Μπλουμ...

Dot theory no. ...

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να σκαλίζουν, χωρίς να είναι πάντα σίγουροι για τα αποτέλεσματα του "σκαλίσματος" και χωρίς να είναι βέβαιοι ότι η αλήθεια με την οποία θα έρθουν αντιμέτωποι είναι τελικά...καλοδεχούμενη.

Οι γονείς μου έχουν περίπου 15 χρόνια που έχουν πάρει διαζύγιο, μια απόφαση που τότε με είχε βρεί 100% σύμφωνη. Από τότε, οι αναμνήσεις μου, για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω εξαφανίστηκαν μαζί με όλες τις παδικές μας φωτογραφίες (εχω αμελήσει να πω ότι εχω έναν αδερφό τον οποίο όταν ήμουν μικρή ευχαρίστως τον αντάλλαζα με ενα κουτάβι αλλά πλέον έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι 26 χρόνια πρίν "ήρθε για να μείνει" :P ) και οτιδήποτε θα μπορούσα να εχω ως σημείο αναφοράς για τα παιδικά μου χρόνια. Είχα κάποιες εικόνες - bits and pieces - τις οποίες είχα οικειοποιηθεί χωρίς όμως να είμαι σίγουρη για την αυθεντικότητά τους, καθώς επίσης και ότι κουβέντες μου επέτρεπε ο εγωισμός μου να κάνω με τους δικούς μου σχετικά με "όταν ήμουν μικρή μαμά..."

Στην ουσία, οι αναμνήσεις μου ξεκινάνε από τα 15 μου και μετά, αφήνοντας ενα μεγάλο κενό για το "πρίν" και δημιουργώντας ενα ακόμα μεγαλύτερο κενό για το "μετά". Γιατί κακά τα ψέματα, η παιδική μας ηλικία μας ορίζει εως ενα βαθμό.

Το Σαββάτο που μας πέρασε λοιπόν, κατόπιν έμμεσης πίεσης του "μικρού" μου αδερφού αποφάσισα να επισκεφτώ ενα οικόπεδο που έχουμε στο Δήλεσι και στο οποίο είχα τουλάχιστον 10 χρόνια να πάω.
Κι όμως εκεί πέρασα τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Μέσα σε ενα τροχόσπιτο που είχε η οικογένειά μου, ανάμεσα σε δεκάδες δέντρα που είχε φυτέψει ο μπαμπάς μου και στα οποία κάθε Κυριακή αφιέρωνε πόσες ώρες να τα ποτίσει, με την Έλενα την πρώτη μου παιδική φίλη που μας έβαζε η μαμά μου να κάνουμε "γενική" στην τέντα εξω από το τροχόσπιτο πρίν παμε στη θάλασσα (Jesus christ super star mom!!!) και με όσους φίλους και συγγενείς έρχονταν να μας επισκεφτούν. Και ήταν πολλοί!

Θυμάμαι ότι κάναμε μπάνιο με το λάστιχο και για να έχουμε ζεστό νερό αφήναμε ενα βαρέλι όλη μέρα στον μέγα θερμοσίφωνα ήλιο. Θυμάμαι ενα τεράστιο δάσος που ξεκινούσε 2 μέτρα από την είσοδο του οικοπέδου, το οποίο οδηγούσε σε μια τεράστια αλάνα με χαμομήλι όπου ξαπλώναμε με τις ώρες και αφήναμε τον μπαμπά της Έλενας να μας ψάχνει επίσης με τις ώρες...είχαμε να λύσουμε το θέμα "Σωτήρης" τότε οπότε μη μας ζαλίζετε κύριε μπαμπά!

Αφού χώρισαν οι δικοί μου, το οικόπεδο μπήκε και αυτό σε μια διαδικασία παρελθοντοποίησης. Κάποια στιγμή πήραμε και το τροχόσπιτο από εκεί και όποιος πήγαινε ήταν για να ποτίσει τα δεκάδες δέντρα...με άλλη διάθεση πια. Ήταν το "πρέπει" και οχι το "θέλω", ήταν το "άντε παω εγω" και οχι το "πάμε". Κι εγω δεν ξαναπήγα ποτέ. Δεν ξέρω αν ήταν συνειδητή απόφαση ή οχι...Ξέρω πάντως πως όταν το 2000 το δάσος και μαζί και το οικόπεδο κάηκαν, μαζί έγιναν στάχτη και μπούρμπερη και ότι αναμνήσεις είχα από τότε. Και το ξέχασα...ήξερα ότι υπάρχει αλλά εως εκεί.

