BCN VY 5570

Μόλις πρίν λίγες ώρες επιστρέψαμε και το γνωστό βίρους "zzzzzzzz" έχει κάνει ανελέητη επίθεση στον οργανισμό μου! Η εργασία δεν βοηθάει στην εξόντωσή του, μάλλον το συντηρεί!




Μόλις συνέλθω και ξεκαθαρίσω τα φωτογραφικά ντοκουμέντα θα επανέλθω! Μέχρι τότε κάτι από τη νεα μου εμμονή: Gaudi και ξερό ψωμί!

Ηola!!!!

Λίγο πρίν σαλτάρουμε...

Ανάμεσα σε πακεταρίσματα και τις κλασσικές απορίες "τι θα πάρω", "τι θα αφήσω" και φυσικά..."τι θα ξεχάσω", θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους βλογιακούς και μη φίλους και φίλες...

Να έχετε ενα υπέροχο Πάσχα, να γεμίσει η καρδιά όλων αγάπη και ευτυχία (Όναρ, είπαμε τέτοιες μέρες έχουμε μόνο χαρούμενη και γλυκειά διάθεση!), να φορέσετε τα καλά σας στην Ανάσταση και να σας ζηλεύουν όλοι (Xipaki σε σένα βασίζομαι!), να φάτε αρνί και για μας (Naf...τα λόγια είναι περιττά, ξέρω ότι δεν θα με απογοητεύσεις!) και ότι μα ότι και αν κάνετε να βγάλετε πολλές φωτογραφίες (Sakafiora μου το'χεις κάθε φορά με τις φωτογραφίες οπότε για ξεκίνα αγάλι αγάλι, μετά το φαγητό εννοείται αφού τόσο καιρό νηστεία θα περιμένεις το Χριστός Ανέστη με το πιρούνι ανα χείρας!! Και μην ξεχνιόμαστε για το γήπεδο ράγκμπι ναι?) τις οποίες θα ήθελα να δω με την επιστροφή όλων...κάπου εκεί κοντά στην Πρωτομαγιά, λίγο πρίν λίγο μετά... :)

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση!!!!

...και για όσους θα είναι πρός τα βόρεια και θα συνδυάσουν αρνάκι Χαλκίδας με τσουρέκι Τερκενλή, πολλές ευχές! :)

Αλήθεια η παραμύθια?

Χθές βραδάκι, από το πουθενά τελείως, άρχισε μια φιλοσοφική κουβέντα η οποία ξεκίνησε από την ευκολία που παρατήρησε γλυκό "συγγενικό" μας πρόσωπο στη χρήση ενός προγράμματος pc που λέγεται talk n' write και το οποίο ουσιαστικά τι κάνει...του υπαγορεύεις και αυτό γράφει στο word (duuuhhh!!!) ενω την ίδια στιγμή εσυ χαίρεσαι που δεν κουράζεις τα δαχτυλάκια σου κοπανώντας τα στο πληκτρολόγιο με το άγχος του πιθανού ορθογραφικού λάθους να παραμονεύει στη γωνία.

Προσωπικά τέτοιου είδους "διευκολύνσεις" με βρίσκουν παντελώς αδιάφορη και άσχετη με το αντικείμενο αλλά...περί ορέξεως ουδείς λόγος. Αποδέχομαι οτι μπορεί να αποτελεί εργαλείο για ορισμένους ανθρώπους οπότε οσο το συγκεκριμένο υπο εξέλιξη καθεστώς δεν κατάσχει το δικό μου πληκτρολόγιο, είμαι μια χαρά.

Εκεί λοιπόν που συζητούσαμε για το ότι πρέπει να προσαρμόσεις τη φωνή σου ανάλογα με το τι θέλεις να γράψεις ωστε το ρημάδι το μηχάνημα να τα γράψει σωστά και οχι αρλούμπες, έπεσε η βεβαιότητα στο τραπέζι ότι κατα πως πάμε, σε λίγα χρόνια ή πολλά, θα έρθει η ωρα όπου δεν θα χρειάζεται καν να μιλάμε, παρα ο υπολογιστής με ενα απλό καλωδιάκι θα διαβάζει το μυαλό μας κι εμείς θα βλέπουμε τις σκέψεις μας, σκόρπιες λέξεις σε ενα word doc (κάπου εδω πρέπει να πω ότι ελπίζω πως το καλώδιο δεν θα είναι usb ή κάτι παρεμφερές που θα πρέπει να μας το "τοποθετούν" πουθενά γιατί τότε χίλιες φορές να γράφω με το χέρι...Pardon κοπελιά αλλά καλό είναι να τα διευκρινίζουμε αυτά τα πράγματα!)

