει από την κατά τα άλλα art deco vouveau πολυθρόνα μας (με τόσες νυχιές θυμίζει τοίχο στο κελί ισοβίτη!), στην διπλανή πολυκατοικία με την οποία δ-υ-σ-τ-υ-χ-ώ-ς δεν έχουμε οπτικη επαφή έχει ξεκινήσει ενα πανηγυράκι, αρχικά μεταξύ μαμάς και κόρης η οποία θέλει να δανειστεί ενα μαυρό μολύβι ματιών.
Η μαμά για κάποιο λόγο αρνείται να της το δώσει, η κόρη της το παίρνει - μάλλονμε το έτσι θέλω - και την επίμαχη στιγμή σκάει μύτη μπαμπάς να χωρίσει τις 2 γυναίκες της ζωής του από το μαλλιοτράβηγμα. Μέγα λάθος μπαμπούλη! Διότι τα δυο θηλυκά έχουν ξυπνήσει ως φαίνεται θεόστραβα, σε σχέση με σένα που ρεπάρεις και είσαι μέσα στην άνοιξη!
Στο μεταξύ η καλή τους γειτόνισσα (βλ. η υπογράφουσα) έχει βγεί μπαλκόνι για καλύτερη ακουστική ενω τα γατιά ως γνήσιοι απόγονοι κουτσομπόλας μάνας έχουν βγάλει τα κεφάλια τους εξω από το μπαλκόνι, έχουν τεντώσει αυτιά και παρακολουθούν.

Σημείωση πρός εαυτό μου: να τους βάλω κάμερα κολάρο γιατί κάτι τέτοιες παρακολουθήσεις!

Ο μπαμπάς λοιπόν προσπαθεί να συμβιβάσει την κατάσταση, η κόρη είναι παρμένη με τη μαμά, η μάμα με την κόρη και ως εκ θαύματος και οι δυο τα χώνουν στον μπαμπά που ανακατεύτηκε. Δεν μιλάνε και ξεκάθαρα οπότε άντε να βγάλεις νόημα!
Εν τέλει, η κόρη φεύγει χωρίς το μολύβι επικαλούμενη διαβόλους και τριβόλους, η μαμά έχει την κρυφή χαρά ότι πέρασε το δικό της και ο μπαμπάς, έχοντας μάλλον βγεί στο μπαλκόνι, παίρνει την κόρη στο κινητό - εδω βοήθησε το ότι δεν μασούσα καν τα δημητριακά μου προκειμένου να ακούω καθαρά! - και της λέει να την περιμένει στη γωνία να της δώσει λεφτά να πάρει μολύβι...το γλυκό του κοριτσάκι! :D :D
Συμπεράσματα...1. οι μπαμπάδες έχουν αδυναμία στις κόρες τους και δεν τους χαλάνε χατήρι no matter waht 2. οι μαμάδες τσαντίζονται από το 1 και παίρνουν θέση για να μην γίνουν οι κόρες καλομαθημένες και "τα περιμένουν όλα στο χέρι και στο πόδι" (με αυτή την πασπαρτού έκφραση μεγάλωσα και ακόμα απορώ για τη συμμετοχή του ποδιού στην ιστορία!) 3. οι κόρες βιάζονται να μεγαλώσουν μέχρι να φτάσουν στα 25...μετά ψάχνουμε καλλυντικά με "διάφανη υφή και φυσικό αποτέλεσμα"! 4. οι μπαμπάδες θα έχουν πάντα άποψη και θα παρεμβαίνουν στους καυγάδες των γυναικών με την πεποίθηση ότι έχουν την λύση αλλά θα φεύγουν από το δωμάτιο κακήν κακώς και σιχτιρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που είπαν να "βοηθήσουν" και...5. δεν υπάρχει καλύτερο κουτσομπολιό και αρτιότερες συνθήκες "στησίματος αυτιού" από αυτό που προσφέρει η σφηνοειδής κατασκευή των κουτιών που ζούμε.

Μ'αυτά και με κείνα πέρασε η ώρα και πάλι άργησα ενω στη γωνία μια πιτσιρίκα κοντά στα 15 περίμενε κάτι...κάποιον...? :D

Συγγνώμη...

(Για το Ανθούλι που ξέχασα τα γενέθλιά του και γι'αυτό η μπουμπού έχει να φάει πολύ πολύ ξύλο! Η επιλογή της φωτογραφίας δεν είναι τυχαία...είναι cute με σκοπό να την δεί και να ακολουθήσει το awww-ok-forgive αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας! DUH!)

…Be a dreamer…

Dare to dream, for dreams see tomorrow.

Dare to make a wish, for wishing makes way for hope and hope is what keeps us all alive.

Dare to reach out for the things no one else can see.

Be unafraid to see what others cannot.

Believe in your heart and in your own goodness, for in doing so others will believe in them too.

Believe in magic, because life is full of it.

But most of all, believe in yourself because within you lies all the magic, the hope, the love and the dreams of tomorrow.

Happy (καθυστερημένα) birthday!!

Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα...θα αγοράσω με το νεο Ευρώ!

Από τον Ιανουάριο του 2009 θα εκδωθούν αναμνηστικά νομίσματα των 2 Ευρώ για τον εορτασμό των 10 ετών από τη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Ο καλλιτέχνης που κέρδισε τον διαγωνισμό με ποσοστό 41.48% είναι Έλληνας και ονομάζεται Γιώργος Σταματόπουλος.
Το νόμισμα συμβολίζει την μακραίωνη ιστορία των εμπορικών συναλλαγών του ανθρώπου, που ξεκίνησαν προϊστορικά ως συναλλαγές σε είδος για να φτάσουμε στη σημερινή Οικονομική και Νομισματική Ένωση. (πηγή:http://www.eurodesigncontest.eu/index.cfm?lang=el και φυσικά το βλογι της σοφής Σακαφιόρας)
Δηλώνω περήφανη για τη νίκη μας και ας ακούγεται μπαναλ...και ας με ξενίζει λίγο τούτο το "ανθρωπάκι των σπηλαίων"!


