Η πορεία, η βροχή, τα ΜΑΤ και...η Hello Kitty!

17/11/2008...

Κάνω την ηρωίδα όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα και αντί να φύγω από νωρίς δηλώνω ότι θα φύγω στην ώρα μου όπως κάθε μέρα. Το κέντρο άλλωστε είχε ηδη κλείσει, η πορεία κατά τις 6 θα τελείωνε και ήμουν σίγουρη ότι η βροχή θα απέτρεπε τους περισσότερους διαδηλωτές να ρημάξουν τον τόπο όπως παραδοσιακά κάνουν κάθε χρόνο! (Κακομοίρα Dot...που να ήξεβρες!)

Η ώρα 6 και κάτι πρός 7 παρά κάτι άλλο κλείνω πόρτες, παράθυρα, υπολογιστές, τιμολόγια και λοιπά, βγάζω τη βάρκα, την φουσκώνω και την πετάω με χάρη στην Ιποκκράτους. Καθώς ξεκινάω να κάνω κουπί αμέριμνη και με χάρη καπετάνισσας παρατηρώ ότι η ερημιά στους δρόμους σε συνδυασμό με τους κεραυνούς που σκάνε κατά διαστήματα δημιουργούν ενα κινηματογραφικό σκηνικό, κάτι ανάμεσα σε Independence Day και "μάνα είναι η τελευταία μέρα μου στον πλανήτη και δεν εχω μαζέψει την μπουγάδα"!

Τα παπούτσια μου είναι μούσκεμα, τα πόδια μου πλατσουρίζουν μέσα στα μούσκεμα παπούτσια παράγοντας ευχάριστους ήχους τύπου "πλατς", τα κοτσίδια μου στάζουν και γενικότερα η όλη μου εικόνα θυμίζει...άνθρωπο χωρίς ομπρέλα! Παρόλα αυτα συνεχίζω το χαριτωμένο μου περπάτημα λαχταρώντας την κρεατόπιτα που γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα έχει σιάξει η mamma Dot με τα χεράκια της (σε ελέυθερη μετάφραση no cooking today! yay!)

Κι εκεί που η βροχή συνεχίζει κι εγω κάνω πατιναζ στο πεζοδρόμιο πιάνει το βιονικό μου αυτί θόρυβο βαθύ, μακρινό που καντοζυγώνει και ιδιαίτερα ανησυχητικό. Βγάζω κουκούλα και κάνω να γυρίσω το κεφάλι μου πρός τα πίσω. Μα τους 1000 κάστορες!!!! Περί τα 10 άτομα κατευθύνονται πρός τα πάνω μου κρατώντας πανό με βήμα γοργό! Δεν είναι κάτι προσωπικό...οοοχι! Απλά τους κυνηγάνε τα ΜΑΤ! Αισθάνομαι τα μάτια μου να γουρλώνουν (πώς έκανεο Rogger Rabbit όταν έβλεπε την πρόστυχη κουνελίτσα Jessica...? κάπως έτσι χωρίς τις καρδούλες!) και ενστικτωδώς στρίβω στο πρώτο στενό που βρίσκω! Η ομάδα των βαρβάρων περνάει από μπροστά μου με βήμα ταχύ για να προϋπαντήσει τα ΜΑΤ την επόμενη στιγμή. Βλέπεις οι πίσω είχαν δώσει σήμα στους μπροστά και το ραντεβού έκλεισε για το Α.Τ. της Καλλιδρομίου! Τσα! Οι βάρβαροι σκορπίζουν δεξιά και αριστερά ενω για λίγο τους κυνηγάνε και τα όργανα (σε πλήρη σύσταση με μπουζουκάκι, κιθαρίτσα κι εναν ευσωμούλη στα ντραμς!). Πιάνουν κανα δυο ενω οι υπόλοιποι τρέχουν και όπου φύγει φύγει. Σε λίγο το θέμα θεωρείται λήξαν.