Και καθώς τέτοιου είδους συζητήσεις είναι πολύ εύκολο να ξεφύγουν τελείως και η ώρα περνούσε και η μπυρούλα έκανε το θαύμα της, καταλήξαμε τελικά να μιλάμε για το ...mind reading. Να μπορεί ο κύριος κάποιος άλλος να διαβάζει το μυαλό μου με την ίδια ευκολία που θα μπορώ εγω να διαβάζω το δικό του. Έτσι δεν θα υπάρχει ψέμμα, κακία, δεν θα γίνονται ληστείες, εγκλήματα, δεν θα υπάρχουν διεφθαρμένοι πολιτικοί και ολα θα είναι ελεγχόμενα από τον ίδιο μας το γείτονα. Θα μπορεί ο καθένας να "σκανάρει" το μυαλό του άλλου και θα ξέρει κατά πόσο του λέει αλήθεια ή οχι. Ποιός θα έχει την εξουσία να ελέγχει τους ψεύτες και τους κακούς?? Οι καλοί, οι αγνοί, οι μέχρι τώρα αδιάφθοροι...οι άνθρωποι πρόβατα. Ideal world...?!

Και έρχομαι και ρωτάω...είναι καλό τώρα αυτό? Ας πούμε ότι δέχομαι τη χρήση του "αληθειόμετρου" για να προλαμβάνουμε τα κάθε είδους εγκλήματα, να ξεσκεπάζουμε τα ψέματα που μας σερβίρουν τόσο περίτεχνα και τα οποία όταν αντιλαμβανόμαστε βγαίνουμε στους δρόμους και τα σπάμε ολα. Πόσο διατεθημένοι θα είμασταν όμως να το βάλουμε στη ζωή μας και στον μικρόκοσμό μας, ο καθένας από μας, και να εκθέσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς? Και τι γίνεται με τα κατα συνθήκη ψέμματα που ολοι λέμε με "καλό σκοπό"? Τι γίνεται με τη μισή αλήθεια που φανερώνουμε όταν η άλλη μισή είναι δύσκολο να παραδεχτούμε?
Δεν είμαι υπερ του ψέμματος, σε καμία περίπτωση, αλλά εχω καταφύγει σε αυτό κάμποσες φορές. Και δεν κρύβομαι πίσω από το κλασικό "δεν σου είπα την αλήθεια για το δικό σου καλό" γιατί στην πραγματικότητα είναι η δική μου αλήθεια που πονάει, είναι ο δικός μου εαυτός που θέλω να προστατέψω και η δική μου ανασφάλεια που κρύβεται πίσω από το ψέμμα που ξεφουρνίζω. Αλλά και όσα ψέμματα έχω ακούσει τα εχω "καταπιεί" εις γνώση μου γιατί έτσι βόλευε και τις δυο πλευρές. Έτσι, αποδέχομαι το ψέμμα ως συστατικό του κόσμου, στην επιθυμητή δοσολογία για να γυρίζει η γη πρός την καλή πλευρά και να προχωράμε ενα βήμα μπρός αντί να πηγαίνουμε 10 βήματα πίσω.

Και τελικά καταλήγω στα εξής...Δεν θέλω να μπορεί κανείς να μου διαβάζει το μυαλό γιατί οσα θέλω να πω τα λέω και οσα θέλω να κρύψω τα κρύβω. Επίσης δεν θελω να μπορώ να διαβάζω κανενός το μυαλό γιατί πρώτον χαλάμε την έπληξη (the element of surprise my dear Watson) και δεύτερον και ίσως πιο σημαντικό, ο ανθρώπινος νους είναι πολυδιάστατος, το καλό και το κακό συνυπάρχουν και δεν θέλω να είμαι εκείνη που θα κρίνω την ισοροπία στις σκέψεις κανενός. Αν θέλουν και υπάρχουν οι άνθρωποι πρόβατα και μπορούν να σηκώσουν το βάρος ας το κάνουν.

