It is Christmas baby...

Δεν είναι τα συναισθήματα που αλλάζουν, είναι ο τρόπος που τα εκφράζουμε που διαφοροποιείται με την πάροδο του χρόνου. Παρόλα αυτά είναι Χριστούγεννα και τις ευχές τις ξέρουμε, δεν θα μας κοστίσει κάτι να τις πούμε. Τα στολίδια τα έχουμε, δεν θα μας κοστίσει κάτι να τα κρεμάσουμε (και μην αφήνεις τα λαμπάκια στο μπαλκόνι βρε μάνα να καίνε ολη νύχτα...γράφει η ΔΕΗ!).

Οτι κι αν συμβαίνει γύρω μας, οσο κι αν αποδεικνύεται οτι τελικά τα λεφτά (που δεν) υπάρχουν (θα πρέπει να βρεθούν), οσο κι αν έχουμε πήξει σε απεργίες, στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις, φωνές, παράπονα, σκουπίδια, νεύρα και λοιπές δυσσάρεστες ειδήσεις...οσο κι αν το ποτήρι με την ελπίδα και την υπομονή μας στερεύει, στην πραγματικότητα είμαστε εδω και (την) παλεύουμε.

Για τη μάχη που δίνει ο καθένας απο εμάς σε κάθε επίπεδο, για την ανάγκη που έχουμε ολοι μας να δούμε τα πράγματα να καλυτερεύουν, για εσένα που είσαι εκεί εξω και διαβάζεις αυτές τις γραμμές, για μένα που τις γράφω...Εύχομαι Χρόνια Πολλά. Εύχομαι οτι εύχεσαι αγαπημένε φίλε-αναγνώστη, φίλε συν-οδηγέ (έβαλες Flash στη μπαταρία?) και ακόμα περισσότερα γιατί το ποτήρι της ελπίδας όλων πρέπει με κάποιο τρόπο να ξαναγεμίσει ώστε ολοι μαζί να πιούμε στην υγειά μας ρε παιδιά!
Δεν θα μασήσουμε, κι αν μασήσουμε θα φτύσουμε το κουκούτσι που έλεγε και ο παππούς και κάτι ήξερε!

Καλές Γιορτές σε όλους! Καλή χρονιά να, θα, ίσως τελικά και να έχουμε!

Εσωκλείω σχετική επιστολή πρός την κύστη μου!

Αγαπημένε μου Ujean-Σουβλίτσα

Ελπίζω πως η επιστολή μου σε βρίσκει καλά, το ίδιο επιθυμώ και δι ημάς!

Αν και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα σου έγραφα από τότε που αποφάσισες να ξαναμετακομίσεις στην ωοθήκη μου μετά από πολυετή απουσία εις τα εξωτερικά, τελικά αποφάσισα να σε αφήσω να εγκατασταθείς και να βολευτείς πρώτα πρίν επιδιώξω να μάθω νεα σου.

Χάρηκα πολύ όταν πληροφορήθηκα οτι σου αρέσει τόσο η αριστερή μου ωοθήκη που αποφάσισες να απλώσεις ολα σου τα υπάρχοντα καταλαμβάνοντας χώρο 7 εκατοστών, ενω το τελευταίο συμβόλαιο προέβλεπε μόλις 4.7 εκατοστά νόμιμης ιδιοκατοίκησης. Ως φαίνεται το υπόλοιπο είναι ημιυπαίθριος. Μη σκας, αφού δεν έκανες και πισίνα κανείς δεν θα σε ενοχλήσει.

Στο σημείο αυτό και να με συμπαθάς, θα ήθελα να σου εκφράσω ορισμένα παράπονα που υπέπεσαν στην αντίληψή μου τις προηγούμενες ημέρες και έχουν να κάνουν με ορισμένες αναταράξεις που έχει μάλλον προκαλέσει η επιστροφή σου στην "παλιά" σου γειτονιά.

Πάρε για παράδειγμα τον κύριο Μηνά Κύκλο. Παραπονιέται για διατάραξη κοινής ησυχίας και έλλειψη σεβασμού απέναντι στη συχνότητα των επισκέψεών του από 30 ημέρες όπως ορίζει το σχετικό καταστατικό σε "πάρε το αυγό και κάντου περμανάντ" όπως πολύ συγκεκριμένα μου ανέφερε.
Ως εκ τούτου η δεσποινίς Σούλα Ωορηξίδου ισχυρίζεται ότι εκτός από τη σειρά έχασε επίσης "τα αυγά και τα Πασχάλια" με αποτέλεσμα ο μηνιαίος εορτασμός της 14ης ημέρας να πρέπει να μεταφέρεται τουλάχιστον 7 ημέρες αργότερα.
Με παρεξένεψε η αναφορά και των δυο στα αυγά αλλά δεν επεκτάθηκα καθώς ήταν μεσημέρι και πεινούσα.
Εν συνεχεία, οι κυρίες κυρίες Βαρόνη Προγεστερόνη και Λίτσα Προλακτίτσα αναφέρθηκαν με διόλου κολακευτικά λόγια στην ύπαρξή σου ενω τόνισαν ότι η παρουσία σου επηρεάζει τις τιμές τους με αποτέλεσμα η μεν Βαρόνη να κυλιέται στα πατώματα από ντροπή με μια Dom Perignon στο χέρι (2 κασόνια παραγγείλαμε και η κάβα πλέον δεν δίνει βερεσέ!) ενω η κακομοίρα η Λίτσα ανέβασε στροφές κινούμενη στο αντίθετο ρεύμα στην Αθηνών-Πατρών φωνάζοντας "Με τον κουμπάρο ρε Κούλα??" Το τελευταίο μάλλον δεν έχει να κάνει με σένα αλλά με την Πάνια, παρόλα αυτά το αναφέρω προκειμένου να καταλάβεις τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Όπως καταλαβαίνεις, καθώς οι παραπάνω αναφορές είναι τα πιο ηχηρά παραδείγματα ανάμεσα σε ενα σωρό παραπόνων, ενω υπάρχουν και άλλες καταγεγραμμένες στο σχετικό κατάστιχο, έχει ηδη ξεκινήσει η διαδικασία περισυλλογής υπογραφών προκειμένου να πάρεις το δρόμο που σου πρέπει τον μακρύτερο (που λέει και ο Notis) γαλλιστί le poul. Για το λόγο αυτό έκρινα σκόπιμο να σε προετοιμάσω έτσι ώστε αν κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα τη μάυρη την ταμ ταμ ταμ νιώσεις μια θολούρα, μια ανεμοδούρα, μια σημαδούρα (μαρή παλιοχαμούρα....παρντόν αλλά κάνει ομοιοκαταληξία!) να μην σκιαχτείς. Θα είναι η επιτροπή "ΕΠΘΓΜΓΤΕΜΜ" (=Εγω Πότε Θα Γίνω Μάνα Γαμώ Την Ενδομητρίωσή Μου Μέσα) και θα σου πρότεινα να αποχωρήσεις ησύχως και διακριτικώς.

Αυτά είχα να σου πω και πάλι να με συμπαθάς αλλά είναι και πολύ κωλόπαιδο ο Κυριακός και εν πάσει περιπτώσει αν δεν στα πω εγω που είμαι φίλη σου ποιά θα στα πει.

Hasta la vista baby & I'll be back.

Ave Moi!

πι.ες. Αν σήμερα το απόγευμα, περί τις 6 πάνω κάτω και πλαγίως, νιώσεις έτσι ανάλαφρα και μια αίσθηση σαν να ίπτασαι μην ανησυχήσεις. Σε μια προσπάθεια να βρω το Ying & το Yang, το Feng Sui και το χαμένο Tsou tsou xroutsou μου θα κάνω μια ενεργειακή θεραπεία με μια Μεξικανή ονόματι Monika-Huanita-Dolores κλπ η οποία υπόσχεται θαύματα. Αν δεν γίνει το θαύμα ελπίζω να κάνει καλό πεντικιούρ!