Επίσης δηλώνω ότι εχω σκοπό να μαζέψω πολλά 2ευρα και όταν κάνω μια περιουσία θα πάρω αυτο το Teletubbies αμαξάκι και θα κυκλοφορώ στους δρόμους της Αθήνας και θα γουστάρω τρελλά! Αν μάλιστα έχω και το ελικόπτερο του Star Channel να πετάει από πάνω και με βγάλουν παράθυρο στο βραδινό δελτίο με Λιάτσο θα ολοκληρωθώ! Merci!

P.S. Κι επειδή το blog αυτό έχει σοφό κοινό ιδού περαιτέρω πληροφορίες και το μελλοντικό μου αμάξι, χρώματος "συννεφούλα συννεφούλα"! Mr. Proxyjudge πάντα κάνετε τη διαφορά! :) :)

Another weekend to go...

Καλή εβδομάδα!

Το Σαββάτο ξύπνησα μια μια υποψία καλοκαιριού να μου τριβελίζει το μυαλό!! Όταν το πήραμε απόφαση και κατεβήκαμε στην "πλαζ του ήλιου", το σερλοκ-χολμικό μου δαιμόνιο επιβεβαιώθηκε! Ένας ήλιος σαν ταψί μπακλαβά και οι γνωστοί χειμερινοί λουόμενοι ρακετοπαίχτες ήταν ηδη εκεί μακαρίζοντας το summertime! Δεν κάναμε μπάνιο αλλά πήραμε καφεδάκι ανα χείρας και ξαπλώσαμε στην παραλία όπου και λιαστήκαμε φιλοσοφώντας! Όσο μας κάνει τη χάρη ο καιρός εμείς εκει θα είμαστε, on any given Saturday με καλαθάκι πικ νικ και καρώ τραπεζομαντηλάκι...οι θαραλέοι θα βουτήξουν οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε!

Σαββάτο βράδυ πήγαμε στο πρώτο μας αποκριάτικο party! Oh yeah!! Το θέμα ήταν "τάσεις των νέων" οπότε θεωρήσαμε ότι οι emo θα είχαν την τιμητική τους! Τελικά το όλο σκηνικό θύμιζε κάτι από τη "θεία μου τη χίπισσα" με τον Τσιβιλίκα και την κουδούνα του συνδυασμένο με τους τελευταίους θαυμαστές του Alice Cooper και... 3 emo! Εμάς και τον φίλο Πέτρο του οποίου το όλο look του πάει τρελλά αλλά δεν τον βλέπω να το καθιερώνει!!
Επιστρατεύσαμε όλα τα στυλιστικά προϊόντα κόμης - αλλά και πάλι το μαλλί δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, βλ. Φαρίνα και φουσκώνει μόνο του! - μολύβια ματιών, κόκκινα κραγιόν, γραβάτες πάνω από το tshirt με κονκάρδες που μιλούσαν για θάνατο - η δική μου πιο συγκεκριμένα έλεγε "death by chocolate" :) - πολύχρωμα allstarakia και φυσικά παντελόνι κάτω από τη μέση με τρελό boxeraki να διαφαίνεται σε όλο του μεγαλείο! Κερασάκι στην τούρτα ο φιόγκος στο μαλλί και, μιας και δεν είχα προνοήσει για hello kitty στεκούλα, δανείστηκα την κορδέλα γνωστού ζαχαροπλαστείου των Αθηνών! Ποιός νοιάζεται...σημασία έχει να το'χεις όχι από που το βρήκες!!!! Περάσαμε πολύ καλά, χορέψαμε τα γνωστά lambada, mambada Και Samantha Fox και θυμηθήκαμε τη νιότη μας όπως κάθε Καρναβάλι! Άντε και στα επόμενα!

Για την Κυριακή εχω μόνο μια φράση...Αve moi! Είδαμε ASTERIX AUX JEUX OLYMPIQUES ("Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες" για τους μη γαλλομαθείς) κι ενω σαν ταινία στο σύνολό της ήταν απλά συμπαθητική, ο Alen Delon έδινε ρεσιτάλ με αυτά τα λόγια και μόνο...Ave moi και λάγνο βλέμμα στο είδωλό του! Κατά τα άλλα μπόλικοι guest stars έκαναν την εμφάνισή τους και γέμισαν 2 ώρες από τη ζωή μας ενω με την γειτόνισσα τσακίζαμε ζελίνια φιδάκια και κερασάκια!!! Ευελπιστώ ότι την Τρίτη θα πάμε για π(χ)οιότητα και θα απολαύσουμε τον φετινό νικητή των OSCAR στην κατηγορία "Α' καλύτερος αντρικός ρόλος" mr. Daniel-call me last of the Mohicans-Day Lewis! Για πληροφορίες σχετικά με τα OSCAR παρακαλώ απευθυνθείτε στην http://sakafiora.wordpress.com/
Καλή εβδομάδα!

Ράφι από mdf...? I'll have to think about it for a while!