Τα είπα και ξεθύμανα και χωρίς μπυρούλα να μπλέκεται με την όση φαιά ουσία μου έχει απομείνει να μου γαργαλάει το μυαλό και τον ουρανίσκο!

Ευχές και τσούγκρισμα αυγών αύριο! :)

37.8

...και ανεβοκατεβαίνει το θερμόμετρο σαν χαλασμένο ασανσερ!

Για σήμερα και μόνο (ελπίζω τουλάχιστον, διαφορετικά Πάσχα θα κάνουμε εδω και τη Βαρκελώνη θα τη δω μόνο σε κάρτα) βλογιάζουμε από το σπίτι καθώς κάποιος ιος μας θυμήθηκε ψες βράδυ αργά και μας έχει έχει ρίξει στο κρεβάτι.
Η σειρά των συμπτομάτων γνωστή...ρίγος, κομάρες, ζαλάδα, έλλειψη ορέξεως για φαγητό (στην περίπτωσή μου, αυτό και μόνο υποδηλώνει πως κάτι δεν πάει καλά!) και το θερμόμετρο δείχνει 37.3 "καταραμένα δέκατα που εξουσιάζετε τον οργανισμό μου, θα σας κατατροπώσω με μια αναβράζουσα ασπιρίνη με βιταμίνη C". Λίγο αργότερα...37.8...what the fcuk??? Έχω κοιμηθεί άπειρες ώρες, σε σημείο που όποιος μου μιλάει πρέπει να μου δίνει ενα αρκετά μεγάλο χρονικό περιθώριο για να απαντήσω σωστά και οχι με zzzzz....mmmm....και παρεμφερή γράμματα σε επανάληψη. Μοναδικοί χαρούμενοι για την υπάρχουσα κατάσταση...ο Manou και ο Quillo οι οποίοι την έχουν καταβρεί που έχουν παρέα και μου έδωσαν απάντηση στο ερώτημά μου "πώς την περνάνε όλη μέρα σπίτι μόνοι τους..." Πλακώνονται στο ξύλο, απλά!

ok...O FEVER μάλλον επιστρέφει οπότε παω να πλακωθώ μαζί του, αυτη τη φορά με depon! Τις καλημέρες μου... :)

Αααααχ, Πηλιάκι!

Μετά το ολοκληρωμένο αφιέρωμα που έκανε ο Equilibrium στο Met TV για το Πήλιο, δεν θα μπορούσα να συμπληρώσω κάτι παραπάνω.
Παρόλα αυτά, επειδή πρίν ενα χρόνο και κάτι που βρεθήκαμε εκεί με αγαπημένη παρέα είχαμε περάσει ενα super σαββατοκύριακο, ανακάλυψα μέσα στην ακαταστασία του laptop-ιδίου μερικές από τις φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει.




Για όσους δεν τον ξέρουν, το κουκλί με τα υπέρχοχα μάτια είναι ο Ερμής ο οποίος τότε είχε κάνει ενα από τα καλύτερα μπάνια της ζωής του...




...στην υπέροχη παραλία του Μυλοπόταμου!



Η πηγή αυτή, αν δεν με γελάει η μνήμη του Vangel, είναι από την Τσαγκαράδα...

...όπου μαζί με την καλή μου Pap είχαμε ανέβει σε μια τεράάάάάάστια βελανιδιά και είχαμε δει τον κόσμο από ψηλά...τον κόσμο της πλατείας πιο συγκεκριμένα αλλά και πάλι ήταν όμορφα!



