Και θα σου πω για μένα...θα σου πω οσα μπορώ να ακούσω τον εαυτό μου να λέει...
Για αρχή πρέπει να σου πω ότι είμαι ψηλή...1,87 χωρίς ίχνος υπερβολής! Όταν ήμουν πιο μικρή αισθανόμουν γίγατας. Εκεί που τα υπόλοιπα παιδιά της Τετάρτης δημοτικού μετά βίας αγγίζαν το 1.30, εγω ήμουν 1.55 με αποτέλεσμα να φαίνομαι παντού και πάντα! Άντε να κρυφτείς κατω από το θρανίο χωρίς να φας το κεφάλι σου!!!! :) Με τα χρόνια όμως έμαθα ότι το να ξεχωρίζεις δεν είναι τόσο κακό, οι φίλοι μου με φωνάζουν "ψηλή" (duuuhhh τι άλλο?) και την καταβρίσκω ενω το γεγονός ότι δύσκολα βρίσκω παντελόνι που να μου κάνει απόλυτα στο μήκος δεν είναι δα τόσο τραγικό αφού το στυλ ψαράδικο είναι πάλι μόδα! (I need a confirmation from Xipasmenos on this one though!)
Εχω 2 γάτους, τον Μanu που είναι χοντρός και χαδιάρης (a more "people-friendly" version of Garfield), έχει εμμονή με τους υπολογιστές και κάθε 3 βήματα ξαπλώνει στο πάτωμα και σκέφτεται! Ο άλλος γάτος είναι ο Quillo. Έξυπνος, πρόσφατα το άλλαξε σε χαδιάρης από ακοινώνητος, μόνιμα απασχολήμένος με ενα γάντι ή ενα λαστιχάκι είναι ο γκρινιάρης του σπιτιού. Έτσι και ξεχάσεις να του βάλεις φαγητό δεν υπάρχει περίπτωση να μη στο θυμίσει με τον πιο εκνευριστικό τρόπο. Αρχικά η κοινή μας συμβίωση ήταν προβληματική αλλά πλεόν οι "συγκάτοικοι" είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σπιτιού.
Όταν ήμουν μικρή είχα δηλώσει ότι ήθελα να γίνω καθαρίστρια για να βλέπω ωραία σπίτια. Η φιλοδοξία μου αυτή βρήκε αντίθετους τους γονείς μου καθώς επίσης και το εκπαιδευτικό σύστημα αφού "ανώτατη σχολή καθαριστριών" δεν δημιουργήθηκε ποτέ και η καθηγήτρια που είχα στο μάθημα "οικιακής οικονομίας" έκανε σιγά σιγά την επιθυμία μου για οτιδήποτε σχετικό να εξανεμιστεί. Μου έμεινε παρόλα αυτά το κουσούρι της καθαριότητας και της τάξης!
Στην πραγματικότητα, νηπιαγωγός ήθελα να γίνω. Και ακόμα το θέλω. Βλέπω παιδάκια και παθαίνω πλάκα, Μπορώ να παίζω μαζί τους με τι ώρες, να κυλιέμαι στα πατώματα και να γίνομαι ο μεγαλύτερος καραγκιόζης για χάρη τους. Οχι δεν είναι το βιολογικό μου ρολόι που μιλάει! :) Το γεγονός ότι τελικά ποτέ δεν άνοιξα το πολυπόθητο ¨Κουκλόσπιτο" θα μου το χτυπάω μια ζωή αφού στα 18 μου έδινα αξία στις επιθυμίες άλλων που με τη σειρά τους έδιναν αξία στις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους "θέλω".
Τελικά ασχολήθηκα με τη διαφήμιση - τουλάχιστον με ενα ιδιαίτερο ενα κομμάτι αυτής - και η δουλειά είναι δική μου οπότε εχω μάθει να την αγαπάω. Δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω το ίδιο συναισθηματικά, καθώς ο χώρος είναι αρκετά απρόσωπος, αλλά η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια έχουμε συμφιλιωθεί και πορευόμαστε In peace!