Dot theories... Όταν μια γυναίκα πλησιάσει τα 30 (αν θέλω να το κρύψω και πω "τα πρώτα -αντα" πόσοι δεν θα το καταλάβουν άραγε?) και δεν είναι ηδη παντρεμένη, με/χωρίς παιδί ή έστω με προοπτική να αποκτήσει κάτι από τα δυο άμεσα τότε ενεργοποιούνται αυτομάτως μηχανισμοί "προξενέματος" από γνωστούς και μη ενω τα ευχολόγια περιορίζονται στα κλισέ τύπου "άντε και νυφούλα", "και του χρόνου διπλή", "με ενα καλό παιδί" και τα συναφή. Οι φίλοι των γονέων που έχουν ηδη αποκαταστήσει τα τέκνα τους ξαφνικά αποκτούν άποψη για τη ζωή σου και ο ιός "γεροντοκόρη" χτυπά το σύστημα! Να σας θυμίσω κυρία Ν. ότι η κορούλα σας μπορεί να παντρεύτηκε αλλά ο "εξαίρετος νέος" που πήρε ζήτησε το δίπατο στο όνομά του και υποθήκη το μαγαζί για τα χρέη του? Δεν λέω, καλό παιδί αλλά μη μου πείς ότι δεν έκατσε κάτω με χαρτί και με μολύβι να κάνει τους υπολογισμούς του πρίν αποφασίσει ότι τελικά την αγαπάει την Σ...ίτσα!
Εκεί λοιπόν αρχίζει το σενάριο να παίρνει άλλη τροπή. Η μαμά, πιο ευαίσθητη γαρ αρχίζει να μου γαργαλάει το νευρικό σύστημα με ατάκες τύπου "αχ να σε δω νυφούλα και τι στον κόσμο". Γιατί μητέρα δεν ζητάτε να δείτε τον δράκο του Komodo που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον? Κι εσείς πατέρα, δεν αφήνετε τις απειλές ότι θα καταλήξω ράφι από mdf πάνω στο καλοριφέρ να καίγονται τα οπίσθιά μου? Πνευματώδες δε λέω αλλά ακραίο τουλάχιστον. Γνωρίζετε θαρρώ ότι το εν λόγω καλοριφέρ που σκοπεύετε να με τοποθετήσετε δεν λειτουργεί, κατά συνέπεια ουδέν κακό αμιγές καλού! Και τέτοιου είδους συζητήσεις (ουσιαστικά περί μονολόγων πρόκειται αλλά ποιός μετράει λέξεις εκείνη τη στιγμή?) έχουν την ακόλουθη εξέλιξη... (σημείωση: όπου Μπ.=μπαμπάς, όπου Ε.=moi, όπου Κ.=η αγάπη)

Μπ.: Δεν μου λες ρε κορίτσι μου...πως το βλέπετε με τον Κ?
Ε.: Ποιό? (με βλέμμα αγελαδίσιο που βλέπει το τρένο να'ρχεται!)
Μπ.: Με δουλεύεις? (με βλέμμα "εχω αρχίσει να τα παίρνω και είναι ακόμα αρχή!")
Ε.:Καθόλου...τι να βλέπουμε?
Μπ.: Τη σχέση σας...το έχετε συζητήσει καθόλου? Θα πρωχωρήσετε, θα μείνετε εδω που είστε...τι θα κάνετε τέλος πάντων.
Ε.: ... (μετά από ολιγοδευτερόλεπτη παύση, ανάσα και στροφή κεφαλής κατά το μέρος της φωνής) Το σκεφτόμαστε...αφού είμαστε μια χαρά έτσι, παιδιά ακόμα δεν έχουμε οπότε γιατί να βιαστούμε? (Μόλις συνειδητοποιώ ότι έκανα τη λάθος ερώτηση στον λάθος άνθρωπο με λούζει κρύος ιδρώτας!)
Μπ.: Ε κάντε ενα παιδί (εδώ κάπου έχουμε κορύφωση του δράματος και η φωνή ξεσπάει και λέει αυτό που μέσα της φυλούσε για χρόνια!). Ο χρόνος περνάει, εσύ έφτασες 30 (ψέμματα ψέμματα!!!) και στο τέλος κακομοίρα μου σε βλέπω εκεί πανω στο καλοριφέρ! (κακό καλοριφέρ θα σε ξηλώσω εγω μια μέρα!)
Ε.: Μπαμπά τι είναι το παιδί να το κάνουμε από τη μια μέρα στην άλλη? Όταν είναι να έρθει θα έρθει! (2ο λάθος...γμτ!)
Μπ.: Και πώς θα έρθει παιδάκι μου? Μόνο του? Αν δεν πάρετε στα σοβαρά την κατάσταση θα σας πάρουν τα χρόνια και μετά θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε!
Ε.: Ε και? Θα είμαστε 2 τρελλά παπούδια φαντάζεσαι? (ρητορική η ερώτηση αλλά κερδίζω χρόνο!)
Μπ.: ΟΧΙ! Και καλό είναι κι εσείς να σταματήσετε να φαντάζεστε και να σοβαρευτείτε! Άντε να δείτε τι θα κάνετε! Περνάει ο χρόνος!
Ε.: Ναι μπαμπά..θα το δούμε!
Μπ.: μμμμ...σωθήκαμε!
E.: Μπα?!
Μπ.: Μπαμπάκια!

End of the conversation! Και στα δικά σας οι λεύτερες γιατί εμείς αγκαζωθήκαμε αλλιώς καήκαμε!

I have homework to do...

Κάνω copy paste τις οδηγίες της Naf και ανασκουμπώνομαι...

Οδηγίες

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα. 2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 [αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο]. 3. Βρες την πέμπτη περίοδο [=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι] της σελίδας. 4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους [δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη]. 5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Το βιβλίο είναι από εκείνα τα γλυκανάλατα μυθιστορήματα όπου κάποια πόνεσε από κάποιον κάποτε και δεν μπορούσε να εμπιστευτεί άντρα για χρόνια, μέχρι που ήρθε το απόλυτο σερνικό και βρήκε την υγειά της. Κι εδω παρακαλώ να σημειωθεί ότι συνήθως διαβάζω βιβλία με κακούς που τους ψάχνω εως τις 3 το ξημέρωμα εαν χρειαστεί και με συνομοσίες που ξετυλίγονται σιγαααα σιγαααα μέχρι να ψηθεί τελείως ο εγκέφαλός μου, οπότε το συγκεκριμένο βιβλίο λειτουργεί ως αντίδοτο.