Το τριαντάφυλλο ήταν μια απόπειρα να αποθανατίσω τη φύση στα πρώτα της με σκοπό να το photoshop-αρω και να καλλιτεχνίσω. Τελικά έμεινε η διάθεση και το πρωτότυπο της φωτογραφίας μαζί με την επιβεβαίωση του Moto που με καταδιώκει: "αυτό που δεν χρειάζεται να κάνεις σήμερα, μπορείς να το αφήσεις απλά για αύριο"

Να ξαναπάμε ε? :)

Wake me up...

later!!!!!!


Current mode: ZZzzzzzzzzzzzzzzz






...
...
...

Και τώρα που ήρθε η ωρα να φύγω από το γραφείο (για να είμαι ειλικρινής, δεν ήρθε από μόνη της η "ώρα"...μάλλον την τράβηξα λίγο από το τσουλούφι με τις γνωστές νουθεσίες "εαν νομίζεις ότι με αυτή τη συμπεριφορά θα πας μπροστά, πλανάσαι πλάνην οικτρά") είναι κατάλληλη στιγμή να αφυπνίσω το πνεύμα, να βρω κάτι ανθυγιεινό και νηστίσιμο να τσιμπήσω και να βολτάρω στο κέντρο της Αθήνας ψάχνοντας την έμπνευση που κάπου έχασα!!! Λες τελικά να μου λείπει το "κάτι" μου? Γυναίκες...ότι έχουμε το δίνουμε απλόχερα και ότι μας λείπει το ζητάμε επίμονα! Καλό απόγευμα να έχουμε και ενα ακόμα πιο γλυκό βράδυ!

How I wish you were here...

...και κάθε απόγευμα παίρνω τον ίδιο δρόμο για να γυρίσω σπίτι αλλά η απόσταση δεν είναι πάντα ίδια. Σε μόνιμο πανικό, ο κόσμος γελάει, φωνάζει, περπατάει σιωπηλός, με το κεφάλι σκυφτό, με το κεφάλι ψηλά, με τα χέρια στις τσέπες ή με χειρονομίες που κάποτε ξεσήκωναν λαούς, πιασμένοι χέρι χέρι είτε μόνοι...είναι ο κόσμος που χωρίς να το ξέρει μου κρατάει παρέα μέχρι να έρθω σε σένα. Όλους τους παρατηρώ, κανέναν δεν γνωρίζω. Κι όμως θα ορκιζόμουν ότι εσένα κάπου σε εχω ξαναδεί. Μέσα στο απρόσωπο, μια μορφή οικεία την αποτυπώνεις.

Και σιγά σιγά πέφτει ο ήλιος και ανάβουν τα φώτα της νύχτας.
Η πόλη μας ξυπνά το βράδυ και φαίνεται η ομορφιά της. Ακόμα δεν εχω γυρισει σπίτι αλλά πλησιάζω...Ακούω φωνές, ακούω ψιθύρους, ακούω τη μουσική του συνεπιβάτη μου στο λεωφορείο και την κάνω δική μου και τραγουδάω τους στίχους...
How I wish, how I wish you were here...we're just two lost souls swiming in a fish bowl year after year...Runnind over the same old ground what have we found, the same old fears, Wish you were here.

Με ακούει που (σου) τραγουδάω και χαμογελάει, χαμογελάω κι εγω και η διαδρομή συνεχίζεται μέχρι να έρθει η στάση μου και να κατέβω. Με ρωτάς αν φτάνω για να ζεστάνεις το φαγητό, να βάλεις θερμοσίφωνα. Σου λέω πως αυτή είναι πιο όμορφη στιγμή της μέρας μου και σε λίγο θα είμαι εκεί. Περπατάω ακόμα πιο γρήγορα και λίγο πριν τη στροφή σε βλέπω...Είπα να έρθω να σε βρω, ξέρεις πόση μεγάλη σημασία έχουν τα 5 λεπτα?...αν ξέρω λέει? :)

Πάρε το 0 γιατί δεν σε ακούω καλά!!!