Τι άλλο να σου πω...εν τάχει...Δεν εχω φοβίες, εχω ανησυχίες. Είμαι εθισμένη στη σοκολάτα. Είμαι πολύ κακή στη διαχείριση χρημάτων. Λατρεύω τα ψώνια και τα αντιμετωπίζω ως μορφή ψυχοθεραπείας...ή τουλάχιστον έτσι με βολεύει να λεω.
Εχω 1 παιδική φίλη που έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και άλλες 3 φίλες που γνώρισα στη διαδρομή και τις αγαπάω εξίσου. Έχω έναν πολύ καλό και λίγο παλαβό φίλο που με λέει "δούκισσα" και μαζί με ακόμα εναν καλό φίλο και IT specialist έχουμε ενα δουκάτο το Βλακενσταϊν όπου ολα γίνονται οπως προστάζει η δούκισσα και είμαστε όλοι χαρούμενοι στην πόλη των τρελών.
Είχα εναν φίλο κολητό για χρόνια....κάποια στιγμή τσακωθήκαμε για ενα λόγο που δεν θυμάμαι καν και χαθήκαμε για χρόνια. Πλεόν...διανύουμε 4,5 χρόνια κοινού βίου και μετά βεβαιότητας λεω οτι "τελικά ναι, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις" και ναι με τα χρόνια όλα και όλοι αλλάζουμε!
Έχω πληγώσει ανθρώπους. Δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός μου αλλά, η αλήθεια είναι ότι σε κάθε περίπτωση γνώριζα εκ των πρωτέρων ότι οι επιλογές μου επρόκειτο να τους πονέσουν. Και μαζί με εκείνους πονούσα κ εγω.
Πιστεύω ότι ορισμένοι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι έρχονται στη ζωή μας, αφήνουν σημάδια με τον τρόπο τους και μετά δεν είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Ο καθένας από εμάς αποφασίζει σε ποιά κατηγορία θα ανήκει. Στους "αθόρυβους" ή στους....άλλους!
Η σχέση μου με τους υπολογιστές ήταν χάλια και έχει αποκατασταθεί, εν μέρει, χάρη στον Βλακενστιανό μου φίλο που με έχει σώσει πολλές φορές από τις "πατάτες" που εγω η ίδια κάνω!
Η ανακύκλωση μπήκε πρόσφατα στη ζωή και το σπίτι μας οπότε ακόμα δεν έχουμε συμφιλιωθεί αλλά ακολουθώ πιστά το Moto: Save the earth. It's the only planet with chocolate μέχρι αποδείξεως του εναντίον.
Η αγαπημένη μου ταινία cartoon είναι το "Finding Nemo" και ταυτίζομαι απόλυτα με την Dori και την short term memory loss από την οποία πάσχει.
Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι έχουν γίνει τελείως προβλέψιμοι ή εγω δεν είμαι πλέον πρατηρητική. Αμέσως συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν ήμουν. Η αγαπημένη μου ταινία είναι "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών". Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι "The shadow of the wind" του Carlos Ruiz Zafón. Δεν είναι το μόνο αλλά αυτό ξεχωρίζω.
Αγαπημένο φαγητό, εκτός από τα ανθυγιεινά τα οποία λατρεύω, είναι τα γεμιστά της κυρίας μαμάς μου. Αγαπημένο ποτό...Μπύρα-->McFarland. Δηλώνω λάτρης της ΕΨΑ λεμονάδας και της coca cola light για τη γεύση και οχι τις θερμίδες....who is counting anyway?!
Αυτά...αν έχει κάποιος να πει κάτι για τον εαυτό του ή να κουτσομπολέψει κάποιον άλλον...Please feel free to do so!
Για αρχή πρέπει να σου πω ότι είμαι ψηλή...1,87 χωρίς ίχνος υπερβολής! Όταν ήμουν πιο μικρή αισθανόμουν γίγατας. Εκεί που τα υπόλοιπα παιδιά της Τετάρτης δημοτικού μετά βίας αγγίζαν το 1.30, εγω ήμουν 1.55 με αποτέλεσμα να φαίνομαι παντού και πάντα! Άντε να κρυφτείς κατω από το θρανίο χωρίς να φας το κεφάλι σου!!!! :) Με τα χρόνια όμως έμαθα ότι το να ξεχωρίζεις δεν είναι τόσο κακό, οι φίλοι μου με φωνάζουν "ψηλή" (duuuhhh τι άλλο?) και την καταβρίσκω ενω το γεγονός ότι δύσκολα βρίσκω παντελόνι που να μου κάνει απόλυτα στο μήκος δεν είναι δα τόσο τραγικό αφού το στυλ ψαράδικο είναι πάλι μόδα! (I need a confirmation from Xipasmenos on this one though!)
