...

Εκεί που άλλοι ανάβουν τσιγάρο και φυσάνε τον καπνό εγω βουτάω το κουτάλι στη Nutella και ξεφυσάω από ικανοποίηση...

Ξημερώματα Σαββάτου πια και στο σπίτι επικρατεί σχετική ηρεμία. Τα γατιά κοιμούνται ύστερα από πολύωρο καυγά που άφησε πίσω του μικρές τριχόμπαλες, το πλυντήριο πλένει λιγότερο αθόρυβα από οσο λέει η διαφήμιση, εσυ πήγες για ποτάκι κι εγω "απολαμβάνω" τις μικρές στιγμές της μοναξιάς μου.

Κάποιος με είχε ρωτήσει πώς αντέχω τόσο πολιτισμό και πραγματικά μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η ερώτηση. Είναι πολιτισμός οι λίγες ώρες μακριά? Οι "εξωσχολικές" δραστηριότητες του καθενός στα πλαίσια της ζωής που υπάρχει και σε άλλους πλανήτες πέραν από το "εμείς"? Υπάρχουν φίλοι τους οποίους έχουμε και μας έχουν ανάγκη και καμιά φορά η ανάγκη αυτή μεταφράζεται με την χαρακτηριστική φράση "να πιούμε ενα ποτάκι ή ενα καφεδάκι οι δυο μας να τα πούμε λίγο". Υπάρχει η ανάγκη να μείνω λίγο εγω με μένα, να ακούω το μυαλό μου να μιλάει και να μπερδεύεται με τη μυστική συνουσία των Πυξ Λαξ ενω πετάω τα ρούχα μου ψηλά πρίν μπω στο μπάνιο. Υπάρχει η επιθυμία σου να είσαι για λίγο μόνος στο σπίτι να χαζέψεις στο φατσοβιβλίο και να μιλήσεις με τον αδερφό σου, τον κολητό σου, να πετάξεις τα ρούχα σου και να ξέρεις ότι κανείς δεν πρόκειται να χαλάσει αυτό το σκηνικό της επιμελούς αταξίας που σ' αρέσει να δημιουργείς.

Τελικά είναι φοβερό το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουμε τη ζωή εμείς οι ίδιοι άνθρωποι. Άλλοι πιο νευρικοί και ανασφαλείς. Κάποιοι άλλοι λίγο πιο ήρεμοι και σταρχιδιστές. Παραπέρα κάποιοι λίγο πιο αισιόδοξοι και χαζοχαρούμενοι. Λιγότεροι σοβαροί, περισσότερο μελαγχολικοί, χαμογελαστοί, μουρτζούφληδες, στριμένοι...όλοι σε ενα καζάνι είμαστε και βράζουμε.

Ώρες ώρες σκέφτομαι και παρακαλάω να μην μείνω στην επιφάνεια. Να βράσω μαζί με όλους, να μην αρκεστώ σε αυτά που μπορεί να δει το μάτι και να πάρει το αυτί. Να ζήσω ότι επιθυμώ με τον τρόπο που θέλω και οχι με τον τρόπο που θα μου υποδείξουν. Και να κάνω λάθη. Να σπάσω το προστατευτικό κάλυμα με τις φουσκαλίτσες και να γρατζουνίσω το πολύτιμο περιεχόμενό μου. Ίσως έτσι μάθω να το φυλάω καλύτερα. Ίσως έτσι να μάθω να περπατάω πιο σταθερά. Γιατί τι αξία έχει η διαδρομή αν δεν κάνω και μια λάθος στροφή? Ποιός ο ρόλος του συνοδηγού αν ο οδηγος είναι ξερόλας? Φέρνω στο νου μου μια καλή μου φίλη που ζει με κανόνες και πρέπει και αναρωτιέμαι πως περιμένει να βρεί την αληθινή ευτυχία όταν τα θέλω της είναι ακόμα αγέννητα.