Αυτό το απόλυτο must-have gadget το βρήκε ο καλός μου Vangel και πραγματικά το βρίσκω πολύ ρετρό και πρακτικό. Τι είναι? Ε οχι! Δεν γλιέπετε το μπλέ φωτάκι στο κάτω μέρος του ακουστικού? Μπλέ δόντι είναι καλέ! Αγγλιστί blue tooth!!! Πάνε εκείνα τα μικρά ακουστικά που τα βάζεις στο αυτί και όλοι νομίζουν ότι λολάθηκες και μιλάς μόνος σου. Κρατάς την παραδοσιακή αυτή κουμούτσα (μετα συγχωρήσεως κιόλας!) και είσαι άνθρωπος. Διότι το τηλέφωνο είναι απόλαυση. Αν είναι να μιλάς, τουλάχιστον κάντο με "στυλ"!!!

Τα ξωτικά

Ακόμα ενα βλογοπαίχνιδο από τον Equilibrium που για μια ακόμη φορά "έπαιξε" μουσική με ευαίσθητες χορδές

ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ

Ένα απόγευμα φαινομενικά ίδιο με τόσα άλλα.

Ζέστη και ένας Ιούνιος να βασανίζει όσους είχαν μέρες ακόμα μέχρι την πολυπόθητη άδεια. Είχα χρόνια να σε δω...ένας χαζός τσακωμός και μια φιλία τόσων χρόνων για την οποία είχαμε να λέμε είχε χαθεί...είχε πραγματικά χαθεί όμως? Χρόνια μετά το σκέφτομαι και σου χαμογελάω.

Κατέβηκα από το λεωφορείο και ήσουν ήδη εκεί...Λίγο κουρασμένος, λίγο απόμακρος...Σε ποια σκιά τα μάτια σου θολώνουν αναρωτήθηκα αλλά λίγο κράτησε. Με πήρες αγκαλιά και θυμήθηκα όσα είχα από επιλογή ξεχάσει. Μικρό παιδί, μικρό πουλί σ’ αγάπησα πολύ, άραγε το ήξερες?

Καθίσαμε να πιούμε καφέ και να πούμε όσα ο χρόνος είχε σκεπάσει. Μείναμε για ώρες να μιλάμε, να θυμόμαστε...σαν θάλασσα ανοίχτηκε μπροστά μας το παρελθόν και είδαμε στα κύματα τα δικά μας βήματα να βουλιάζουν. Και κάθε λέξη μας έφερνε πιο κοντά. Δεν ήταν δυνατόν να νιώθω έτσι. Δεν έπρεπε, δεν είχα το περιθώριο...έπρεπε να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν αλλά τελικά άργησα. Έμεινα πιο πολύ από όσο έπρεπε. Πόσες φορές είχα ευχηθεί να’σουν εδώ να σε βρει η ανατολή...και να που είχες έρθει για να μείνεις. Μόνο που τότε κανένας από τους δυο μας δεν το ήξερε.

Χρόνια μετά, είσαι η πρώτη καλημέρα κάθε πρωί και τελευταίο φιλί κάθε βράδυ. Μέσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά και κρατάω το μυστικό από εκείνους που μας αμφισβήτησαν, έτσι σε πείσμα να’χουν να λεν πως δεν σε γνώρισα ποτέ.

Και έχουμε μέρες όμορφες και μέρες δύσκολες. Έχουμε λόγια γλυκά και λέξεις που πονάνε. Έχουμε μικρές καθημερινές στιγμές, λίγο συνηθισμένες, λίγο μοναδικές, λίγο δικές μας. Λίγο κλεμμένες από παραμύθι. Και το ξέρω πως όνειρο είναι η ιστορία μας καρδιά μου, από εκείνα που όταν ξυπνάς παρακαλάς να σε πάρει και πάλι ο ύπνος και να το ξαναδείς. Ακόμα και όταν πονάμε ο ένας τον άλλον και λέμε λόγια άσχημα, λόγια πικρά, όταν φεύγεις και όταν απομακρύνομαι, τότε μόνο τα ξωτικά γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου.

Και ποτέ δεν θα σε παρακαλέσω, ποτέ δεν θα σου ζητήσω κάτι που από μόνος σου δεν θέλεις να μου δώσεις. Δώσε μου το φως θέλεις να με ακούσεις να σου λεω μετά και ας κανω πως δεν είδα, αλλά έτσι για ποιός φως μιλάμε? Εμείς είμαστε εδω για να λέμε αλήθειες. Πάντα. Ζητάω...δώσε μου νερό να σβήσω τα βαριά του κόσμου που μας πλακώνουν και μου λες ότι μόνη μου θα βρω την άκρη. Μα δεν καταλαβαίνεις?