Here we go...

"Χωρίς τον Αλέξη η ζωη της Θάλειας είχε γίνει τώρα θάνατος, μιας και εκείνος για τη Θάλεια ήταν η ίδια της η ζωή. Και το παιδί? Αναρωτήθηκε. " Φτερά από μετάξι, Πασχαλία Τραυλού.

Λοιπόν τώρα που το σκέφτομαι δεν θα μπορούσα να διαλέξω χειρότερο απόσπασμα για να παρουσιάσω τι διαβάζω...η συνέχεια πάντως είναι καλύτερη ειλικρινά!!!

Όσο για τους άλλους 5 που πρέπει να "αγκαρέψω" να κάνουν το ίδιο δηλώνω νέα blogger και όλα μου τα γειτονάκια έχουν ήδη κάνει το homework τους!

Τώρα μπορώ να πάω να παίξω μαμά? Έχει κατέβει και ο Κωστάκης και πολύ θέλω να του τραβήξω πάλι το σορτσάκι!!!! :)

Η σημασία του να είναι κανείς EMOtional...

Η νέα μόδα τους θέλει ανάμεσά μας. Έχουν καταλάβει τα σκαλάκια στο Σύνταγμα, τον προαύλιο χώρο των McDonalds στην Κηφισιά, το (the) Mall...Όλα τους παραξένα μελαγχολικά, με το γνωστό μαλλί αφάνα-φιογκάκι πουα για τα κοριτσάκια, κουρτίνα κάγκελο για τα αγοράκια και όλα μαζί με smocky eyes μακιγιαζ να ταιριάξουν το μέσα τους με το εξω. Τους χαζεύουμε, διακριτικά ή μη, και όσο δηλώνουμε ότι τους έχουμε συνηθίσει, άλλο τόσο αρκεί ενα πιο extreme χτένισμα και αμέσως κερδίζουν τις εντυπώσεις και τα σχόλια. Ανήκουν στην άλλη πλευρά της πόλης...την καλή ή την κακή κανείς δεν θα κρίνει.
Τελικά όμως, πόσο διαφέρουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους? Αν αφήσεις στην άκρη την εξωτερική τους εμφάνιση...πόσο μακριά είναι η φιλοσοφία τους από εκείνη των καθημερινών ανθρώπων με τα χιλιάδες προβλήματα, τις έννοιες και τις σκοτούρες?
Όταν κυκλοφορείς με τα 3Μ (Μέσα Μαζικής Μεταφοράς) το να παρατηρείς τους ανθρώπους είναι η πιο σύνηθης ασχολία. Τι ακούν, τι διαβάζουν, πώς μιλάνε στο κινητό τους, πώς αντιδρούν σε κάθε ερέθισμα ανάλογα με την ώρα της ημέρας. Πρωί-νεύρα ή πλήρης απάθεια, βράδυ-συγκαταβατική κούραση καθώς ο καναπές είναι μόλις μια ώρα μακριά!
Με τον τρόπο αυτό, συναντάς κάθε μέρα ανθρωπους μελαγχολικούς που σηκώθηκαν μετα βίας από το κρεβάτι τους και όλη μέρα περιφέρουν την μελαγχολία τους σαν την ίδια τους τη σκιά. Τα μάτια τους έχουν μαύρους κύκλους, τελείως φυσικούς, που κάνει το πρόσωπό τους να φαίνεται κενό...άδειο. Πάνε κόντρα στο κατεστημένο, έτσι όταν η φωνή στο τραμ τους παρακαλεί να εξέλθουν από δεξιά, εκείνοι στέκονται αριστερά και πιέζουν το κουμπί να ανοίξει η πόρτα. Έχουν παράπονα και τους φταίει πάντα το λεωφορείο το οποίο είτε άργησε να έρθει και περίμεναν "χίλιες ώρες", είτε ήρθε νωρίτερα και το κυνηγούσαν "ενα ολόκληρο χιλιόμετρο". Το σενάριο πάντα θέλει το λεωφορείο να φταίει! Τα βάζουν με τη ζωή, την κοινωνία, το κράτος και είναι απογοητευμένοι από όλους και από ολα. Αλλιώς τα σκέφτηκαν, αλλιώς ήρθαν. Η ζωή είναι δύσκολη...πικρή καραμέλα στο στόμα τους.
Τι διαφέρουν λοιπόν από τους μικρούς παράξενους emos? Ότι οι μικροί παράξενοι emos είναι...μικροί! Έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για τον κόσμο, να ξεφουσκώσουν το μαλλί, να καθαρίσουν τα μάτια τους και να γίνουν μέρος της αδιαμφισβήτητα καλής πλευράς της πόλης. Αρκεί να τους αφήσουμε στην ησυχία τους, στην μελαγχολία τους να βρούνε μόνοι τους λύσεις και απαντήσεις. Άλλωστε, αυτό δεν ζητάμε όλοι, emo or not?
Για τον μόλις 14ων Μαϊων πιτσιρικά με την sleek κουρτίνα επι κεφαλής που σήμερα στο τραμ ήταν λές και τα προβλήματα όλου του πλανήτη είχαν πέσει στο κεφάλι του...παρόλα αυτά δεν έχει ξεχάσει τελείως να χαμογελάει, αρα υπάρχει ακόμα ελπίδα. :)

We've got something to believe in, if we don't know where we stand...