Εχω 2 γάτους, τον Μanu που είναι χοντρός και χαδιάρης (a more "people-friendly" version of Garfield), έχει εμμονή με τους υπολογιστές και κάθε 3 βήματα ξαπλώνει στο πάτωμα και σκέφτεται! Ο άλλος γάτος είναι ο Quillo. Έξυπνος, πρόσφατα το άλλαξε σε χαδιάρης από ακοινώνητος, μόνιμα απασχολήμένος με ενα γάντι ή ενα λαστιχάκι είναι ο γκρινιάρης του σπιτιού. Έτσι και ξεχάσεις να του βάλεις φαγητό δεν υπάρχει περίπτωση να μη στο θυμίσει με τον πιο εκνευριστικό τρόπο. Αρχικά η κοινή μας συμβίωση ήταν προβληματική αλλά πλεόν οι "συγκάτοικοι" είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σπιτιού.
Όταν ήμουν μικρή είχα δηλώσει ότι ήθελα να γίνω καθαρίστρια για να βλέπω ωραία σπίτια. Η φιλοδοξία μου αυτή βρήκε αντίθετους τους γονείς μου καθώς επίσης και το εκπαιδευτικό σύστημα αφού "ανώτατη σχολή καθαριστριών" δεν δημιουργήθηκε ποτέ και η καθηγήτρια που είχα στο μάθημα "οικιακής οικονομίας" έκανε σιγά σιγά την επιθυμία μου για οτιδήποτε σχετικό να εξανεμιστεί. Μου έμεινε παρόλα αυτά το κουσούρι της καθαριότητας και της τάξης!
Στην πραγματικότητα, νηπιαγωγός ήθελα να γίνω. Και ακόμα το θέλω. Βλέπω παιδάκια και παθαίνω πλάκα, Μπορώ να παίζω μαζί τους με τι ώρες, να κυλιέμαι στα πατώματα και να γίνομαι ο μεγαλύτερος καραγκιόζης για χάρη τους. Οχι δεν είναι το βιολογικό μου ρολόι που μιλάει! :) Το γεγονός ότι τελικά ποτέ δεν άνοιξα το πολυπόθητο ¨Κουκλόσπιτο" θα μου το χτυπάω μια ζωή αφού στα 18 μου έδινα αξία στις επιθυμίες άλλων που με τη σειρά τους έδιναν αξία στις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους "θέλω".
Τελικά ασχολήθηκα με τη διαφήμιση - τουλάχιστον με ενα ιδιαίτερο ενα κομμάτι αυτής - και η δουλειά είναι δική μου οπότε εχω μάθει να την αγαπάω. Δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω το ίδιο συναισθηματικά, καθώς ο χώρος είναι αρκετά απρόσωπος, αλλά η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια έχουμε συμφιλιωθεί και πορευόμαστε In peace!
Τι άλλο να σου πω...εν τάχει...Δεν εχω φοβίες, εχω ανησυχίες. Είμαι εθισμένη στη σοκολάτα. Είμαι πολύ κακή στη διαχείριση χρημάτων. Λατρεύω τα ψώνια και τα αντιμετωπίζω ως μορφή ψυχοθεραπείας...ή τουλάχιστον έτσι με βολεύει να λεω.
Εχω 1 παιδική φίλη που έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και άλλες 3 φίλες που γνώρισα στη διαδρομή και τις αγαπάω εξίσου. Έχω έναν πολύ καλό και λίγο παλαβό φίλο που με λέει "δούκισσα" και μαζί με ακόμα εναν καλό φίλο και IT specialist έχουμε ενα δουκάτο το Βλακενσταϊν όπου ολα γίνονται οπως προστάζει η δούκισσα και είμαστε όλοι χαρούμενοι στην πόλη των τρελών.