Ό,τι έχει μείνει μέχρι εδώ απ' το κερί μου είναι τα μάτια σου που καίνε σαν φωτιά

Μια ιστορία με λίγες αλήθειες παραπάνω από ενός παραμυθιού...

Μουσική επιλογή: Σωκράτης Μάλαμας, Τα ξωτικά

Όποιος θέλει να πει το δικό του παραμύθι, μπορεί να δεί οδηγίες εδώ.

From the creators of Ice Age...

Το ομολογώ! Πήγα και το είδα. Ως γνήσια cartoon maniac δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για όσους θέλουν να μπούνε moody στην αίθουσα και να βγούν με ενα χαζούλικο γελάκι και σίγουρα καλύτερη διάθεση!

Ze plot...

One day, Horton the elephant hears a cry from help coming from a speck of dust. Even though he can't see anyone on the speck, he decides to help it. As it turns out, the speck of dust is home to the Whos, who live in their city of Whoville. Horton agrees to help protect the Whos and their home, but this gives him nothing but torment from his neighbors, who refuse to believe that anything could survive on the speck.

Ze moto...

"...After all, a person is a person, no matter how small."

Best of...

Πρώτα απ'όλα...η Whoville!!! Ενα μέρος μικροσκοπικά τέλειο, όπου όλοι είναι στην κοσμάρα τους, σε μια μόνιμα "τρελλή χαρά" και με την ιδέα ότι ο κόσμος τους είναι εξίσου μεγάλος με τον υπόλοιπο. Η πληροφορία ότι ουσιαστικά είναι τόσο μικροί οσο ένας κόκος σκόνης τους ξενίζει, τους αποπροσανατολίζει για...μερικά δευτερόλεπτα καθώς το μόνο που τους απασχολεί είναι οι επερχόμενες εορταστικές εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια της Whoville. Οδηγούν ποδήλατα που αντι για ρόδες έχουν παπούτσια, έχουν όλοι περίεργα χτενίσματα και τα σπίτια τους είναι αρχιτεκτονικό Masterpiece!

Ο δήμαρχος της Whoville ----> είναι ενας οικογενειάρχης άνθρωπος με 96 κόρες (όλες με exteme χτενισμα και ονοματα jossy, heddy, hoolie, joujie, jollie Κλπ)
και ενα γιο τον Jo-Jo που θα μπορούσε να είναι emo σε tiny version, μόνιμα θλιμμένος και καταδιωκώμενος (με την καλή έννοια) από τον μπαμπά του που θέλει να τον δει δήμαρχο! Ο ρόλος και των δυο είναι καθοριστικός στην τελική σωτηρία της Whoville και στη διαμόρφωση σωστής father & son relationship.

Ο Horton, που είναι τσαχπίνης, κάνει θαύματα με τα αυτιά του και έχει τρελλή φαντασία όταν θεωρεί τον εαυτό του έναν άλλο James Bond και αναλαμβάνει τη διάσωση των Whos!!

Έχει ενα πιστό φίλο, τον Morton ο οποίος αν και μικρός και λίγο φοβιτσιάρης (μόνιμα μια σταγωνίτσα ιδρώτα διακοσμεί το μπλέ κεφάλι του!) είναι σβέλτος και πάντα σε ετοιμότητα!

A huge pain in Horton's ass is the Kangaroo lady η οποία κυκλοφορεί με τον Junior μέσα στο μάρσιπο και κάθε φορά που ο μικρός καγκουράκης έχει άποψη τον στέλνει στο...δωμάτιό του!

Αυτοαποκαλύμενη "αρχηγός" του συγκεκριμένου δάσους και πιο παραδοσιακή γαρ, αρνείται να πιστέψει τον Horton και τη θεωρία του ότι πάνω στον κόκκο σκόνης υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος και προσπαθεί να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα με ...αθέμιτα μέσα...call me Vlad (η προφορά του είναι όλα τα λεφτά!)