Επειδή κάποιος δουλεύει ως αργά ώστε να θρέψει τη φαμίλια, παρόλα αυτά έχει το χρόνο να ρίχνει και μια ματιά σε τούτο εδω το βλόγι, ίσως να θυμάται αυτό το τραδουδάκι και ίσως μάλιστα και να το μοιραστεί σε ενα χορό με την "d" του...enjoy you two!

Ηλιόλουστες ιστορίες για μια mandarina, μια duck και λίγο χιονι...

Που πήγε ολο αυτό το χιόνι? Οεο?! Μετά από 2 μέρες αποκλεισμού, μετά από ολόκληρη επιστράτευση χειμωνιάτικων ρούχων - βλ. σκουφάκια, γαντάκια, ασορτί κασκολάκι και το πλεκτό πουλοβεράκι που σου έπλεξε η γιαγιά όταν ήσουν 5 αλλά δεν το πέταξες γιατί που ξέρεις πότε θα σου χρειαστεί? - μετά από δελτία ειδήσεων με τίτλο "Σιβηρία η Ελλάδα" και ηλικιωμένους να κρέμονται στα παράθυρα του STAR (ελα κι εσυ χωράς Θανασ'), μετά από την Έφη Θώδη να τρώει χιόνι, την Πόπη Μαλιωτάκη να κυλιέται σε χιονισμένο οικόπεδο στη Γλυφάδα επιβεβαιώνοντας ότι δεν είναι η Beyonce - τι πιθανότητες υπήρχαν για το αντίθετο δηλαδή? - και την Στέλλα Μπεζαντάκου να τραγουδάει με ομοικαταληξίες "τραλαλο και παγωτό" κουκουλωμένη σε foxy παλτό τύπου "πάει η κυρά Μαριώ η αλεπού"...αφού τα είδαμε όλα αυτά, βγήκε ένας ήλιος ΝΑ μετά συγχωρήσεως!!!
Οι θερμοκρασίες ανέβηκαν, το φαινόμενο του θερμοκηπίου για το οποίο με ζαλίζει η αγάπη επιβεβαιώθηκε και το μαϊμουδάκι στη φωτογραφία του κτιρίου της Εθνικής Ασφαλιστικής στη Συγγρού αναζητάει τον Μακάκα να την κάνουν για Ντουμπάϊ! Τα νεύρα όλων κρόσια γιατί οι δρόμοι γλυστράνε και θυμίζουμε τον Fred Aster στα πρώτα του βήματα και πλέον μόνο το χιόνι/πάγος που έχει συγκεντρωθεί στις άκρες των πεζοδρομίων μας θυμίζει ότι όλο αυτό ήταν πραγματικό!

Κατά τα άλλα η ζωή προχωράει...στο γραφείο επικρατεί ο κακός χαμός γιατί το χιόνι ακύρωσε γυρίσματα τα οποία πρέπει όλα να γίνουν την άλλη εβδομάδα! Πότε? Όποτε! Η θεωρία που θέλει την ημέρα να έχει 24 ώρες θυσιάζεται στο βωμό του Έλληνα διαφημιστή που έχει το υπέρτατο σενάριο για να προωθήσει μπάμιες!!

Και μέσα σε όλα...αγάπησα μια τσάντα - κατά το "αγάπησα μια πολυθρόνα"! Mandarina duck το όνομα αυτής! Μπήκα στο μαγαζί να ρωτήσω τιμούλα (το υποκοριστικό κάνει και τις μεγάλες τιμές να φαίνονται πιο προσιτές, είναι γεγονός σου λέω). Η πωλήτρια ήταν μάλλον αδιάφορη για το αν θα ψώνιζα ή όχι, παρόλα αυτά με ύφος επιστήμονα που έχει σκοπό να ανατρέψει τη θεωρία της σχετικότητας έβγαλε το κομπιουτεράκι της και έκανε τους υπολογισμούς της. "Με την έκπτωση 175€ ή σε 5 άτοκες δόσεις" δήλωσε! Εσωτερικοί μηχανισμοί μετατροπής Ευρώ σε δραχμές λειτούργησαν στιγμιαία προκαλλώντας μου έκπληξη και αναζητούσα κάποιον να με φτύσει μη με ματιάξω! Σχεδόν 60.000 δραχμές για μια τάντα μάρκας "μανταρίνι-πάπια" (ΣτΜ. κατά το "πάπια πορτοκάλι" στο πιο αλέγκρο του) ή σχεδόν 12.000 δραχμές το μήνα λες και χρωστάω στον μπακάλη τα ψώνια της εβδομάδας! Μανταμ πωλήτρια με το κουνουπίδι στο κεφάλι, have I got news for you so you better listen...και οι δόσεις λεφτά είναι!!!! Καλε ναι! Αει στο καλό! Δεν το ήξερες?
Δεν παμε καλά μου φαίνεται! Και το λέω αυτό εγω, μια μανιώδης καταναλώτρια η οποία αντιμετωπίζει το shopping ως μια μορφή ψυχοθεραπείας από τα κακώς καθημερινά κείμενα! Είπα ευχαριστώ και έφυγα με το χαμόγελο της σοφής καταναλώτριας που δεν "μάσησε κουτόχορτο"! Δεν θα πω ότι δε τη σκέφτομαι - την τσάντα - αλλά όσο σκέφτομαι και την άλλη - την πωλήτρια - θυμάμαι και τις άλλες - τις δόσεις - και απλά δεν νιώθω και τόσο κορόϊδο!

Όταν το γατί έχει κέφια...