Πρίν χρόνια ο παππούς μου έκλεψε τη γιαγιά μου γιατί ήταν τόσο φτωχός που οι γονείς της δεν τον ήθελαν. Κυριολεκτικά την έκλεψε! Οχι με σκάλα και δεμένα σεντόνια από το παράθυρο, ούτε με άλογο...την πήρε απλά και έφυγαν. Τίποτα σύνθετο, τίποτα οσκαρικά ρομαντικό. Κανένας ήλιος δεν βασίλευε και δεν χάθηκαν σε κανέναν ορίζοντα χέρι χέρι.

Κι όμως χρόνια πολλά μετά και αφού η γιαγιά μας είχε ηδη αφήσει ο παππούς μου αναρωτήθηκε, ίσως για πρώτη φορά φωναχτά στη ζωή του, αν είχε κάνει καλά που την πήρε από τις ανέσεις της, που της στέρησε το καινούριο φόρεμα, που πουλούσαν παπούτσια στη λαϊκή...Κι εγω επειδή δεν είχα δει πιο ερωτευμένο ζευγάρι στη ζωή μου ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι είχε πράξει ορθά μέσα στον παραλογισμό του και πως είχε δώσει στη γιαγιά μου πολλά περισσότερα από οσα μπορούσε να φανταστεί.

Σκέφτομαι ότι η ζωή μας έχει πολλά μονοπάτια από τα οποία το καθένα οδηγεί κάπου διαφορετικά. Κοινότυπο και κάποιος άλλος το έχει σκεφτεί πολύ πρίν απο μένα αλλά του δίνω δίκιο. Το θέμα είναι πώς θα επιλέξεις εκείνο το μονοπάτι το οποίο δεν θα είναι πολύ απότομο, δεν θα έχει πολλες στροφές, θα έχει πινακίδες στο δρόμο που θα σε κατευθύνουν, ίσως να έχει και μια πηγή να ξεδιψάσεις και στο τέλος θα σε οδηγήσει εκεί που εξαρχής ήθελες να πας...?

Αμ εδω είναι το θέμα. Δεν το ξέρεις. Μπορεί να πάρεις λάθος μονοπάτι. Σίγουρα θα πάρεις λάθος μονοπάτι. Και θα γυρίσεις πίσω. Ίσως να χαθείς. Θα ντραπείς να ρωτήσεις για οδηγίες. Θα απογοητευτείς. Θα καθίσεις για λίγο αλλά θα ξανασηκωθείς. Γιατί ο κάθε δρόμος κάπου πηγαίνει και από κάπου γυρίζει. Και από όπου και αν περάσεις κάτι θα δείς. Όμορφο ή άσχημο. Μεγάλο ή μικρό, ασήμαντο ή σημαντικό. Κι αν είμαστε καλά παιδάκια ίσως συναντήσουμε και τα Στρουμφάκια...Η φαντασία οδηγός και η πεποίθηση ότι κάπου θα φτάσουμε. Κι αν καταλήξουμε σε αδιέξοδο μπορούμε πάντα να γυρίσουμε πρός τα πίσω. Αυτή την επιλογή αν μη τι άλλο όλοι την έχουμε... ας βρούμε και το θάρρος της αναστροφής.

Πολύ ασυνάρτητη βγήκε αυτή ανάρτηση αλλά γιατί οχι...ποιός θα με κατηγορήσει για έλλειψη λογικής ενα ξημέρωμα Σαββάτου η ώρα 2 όπου το ραδιόφωνο παίζει Βίσση (αφιερωμένο vk!) και η Nutella αργοτελειώνει σαν τσιγάρο που μόλις έσβησε. Καληνύχτα...καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!

p.s.1 Η Βίσση έδωσε τη θέση της στον Eros και το "un altra te" ήρθε να με κεράσει ενα κρασάκι στην υγειά μιας αγάπης που άργησε λίγο περισσότερο από οσο μπορούσα να περιμένω...τελικά όμως άργησε και το λεωφορείο οπότε αναγκαστικά έκατσα στη στάση λίγο παραπάνω.

p.s.2 Ούτε φωτογραφία δεν μπορώ να βάλω αφού ο Blogger μάλλον τα έχει τσούξει απόψε..κρίμα και ήταν μια πολύ καταπλήκτικ!