Βγάζω κεφάλι από τη γωνία...αν εξαιρέσεις τα οργανάκια που έχουν κάνει μια ανθρώπινη αλυσίδα κατά μήκος της Ιπποκράτους, ο μόνος πεζός...είμαι εγω! :) Ξεκινάω να περπατάω στο πεζοδρόμιο, βγάζω την κουκούλα μη θυμίζω αναρχοαυτόνομο και μετράω ασπίδες...γαμώ την μυωπία μου και την βροχή ολα είναι θολά. Ας πούμε ότι είναι 10... Καθώς περνάω από δίπλα τους ενας αστυνομικός που στέκεται στην είσοδο μιας πολυκατοικίας με ρωτάει αν αυτό που κρατάω είναι πανό. Τον κοιτάω με βλέμμα τόσο ηλίθιο που το καταλαβαίνω. Ξεδιπλώνω αυτό που κρατάω...μια πανινη τιρκουάζ τσάντα με την hello kitty!!!!!

-Τσάντα είναι...(Αρ γιου σο βλάκας?)
-... πήγαινε! ( Αϊ αμ σο βλάκας!)

Συνεχίζω να περπατάω ολίγον τι "φοβισμένη" αλλά λίγα μέτρα πιο κάτω με πιάνει νευρικό γέλιο σκεπτόμενη τίτλο κεντρικού δελτίου ειδήσεων STAR : Η αναρχική Kitty!

Λίγο πρίν φτάσω Πανεπιστημίου συναντάω ακόμα μια ομάδα αστυνομικών εξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τα οποία πρόσφατα χρωματίστηκαν καλαίσθητα από έταιρη καλλιτεχνίζουσα ομάδα αναρχικών. Ξεδιπλώνω τη hello kitty μην τύχει και με συλλάβουν στο τέλος και με σούρνουνε σιδεροδέσμια στο τμήμα και περπατάω με το κεφάλι ψηλά! Δεν θα με σκιάξετε εσείς!

Με τα πολλά φτάνω Σταδίου να πάρω το λεωφορείο. Παίρνω και μια σοκολατίτσα την οποία θεωρώ ότι δικαιούμαι μετά από την ταραχή που πέρασα. Μπαίνω στο μπασάκι και αρχίζω να γράφω το σημερινό Post σε ενα λογαριασμό της Eurobank (παντού αυτή η τράπεζα!)
Κι εκεί που λεω ok σωθήκαμε και σήμερα, τα φώτα στο μπασάκι σβήνουν και μένουμε στη μέση του δρόμου. Συνεχίζω να γράφω μέσα στα μαύρα σκοτάδια λες και είμαι στο κρυφό σχολειό. Με πολλά σταμάτα-ξεκίνα τελικά το μπασάκι κατεβαίνει με χειρόφρενο τη λεωφόρο Συγγρού καθώς όπως άκουσα που μιλούσε ο οδηγός στο κινητό "ανάβει το κουμπί του ΕMS" (τώρα που το σκέφτομαι ίσως να αλλάζει η σειρά των γραμμάτων...αλλά έχουμε E & M & S!!!) που σημαίνει ότι δεν πρέπει να σταματάμε πουθενά, να διατηρούμε συγκεκριμένη ταχύτητα και στην ανηφόρα να κάνουμε το σταυρό μας!
Όλοι κατεβαίνουν και στο λεωφορείο απομένει ο τρελός της Νέας Σμύρνης (χαρακτηριστική φιγούρα που μπαινοβγαίνει σε ολα τα λεωφορεία, κάνει ενα σαματά ανάλογα με τα τρέχοντα γεγονότα των ημερών και κατεβαίνει στην επόμενη στάση!) ο ντραϊβερ κι εγω!! (όπου γάμος και χαρά...)
Λυπάμαι να αφήσω τον αδηγό μόνο του ο οποίος καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να φτάσει μέχρι την πλατεία της Νέας Σμύρνης όπου έχει δώσει ραντεβού με το συνεργείο της ΕΘΕΛ.

Όταν επιτέλους κατεβαίνω, μετά από 15 λεπτά "στάσης" σε μια ανηφόρα που μας έπαιρνε πρός τα πίσω ενω τα φρένα δεν έπιαναν, αισθάνομαι την ανάγκη να φιλήσω το ιερό πεζοδρόμιο που πατάω ενω απορώ...μήπως τελικά ο Θεός έχει τη μορφή κάποιου πρώην γκόμενου ο οποίος αρέσκεται στο να με ταλαιπρωρεί? :)