...τα λόγια είναι περιττά! Η Leifheit παρουσιάζει το νέο της μοντέλο! Και για τους ευαισθητοποιημένους φιλόζωους δηλώνω ότι ο Quillo μπήκε από μόνος του στο κουτί και πόζαρε και αν λέω ψέμματα να μην φάω άλλη σοκολάτα για το υπόλοιπο της ημέρας! (oh no!!!)

...Και χθές χιόνισε και κανείς δεν πήγε για δουλειά!

Νεα Σμύρνη, 18/2/2008

Και όλοι βγήκαμε στις γειτονιές μας και τραβούσαμε φωτογραφίες και χαιρόμασταν που τίποτα δεν είχαμε οι "των νοτίων προσαστίων" να ζηλέψουμε από τους "βόρειους" και τα βάλαμε με τον κρατικό μηχανισμό είτε λειτούργησε άψογα είτε οχι γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει! Δουλειά δεν πήγαμε έστω και αν μπορούσαμε γιατί δηλώναμε αποκλεισμένοι σε φίλους και γνωστούς και οι γειτονιές μύριζαν φασολάδα, σούπα και φακές! Η Αθήνα ενώθηκε κάτω από μια νιφάδα χιονιού και η Δευτέρα μας έμοιαζε με παρατεταμένη Κυριακή σε λευκό φόντο!

Σύνταγμα, 18/2/2008

Είδε χιόνι και το κέντρο και οι τσολιάδες στριμώχτηκαν κακήν κακώς στα σπιτάκια τους! Βάλε τώρα με το μυαλό σου κοπελιά...λευκή φουστίτσα κλαρωτή, καπελάκι με φουντίτσα στο κεφάλι και μοδάτο τσόχινο παλτό ασορτί με το τσαρούχι όλα μαζί στριμωγμένα σε ενα τετράγωνο κουτί το οποίο μπάζει από παντού. Ειλικρινά τους λυπήθηκε η ψυχή μου αλλά τι να κάνουν κι αυτοί, τι να κάνω κι εγώ?

Νεα Ερυθραία, 17/2/2008

Εγώ θα σας πω τι έκανα...Πήρα την αγάπη αλα μπρατσετα από Κυριακής και αφου τριγύρισαμε σε νότια και βόρεια προάστια, αφου παίξαμε χιονοπόλεμο, βγάλαμε αγαπουλίστικες φωτογραφίες - από εκείνες που κρατάς εσυ ο ίδιος την φωτογραφική μηχανή και τραβάς στου κουτρούλη το γάμο! - και βοηθήσαμε δύστυχο οδηγό με λευκό σαραβαλάκι...

Νεα Ερυθραία, 17/2/2008, λευκό σαραβαλάκι-χιόνι σημειώσατε 1!!!

...γυρίσαμε σπίτι οπου ξεκοιλιαστήκαμε στο φαγητό - φέρνει όρεξη το κρύο, είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο σου λέω... - και ...κοιμηθήκαμε! Φέρνει και ύπνο το κρύο, τι θες τώρα???

Και του χρόνου στα λευκά, να μην πάμε για δουλειά!!!!!

Για τις παλιες φιλιες μη μιλας...

Dot-theories...οι άνθρωποι συνήθως παίρνουν ως δεδομένα πρόσωπα και καταστάσεις δίνοντάς τους έτσι εναν διαχρονικό χαρακτήρα. Πόσο ρεαλιστικό είναι όμως αυτό? Αν ο χρόνος περνάει, αν οι άνθρωποι αλλάζουν και τα συναισθήματα μεταβάλλονται τι μας λέει ότι οι σχέσεις, πάσης φύσεως, δεν μπαίνουν και αυτές σε δοκιμασία? Πόσο διαρκεί τελικά το "b.f.f.e."(best friends for ever) ? Υπάρχει η ιδανική συνταγή που θα κάνει μια φιλία να παραμείνει για πάντα? Και τι κάνεις όταν ο φίλος/φίλη από δεδομένο αρχίσει να μετατρέπεται σε μεταβαλόμενη αξία? Εν ολίγοις...τι κάνεις όταν όλα τα σημάδια δείχνουν πως μια φιλία φτάνει στο τέλος της...? Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις, δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς. Νιώθεις ανεπαρκής. Ότι δεν είπες τις σωστές κουβέντες την κατάλλη στιγμή. Ότι δεν ήσουν εκεί όταν έπρεπε όσο έπρεπε. Ότι δεν κατάλαβες, δεν άκουσες, δεν ένιωσες...ότι κάτι έκανες στραβά. Και το να κάνεις κουβέντα σου φαίνεται βουνό. Πώς να βάλεις ταμπελάκια σε αυτά που νιώθεις? Πώς να τα πείς με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ακουστεί σαν παράπονο? Πως να μοιράσεις την ευθύνη όταν δεν ξέρεις που τελειώνει το δικό σου λάθος και που ξεκινάει του άλλου? Και τελικά ποιός φταίει? Λοιπόν συνειδητοποιώ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα. Δεν μπορείς να ρίξεις την ευθύνη πουθενά. Δεν τσακώθηκες ουτε διαφώνησες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το πλήρωμα του χρόνου λειτουργεί αυτόνομα. Και είτε ξεκινάει από τη μια πλευρά είτε και από τις δυο το αποτέλεσμα είναι ενα. Και τότε ξέρεις ότι δύσκολα θα ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Μπορεί η θεωρία εκείνη που θέλει το ραγισμένο γυαλί να μην ξανακολλάει να είναι απόλυτη αλλά, ποιός δεν βλέπει το σημάδι που παραμένει? Και τελικά πόσο μεγαλόψυχοι είμαστε ώστε να ξεχνάμε και να συνεχίζουμε από εκεί που το αφήσαμε? Από τα μισόλογα καλύτερη είναι σιωπή. Από το "που και που" διαλέγω το καθόλου. Από τα σκόρπια λόγια προτιμώ τις δυο σταράτες κουβέντες. Από τις αναμνήσεις κρατάω τα πάντα. Αλλά πλέον ξέρω πως στην περίπτωση που η δική μου ανεπάρκεια έσπρωξε κάποιον μακριά, για κάποιον άλλον είμαι αρκετή, ίσως και με το παραπάνω. Και αν θα με πείς εγωιστρία θα με πω ρεαλίστρια. Και ίσως έτσι διαφωνήσουμε και όλο αυτό αποκτήσει άλλο νόημα. Και δεν χρεώνω εσένα αλλά ούτε και μένα. Και θα σε νοιάζομαι και θα σε σκέφτομαι. Αλλά για τις παλιές φιλίες δεν θα μιλάω...

