Καθώς η καθημερινότητα μου χαλάει την ψυχολογία και οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να με απογοητεύουν αισθητά (οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα όπως πάντα!) ψαχουλεύω τις μουσικές μου και ανακαλύπτω ξεχασμένους και νέους "θησαυρούς".
Η φωνή του Sivert Hoyem είναι η τελευταία μου αγάπη...
Το Moon Landing είναι η πιο πρόσφατη διαδρομή μου...
Το κακό μετα μουσικά ταξίδια (όπως και με τα περισσότερα ταξίδια...) είναι οτι πάντα ο γυρισμός ξενερώνει. Το καλό είναι οτι με το Play again μπορείς να φύγεις ξανά και ξανά και ξανά αναιρώντας αυτομάτως τη συμβατική διάσταση της έννοιας "επιστροφή".
...While the universe is expanding
The silence is commanding
4 σχόλια:
δεν θα μπορούσε κανένα άλλο ποστ σου να με εκφράζει τόσο απόλυτα....
ΥΓ σάμπως αργά δεν τον ανακαλύψαμε τον κύριο madrugada? ελπίζω σύντομα και σε cave.
ναι αλλα υπαρχει παντα το πλεη again
Όταν μεγυρνούν πίσω με συγκινούν..
@mirilakou κοντή cave...
Μαρή, σαν ισπανίδα πριγκιπέσσα ακούγεται ολο αυτό το τρένο που διάλεξες για nickname αυτή τη φορά!!!!
Χαίρομαι και λυπάμαι την ίδια στιγμή που συμφωνούμε διότι...δεν πάμε καθόλου καλά!!!!
Υ.Γ. Τον ήξερα μανδάμ...και τους Madrugada του επίσης! Απλά τώρα τον "ξέθαψα"!!!
@ασωτος γιος...
Υπάρχει και το πατάω τόσο πολύ πλέον που σε λίγο θα σπάσει!
@Hfaistiwnas...
Αρκεί να θέλεις κι εσυ να γυρίσεις...διαφορετικά απλά σε πιέζουν και δεν το καταλαβαίνεις!
!)
Δημοσίευση σχολίου