Είχα εναν φίλο κολητό για χρόνια....κάποια στιγμή τσακωθήκαμε για ενα λόγο που δεν θυμάμαι καν και χαθήκαμε για χρόνια. Πλεόν...διανύουμε 4,5 χρόνια κοινού βίου και μετά βεβαιότητας λεω οτι "τελικά ναι, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις" και ναι με τα χρόνια όλα και όλοι αλλάζουμε!
Έχω πληγώσει ανθρώπους. Δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός μου αλλά, η αλήθεια είναι ότι σε κάθε περίπτωση γνώριζα εκ των πρωτέρων ότι οι επιλογές μου επρόκειτο να τους πονέσουν. Και μαζί με εκείνους πονούσα κ εγω.
Πιστεύω ότι ορισμένοι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι έρχονται στη ζωή μας, αφήνουν σημάδια με τον τρόπο τους και μετά δεν είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Ο καθένας από εμάς αποφασίζει σε ποιά κατηγορία θα ανήκει. Στους "αθόρυβους" ή στους....άλλους!
Η σχέση μου με τους υπολογιστές ήταν χάλια και έχει αποκατασταθεί, εν μέρει, χάρη στον Βλακενστιανό μου φίλο που με έχει σώσει πολλές φορές από τις "πατάτες" που εγω η ίδια κάνω!
Η ανακύκλωση μπήκε πρόσφατα στη ζωή και το σπίτι μας οπότε ακόμα δεν έχουμε συμφιλιωθεί αλλά ακολουθώ πιστά το Moto: Save the earth. It's the only planet with chocolate μέχρι αποδείξεως του εναντίον.
Η αγαπημένη μου ταινία cartoon είναι το "Finding Nemo" και ταυτίζομαι απόλυτα με την Dori και την short term memory loss από την οποία πάσχει.
Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι έχουν γίνει τελείως προβλέψιμοι ή εγω δεν είμαι πλέον πρατηρητική. Αμέσως συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν ήμουν. Η αγαπημένη μου ταινία είναι "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών". Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι "The shadow of the wind" του Carlos Ruiz Zafón. Δεν είναι το μόνο αλλά αυτό ξεχωρίζω.
Αγαπημένο φαγητό, εκτός από τα ανθυγιεινά τα οποία λατρεύω, είναι τα γεμιστά της κυρίας μαμάς μου. Αγαπημένο ποτό...Μπύρα-->McFarland. Δηλώνω λάτρης της ΕΨΑ λεμονάδας και της coca cola light για τη γεύση και οχι τις θερμίδες....who is counting anyway?!
Αυτά...αν έχει κάποιος να πει κάτι για τον εαυτό του ή να κουτσομπολέψει κάποιον άλλον...Please feel free to do so!
8 σχόλια:
Αχ στο θέμα ψώνια είμαστε το ίδιο....έχω λεφτά ξοδεύω λεφτά....
Όσο για τό ερώτημα σου το κάπρι πάντα ήταν στη μόδα και δεν φέυγει....αρκούν οι κατάληλες γόβες να το υποστηρίξουν...
ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ κάπρι με ίσιο παπούτσι!!
Ποτέ μα ποτέ κύριε! Υπόσχομαι! (Ενα ταξιδάκι με τη Naf, εσένα και την αφεντιά μου σε Μιλάνο και πάει...από την φυλακή θα μπλογκάρουμε!) :)
α...εχω ανακαλύψει και το σχέδιο β: δεν εχω λεφτά, εχω πιστωτική αλλά δεν είναι τόσο αποδοτικό στο τέλος κάθε μήνα που με θυμάται ο ευγενής αυτός οργασνιμός που λέγεται τράπεζα!!!