Pretty woman walking down Asklipiou street!

Σε μια προσπάθεια να μην πέσω κάτω από τα γέλια και προκειμένου να απασχολούμαι με κάτι για να μην την κοιτάζω, περιγράφω στο φιλότεχνο κοινό την μανταμίτσα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή μπροστά στο γραφείο μου...είναι γύρω στο 1.60 με αέρα μοντέλου και ύφος πολλών καρδιναλίων! Δεν την λες άσχημη, περισσότερο τσαχπινογλυκούλα με μια δόση καπατσοπου**νιάς όπως λέει και ο ξάδερφος. Θεωρητικά, είναι εδω από μια διαφημιστική προκειμένου να βεβαιωθεί ότι δεν θα παρέμβουμε στα χρώματα του διαφημιστικού spot με τρόπο που θα το έκανε χειρότερο από όσο είναι ηδη. Πρακτικά είναι εδω γιατί το spotaki είναι χάλια και τα οπίσθιά της είναι on fire!
Πάμε λίγο κοντινό στο ντυσιματάκι της-βασικός λόγος του εν λόγω Post--->Animal print midi φουστίτσα τύπου "έπιασα το τσιταχ το πρωι με τα χεράκια μου και το μάδησα"! Η μέση καλύπτεται υπέροχα από διακριτική ζώνη με τον Swarowski τον ίδιο, προκαλώντας αντανακλάσεις φωτός σε κάθε της κίνηση. Δεν θα μου το κάνεις "American bar" εσυ το μαγαζί κοπελιά! Συλλεκτικό κομμάτι όμως αποτελεί η μπλούζα! Μαύρη με μικρές τρυπούλες τύπου "τσακώθηκα με τη γάτα για τα Friskies σήμερα το πρωί" οι οποίες τρυπούλες ενώνονται με χρυσαφί κλωστή μεταξύ τους τύπου "ενώστε τις τελίτσες για να δείτε τι κρύβεται από πίσω". Και επειδή δεν είναι καμία εξάλλου γκόμενα, φοράει μαύρο σουτιενάκι το οποίο χάσκει περήφανα από όποια τρυπούλα μπορεί!! Στην περίπτωση δε που απορείτε, οχι δεν ήρθε ξυπόλητη στα αγκάθια! Για σήμερα και μόνο, έχουμε για σας φίλες και φίλοι ενα τρελό μποτίνι από ότι περίσσεψε από το προαναφερθέν μαδημένο τσιτάχ με τακούνι 12 πόντων και 24 καρατίων που στραφταλίζει! Ο θόρυβος που παράγει σε κάθε της βήμα είναι εξοντωτικός και κάνει κάθε κύταρρό μου να την μισεί θανάσιμα.
Το ότι μέσα σε όλο αυτό το πανυγήρι καταδέχτηκε να φορέσει ενα λιττό μαύρο παλτουδάκι προκαλλεί εντύπωση αλλά ίσως τελικά όλο αυτό να είναι ενα προεπιλεγμενο παιχνίδι αντιθέσεων...Και πάνω σε αυτή την αντίθεση έρχεται το τσαντικό να ολοκληρώσει το πακετάκι. TSOUS! Κατά το TOUS αλλά με ενα S για τσαχπινιά και το γνωστό αρκουδάκι να δίνει το παρόν με τσακισμένη αυτοπεποίθηση...νομίζω ότι έχει και 3 αυτιά αλλά αν δεν το επιβεβαιώσω μη με πάρετε στα σοβαρά! Κατά τα άλλα, το πρόσωπό της είναι αψεγάδιαστο, το μακιγιάζ της είναι διακριτικό και τα μαλλιά της είναι μάλλον πρόσφατα ισιωμένα και φτάνουν ως τους ώμους. Αν την δείς μέχρι το λαιμό τη λές απλή...καθημερινή. Αν συνεχίσεις και πιο κάτω όμως χρειάζεσαι υπογλώσσιο και μεγάλες αντοχές να την κοιτάξεις χωρίς να
γουρλώσεις τα μάτια! Και τώρα σας αφήνω γιατί θέλει ενα πράσσινο τσάι...No more comments!

Μωρ' θα μας έρθει ο ουρανός στο κεφάλι!!!!!

Καλά λένε ότι ο έρωτας προκαλέι σεισμικές δονήσεις! Και για του λόγου το αληθές είχαμε στις 12.09 ενα 6.5, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, με επίκεντρο το θαλάσσιο χώρο 60 χλμ. νότια νοτιοδυτικά της Καλαμάτας. Αλλά ο Εγκέλαδος γιορτάζει και είπε να κουνήσει λίγο ακόμα. Έτσι λίγο μετα τις 14.00 έγινε και δεύτερη σεισμική δόνηση μεγέθους 6,4 Ρίχτερ και την ακούσαμε από την Αθήνα ως το Ηράκλειο. Σε αυτές τις περιπτώσεις το να δουλεύεις σε ισόγειο λειτουργεί ευνοικά εφόσον, εμείς τουλάχιστον, δεν καταλάβαμε απολύτως τίποτα. Αλλά και από τον έξω κόσμο οι απόψεις ποικίλλουν. Άλλοι πήγαν και ήρθαν-Idis κράτα γερά την κουρτίνα- και άλλοι πάλι, χαρούμενοι πάνω στο ροζ σύννεφάκι τους συνέχισαν τη μέρα τους! Συνιστάται ψυχραιμία και θα τα βγάλουμε πέρα και σήμερα!

