One before I take off...

Είναι λίγο περίεργο αυτό που μου συμβαίνει και το γράφω για να το θυμάμαι...

Βασικά πονάει το κεφάλι μου...Με έπιασε ξαφνικά και το depon ακόμα δεν έχει κάνει τίποτα. Πήρα τη μαμά μου να με ξεματιάξει γιατί έτσι κάνω από μικρή αλλά δεν ξέρω απόλυτα αν πιστέυω αυτή τη θεωρία του κακού ματιού και του ξεματιάσματος. Από την άλλη ξέρω ότι με ανακουφίζει η ιδέα ότι κάποιος φροντίζει για μένα από μακριά, έστω και με εναν τρόπο εξω από τη λογική μου.

Η δουλειά που εχω κάνει σήμερα είναι ελάχιστη...δεν εχω μυαλό για δουλειά.

Είμαι καλά, δεν εχω κάτι...απλά εχω ενα περίεργα μελαγχολικό συναίσθημα.
Μήπως φταίει ο καιρός? Θέλω να πάρω κάποιον αγκαλιά..εσένα αλλά για την ώρα δεν είσαι εδω. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον και να πούμε χαζομάρες...σε σένα θέλω να τα πω αλλά "πρέπει να τα πούμε σε λίγο". Θέλω να ακούσω Cure-Lovesong για 100η φορά σήμερα και να θυμηθώ ότι το κόλησα από τον Equilibrium και ξαφνικά αυτό το τραγούδι απέκτησε άλλη ταμπέλα. Μαζί σου θέλω να το ακούσω και να σου μιλήσω για οσα εχω στο μυαλό και για άλλα τόσα που ακόμα δεν γνωρίζω αλλά θέλω να μάθω....μαζί σου.

Αισθάνομαι λίγο κουρασμένη, σωματικά καθαρά, οπότε ίσως να φταίει και αυτό. Θέλω να περάσουμε ενα σαββατοκύριακο ήρεμο, μαζί ή με φίλους...αλλά μαζί. Θέλω να σου μαγειρέψω και να φάμε παρέα και να κουτσομπολέψουμε και να πούμε τα νέα μας πρίν να γίνουν παλιά.

Σκέφτομαι το Πάσχα που θα φύγουμε και χαμογελάω...τις έχουμε ανάγκη αυτές τις διακοπές. Αλλαγή παραστάσεων, εικόνων, ανθρώπων. Αλλά εμείς θα είμαστε εκεί μαζί. Θα γυρίζω το βλέμμα και ανάμεσα σε ξένα τοπία και μορφές ανθρώπων που δεν γνωρίζω, θα βλέπω εσένα. Έτσι το ξένο γίνεται πιο οικείο και το ταξίδι με το αεροπλάνο λιγότερο ανησυχητικό. :) Δεν είναι ότι τα φοβάμαι τα αεροπλάνα, δεν μου έχουν κάνει κάτι. Τα ταξίδια με αυτά είναι που με προβληματίζουν. :) Αλλά και αυτό με τον καιρό περνάει.

Μετράω πόσα πράγματα εχω αλλάξει εδω και 5 χρόνια και δεν είναι λίγα. Θυμάμαι πόσο ανασφαλής ήμουν τότε, περπατούσα σε τεντωμένο σχοινί και κάθε απόφαση συνοδευόταν από χιλιάδες ερωτηματικά. Πρέπει? Είναι σωστό? Κάνει? Κι αν πονέσω? Θα πονέσεις? Και αν κάποια στιγμή το "εμείς" γίνει πάλι "εσυ" και "εγω"? Μαζί δώσαμε τις απαντήσεις τελικά...Αν το θέλεις, πρέπει. Αν το λαχταράς, είναι σωστό. Αν είσαι σίγουρη, κάνει. Ίσως πονέσω, ίσως πονέσεις...αλλά θα αξίζει τον κόπο. Και να χαθεί το "εμείς" δεν θα χαθεί ο χρόνος μας μαζί. Και "εσυ" θα συνεχίσεις κ "εγω" θα προχωρήσω.

Τίποτα δεν μπορεί να είναι δεδομένο γιατί χάνει το ενδιαφέρον του, την αξία του. Οχι δεν θέλω να κυνηγάω μια ζωή τα "θέλω" μου αλλά από την άλλη πλευρά δεν γίνεται να μην προσπαθώ γι'αυτά. Ιδίως για θέματα "καρδιάς"...Ο παππούς μου έλεγε πως η καρδιά είναι σαν τη θάλασσα (Ερωτευμένος άνθρωπος ο παππούς, έκλεψε τη γιαγιά μου επειδή δεν τον ήθελαν οι γονείς της...νομίζω ότι του έμοιασα τελικά κ σε αυτό!).
Πότε μανιασμένη, πότε γαλήνια....η θάλασσα θέλει πάντα ενα σωστό καπετάνιο που θα ξέρει πώς να κυβερνήσει το καράβι του ώστε να φτάσει ασφαλές στο λιμάνι. Ποιο είναι το λιμάνι?
Η κρυφή επιθυμία του καθενός. Το μυστικό εκείνο που παραδέχεται κανείς μόνο σιωπηλά. Άλλωστε Ρηνιώ μου (ναι ναι...εγω είμαι αυτή κατά τον παππού μου!) όλα είναι κύκλος. Από εκεί που θα ξεκινήσεις, εκεί θα καταλήξεις. Δεν θα το παραδεχτείς ποτέ και μπορεί να μη σου αρέσει αλλά είναι νόμος της ζωής. Ναι θα είσαι πιο δυνατή, ναι θα έχεις αλλάξει, ναι θα κουβαλάς αναμνήσεις και εμπειρίες αλλά θα έρθει εκείνη η στιγμή που η καρδιά σου θα σε οδηγήσει πίσω σε ότι τώρα απαρνιέσαι. Είναι το ταξίδι της ζωής κορίτσι μου...

Σοφός ο παππούς ή ονειροπόλος? Αν βρω την απάντηση ίσως μάθω τελικά τι θα γίνει και με την εγγόνα... :)

Κλείνω και έρχομαι...καλο σαββατοκύριακο!

my pic. was "photoshopped" by Proxyjudge...an everlasting psycho artist!