Τα ξωτικά

Ακόμα ενα βλογοπαίχνιδο από τον Equilibrium που για μια ακόμη φορά "έπαιξε" μουσική με ευαίσθητες χορδές

ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ

Ένα απόγευμα φαινομενικά ίδιο με τόσα άλλα.

Ζέστη και ένας Ιούνιος να βασανίζει όσους είχαν μέρες ακόμα μέχρι την πολυπόθητη άδεια. Είχα χρόνια να σε δω...ένας χαζός τσακωμός και μια φιλία τόσων χρόνων για την οποία είχαμε να λέμε είχε χαθεί...είχε πραγματικά χαθεί όμως? Χρόνια μετά το σκέφτομαι και σου χαμογελάω.

Κατέβηκα από το λεωφορείο και ήσουν ήδη εκεί...Λίγο κουρασμένος, λίγο απόμακρος...Σε ποια σκιά τα μάτια σου θολώνουν αναρωτήθηκα αλλά λίγο κράτησε. Με πήρες αγκαλιά και θυμήθηκα όσα είχα από επιλογή ξεχάσει. Μικρό παιδί, μικρό πουλί σ’ αγάπησα πολύ, άραγε το ήξερες?

Καθίσαμε να πιούμε καφέ και να πούμε όσα ο χρόνος είχε σκεπάσει. Μείναμε για ώρες να μιλάμε, να θυμόμαστε...σαν θάλασσα ανοίχτηκε μπροστά μας το παρελθόν και είδαμε στα κύματα τα δικά μας βήματα να βουλιάζουν. Και κάθε λέξη μας έφερνε πιο κοντά. Δεν ήταν δυνατόν να νιώθω έτσι. Δεν έπρεπε, δεν είχα το περιθώριο...έπρεπε να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν αλλά τελικά άργησα. Έμεινα πιο πολύ από όσο έπρεπε. Πόσες φορές είχα ευχηθεί να’σουν εδώ να σε βρει η ανατολή...και να που είχες έρθει για να μείνεις. Μόνο που τότε κανένας από τους δυο μας δεν το ήξερε.

Χρόνια μετά, είσαι η πρώτη καλημέρα κάθε πρωί και τελευταίο φιλί κάθε βράδυ. Μέσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά και κρατάω το μυστικό από εκείνους που μας αμφισβήτησαν, έτσι σε πείσμα να’χουν να λεν πως δεν σε γνώρισα ποτέ.

Και έχουμε μέρες όμορφες και μέρες δύσκολες. Έχουμε λόγια γλυκά και λέξεις που πονάνε. Έχουμε μικρές καθημερινές στιγμές, λίγο συνηθισμένες, λίγο μοναδικές, λίγο δικές μας. Λίγο κλεμμένες από παραμύθι. Και το ξέρω πως όνειρο είναι η ιστορία μας καρδιά μου, από εκείνα που όταν ξυπνάς παρακαλάς να σε πάρει και πάλι ο ύπνος και να το ξαναδείς. Ακόμα και όταν πονάμε ο ένας τον άλλον και λέμε λόγια άσχημα, λόγια πικρά, όταν φεύγεις και όταν απομακρύνομαι, τότε μόνο τα ξωτικά γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου.

Και ποτέ δεν θα σε παρακαλέσω, ποτέ δεν θα σου ζητήσω κάτι που από μόνος σου δεν θέλεις να μου δώσεις. Δώσε μου το φως θέλεις να με ακούσεις να σου λεω μετά και ας κανω πως δεν είδα, αλλά έτσι για ποιός φως μιλάμε? Εμείς είμαστε εδω για να λέμε αλήθειες. Πάντα. Ζητάω...δώσε μου νερό να σβήσω τα βαριά του κόσμου που μας πλακώνουν και μου λες ότι μόνη μου θα βρω την άκρη. Μα δεν καταλαβαίνεις?

Ό,τι έχει μείνει μέχρι εδώ απ' το κερί μου είναι τα μάτια σου που καίνε σαν φωτιά

Μια ιστορία με λίγες αλήθειες παραπάνω από ενός παραμυθιού...

Μουσική επιλογή: Σωκράτης Μάλαμας, Τα ξωτικά

Όποιος θέλει να πει το δικό του παραμύθι, μπορεί να δεί οδηγίες εδώ.