Τα μεγάλα μικρά

Παλιά, όταν γυρνούσαμε από κάποια εκδρομή και με άφηνες στην πόρτα του σπιτιού ένιωθα μόνη πρίν καν φύγεις. Από το πρωί της ίδιας μέρας, η σκέψη και μόνο μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση, να με κάνει νευρική, μελαγχολική, απόμακρη...
Εδω και 2 χρόνια αυτό έχει αλλάξει. Μαζί γυρίζουμε σε ενα σπίτι που μαζί έχουμε φτιάξει και μαζί χαιρόμαστε. Ναι είναι μικρό αλλά αντίθετα με τα οσα εχω πεί κατά καιρούς, μας χωράει μια χαρά αρκεί να είμαστε αγκαλιά...πόσο χώρο πιάνει μια αγκαλιά?
Γυρίζουμε αργά, είμαστε κουρασμένοι αλλά και ξεκούραστοι μαζί, με μια τσάντα...οχι πια δυο.
Μας περιμένουν ο Manu και ο Quillo, σε μια κουζίνα που την έχουν κάνει ανω κάτω, με τα χαμηλά ντουλάπια ανοιχτά και την τροφή τους σκορπισμένη στο πάτωμα, απόδειξη ότι λείψαμε λίγο παραπάνω. Ξέρεις ότι θα τσαντιστώ και μαζεύεις τα πολλά με το σκουπάκι ψευτομαλώνοντας τους τριχωτούς σίφουνες οι οποίοι ηδη μας έχουν ξεχάσει και παλεύουν πάνω από ενα λαστιχάκι.
Ανοίγω τη μια και μοναδική τσάντα που περιέχει τις εικόνες από το σαββατοκύριακο που πέρασε και μαζεύω τα πράγματά μας.
Ψάχνεις να βρείς κάτι να τσιμπολογήσεις, κάτι λίγο έτσι για τη λιγούρα. Βάζουμε θερμοσίφωνα να ζεσταθεί το νερό, ετοιμάζω ενα πλυντήριο και μου γκρινιάζεις ότι θα κρυώσει το νερό πρίν προλάβει να ζεσταθεί, ότι ο πλανήτης πάει κατά διαόλου κι εγω είμαι στον κόσμο μου...κι εγω γελάω γιατί ξέρω κάθε κουβέντα που θα πείς πρίν την πείς. Ξέρω ότι σουφρώνεις τα φρύδια στο μέτωπό σου και κάνεις 3 ρυτίδες, ότι κατεβάζεις τα χείλη σου και απορείς με την "αναισθησία" μου.
Σβήνω το θερμοσίφωνα ο οποίος στο μεταξύ έχει φτάσει στην κατάλληλη θερμοκρασία ενω ο πλανήτης ακόμα ζει και αναπνέει.
Κάνω μπάνιο και βλέπεις Αθλητική Κυριακή με διαλείμματα ύπνου. Μπαίνεις για μπάνιο και παραπονιέσαι γιατί είναι κρύο το νερό ενω σε διαβεβαιώ πως όταν βγήκα εγω έκαιγε. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και την ξέρουν μόνο τα γατιά που πλατσουρίζουν στα νερά που αφήνουν οι πατούσες μας στα πλακάκια.
Πλένουμε τα δόντια μας κάνοντας βόλτες σε ολο το σπίτι. Αλλού εσυ αλλού εγω. Συναντιόμαστε στο διάδρομο και προσπαθείς με την οδοντόβουρτσα στο στόμα να μου θυμίσεις να βάλω ξυπνητήρι. Κάνω ότι δεν σε καταλαβαίνω και τσαντίζεσαι με αποτέλεσμα να σου πέσει η οδοντόκρεμα στο πάτωμα. Τσαπατσούλη!
Πρίν ξαπλώσεις κοιμάμαι, πρίν κοιμηθείς ξανασηκώνεσαι να μου φορέσεις ενα ζευγάρι από τις κάλτσες σου γιατί τα πόδια μου είναι κρύα. Οι κάλτσες σου μου είναι μεγάλες και είναι από τις λίγες φορές που αισθάνομαι μικροκαμωμένη. Μπερδεύονται τα πόδια μας, τραβάμε τα σκεπάσματα, βολεύεσαι στο μαξιλάρι σου, κουκουλώνομαι και σκάω. Πετάω τα σκεπάσματα και σε ξεσκεπάζω. Λίγο πρίν κοιμηθείς απλώνεις το χέρι σου και πιάνεις το δικό μου. Ακούω την ανάσα σου και ξέρω ότι χαμογελάς. Σε ρωτάω τι σκέφτεσαι και μου απαντάς ότι κάποιος πρέπει να σηκωθεί να σβήσει το φως...Καληνύχτα, καλή εβδομάδα!!