Nα είσαι σίγουρη, μπορεί να μπλογκάρουμε απο φυλακή αλλά τα ριγέ μας θα ειναι Jean Paul Gautier.
xaxaxaxaxaxa!!!! Να δω τον Κορυδαλλό σε καθεστώς JPG και τι στον κόσμο! Θα μας γράψουν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες (να τι θα πας να πάρεις από το stand στην Ομόνοια την άλλη φορά βρε κουτό): Innovation or a stylish breeze within the Korydallos facilities? 3 newcomers, whose crimes are not yet being published, demand a Jean Paul Gautier outfit to replace the old grey uniform. According to one of them, (μάλλον εσυ μιλάς τώρα) "Jean Paul mixes colors skillfully (tobacco brown with purple, yellow with parrot green) and delights in sly erotic details like corset stitching or leather mixed with lace..." (κ εμείς δίπλα κουνάμε το κεφάλι καταφατικά!) Ζήτω οι ρίγες!
Για αρχή πρέπει να σου πω ότι είμαι ψηλός. Την εποχή της Ακροπόλεως που γεννήθηκα, το 1.85 που είμαι, έμοιαζε με γίγαντας διότι τα γνωστά τότε ύψη ήταν 1.55-1.75. ΄Όμως το χαρακτηριστικό δεν ήταν αυτό, ήταν το μεγάλο μου κεφάλι γι’ αυτό οι φίλοι μου με φώναζαν κεφάλα. Δεν έκρυβα το κεφάλι μου κάτω από το θρανίο διότι δεν χώραγε καθόμασταν και τρεις-τρεις τότε δεν είχα και κανέναν να με συμβουλέψει να κάνω μια πλαστική ένα λιφτιν κάτι τις τέλος πάντων να το διορθώσω. Έτσι έμεινα με το μεγάλο μου κεφάλι, κεφάλας.
Τότε φοράγαμε καπέλα στο σχολείο και δεν μπορούσα να βάλω καρφίτσες στο πλάι να το χαμηλώσω και πέταγα. Πέταγε το καπέλο πέταγα και γω και ξεχώριζα. Πολύ κακό το ξεχώρισμα. Πρώτος στη σειρά πρώτος στα χαστούκια σαν έπιανε τον γυμνασιάρχη το σαδιστικό του και ξεκίναγε τα χαστούκια από τον πρώτο της σειράς έως τον τελευταίο. Αλλά δεν ήταν αυτό ήταν το δράμα των θηλέων. Την εποχή της Ακροπόλεως τα αρσενικά πήγαιναν σχολείο χωριστά από τα θηλυκά. Και δυστυχώς τα θηλυκά έβλεπαν. Πώς να βγεις βόλτα λοιπόν
όταν σύμπασα η πόλις άδει: Πάλι στον κεφάλα του γυμνασιάρχη η ζοχάδα. Μιας και δεν έβγαινα λοιπόν έγινα καλός μαθητής και δικαιολόγησα το μεγάλο μου κεφάλι. Πάντα είχα λοιπόν την ανάγκη μιας confirmation ότι ο γυμνασιάρχης είχε αρρωστήσει για να στηθώ πρώτος στη γραμμή αλλιώς συνήθως αρρώσταινα εγώ.