πι.ες2-απντεητ: Μόλις γύρισα από την ενεργειακή θεραπεία...Καθώς θέλω να είμαι δίκαιη απέναντι σε εκείνα που δεν γνωρίζω και παράλληλα προσπαθώ να μην αμφισβητώ τις ικανότητες ορισμένων ανθρώπων απλά και μόνο επειδή δηλώνω δύσπιστη απέναντι στο άγνωστο, θέλω να δηλώσω οτι ήταν μια μοναδική εμπειρία και χαίρομαι, τελικά, που το έκανα και που δεν χρειάστηκε να μάθω αν και πόσο καλό πεντικιούρ μπορεί να ξέρει να κάνει η εν λόγω κυρία.

Κουλό βάχατο!

Είμαι κρυωμένη (περαστικά σου!)
Είμαι κουρασμένη (αν δεν ήσουν θα σε λέγαμε αργόσχολη και θα παρεξηγιόσουν!)
Νιώθω οτι κάτι εχω ξεχάσει να κάνω (τόσα χρόνια που σε ξέρω το ίδιο νιώθεις!)
Νιώθω οτι εχω χάσει πολλές σελίδες από ενα σενάριο που δεν έκατσα να μάθω απ'εξω (ας πρόσεχες...πού τις είχες τελευταία φορά?)
Σκέφτομαι διάφορα (και καλά?!)
Σκέφτομαι διαφορετικά (και καλύτερα?!)
Ακούω πολλά (αρα δεν είσαι κουφή...εκτός κι αν ακούς φωνές οπότε χάρηκα και τα λέμε!)
Ακούω αλλά δεν καταλαβαίνω (θυμάσαι ενα τραγούδι που έλεγε ο Καρβέλας "βλάκα βλάκα βλάκα"?!)
Θυμάμαι που ήμουν μικρή (που το ξέθαψες τώρα αυτό?!)
Θυμάμαι που δεν φοβόμουν να ξεχάσω (γι'αυτό και δεν θυμάσαι που κατέβασες τα βρακιά σου στο λόφο Φιλιπάππου επειδή δεν σου έδινε ενα κοριτσάκι το ποδήλατό του?)
Φοβάμαι οσα δεν καταλαβαίνω (αυτό έχει μια παράλογη λογική...)
Φοβάμαι οσα φαντάζομαι και βγαίνουν αληθινά (spookie!)
Πιστεύω στην καλύτερη μέρα που απλά δεν έχει βρεί ακόμα το δρόμο της (αν έδωσες εσυ οδηγίες, την έκατσε η μέρα!)
Πιστεύω οτι θα τον βρεί (πίστευε και μη ερεύνα!)
Μου λείπει ενέργεια (εσυ και το λαγουδάκι της Duracel τέτοια κατάπτωση!)
Μου λείπει χρόνος (να βάλω 2 κιλά?)
Αναζητάω τις επιλογές μου (βρήκες κάτι? Τόσα χρόνια τριγυρνάω, πάλι στα ίδια σκ@τ@ καταλήγω!)
Αναζητάω τις γνωστές φυσιογνωμίες ανάμεσα σε ξένα πρόσωπα (το ξέρεις οτι κάτι δεν κάνεις καλά έτσι?)
Παραδέχομαι αλήθειες (το μεγαλύτερο ψέμμα που έχεις πει!)
Παραδέχομαι ψέμματα (η μεγαλύτερη αλήθεια που θα μπορούσες να έχεις πει!)
Βλέπω εκείνα που θέλω να δω (όπως όλοι μας...)
Βλέπω πόσο λάθος κάνω (όπως λίγοι από εμάς...)
Ψάχνω να βρω τι δεν παει καλά (ψιτ, Κύρο (Γρανάζη), να κάνω το Γλόμπο?)
Ψάχνω να βρω αυτό που θέλει να βρεθεί αλλιώς χάνω το χρόνο μου (ξέρεις κάτι/κάποιον που να θέλει να βρεθεί, παρόλα αυτά κρύβεται?)

πι.ες. Αγαπητέ μου φανταστικές φίλε από εδω και στο εξής θα σε λεω Μήτσο και μαζί θα λύσουμε τα προβλήματά μου. Όταν τελειώσουμε με μένα θα πιάσουμε και σένα γιατί δεν μου φαίνεσαι και πολύ σοϊ!

ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!!!

Δεν εχω λόγια...Μετά από τόσα email πρός το site τους, τόσες επικλήσεις πρός μια ανώτερη δύναμη που διοργανώνει συναυλίες και σίγουρα τους γουστάρει οσο κι εγω, τόσα χρόνια που τους περίμενα και δεν έρχονταν...ε, τώρα έρχονται κι εγω μέχρι τις 20/7/2011 απλά ζω για να τους δω!!!!!

Μάνα-Κόρη σημειώσατε...οτι θέτε!

Μαμά Dot: Ρε παιδάκι μου, αυτό το βουνό από ασιδέρωτα που έχεις ολοένα και ψηλώνει....τι θα γίνει??

Dot: Θα περιμένω κάποιον φυσιολάτρη να το κατακτήσει και μετά θα το ανακυρήξω διατηρητέο!

Μαμά Dot: Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από σένα παιδάκι μου!

Dot: Είδες που όταν δεν έχεις απαιτήσεις δεν σε νοιάζουν οι απαντήσεις?!

Μαμά Dot: Ναι αλλά ως πότε θα συνεχιστεί αυτό το παραμύθι?

Dot: Μέχρι να φάει ο λύκος την Κοκκινοσκουφίτσα!

Μαμά Dot: Μμμμμ πνεύμα! Ήθελα να ήξερα ο άντρας σου πως σε αντέχει!

Dot: Δεν ξέρω, ρώτα τον!

Μαμά Dot: Φυσικά και θα ρωτήσω τον γαμπρούλη μου!

Dot: ...αυτές οι μικροαστικές εκφράσεις σου μου προκαλούν αλεργία!

Μαμά Dot: Αφού γαμπρούλης μου είναι, πώς θέλεις να τον πω? Μπατζανάκη?

Dot: Δοκίμασε και αν σου απαντήσει θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας, μπορεί κάτι να μην εχω καταλάβει καλά τελικά!

Μαμά Dot: Συγγνώμη αλλά από που ξεκίνησε αυτή η συζήτηση?

Dot: Από το βουνό...

Μαμά Dot: Ποιό βουνό καλέ?

Dot: Τη Γκιόνα!

Μαμά Dot: Ειρήνη!!!

Dot: Επί γης μητέρα...επί γης!

Καλό σαββατοκύριακο, με τρέλλα αλλιώς χανόμαστε!!!!!

Guess who!

Who?
Me?
You who?
Who me? E me!!!

Ως και το ίδιο μου Blog με ξέχασε...Ζητείται γιατρός για blog με Alzheimer και blogger σε σύγχυση!

Πληροφορίες εντός!
Που εντός?
Ε μπες και ολο και κάποιον θα βρείς να ρωτήσεις! Είπαμε, είμαστε σε σύγχυση! Μπα κάτι μυστήριοι αθρώποι!!!!!

Θα ξαναγυρίσω, μη και φύγεις κι εχω το κοτόπουλο στο φούρνο!

Μια ιστορία να τη λέμε στα παιδιά...

Λοιπόν, επειδή εχω καιρό να πω μια ιστορία και ξύπνησε η θεία Λένα μέσα μου σαββατιάτικα (είμαι και γραφείο αλλά αποφάσισα να το μ@λ@κίσω λίγο το θέμα!) θα σας πω για ενα Σαββάτο πρίν από 3 Σάββατα που αποφασίσαμε με την αγάπη να πάμε για απογευματικό μπάνιο και ρακέτες στη Βραυρώνα και να το συνδυάσουμε με ενα beach party που έκανε ένας φίλος φίλου που είχε ενα γνωστό ο οποίος γιόρταζε κάτι αλλά ακόμα δεν εχω προσδιορίσει τι...