Πολύ απλά....δείτε το!!!!

(α! ακολουθεί και Ice Age 3, Dawn of the Dinosaurs με το γνωστό σκιούρι και το βελανίδι του να...ανακαλύπτουν "νέους κοσμους" το καλοκαίρι του 2009!)

Monday morning...

Το παιχνιδάκι που παίζουμε τώρα είναι μια κοινοπραξία των Naf και Xipasmenos, με φιλική συμμετοχή της ομιλούσας και γράφουσας!

Όλα ξεκίνησαν όταν η τσούχτρα Naf, πολλά post πρίν και με αφορμή τις γυναικείες κατινιές στις οποίες όλες επιδιδόμεθα ανεξαιρέτως και με κρυφή χαρά, είχε σχολιάσει τα δικά μου γυαλιά Rayban και Sony mp3 player έναντι των δικών της Hugo Boss και i-Pod αντίστοιχα! Τη στιγμή εκείνη, περνούσε από το βλογι το Xipasmenaki το οποίο μυρίστηκε "ψητό" και είπε να ρίξει το "μηλαράκι" και όποιος/α το τσακώσει. Έτσι έπεσε η ιδέα στο βλογι με θέμα "Subway outfit-φωτογραφίες του πως κυκλοφορούμε στο μετρό" ώστε αν βρεθούμε ποτέ ο ένας δίπλα στον άλλον να μην λιώσουμε στο γέλιο αλλά να το κρατήσουμε για όταν κατεβούμε στην επόμενη στάση.

Φυσικά οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές και σας το ομολογώ ότι δεν είναι real time καθώς το σενάριο Δευτέρα πρωί να τραβάω τον εαυτό μου φωτογραφία στον καθρέφτη είναι τουλάχιστον μαζοχιστικό εκ μέρους μου!

My lovely ones...αναμένω τις καλλιτεχνίες σας καθώς είμαι σίγουρη ότι blog-οργιάσατε!!!!

p.s.1 klik στη φωτογραφία για μεγέθυνση...
p.s.2 για τις ανάγκες της φωτογράφισης έστρωσα και το κρεββάτι η νοικοκυρά! Να σημειωθεί!

BUONA SETTIMANA A TUTTI E TUTTE!!

Ok...lets play!

H πρόσκληση ήρθε από τον Toymaker...αν δεν έπαιζα ποιός ξέρει αν θα την έβγαζα μια μέρα ακόμα...? :)

1. Όνομα: Ειρήνη

2. Γενέθλια: 18 Μαρτίου
3. Ζώδιο: Ιχθύες (μπαρμπουνάκι, γοπίτσα, μαριδάκι...take a pick!)

4. Χρώμα μαλλιών: το φυσικό ε? χμ...το λες Καστανό

5. Χρώμα ματιών: Καστανότατο

6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ναι...είμαι, ήμουν και οσο περνάει από το χέρι μου σκοπεύω να παραμείνω!

7. Είδος μουσικής που ακούς: Ότι με ηρεμεί όταν θέλω να ηρεμήσω, ότι με κάνει να χορεύω όταν θέλω να χορέψω. Παρόλα αυτά εχω αδυναμία σε: Conjure One, Kwan, Placebo, Puressence, Sophia, Grant Lee Buffalo, The Cure...και από το ελληνικό ρεπερτόριο δεν λείπουν Πυξ Λαξ, Πλιάτσικας (solo πλεον), Κωνσταντίνος Β

8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Donald Duck

9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; Πάλι καλά που δεν είναι μακριά...Μαιρούλι/Πάτρα

10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Είναι σίγουρα πρωί ή κάποιος μου κάνει πλάκα?

11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Το δημοσιογραφικού στυλ μπλοκάκι όπου γράφω ότι μου κάνει "κλικ"

12. Τί έχεις στον τοίχο σου; πολλές φωτογραφίες από φίλους και μέχρι πρότινος πολλά happy birthday για να μην ξεχνάω τα 30 που ήρθανε!

13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου; Συρτάρια και ίσως λίγο σκόνη...