‘Εχω έξι σκυλιά , τέσσερις γάτες, οκτώ κότες και μια γίδα. Τη γίδα τη δίνω στο κοπάδι οπότε δεν έχουμε και μεγάλες σχέσεις και δεν θα μιλήσω γι’ αυτή. Τα σκυλιά μου λοιπόν, λεπτά και κομπλεξικά, δεν μπορώ να καταλάβω πως ξεχωρίζουν τα ονόματά τους. Τους έβγαλα μπερδεμένα ονόματα πάνω από δύο συλλαβές επίτηδες για να δω αν θα τα μάθουν. Τον ένα τον λένε Εμπεδοκλή τον άλλο Αρίσταρχο τον άλλον που κυνηγάει πολύ τις γάτες τον λένε Μούνιχο (μην πάει ο νους σας στο κακό ο Μούνιχος ήταν μυθικός βασιλιάς της Αθήνας) τον Πλούταρχο, τον Νικοκράτη και τον Κάνθαρο. Είπα στις γάτες να δώσω ονόματα δισύλλαβα όπως Ζέα στην πρώτη αλλά ως ανεξάρτητες δεν ασχολήθηκαν με τα ονόματα και αρκούνται σε ένα ψψιψιψιψίνα. Όμως είναι εργατικές γι αυτό τις φωνάζω με τα χρώματά τους καφετούλα, γκριζούλα, ασπρούλα, γκριζουούλα. Η ασπρούλα μάλιστα τις προάλλες μου έφερε στο σπίτι μια μικρή οχιά και έπαιζε. ΄Εγινε χαμός, στο τέλος έληξε το πάρτι με νίκη της ασπρούλας. Εγώ φώναζα αλλά που να ακούσουν 6 σκυλιά και 4 γάτες. Οι κότες είναι στο κοτέτσι φραγμένες οπότε ασχολούνται με τα καθημερινά τους τρώνε, αυγά και τέτοια. Ξεφεύγει που και που καμιά αλλά τις κυνηγάει ο Πλούταρχος και τις φέρνει πίσω. Τα ταΐζω αλλά δεν τους αρέσει κυνηγάνε στο κτήμα. Το βράδυ αν γυρίσω σπίτι (γυναίκα κ.λ.π.) γιατί τις πιο πολλές φορές κοιμάμαι στο κτήμα κάθονται όλα στη σειρά και τα χαιρετάω τα σκυλιά δηλαδή γιατί οι γάτες με χαιρετάνε από τη σκεπή της καλύβας. Είχα πάρει και μερικές φραγκόκοτες για τα φίδια αλλά ο Κάνθαρος μάλλον τις ξεπέταξε. Οπότε το έργο αυτό το έχουν αναλάβει οι γάτες. ΄Εχουμε ένα μικρό πρόβλημα με κανά σκορπιό που εισέρχεται εντός της καλύβης αλλά τραβάω το κρεββάτι από τον τοίχο και συζούμε εν αρμονία.
Όταν ήμουν μικρός δεν είχαν και σε μεγάλη εκτίμηση τα Πανεπιστήμια. ΄Ελεγαν το γνωστό «ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι διδάσκαλοι».Γιατρός δεν ήθελα να γίνω γιατί τότε κανείς δεν ήθελε. Στη περιοχή επικρατούσε ο λεγόμενος «φόρος αίματος». ΄Εκανε καλά τη δουλειά του ο γιατρός και ζούσε ο ασθενής ζούσε κι ο γιατρός. Πέθαινε ο ασθενής απαξεξάπαντος έπρεπε να πεθάνει κι ο γιατρός αν οσμίζονταν οι συγγενείς ότι είχε κάνει κάποιο λάθος. ΄Ηταν κάποτε μια πανέμορφη γυναίκα έγκυος. ΄Ηταν να γεννήσει, ψάχναν το γιατρό, πουθενά ο γιατρός, ήρθε αργά, η γυναίκα πέθανε. ΄Αρχισαν τα δικαστήρια τον αθώωσαν ουσιαστικά με κάτι δύο χρόνια και να μην το ξανακάνεις και τέτοια. Τον βρήκε ο άντρας της και του είπε: Σε αθώωσαν τα δικαστήρια εγώ δεν σε αθωώνω και έβγαλε το περίστροφο και τον εκτέλεσε στην κεντρική πλατεία. Τώρα βέβαια όλα αυτά ξέπνευσαν. Εγώ όμως ήθελα να σπουδάσω και σπούδασα. Συνήθως αντιμετώπιζα την περιφρόνηση. Μη διαβάζεις τόσο θα χαζέψεις ή το άλλο που πας να μπλέξεις με τους γιακάδες και την ψαλιδοκολίαση.