Αποφασίσαμε να πάμε απευθείας στην παραλία όπου θα γινόταν το πάρτυ έτσι ώστε να αράξουμε με την ησυχία μας και τις μπυρούλες μας και να περιμένουμε τον υπόλοιπο κόσμο να αριβάρει.
Με το που παρκάραμε κάτι στο τοπίο δεν μου έκανε και τόσο για παραλία στην οποία είχε οργανωθεί Grande Beach party αλλά η αγάπη επέμενε οτι είμασταν στο σωστό σημείο. Δεδομένου δε οτι μπερδεύω την Ανατολή με τη Δύση και την Ελβετία με τη Νεα Ελβετία δεν το πίεσα πολύ το θέμα. Παρόλα αυτά, οι 2 παρέες των 4 ατόμων που ετοιμάζονταν για Bbq και άλλα 10 άτομα που είχαν κάνει ηδη θράκα μπροστά σε μια καντίνα/περίπτερο/και μπρατσάκια εχω με έκαναν διστακτική ως πρός τη συνέχεια!
Η αγάπη ανένδοτη. Είμαστε στην σωστή παραλία, να και ο ξάδερφος του Τίμου που είναι μουσικός με το οργανάκι του (όπου οργανάκι ενα περίεργο αντικείμενο σαν γάστρα το οποίο το ακουμπούσε πολύ ελαφρά ο καλλιτέχνης/κατά φαντασίαν ξάδερφος του Τίμου και έβγαζε κάτι ήχους φανταστικούς!)

Αφού παίξαμε τις ρακετούλες μας, κάναμε τη βουτίτσα μας και στρωθήκαμε με ενα Breezer ο καθένας να χαζεύουμε τη θάλασσα και να ηρεμούμε κουσκουσάροντας (όπως εχω ξαναματαδηλώσει δεν περνάμε και πολύ χρόνο μεταξύ μας μεσοβδόμαδα, αυτή ήταν ιδανική ευκαιρία!)
Γύρω στις 10 και κάτι και έχοντας συνειδητοποίησει οτι ακόμα και μέχρι το επόμενο πρωί να μέναμε εκεί beach party δεν θα γινόταν, πήρε η αγάπη την απόφαση να τηλεφωνήσει στο φίλο του φίλου ω φίλε και να ζητήσει περαιτέρω διευκρινήσεις. Η ατάκα "στα'λεγα" κρεμόταν από τα χείλη μου αλλά κρατήθηκα, δαγκώθηκα και δεν είπα τίποτα. Είχα ενα βλέμμα θριάμβου όμως που φώναζε από μακριά! Αφού λάβαμε νέες οδηγίες (τύπου "φίλε κι εγω μια φορά εχω πάει οπότε αμα δεις κόσμο με μπυροσακούλες ακολούθα τους") ξεκινήσαμε την αναζήτηση.

Με τα πολλά και τα περαδώθε η περιβότητη παραλία βρισκόταν πέρα από το οπτικό μας πεδίο και για να φτάσεις εκεί έπρεπε να παρκάρεις το αμάξι και να περάσεις ενα λόφο και να κατέβεις ενα βουνό μέσα στο μαύρο σκοτάδι το ταμ ταμ ταμ με την ελπίδα οτι δεν θα στην πέσει κανένας πεινασμένος χριστιανός/λύκος! Εγω είχα και ενα μαχαιράκι στην τσάντα μου το οποίο έσφιγγα στο χέρι μου γνωρίζοντας καλά οτι αν μας τύχαινε κάτι το πιθανότερο ήταν οτι θα ξεχνούσα την υπαρξη του μαχαιρακίου και θα μυξόκλαιγα σαν 2χρονο (=call me braveheart!).

Μπροστά η θαρραλέα αγάπη, πίσω η χεσμεντέν dot να μουρμουράει πολύύύύύύ χαμηλόφωνα "αν βρούμε παραλία θα κάτσω να με Beeeeeeeeeeeeeeeep" και η αγάπη από τα μπροστινά να με ρωτάει αν μπορεί να επιλέξει στάση. Σημειωτέον δεν οτι κάτι τέτοιες ώριμες συζητήσεις είναι καθημερινό βούτυρο στο ψωμί μας λες και συζητάμε τι θα φάμε σήμερα! (χαχαχαχαχαχα άκου τι θα φάμε σήμερα...μπα σε καλό μου η χουμορίστρια!)

Στο μεταξύ μας έχει πάρει στο κατόπι ζευγαράκι με μπυροσακούλα, το οποίο ζευγαράκι μάλλον νομίζει οτι ξέρουμε που πάμε γιατί μας έχει απο κοντά και σε κάθε δική μας δήθεν καθυστέρηση προκειμένου να μας προσπεράσουν και να τους ακολουθήσουμε, το ζευγαράκι σταματάει και κοιτάει τα άστρα! Η δε κοπελίτσα τρέχει στο κατσάβραχο με το all time classic little black dress και χαμηλοτάκουνες πλατφόρμες (=ιδανικό Outfit για κατσάβραχο, παραλία με αντομικό πάτο και ευκολία στο περπάτημα...Not!!!) και κομμωτηριακό μαλλί ισιωμένο μέχρι αηδίας από το οποίο δεν ξεφεύγει τρίχα μήτε δεξιά μήτε αριστερά.

Τρέχει η κοπελίτσα να φτάσει το αμόρε τρέχει και η αφεντιά μου να φτάσει την αγάπη ώστε να κάνουμε λίγο κουτσομπολίκ εντατίκ που λέει και η θεία!
Και ξαφνικά κοκαλώνω! Δεν κινούμαι, δεν αναπναίω κοντέυω να σκάσω και παίρνω ανάσα γιατί είπαμε να δραματοποιήσουμε την περιγραφή αλλά είχα κοκκινήσει ντε! Από εδω και στο εξής το γυρίζω σε διάλογο/περιγραφή ώστε να γίνει λίγο πιο ζωντανό γιαούρτι το σκηνικό...

-Ψιτ...Κωστή!
-Μμμμ?
-Σταμάτα εκεί που είσαι!

(Φυσικά με γράφει μεγαλοπρεπώς και συνεχίζει να περπατάει...)

-Τι έπαθες ρε Ρηνάκι πάλι?
-Μπροστά σου...ενα άγριο ζώο με γυαλιστερά μάτια! Εγω δεν παω άλλο...
-Που το είδες το ζωό καλέ?

(Έχει ηδη φτάσει κοντά στο "κτήνος" και το μυαλό μου δουλεύει πυρετωδώς-μπορεί και να είχα πυρετό από τον οργασμό της σκέψης!!!- πως θα τον σώσω από τα δόντια του μπηστ στο οποίο κατευθυνόταν ντουγρού!!! Κι εκεί που επιταχύνω-επιβραδύνω το βήμα...)

-Ενας σκουπιδοντενεκές είναι γεμάτος από άδεια μπουκαλάκια νερού που γυαλίζουν στο σκοτάδι...καλά η Πανσέληνος σε στέλνει τελείως έτσι???

(Ναι είχε και Πανσέληνο, tres romantic αλλά μην ξεχνάμε και τσου Λυκανθρώπους νταξ'???)

-Σίγουρα?
-Σίγουρα...προχώρα και μάλλον φτάνουμε, ακούω μουσική!

(Όπου μουσική μια μελωδία μάλλον προσυλητιστικής φύσεως με Gothic χαρακτηριστικά η οποία σε συνδυασμό με με την Πανσέληνο με έκανε να πιάνω το μαχαιράκι σαν την τελευταία ελπίδα σωτηρίας μας στον πλανήτη!)

-Κωστή, αυτό που ακούς είναι μουσική από εκείνο το κασσετόφωνο (κασσετόφωνο? Πόσο είσαι ρε κοπελιά? Πάλι καλά που δεν είναι και γραμμόφωνο να έρθουμε στο τσακίρ κέφι με τη Σοφία Βέμπω!) και εκεί κάθονται 3 μαλλιάδες τους οποίους και θα ενοχλήσουμε αν πάμε πρός το μέρος τους! Πάμε να φύγουμε καλύτερα, είναι και 11μιση η ωρα!!!!

(Το ζευγαράκι στο μεταξύ μας προσπερνάει, η αγάπη τσιτώνει περπάτημα και εγω από πίσω με μπύρες, καρεκλάκια και κάτι πατατάκια εξακολουθώ να μετουσιώνω το all time classic γυναικείο μουρμουρητό σε ενα μπινελίκισμα ανευ προηγούμενου!)

-Πού τους είδες τους μαλλιάδες ρε μωρό μου? Ενα πορτοκαλί KTM είναι!!!! Σύνελθε ντε!