Το Σαββάτο λοιπόν, για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, μετά από συζητήσεις για το ότι το συγκεκριμένο οικόπεδο έχει γίνει ζούγκλα και πρέπει να καθαριστεί αλλιώς θα ξεπεταχτεί ο ζουλού ο μάυρος ο ταμ ταμ ταμ και στη συνέχεια πρέπει να το συρματοπλέξουμε αλλιώς θα χτίσει ο δίπλα νύχτα και δεν θα το πάρουμε χαμπάρι, το πήρα κι εγω απόφαση και πήγα. Τίποτα μα τίποτα δεν είναι ίδιο...από την άλλη ούτε κ εγω είμαι. Το οικόπεδο είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι περίμενα (οχι δεν έκανα βόλτα μέσα καθώς μου έχει καρφωθεί ότι το φιδάκι ο Διαμαντής έχει μετοικίσει μαζί με όλη του τη φαμίλια και δεν είχα πάρει ούτε ενα φοντάν η γουρούνα για το καλως ήρθατε!) αλλά το δάσος έχει εξαφανιστεί. Στη θέση του υπάρχει ένας τεράστιος λόφος με κοντοστούπικα θαμνάκια και καμία προοπτική δέντρου στον ορίζοντα. Α! Υπάρχει και μια βιλίτσα... :) Και η λογική μου λέει ότι εν καιρώ θα υπάρξουν και άλλες. Μια γειτονιά θα γίνουμε, καταπατητές του δικού μου δάσους, των δικών μου σκόρπιων αναμνήσεων. Και κάπου εκεί με έπιασε το φιλότιμο και είπα να το φτιάξω το ρημάδι. Αν δεν ενδιαφερθεί κανένας άλλος από την οικογένεια θα το κάνω εγω. Τι θα γίνει μετά δεν με νοιάζει. Πιστεύω όμως ότι αυτό, τελικά, θα το κάνουμε παρέα...

Αυτή ήταν η πρώτη βουτιά στο παρελθόν. Η δεύτερη έγινε ακριβώς την επόμενη μέρα όταν είχαμε πάει για φαγητό στο μπαμπά μου. Όσες φωτογραφίες δεν είχα δει τόσα χρόνια τις είχα χθές. Εγω μηνών, εγω χρονών, εγω στο σπίτι, εγω με καροτσάκι, εγω με τη μαμά, με το μπαμπά, με παπούδες και γιαγιάδες, στα πρώτα μου γεννέθλια, στη βάφτισή μου, εγω κλαίω μετά την τούμπα που ακολούθησε το πρώτο βήμα solo, εγω με τα κοτσιδάκια μου και με τα καρώ μου φορεματάκια (εσείς οι 2 "οι τσούχτρες" που μπορεί να αρχίσετε τα σχόλια, ΗΤΑΝ ΜΟΔΑ ΤΟΤΕ ΕΝΤΑΞΕΙ????)...εγω παιδί, μια εικόνα περίεργη λες και τελικά είχα αποφασίσει να δεχτώ τη θεωρία ότι φύτρωσα σαν μανιτάρι.

Σε άλλο πακετάκι είναι και ο αδερφός μου αλλά τις δικές μου τις είχε ξεχωρίσει να μου τις δώσει. Δεν ρώτησα που ήταν τόσα χρόνια γιατί δεν με ενδιαφέρει. Ίσως είχε καταλάβει την ανάγκη μου να έχω κάποιο παρελθόν με φωτογραφικά ντοκουμέντα και αποφάσισε να τις ξεθάψει. Σίγουρα αυτή η κίνηση με βρήκε απροετοίμαστη και χωρίς μπρατσάκια για τη βουτιά. Παρόλα αυτά, είμαι σε θέση να λέω, με σιγουριά πλέον, ότι από μικρή ήμουν ψηλό παιδί, είχα αδυναμία στον παππού μου, ήμουν ατσούμπαλη και παραπονιάρα, βασάνιζα τον αδερφό μου, δεν μου άρεσε να με βγάζουν φωτογραφίες (στις περισσότερες είμαι τελείως μουρτζούφλα!) και φυσικά...είχα σχεδόν πάντα τα μαλλιά μου κοτσιδάκια!

Btw...η παραπάνω φωτογραφία εκτός των "άλλων" αποδεικνύει ότι από μικρή είχα ψώνιο με τα καπέλα! :)