If Valentine only looked like this...

και τραγουδάκι to match..."και τι ζητάω, τι ζητάω, μια ευκαρία στον Παράδεισσο να πάωωωωωωω"!!!!!!!

Love is in the air...

Πρωί στη Νεα Σμύρνη και το τρίπτυχο "τσαντάκι από Ρεζέρβα με καρδούλα να εξέχει-Κόκκινο τριαντάφυλλο σε μονό αριθμό καθώς ο ζυγός είναι λέει γρουσουζιά (η λελουδού μου το είπε αρα είναι εγγύηση!)-βλέμμα ολο αγάπη και πάθος ετών 15" βαστάει καλά και φέτος! Ε ναι λοιπόν σήμερα είναι του αγίου ξεβράκωτου με το βέλος! Να τον χαιρόμαστε και να μας χαίρεται! Γιατί κακά τα ψέματα, όλους μας επηρεάζει με κάποιο τρόπο αυτή η μέρα, ερωτεμένους ή μη! Βέβαια, το αν θα έπρεπε ή οχι, μια μέρα σαν όλες τις άλλες να λειτουργεί καταλυτικά για τα συναισθήματά μας, αυτό είναι ενα άλλο θέμα. Θυμάμαι στον σχολείο (προ αμνημονεύτων δηλαδή χρόνων και μια στιγμή να πάθω μια κρίση ηλικιάς...ευχαριστώ!) όπου κάθε τέτοια μέρα τα ζευγαράκια είχαν την τιμητική τους ενώ τα μπακουράκια έκαναν κατάληψη στα παγκάκια 1. για να μην βρίσκουν γωνιά να κοιταχτούν στα μάτια τα πρώτα 2. για να κατινιάσουν 3. για να μην θυμούνται ότι κάπου βαθειά μέσα τους εύχονταν να βρούν μια κάρτα στην τσάντα να τους περιμένει! Τι κακό και αυτό με τις κάρτες τότε...ένας κόκκινος φάκελος με αρκουδάκι ήταν ικανός να σου φτιάξει τη μέρα, μη σου πώ το τρίμηνο και ας τα είχες σκατώσει στη χημεία! Βέβαια στις περιπτώσεις εκείνες που το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου είχε μαύρα μεσάνυχτα για τη καψούρα σου και η κάρτα ερχόταν από άλλον αποστολέα, τότε pouf happy moment was gone κ εσυ απλά σιχτίριζες την τύχη σου!
Παρόλα αυτά, σήμερα εγώ πήρα κάρτα-sticky note για να ακριβολογώ- και πολύ το χάρηκα και ας μην ήταν από τον έταιρό μου ήμισυ (θα τα πούμε σπίτι με σένα)!!! Νομίζω ότι κατά βάθος, όλοι έχουμε και άλλου είδους "καψούρες" που έχουν τον τρόπο να μας φτιάχνουν τη μέρα, valentine's day or not!!! :) Luv u too girl!!!!

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά!

Θα είμαι ειλικρινής τόσο μαζί σας όσο και με τον εαυτό μου...από την ώρα που άρχισε αυτή η ιστορία με το blog και το στήσιμο του νέου "σπιτικού" μου δεν έχω κάνει δουλειά ούτε για πλάκα! Από την άλλη βέβαια όλη η Ελλάδα απεργεί σήμερα οπότε ίσως να έχω μια τόση δα δικαιολογία για να απέχω από τα επαγγελματικά δρώμενα...ίσως πάλι οχι!
Όπως και να έχει πέρασε και η σημερινή μέρα κ εγώ θα γυρίσω σπίτι μετα κόπων και βασάνων-κοινώς θα φορτωθώ μαζί με τα ψώνια από το super market στον μικρό αδερφό! Θα μαγειρέψω ως σύγχρονη Μαίρη Παναγιωταρά-πέννες με σάλτσα μεσογείου λέει το Menu και ο Θεός να βάλει το χέρι του και ο deliveras το παπί αν αποτύχει!- και θα περιμένω τον άντρα του σπιτιού να επιστρέψει. Και μπορεί όλο αυτό να είναι tres banale και νοικοκυρίστικο αλλά είναι μια μέρα από τη ζωή μου, όμοια στα σημεία με τη ζωή πολλών ανθρώπων και με μια οικεία ομορφιά...να ξέρεις ότι θα επιστρέψεις κάπου, θα μαγειρέψεις για κάποιον. Έτσι όπως εξελίσσονται οι ρυθμοί της ζωής μας, αυτό το λέω πολυτέλεια! Καλό απόγευμα...

Κάθε αρχή και δύκολη λένε..αλλά εγω δεν το πιστεύω!

Κάνω την πρώτη μου διαδικτυακή απόπειρα επικοινωνίας με ότι και όποιον υπάρχει εκεί έξω και δεν γνωρίζω. Και μιας και ο κάθενας από κάπου παίρνει κουράγιο, εγω μοιράζομαι ενα κομματάκι σοκολάτας μαζί σας ως ένδειξη καλής διάθεσης...αλλά να ξέρετε θα είναι και το τελευταίο! :) Καλώς σας βρήκα...