(Πλησιάζουμε το πορτοκαλί ΚΤΜ, χαλαρώνω τη λαβή στο μαχαιράκι αν και σίγουρη οτι από στιγμή σε στιγμή κάποιος θα μας την πέσει και...παω να φάω τα μούτρα μου κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά αντί ευθεία. Έχουμε πλέον φτάσει στην άκρη του μονοπατιού και ακριβώς από κάτω υπάρχει μια μικρή Prive παραλία στην οποία οι "διοργανωτές" έχουν στήσει dj set, ηχεία, κάτι strobo lights -αν δεν τα λένε/γράφουν έτσι, εννοείτε τι εννοώ!- ενα τραπέζι με ποτάκια ενω οι πρώτες παρέες που είναι ηδη εκεί έχουν κάνει πηγαδάκια. Παθαίνω πολιτισμικό σοκ και εκφράζω φωναχτά την απορία μου...)

-Τι σοϊ Beach party είναι αυτό χωρίς μια φωτιά? Αυτό εδω είναι σαν σέκτα και σε λίγο θα σχηματίσουν μια πεντάλφα γύρω μας και θα γίνουμε θυσία ώστε να έρθει στον κόσμο ο γιός του όξω από δω!

(Η αγάπη έχει ηδη πάει πρώτο βότσαλο πίστα-κυματάκι σκάει και σου γαργαλάει το νταχτυλάκι, έχει ανοίξει μπυροκουτάκι και χαλαρώνει! Με το ζόρι ακολουθώ το παράδειγμά του ενω εχω ζωστεί τις τσάντες σαν Newby Ταλιμπάν έτοιμη να φύγω πρός την στεριά ή τη θάλασσα αν αρχίσει κάποιος να κάνει αστεράκια γύρω μας! Ανοίγω και μπυρούλα ώστε να χαλαρώσω/ενταχτώ στο περιβάλλον μη δίνω και στόχο και κάθομαι στο καρεκλάκι με το ίδιο άνετο στυλ που κάθεται και η θεία μου η Σοφία και το παίζει πολιτισμένη όταν ακούει να της λένε οτι ο ΓΑΠ "έκανε κάτι τουλάχιστον και ξυπνήσαμε"! Σημ. η θεία Σοφία βαμμένη κόκκινη από τότε που ήταν ωάριο μέχρι τα τώρα της!)

-Ωραία είναι έτσι? Είδες που ανησυχούσες?
-Καταπληκτικά είναι...δεν εχω λόγια...καλά τι μυρίζει έτσι?

;)

??

;)

???

;) ;)

-Κωστή αν το ξανακάνεις θα σε μπουφλίσω!
-Ε τι θες να μυρίζει έτσι ρε μωρό μου? Είμαστε σε μια παραλία στην άκρη του πουθενά και ο κόσμος κάνει τα κουμάντα του!
-ΑΑΑΑΑ!!!!

;)

;)

(Στο μεταξύ κόσμος συνεχίζει να φτάνει λες και αυτή η μικρή παραλία έγινε μέσα σε ενα βράδυ το best place to be και σιγά σιγά η μουσική δυναμώνει, εγω χαλαρώνω, η αγάπη έχει γεννηθεί χαλαρή, φτάνουν και οι δικοί μας φίλοι του φίλου του γνωστού που έκανε το πάρτυ, η κοπελίτσα από το ζευγαράκι αναρωτιέται που θα βρεί μια πετσέετα να κάτσει-μα κι εσυ...πας σε Beach party χωρίς πετσέτα? Τσ τσ τσ κοπελιά...τσ τσ τσ!-κι εκεί κάνω τη δήλωση...)

-Κωστή θέλω κι εγω να δοκιμάσω!
-Ε?
-Ο!
-Όταν λες να δοκιμάσεις?
-Σου είχα πει πρίν παντρευτούμε οτι μπορεί να μην καπνίζω αλλά...θέλω κι εγω μια φορά να δοκιμάσω! Ε λοιπόν να η ευκαιρία!

(Σημειωτέον δε οτι η μύτη μου κατάφερε να ξεχωρίζει τις εναλλαγές μεταξύ του ενός είδους και του άλλου γεγονός το οποίο με έκανε να πιστεύω οτι είχα γίνει ηδη Guru του είδους...η καguru!!!!)

-Νταξ' κοπελιά...είσαι μεγάλο παιδί πλέον οπότε...voila!

(Δεύτερο σημειωτέον δε οτι η παρέα μας είχε επιδοθεί στο γνωστό "στρίψιμο-γύρισμα" επομένως από τη δήλωση της επιθυμίας μου εως την πραγματοποίηση αυτής δεν πρέπει να πέρασαν 5''!)

-Και τώρα τι κάνω?
-Ρούφα!
-Πώς?
-Χαλαρά!
-Ναι εντάξει...αλλά πώς? Να βγάλω απευθείας τον καπνό? Να το καταπιώ? Να τον κρατήσω?
-Όπως σου βγεί...ότι και να κάνεις απλά κάντο ήρεμα μην πνιγείς πρώτη σου φορά!

(Να χαρώ οδηγίες οι εξπερ!)

Λοιπόν πρέπει να σας πω οτι τα πήγα μια χαρά! Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έκανα και πως αλλά...δεν πνίγηκα, κατάλαβα τη γεύση και των 3 ειδών που δοκίμασα (2 τζούρες από το καθένα, μη φανταστείς!) και αν την "άκουσα" δεν το κατάλαβα άμεσα! Η αγάπη βέβαια μου είπε οτι είχα ενα χαμόγελο μισό στρέμμα και οτι γενικά ήμουν πιο κουνιοτράμπαλη από οτι συνήθως αλλά...όρκο δεν παίρνω!

Τα αποτελέσματα αυτού του πάρτυ ήταν...

• Στις 10/9/2010 φεύγουμε όλοι μαζί για Amsterdam...εγω θα πήγαινα για δουλειά μονάχη μονάχη και τελικά θα με συνοδέψει ολόκληρη κομπανία! Δεν χρειάστηκαν πάνω από 5 λεπτά για να πειστούν και να αυτοπροσκληθούν!

• Την επόμενη μέρα που σηκώθηκα με 3 ώρες ύπνο γιατί είχα να παω τη βαφτιστήρα μου να κοινωνήσει μύριζα το λιβάνι στην Εκκλησία και είχα την απορία αν είναι κι αυτό παράγωγο κάποιου "χαρμανιού" κι αν ναι για ποιό λόγο αυτό θεωρείται νόμιμο ενω τα υπόλοιπα οχι! Το διακρίσεις είναι αυτές?

• Να δεις που θα κάνω στα "γεράματα" οτι δεν έκανα στα νιάτα μου! Κι όμως κάτι μου λέει οτι το ευχαριστιέμαι περισσότερο τώρα...Αμστελόδαμο, θα σου'ρθω! Prepare the "coffee"!!!!

• Και το φοβερότερο συμπέρασμα όλων...Ακόμα και στις "καταχρήσεις", η αγαπημένη μου γεύση είναι η ΣΟΚΟΛΑΤΑ!!! Είμαι αυτό που λένε, σταθερός χαρακτήρας!!!

ok είναι πολύ cheesy αυτή η φωτογραφία αλλά...ανέκαθεν υπήρξα Honey lover!

Αυτό τον καιρό νιώθω οτι κουράζομαι λιγάκι...

Ο μπαμπάς μου είναι στο νοσοκομείο γιατί έκανε μια επέμβαση που ανέβαλε για καιρό στο γόνατο.
Στο γραφείο η τεχνολογία μας εκδικείται για κάποιο λόγο που δεν εχω καταλάβει και έχουμε συνέχεια τεχνικούς που ξενυχτάνε, μαζί κι εμείς και πολλές φορές χωρίς θετικό αποτέλεσμα.
Την αγάπη τη βλέπω κάθε πρωί που φεύγει και κάθε βράδυ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Καλά φαίνεται αν και έχει μακρύνει το μαλλί!
Το σπίτι μας είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης και πάλι καλά που πήγα ενα γρήγορα σούπερ μάρκετ το πρωί διαφορετικά θα τρώγαμε από τη γατοτροφή.
Αδυνατώ να απαντήσω στο τηλέφωνο και να μιλήσω φυσιολογικά σε φίλους οι οποίοι όμως καταλαβαίνουν και δεν παραπονιούνται παρά σιωπηρά συμπαραστέκονται.