Δεν γούσταραν τους φτιαγμένους τρόπους και την μεμψιμοιρίαση. ΄Ελεγαν περπάτα στο δρόμο ηλίθιε εκεί μαθαίνεις. Εγώ δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση τότε μας δέρναν με τη μασιά του τζακιού. ΄Ένα σίδερο που το είχαμε να συμπάμε τα ξύλα. ΄Όχι εμένα μόνο, όλους. ΄Ετσι διάβαζα και δούλευα όχι ότι δεν είχαν λεφτά, είχαν, αλλά έπρεπε να μαθαίνω. ΄Ελεγαν: Πως θα κουμαντάρεις τι δουλειά; Θα σε κοροϊδεύουν οι λαντζέρηδες. ΄Εκανα λοιπόν και γώ τη λάντζα να μάθω. Λάντζα τότε δεν εννοούσαν το πλύσιμο των πιάτων κάθε ευτελή δουλειά λάντζα τη λέγαν. Λάντζα ήταν να κουβαλάς δέματα, να τρως στη δουλειά σε ένα αλουμινένιο κατσαρόλι. Βάζαν το φαγητό μαζί με τους εργάτες. Να μάθεις πως τρώνε για να εκτιμήσεις τι έχεις καθώς λέγαν. Αυτοί τρώγαν καλύτερα από μένα και γω ο γιος του αφεντικού δεχόμουν από τότε ελεημοσύνη για να είμαι ταπεινός όπως έκραζαν οι συγγενείς. Καμιά ελιά, καμιά πατάτα, καμιά πιπεριά. Πολύ μου αρέσαν οι πιπεριές από τότε. Επομένως και λεφτά που είχα δεν τα καταλάβαινα, εργάτης ήμουνα. Το μόνο μου προσόν ήταν που μάθαινα Αγγλικά και Γαλλικά. Τα οποία σταματήσαν και αυτά όταν η δασκάλα των Γαλλικών- Γαλλιδούλα ήτανε- εγκατέλειψε τον καθηγητή της Αγγλικής, που είχε παντρευτεί, για έναν φορτηγατζή. Τότε αυτός ανέβηκε στη σκεπή του σπιτιού του και πετούσε τα κεραμίδια στο δρόμο φωνάζοντας Πάει έφυγε κι αυτή από του …………. το τσαρδί. Τρέλα και των γονέων. Τον μαζέψανε τούκαναν κάτι ενέσεις χάθηκε.
Αυτά είναι μερικά από τα πρώτα…
Το είπα ότι είσαι βίος και πολιτεία! Δεν το είπα??? :) Και ας έχεις ως ηλικιακή αφετηρία την Ακρόπολη!
Οπότε έχουμε και λέμε...έχεις γυναίκα, γατιά, σκυλιά, μια γίδα (που την έχεις λίγο ριγμένη), κάμποσες κότες και ότι άλλο μπορεί να περάσει από το σπιτικό σας. Ακόμα δεν εχω καταλάβει αν σπούδασες κάτι και τι ήταν αυτό αλλά σίγουρα τα έμαθες από την καλή και από την ανάποδη μετά από τόσα "γυμνάσια" από συγγενείς και γνωστούς. Άλλωστε όταν πρόκειται για το "τι θα πει ο κόσμος" γίνονται όλοι μια φωνή! :) Περιμένω και τη συνέχεια...Καλό σου βράδυ!
Θα σου γράψω και άλλα αλλά είναι και το προφίλ. Βέβαια κακώς κατάλαβες ότι η γίδα είναι λίγο ριγμένη γιατί κάποιος πρέπει να την αρμέγει.΄Αλλος είναι ο ριγμένος. ΄Εχω και παιδιά με κοιλιακούς. Τα κορίτσια παλιά δεν συμπεριλαμβάνονταν όπως ξέρεις στα παιδιά ήταν άλλο είδος. Εγώ δεν έχω ιδιαίτερους κοιλιακούς πια. ΄Εχω δύο Πανεπιστημιακά πτυχία και κανα δυό άλλες σχολές που δεν τελείωσα. Δούλεψα σχεδόν παντού. Δουλεύω ακόμα για πλάκα σε τρείς δουλιές.
Τώρα "το σπιτικό σας" είναι μια έννοια μάλλον φουτουριστική.
Δεν κάνω shopping therapy αλλά ένα Vacheron Constantin θα το χτύπαγα.
Μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις!
Σε βρίσκω μάλιστα ιδιαιτερα επιλεκτικό σε ότι αφορά τις αγορές σου! Βέβαια, θα μου πείς ο χρόνος περνάει που περνάει γρήγορα, τουλάχιστον ας τον μετράω με ενα Vacheron Constantin να έχει και ενα glamour παρά με ενα Swatch...και δίκιο θα έχεις! Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου