How I wish you were here...

...και κάθε απόγευμα παίρνω τον ίδιο δρόμο για να γυρίσω σπίτι αλλά η απόσταση δεν είναι πάντα ίδια. Σε μόνιμο πανικό, ο κόσμος γελάει, φωνάζει, περπατάει σιωπηλός, με το κεφάλι σκυφτό, με το κεφάλι ψηλά, με τα χέρια στις τσέπες ή με χειρονομίες που κάποτε ξεσήκωναν λαούς, πιασμένοι χέρι χέρι είτε μόνοι...είναι ο κόσμος που χωρίς να το ξέρει μου κρατάει παρέα μέχρι να έρθω σε σένα. Όλους τους παρατηρώ, κανέναν δεν γνωρίζω. Κι όμως θα ορκιζόμουν ότι εσένα κάπου σε εχω ξαναδεί. Μέσα στο απρόσωπο, μια μορφή οικεία την αποτυπώνεις.

Και σιγά σιγά πέφτει ο ήλιος και ανάβουν τα φώτα της νύχτας.
Η πόλη μας ξυπνά το βράδυ και φαίνεται η ομορφιά της. Ακόμα δεν εχω γυρισει σπίτι αλλά πλησιάζω...Ακούω φωνές, ακούω ψιθύρους, ακούω τη μουσική του συνεπιβάτη μου στο λεωφορείο και την κάνω δική μου και τραγουδάω τους στίχους...
How I wish, how I wish you were here...we're just two lost souls swiming in a fish bowl year after year...Runnind over the same old ground what have we found, the same old fears, Wish you were here.

Με ακούει που (σου) τραγουδάω και χαμογελάει, χαμογελάω κι εγω και η διαδρομή συνεχίζεται μέχρι να έρθει η στάση μου και να κατέβω. Με ρωτάς αν φτάνω για να ζεστάνεις το φαγητό, να βάλεις θερμοσίφωνα. Σου λέω πως αυτή είναι πιο όμορφη στιγμή της μέρας μου και σε λίγο θα είμαι εκεί. Περπατάω ακόμα πιο γρήγορα και λίγο πριν τη στροφή σε βλέπω...Είπα να έρθω να σε βρω, ξέρεις πόση μεγάλη σημασία έχουν τα 5 λεπτα?...αν ξέρω λέει? :)