Γενικά νιώθω οτι χάνω τον έλεγχο της καθημερινότητάς μου, χάνω τη μπάλα και κάποιος άλλος θα βάλει γκολ...

Παρόλα αυτά, ξέρω καλά ότι υπάρχει και η άλλη οψη του νομίσματος και αρνούμαι να εγκαταλείψω το παπόρι...

Ο μπαμπάς ηδη περπατάει έστω και με πι και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα βγει την Παρασκευή. Η περίοδος προσαρμογής που θα ακολουθήσει θα αποτελέσει αφορμή για νεο ποστ στο κοντινό μέλλον.
Στο γραφείο θα κάνω ενα ευχέλαιο μήπως και ηρεμήσουμε γιατί εκεί που είπα οτι δεν πάει άλλο, κόπηκε ενα καλώδιο το οποίο δίνει ρεύμα σε ενα συγκεκριμένο χώρο, ο οποίος με τη σειρά του έτσι και έμενε χωρίς φώτα και air condition για λίγες ωρες ακόμα θα βλέπαμε μηχανήματα καμπόσων χιλιάδων Ευρώ να λιώνουν χωρίς πρακτικά να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό. Με μεγάλη μου έκπληξη είδα τη ΔΕΗ να καταφτάνει σήμερα πουρνό πουρνό και να επιδιορθώνει τη βλάβη. Παρόλα αυτά, η τρύπα που έσκαψαν στην είσοδο του γραφείου χάσκει ακόμα και πολύ φοβάμαι οτι αν δεν την κλείσουν γρήγορα κάποιος από εμας θα ανακαλύψει νερό, πετρέλαιο ή αρχαία...με το κεφάλι ανάποδα!
Η αγάπη μου στέλνει μηνύματα συμπαράστασης και μετά από 6.5 χρόνια σχέσης και 1 μήνα γάμου έχει μια γλύκα βέρυ νουτελίσιους! (Θα σε κουρέψω...κλείσε ενα ραντεβού το σ/κ στο σαλόνι και μην ξεχάσεις την πετσέτα σου!)
Το σπίτι μας θυμίζει εξοχικό έτσι χύμα που είναι και αν βάλουμε λεκάνες με νερό και αλάτι ανα 1 μέτρο θα νιώθουμε οτι είμαστε στη Λούτσα. Παίζει ενα σενάριο να στήσουμε τουρνουά ρακέτας στο σαλόνι αρκεί να ρίξουμε τον τοίχο του διαδρόμου ώστε να έχουμε άπλα για τους διαιτητές και την καντίνα. Υπο σκέψη και μελέτη...
Οι γατοκροκέτες έχουν βιταμίνες και ασβέστιο και είναι κατάλληλες για γάτες που μένουν στο σπίτι-->εμείς μένουμε στο σπίτι-->οι γιατοκροκέτες είναι κατάλληλες και για εμάς (η παράμετρος οτι εμείς δεν είμαστε γάτες είναι ανευ σημασίας όταν πεινάς!)
Οι φίλοι είναι φίλοι οτι κι αν γίνει. Εκείνοι που από φίλοι γίνονται γνωστοί απλά δεν είναι φίλοι και δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για τέτοιες αλλαγές.

Κάπως έτσι λοιπόν τη βγάζουμε αντίπερα και μπαλατσάρουμε και παίρνουμε κουράγιο.

Καμιά φορά όμως βλέπω στο δρόμο μαμάδες και μπαμπάδες με καροτσάκια και καλαθάκια... παιδάκια τρέχουν, φωνάζουν, απαιτούν, διεκδικούν...κι εκεί απορώ...αν έρθει η ωρα θα προλαβαίνω? Θα εχω τις αντοχές? Κι αν ναι γίνεται να κοπώ στα 2 ή στα 3? Και πόσα θα πρέπει να στερήσω από τους άλλους και πόσα θα στερηθώ εγω? Δεν ρωτάω αν αξίζει...μόνο αν γίνεται κι αν γίνεται που πουλάνε τις οδηγίες αναβάθμισης του συστήματος??

Σημείωση πρός τον χρήστη: Να (με) προσέχεις και να θυμάσαι οτι η Nutella δεν μπαίνει στο ψυγείο ούτε το καλοκαίρι! Είναι all season tolerant!!

Κάποιος να με σώσει...

Δέχομαι ανελέητες επιθέσεις βαρεμάρας, κούρασης, άγχους ενω το στερητικό σύνδρομο της λιωμένης σοκολάτας που παγώνει στα ψυγεία δεν βοηθάει τη ρημάδα την ψυχολογία που θέλει επειγόντως διακοπές, έστω και μονοήμερες αλλά να μην είναι σαββατοκύριακο γιατί το σαββατοκύριακο κάνουμε δουλειές, βλέπουμε κανένα φίλο ξεχασμένο από τα παλιά και γενικά κουραζόμαστε!!!

Ουφ, τα είπα με μια ανάσα και ξεθύμανα.

Τελικά θα με σώσει κανείς ή να γκρινιάξω στο ταίρι/σύζυγο/αμόρε/στεφάνι μου που υποσχέθηκε να με ανέχεται και να με αγαπάει για πάντα?
Και πόσο κρατάει τελικά αυτό το πάντα?
Κι αν δεν είναι πάντα και είναι απλό αρκούδι?
Γιατί αν το πάντα κρατάει οσο το μουντιάλ θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι που να σκάσω. Κι αυτό το τελευταίο το βρίσκω τόσο γραφικό οσο οι περικοπές του τελευταίου μήνα σε μισθούς και συντάξεις και η άποψη οτι κάπως έτσι θα σωθούμε. Αν πάλι το πάντα κρατάει περισσότερο από το μουντιάλ τότε εξαρτάται από το πόσο εύκολα θα βρω το κρυμμένο τηλεκοντρόλ να αλλάξω κανάλι.
Και γιατί να αλλάξω κανάλι θα μου πεις αφού είμαι συντονισμένη στα ερτζιανά της αγάπης και στα διαλείμματα τρώμε πατατάκια...ελα ντε!
Μήπως έβγαλες νόημα από την υπόλοιπη ανάρτηση και θέλεις να σου λύσω και τη συγκεκριμένη απορία? Είμαι κι εγω αλλά είσαι κι εσυ ωρες ωρες...

Και εν πάσει περιπτώσει, τελικά ο Ταρζάν που σώζει τη Τζεην υπάρχει ή τσάμπα καίει η λάμπα οπότε να σβήσω το φως γιατί και η ΔΕΗ το έχει παρακάνει και δεν βρίσκω λόγο να πληρώνουμε την ΕΡΤ αφού δεν βλέπουμε...αλλά έχει και μουντιάλ...τελικά ολα από εκεί ξεκινάνε!?

Εχω μόλις 10 μέρες παντρεμένη και...πλέον υπογράφει ολούθε ο σύζυγος μόνο!

Κι αν χρειαστεί να βάλω κι εγω κάπου μια τζίφρα, την βάζω "κάτω από του συζύγου" υπο το βλέμμα ενός κρατικού λειτουργού που με κοιτάει με βλέμμα "Pauvre petit...παντρειές δεν μου ήθελες?"
Δηλαδή εγω πλέον δεν υπάρχω κι αν τύχει και υπάρξω θα είμαι από εδω και στο εξής κάτωθεν του συζύγου?

Για να παραλάβουμε τη δήλωση του γάμου δεν με χρειάστηκαν καν...έδωσα απλά την ταυτότητά μου και μετά με αγνόησαν επιδεικτικά και ασχολήθηκαν μόνο με το "σύζυγο" ο οποίος τακτοποίησε τα υπόλοιπα.
Μάταια περίμενα να με ρωτήσει κάποιος κάτι.
Μάταια καθόμουν με το ωραίο μωβ στυλό μου στο χέρι ελπίζοντας οτι θα έρθει η ωρα μου να καλλιτεχνίσω με την αριστοτεχνική μου υπογραφή.

Είναι πλέον επίσημο...δεν υπάρχω! Κι όταν με θυμηθούν και μου απευθύνουν το λόγο είμαι πλέον η κυρία του κυρίου.

Το επίθετό μου, αν και το διατήρησα με δόξα και τιμή, μάλλον θα καταλήξει διατηρητέο και θα χρειάζεται να πληρώνω για να το ακούω.

Γι'αυτό κι εγω εκδικούμαι...και εφόσον δεν μπορώ να εκδικηθώ το κράτος που του τα εχω και μαζεμένα, εκδικούμαι τον δύστυχο "σύζυγο" με αποκλεισμό σιδερωμένων ρούχων μέχρι νεοτέρας, με άρση του μαγειρικού απορήττου μέχρι να ανακαλυφθεί το web cooking ενω στην ερώτηση "παντελόνια εχω?" κάνω σαματά δείχνοντας πρός το καλάθι με τα πλυμένα πλην ασιδέρωτα εκφράζοντας την δυσσαρέσκειά μου για την αδυναμία του να δει το οφθαλμοφανές. Βέβαια στην δεύτερη ερώτηση που συμπληρώνει την πρώτη "σιδερωμένα παντελόνια εχω?" τον παραπέμπω στον σχετικό και προαναφερθέντα αποκλεισμό και συνεχίζω την ενασχόλησή μου με κάτι προκλητικά άχρηστο και διόλου ουσιώδες όπως... το pedicure των γατιών.

Διότι αν θέλει το κράτος και οι νόμοι και οι θεσμοί και οι παραδόσεις να με αποκλείσουν, τότε κι εγω θα κάνω την επανάστασή μου και θα απέχω από ολα εκείνα τα "καθήκοντα" που προσδιορίζουν το ρόλο μου ως συζύγου, σε μια περίοδο μάλιστα που τα σιδερωμένα ρούχα είναι στοιχείο απαραίτητο της παρουσίας του προκομένου μου στον εργασιακό του χώρο.

Να δείς πως το λέει ο καλλιτέχνης...Τυχαίο? Δε νομίζω!

Πι. Ες...Σας λεω αλήθεια, είναι ωραίος ο έγγαμος βίος και απλά μουρμουράω έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! :)

Ενα εχω να πω...

Αν ο γάμος είναι τόσο ωραίος οσο το πάρτυ...
Τότε σίγουρα το υπόλοιπο της ζωής μας θα είναι μια τεράστια γιορτή με άπειρη αγάπη γύρω μας και μόνιμα ζωγραφισμένα χαμόγελα στα πρόσωπά μας!
Σε όλους εσάς που είσασταν εκεί ενα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς!
Η παρουσία σας έκανε τη γιορτή μας ακόμα πιο μεγάλη, ακόμα πιο γλυκειά, ακόμα πιο ιδιαίτερη!

Σας αγαπάμε πολύ!!
Mr. & Mrs. Dot

Κλειστόν λόγω γάμου!

...Επανερχόμεθα μετά τις 31 Μαϊου 2010!!

Μετά τιμής,

Κος & Κα. Κοκοβίκου με δόξα και τιμή!

Σήμερα που γιορτάζω...

...σήμερα ακριβώς δεν γιορτάζω!

Σήμερα που καίγεται το σύμπαν μου, σήμερα που μείναμε κατά 3 λιγότεροι να απορούμε με την κατάντια μας, σήμερα που οι ελπίδες μου λιγόστεψαν, σήμερα που είναι μόνο η αρχή...

Σήμερα δεν με αφήνετε να γιορτάσω κι εγω σαν πρόβατο ακολουθώ το ρυθμό σας και δεν γιορτάζω...

Παρόλα αυτά, μέσα στον πανικό με κάνετε κι απορώ...πόσο νομίζετε οτι θα αντέξουμε?

Πόσο νομίζετε οτι θα υπομείνουμε?

Αν δεν είμασταν μέρος του προβλήματος, γιατί απαιτείτε να γίνουμε μέρος της λύσης?

Ποιοί είστε εσείς στους οποίους απευθύνομαι?

Πού να ξέρω...εδω σιγά σιγά χάνω την ίδια μου την ταυτότητα.

Πάλι καλά που γιορτάζει η Μεγαλόχαρη σήμερα και θυμάμαι οτι με λένε...Ειρήνη.

Έφυγα...

Πήγαμε σε μια παραμυθένια πόλη 1 ωρα εξω από τις Βρυξέλλες που τη λένε Brugges και έχει ποταμάκια, παπίτσες, προβατάκια με μικρότερα προβατάκια που τρέχουν σαν παλαβά ενω καλά καλά δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, ανθρώπους που κυκλοφορούν με ποδήλατα και σου χαμογελάνε ακόμα κι αν δεν σε γνωρίζουν, 47 μαγαζιά που πουλάνε σοκολάτες γάλακτος, υγείας, λευκές, με γέμιση, σκέτες τόσο υπέροχες που το σκέφτομαι και δακρύζω, μουσείο σοκολάτας με αναπαράσταση του πως φτιάχνεται η σοκολάτα ενω σε κερνάνε το πιο φρέσκο σοκολατάκι που θα δοκιμάσεις ποτέ στη ζωή σου, μαγαζιά με βάφλες, μαγαζιά που φτιάχνουν γλυφιτζούρια μπροστά στα μάτια σου...
Πήγαμε για 4 ημέρες και γύρισαμε χθές...και σε μια μέρα μέσα θέλω να φύγω ξανά. Οχι γιατί δεν αντέχω το μέρος, οχι γιατί δεν αντέχω τους ανθρώπους...απλά γιατί σε ενα μέρος που δεν ήξερα βρήκα εμένα για να με χάσω τόσο σύντομα επειδή κάποιοι άλλοι ακόμα ψάχνουν να βρουν την άκρη τους.
Κρίμα δεν είναι...?
Θα στέλνω σοκολάτες όμως...

32

32 χρόνια
32 βόλτες
32 λάθη
32 σωστά
32 αποφάσεις
32 ανακαλέσεις
32 χαμόγελα
32 δάκρυα
32 κεράκια με μια ανάσα...ενα για κάθε χρόνο που μετράω και ξεχνάω και υποδέχομαι και διώχνω και προσμένω και αναπολώ...

P.S. Πρίν από χρόνια, αυτό το τραγούδι ήταν η αφορμή για τη δική μου επανάσταση...χρόνια μετά μετράω ανάποδα και πάλι στο ίδιο 10 καταλήγω και φωνάζω για ολα και για τίποτα.
Τότε το λέγανε επανάσταση, τώρα το λένε μουρμούρα! Δε βαριέσαι! :) :) :)

Auto Moto und Κούλουμα!

Διότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει και όποιος θέλει να κάνει Κούλουμα στο αμάξι καταλήγει να μαζεύει ελιές από το πατάκι!
Διότι δεν γίνεται αγαπημένε μου σύντροφε να θέλεις να γυρίσουμε νωρίς καθαροδευτεριάτικα και να περιμένεις να αγνοήσω το νοστιμότατο έθιμο του τρίπτυχου λαγάνα-ελιές-χαλβάς λες και δεν υπάρχει!

Γι'αυτό κι εγω, ως γνήσια νοικοκυρά, δούλα και κυρά προμηθεύτηκα φρέσκια ζεστή λαγάνα, χαλβά σαπουνέ τοπικής προελεύσεως, ελιές Καλαμών στρόγγυλες και ζουμερές και...γραβιέρα Τραχιάς! Θα μου πεις τώρα και με το δίκιο σου...τι νηστίσιμο είχε μαρή η γραβιέρα Τραχιάς και την πεθύμησες Σαρακοστιάτικα? Τίποτα δεν είχε...απλά την είδα στο ψυγείο και μου μίλησε και της μίλησα κι εγω και πιάσαμε κουβέντα και μου είπε πόσο πολυ βαριόταν εκεί μέσα με τις άλλες τις γραβιέρες και πώς η σουρτούκο από την Αμφιλοφία τα έριχνε στο Μετσοβόνε και...ε τη λυπήθηκα και την πήρα μαζί! Μη φανταστείς πολύ...200 γραμμάρια έτσι για τη λιγούρα!

Εν πάσει περιπτώσει δεν είναι αυτό το θέμα μας!!!

Πήρα λοιπόν τα καλούδια μου και κινήσαμε με την αγάπη να γυρίσουμε στο σπιτικό μας. Κι εκεί που περιμέναμε την παντόφλα να περάσουμε από Πόρο-Γαλατά (στο είπα οτι είχαμε πάει Πόρο? Οχι? Εεεελα! Ναι καλέ πήγαμε να κανονίσουμε τα του μυστηρίου...μη με κοιτάς με βλέμμα αγελάδα-τρένο-έρχεται-μπουμ! Τα του γάμου!!!)...συνεχίζω? Εκεί που περιμέναμε λοιπόν, έστρωσα η καλή σου καρώ χαρτοπετσετούλα στα πόδια, άνοιξα και τα καλούδια και να το γεύμα!
Ελα όμως που σε ανύποπτη χρονική στιγμή κι ενω απολαμβάναμε τη δεύτερη μπουκιά, το χαρτί από τον χαλβά έσπρωξε το πλαστικό κεσεδάκι με τις ελιές και αυτές με τη σειρά τους κύλισαν στο κενό ανάμεσα στο χειρόφρενο και το κάθισμα του οδηγού αφήνοντας την αφεντιά μου με το παράπονο (γιατί όπως σου είπα ήταν πολύ νόστιμες ελιές!) και την αγάπη με βλέμμα λίγο πρίν το εγκεφαλικό να κοιτάει μια το κενό (το οποίο στο μεταξύ είχε γεμίσει...με ελιές!) και μια εμένα. Στο σημείο δε που κοιτούσε πρός το μέρος μου, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς οτι η αριστερή του πλευρά τρεμόπαιζε, το μάτι του πετούσε και το χέρι του ολο και έκανε να πιάσει το μαχαίρι που στεκόταν αγέρωχα πάνω στο χαλβά!
Ευθύς αμέσως (3-4 μπουκιές αργότερα) έκανα να τον βοηθήσω στο ανελέητο κυνήγι της ελιάς στο οποίο είχε επιδωθεί με ζήλο και με καντήλια! Διότι τις πάνω πάνω και τα οσα βλέπει η πεθερά τα πιάνεις εύκολα...για δοκίμασε όμως να χώσεις το χέρι κάτω από το κάθισμα, κάτω από το πατάκι, πίσω ενα μαρκούτσι που στηρίζει το κάθισμα, δίπλα από τη βάση της ζώνης, κάτω από το πλαστικό μιας μπουρδίας που δεν καταλαβαίνω τι κάνει!!!! Δύσκολο...

Παρόλα αυτά, κατάφερε και έβγαλε κάμποσες ελίτσες τις οποίες ευθύς αμέσως τις πετούσε στη θάλασσα παρά τις εκκλήσεις μου για επιείκια και την επιμονή μου οτι "με λίγο νερό μπορούμε να τις ξεπλύνουμε"!!!

Με αυτά και με κείνα (και με μια εσάνς Ελαϊς στο αμάξι) ήρθε το πλεούμενο. Μπήκαμε μέσα, βολευτήκαμε με τις ευγενέστατες οδηγίες κυρίου ναυτάκι Σκυριανό λοστρόμο Πειραιώτη ο οποίος μας φώναζε να κρατάμε το τιμόνι σταθερά πρός τα αριστερά, εμείς το κρατούσαμε σταθερά πρός τα δεξιά και παραλίγο να πέσουμε πάνω στο διπλανό τζιπ στο οποίο επιβάτης ήτο...ο Αιμίλιος Λιάτσος με μια πουράκλα ΝΑ μετά συγχωρήσεως!
Μη στα πολύλογώ, στο ολιγόλεπτο ταξίδι μας εμείς φάγαμε τα υπόλοιπα καλούδια μας, ο επιφανής δημοσιογράφος μετά βίας συγκρατούσε τα σάλια του και...το επόμενο πρωί το αμάξι ακόμα θύμιζε ελαιοτριβείο!

Και του χρόνου να είμαστε καλά να πάρουμε και λίγο ταραμά μαζί μας!

Πι.Ες. Στη φώτο μοστράρουν ο χαλβάς, η λαγάνα και το λειψό κεσεδάκι! Η γραβιέρα δεν είχε κάνει ακόμα εμφάνιση!!!

Με λένε Κουκίδα και είμαι καλά!

Χάθηκα αλλά είμαι καλά!
Εχω μπόλικη δουλειά και, ενίοτε, σκάνε μπαλάκια ολούθε με αποτέλεσμα να μεγαλώνει ο όγκος της δουλειάς μου με βλακώδεις ρυθμούς αλλά είμαι καλά!
Οι ορμόνες μου εξακολουθούν να ακροβατούν αλλάζοντας ρόλους (από Κρουέλα Ντε Βιλ σε Weeny το αρκουδάκι, από Σαπφώ "Μπουρλότο" Νοταρά σε Τζένη "Γυρίίίίσατε?" Καρέζη) ενω οι γύρω μου απλά λένε ναι σε οτι λεω χωρίς πολλές πολλές κουβέντες (ενω είμαι σίγουρη οτι παράλληλα με γράφουν κανονικά και έχουν πάψει προ πολλού να με παίρνουν στα σοβαρά!) αλλά...είμαι καλά!
Οι ετοιμασίες του γάμου προχωράνε με τόσο αργούς ρυθμούς που θα έλεγε δικαίως κανείς οτι παντρευόμαστε του χρόνου το Μαη και ανα τακτά διαστήματα τρώω φρίκες και προσπαθώ να τα τελείωσω ολα σε μια μέρα κάνοντας τα νεύρα του μέλλοντος γαμπρού τσατάλια αλλά...είμαι καλά!
Η έμπνευσή μου αγνοείται γενικότερα από τα Χριστούγεννα με αποτέλεσμα να μπορώ να γράφω μόνο το όνομά μου και αυτό αφού το εχω διπλοτσεκάρει με την αστυνομική ταυτότητα αλλά...είμαι καλά!
Το πρόβλημα είναι οτι σε λίγο δεν θα είναι καλά οι γύρω μου που υπομένουν το δικό μου καλά και σεληνιάζονται μαζί μου και...θα μου χαλάσουν τη διάθεση!!!! :)

Θα παραμείνω εκτός για λίγο ακόμα αλλά θα επανέλθω...πάντα καλά!!!

Σας φιλώ ζουπηχτά!!!!

P.S. Ευχαριστώ για ολα τα σχόλια στο προηγούμενο post!!!

Στο μυαλό αλαλούμ γι'αυτό παω στο χαρτούμ!

Καμιά φορά μου τη δίνει...
Ο καιρός, η δουλειά μου, οι συνεργάτες μου, οι υποχρεώσεις που αυξάνονται, οι δυνατότητες που περιορίζονται, οι επιλογές που (αν)ισοροπούν ανάμεσα σε "πρέπει" και "θέλω".
Καμιά φορά τα βάζω με όλους, τα βάζω με σένα, τα βάζω με μένα. Πιο πολύ τα βάζω με μένα που τα βάζω με όλους που τα βάζω με σένα.
Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να χαλιέμαι. Αποφασίζω οτι άλλες φορές αξίζει, άλλες πάλι οχι. Η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή και δεν εχω πάντα την ψυχραιμιά να δω καθαρά. Είναι όμως κάτι στιγμές...κάτι στιγμές τόσο αναπαίσθητα μικρές που θα πρέπει να κρατήσω την ανάσα μου προκειμένου να καταλάβω την παρουσία τους στο χωροχρόνο.
Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν απλά ολα σταματούν. Σαν να πάτησε κάποιος το pause και ολα μπήκαν σε αναμονή. Κινούμαι κάπου ανάμεσα στην υπομονή και την εγρήγορση και περιμένω να ακούσω τον ήχο που κάνει ενα σημάδι οτι κάποιος θα πατήσει το play ξανά.
Νομίζεις οτι το σημάδι δεν βγάζει ήχο? Κι εγω έτσι έλεγα μέχρι που μέτρησα 124 χτύπους της καρδιάς μου όταν περίμενε μια απάντηση λίγο πρίν χτυπήσει το τηλέφωνο, άκουσα σε επανάληψη το ίδιο τραγούδι 17 φορές μέχρι να αποφασίσω οτι κάτι τελείωσε, έπαιξα με τα δάχτυλα 4 φορές μια μελωδία που πλέον δεν θυμάμαι οση ωρα περίμενα να βγεί ενα πιστοποιητικό που επιβεβαιώνει οτι δεν εχω ξαναζητήσει τέτοιο πιστοποιητικό ποτέ ξανά, υπολόγισα οτι η έκπληξή μου σε κάτι αναπάντεχο διαρκεί μόλις 6.5 δευτερόλεπτα πρίν βάλω τα γέλια, 3.2 δευτερόλεπτα πρίν βάλω τις φωνές, 60 δευτερόλετπα πρίν βάλω τα κλάμματα (έχει βελτιωθεί αυτός ο χρόνος...πριν ήταν real time ενα πράγμα!) και 1 δευτερόλεπτο πρίν κατουρηθώ από το φόβο μου!
Κι όταν τελικά το play πατηθεί-ή το πατήσω εγω εσκεμμένα ή κατά λάθος ή...-τότε τίποτα δεν συνεχίζεται από εκεί που το είχα αφήσει. Λες και το πρίν υπήρξε μόνο στη φαντασία μου και το τώρα είναι μια νεα κατάσταση που ουδεμία σχέση έχει με το πρίν και υπάρχει μόνο για οτι πρόκειται να έρθει. Μέχρι βέβαια να πατήσει πάλι κάποιος-ή εγω-το Pause και να χάσουμε τη μπάλα.
Τώρα που το σκέφτομαι...μέτα το κάτι που χάριζα τότε, μήπως να βάλω αγγελία μπάλα αναζητείται τώρα?

Αφιερωμένο στο μέσα μου..έτσι για να γουστάρει και να πάρει τα πάνω του!

Reaching out for something...

Ending up touching nothing...
Nothing but the air your leave behind when you leave the room...
Nothing but the look on the door closing behind you...
Nothing but the memory of some seconds ago you were standing right beside me...
Nothing but the smell of a cup of tea half empty...
Moments like these, my nothing becomes my everything and the whole universe slows down just to listen to my heart pounding so loud you think it will explode!
And suddenly, cold silence covers the room and I can hear it so loud that no other noise can get between us. No matter how far, no matter how close, all I want to do is stand beside you, watching you leave the room all over again...

Between the lines...

I go to sleep
Τα μάτια μου ανοίγω
before the devil wakes
και σε βλέπω να στέκεσαι στον αέρα
and I wake up
τα κλείνω ξανά
before the angels take
και πατάς στη γή
all my worldly desires
και βρίσκεσαι πιο κοντά
all my yardsticks of fear
από οσο μπορεί η κοινή μου λογική να αντέξει
all my secrets untold
κι οσο κι αν δεν θέλω να σου μιλήσω
all my motives unclear
για εκείνα που δεν θα μάθεις ποτέ
hangin' down in the fire
η επιθυμία να σε δω να αντιδράς με νικά
burnin' them higher
και λύνει τον κόμπο που εχω στο λαιμό
won't take them away from here
και παίρνει τις λέξεις μακριά
and long after we're gone
κι ενω τα νοήματα χάνονται
the light will stay on
εσυ απλά καταλαβαίνεις
Watched the city ... city of crows
πως όταν ακουστεί το πρώτο κλικ
watched them fly, watched'em all flyin' low
όταν γυρίσει το γρανάζι
out above the flood plain
τότε κανένα λάθος δεν υπάρχει
just above the dirt road
κανένα πισογύρισμα δεν επιτρέπεται
they were hungry as winter,
καμία ανάγκη δεν μπορεί να μείνει ανικανοποίητη
hungry as us
κανένας φόβος δεν θα κλειστεί σε συρτάρι
not afraid to be flyin', not
καμία σκιά δεν θα χαθεί πίσω από τοίχους λευκούς
afraid to be lost
Κι όταν ανοίξω τα μάτια μου ξανά
and long after we're gone
και όνειρο μου αποκαλύψει πως ήταν
the light will stay on
ξέρω πως θα ξεφυσήξω με προσποιητή ανακούφιση
and if you bury me,
για τα δεδομένα που δεν άλλαξαν
add three feet to it
για την επιλογή που έγινε από σύμπαν παράλληλο
one for your sorrow,
και θα πω πως έτσι έπρεπε να είναι
two for your sweat
και πρός στιγμή θα σε πείσω
three for the strange things we never forget
Μέχρι το επόμενο όνειρο
and long after we're gone
που θα σε δω πάλι πιο κοντά
the light will stay on
και θα χάσω τα λόγια μου
and long after we're safe
και τα νοήματα θα χαθούν κι αυτά
the lights will not fade

Estrogen attack or some Zeus sitting his @ss on my f@ckin' sign?!?!

Σήμερα είδα στο δρόμο ενα θλιμμένο κορίτσι...
Καθισμένη σε ενα παγκάκι, είχε ενα βλέμμα χαμένο στο πεζοδρόμιο σαν να μην περιμένει κάτι, σαν να μην υπάρχει συνέχεια πέρα από εκείνη την πλάκα που είχε ακουμπήσει το παπούτσι της.
Το βλέμμα της μου προκάλεσε στεναχώρια και την κοιτούσα μέχρι που απλά δεν μπορούσα να τη δω...
Την ίδια στιγμή ήξερα πως μέχρι το τέλος της ημέρας θα την είχα ξεχάσει, σαν να μην την είδα ποτέ...
Δεν ξέρω αν ένιωσα ανακούφιση για το περιθώριο που εχω να ξεχνάω οσα με στεναχωρούν ή...θλίψη για εκείνα που στεναχωρούν τον κόσμο γύρω μου κι εγω με ανακούφιση ξεχνάω!

...Μετά τα έβαλα με τις ορμόνες μου όπως πάντα και με τη μαμά μου που με γέννησε Μάρτη μήνα μέρα μεσημέρι με αποτέλεσμα να ανήκω στο ζώδιο των Ιχθύων με ωροσκόπο Καρκίνο που δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά δεν μπορεί να μην φταίει!!!!

Καλή χρονιά σας είπα?

Κάπως έτσι ξύπνησα ανήμερα Πρωτοχρονιάς 2010!
Θα μου πείς "Σιγά μαρή κουλτουριάρα που ήθελες και τη Φιλαρμονική της Βιέννης για να πάρεις τα πόδια σου!"
Κι εγω, αφού σε πετύχω με το σομόν μου πασουμάκι με ασορτί φουντίτσα που ανεμίζει σκορπώντας πίπουλα που σε κάνουν να φταρνίζεσαι, θα σε κοιτάξω με λύπηση που δεν κατανοείς την αξία της τέχνης Παναγιωτάκη!
Έπειτα θα σου πω με ύφος "Αλεβουζόν και σκούξε μου τη Λεονί εκ του υψηλού προσωπικού να με κάνει ενα κοντινεντάλ πρωινό με σολωμό Σκουτίας! Βιτ βιτ!!!!"
Κι εσυ θα ξύσεις το κεφάλι σου με την απορία "μα τι σκατά σου βρήκα!" ζωγραφισμένη στο ταλαίπωρο προσωπάκι σου και θα στείλεις ενα από τα γατιά να γουργουρίσει δίπλα μου μήπως και ξεχάσω το σολωμό...που δε τον τρώω κιόλας!!
Και κάπως έτσι θα είναι η χρονιά μας φέτος Παναγιωτάκη...αλλοπαρμένη, μυστήρια, λίγο έτσι και λίγο αλλιώς...
Κι όμως, να δείς που θα είναι ωραία χρονιά...Στάσου και θα δείς!
Α! Κι οσο στέκεσαι τσάκω μάνα μου και τη Nutella με δυο κουτάλια να δούμε ποιός κέρδισε το φλουρί!!

(*Πλατς* Χτύπημα στα οπίσθια με βεντάλια από φτερά ντο ντο!)