14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες; Θα ευχόμουν να το έσπασαν τα γατιά και...αν την ίδια στιγμή διάβαζα τις ιστορίες του Toymaker ακόμα θα έτρεχα!

15. Αγαπημένος αριθμός: 1

16. Αγαπημένο όνομα: Ελπίδα

17. Τα χόμπι σου: Διάβασμα, σινεμα, θέατρο, βόλτες στο Φάληρο, μουσική

18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Όπου είναι και η "αγάπη"

19. Μια ευχή για το μέλλον: Υγεία

20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Πουθενά...το εδω και το τωρα μου είναι αρκετά!

21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Aγάπη, Manu & Quillo φεύγουμε οσο πιο γρήγορα μπορούμε. Τις σοκολάτες κάποιος!!!!
22. Αγαπημένο λουλούδι: Φρέζιες

23. Αγαπημένη σειρά: Prison Break

24. Αγαπημένη ταινία: Dead Poets Society (1989), Love actually (2003), Awakenings (1990), Philadelphia (1993), Matador (2005), The eternal sunshine of a spotless mind (2004)

25. Αγαπημένο τραγούδι: Extraordinary ways, Conjure One γιατί τα λόγια είναι απλά...και όμως τόσο δύσκολο να τα βρείς In real life!

26. Aγαπημένο βιβλίο: The Shadow of the wind/Carlos Ruiz Zafon

27. Αγαπημένο ζώο: Αν και εχω 2 γάτους που δεν τους αλλάζω με τίποτα, εξακολουθώ να εχω αδυναμία στους σκύλους.

28. Αγαπημένο ρούχο: Jean (σε παντελόνι, φούστα, σορτσάκι κλπ)...και φόρμες για πιο άνετα.

29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Salvador Dali...σουρεαλιστικά παράξενα σχέδια με την ουσία να βρίσκεται πίσω από αυτό που βλέπουμε.

30. Αγαπημένο χρώμα: το καφέ της σοκολάτας

31. Αγαπημένο φαγητό: γεμιστές ντομάτες

32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι; Dori/Finding Nemo

33. Κακή συνήθεια: σχετικό είναι αυτό...ας πω τη σοκολάτα και όποιος θέλει μου θυμίζει και τις υπόλοιπες!

34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Περπατάω στα σύννεφα και δεν με ανησυχεί το ότι μπορεί να φύγω κουτρουβάλωντας

35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Το ότι έχω φύγει τόσες φορές κουτρουβαλώντας και ακόμα δεν εχω μάθει...

36. Συνηθισμένη ατάκα: Απίστευτο....

37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Νηπιαγωγός

38. Μεγαλύτερος φόβος: Ανησυχία...Να πάθει κάτι κάποιος που αγαπώ

39. Η καλύτερη pizza: Ciao (Λεωφ. Συγγρού)...και του Toymaker (δεν την εχω δοκιμάσει αλλά ήταν πολύ πειστικός!)

40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: λόγος για να ξυπνάμε καλύτερα το πρωί και αφορμή να πηγαίνουμε πιο ήρεμοι για ύπνο το βράδυ!

Με τη σειρά μου να προσκαλέσω τους παρακάτω...Endless Dreams, Sakafiora, Xipasmenos,Τrack of the day, To mikro spiti sto livadi και όποιον άλλον θέλει να παίξει!

One before I take off...

Είναι λίγο περίεργο αυτό που μου συμβαίνει και το γράφω για να το θυμάμαι...

Βασικά πονάει το κεφάλι μου...Με έπιασε ξαφνικά και το depon ακόμα δεν έχει κάνει τίποτα. Πήρα τη μαμά μου να με ξεματιάξει γιατί έτσι κάνω από μικρή αλλά δεν ξέρω απόλυτα αν πιστέυω αυτή τη θεωρία του κακού ματιού και του ξεματιάσματος. Από την άλλη ξέρω ότι με ανακουφίζει η ιδέα ότι κάποιος φροντίζει για μένα από μακριά, έστω και με εναν τρόπο εξω από τη λογική μου.

Η δουλειά που εχω κάνει σήμερα είναι ελάχιστη...δεν εχω μυαλό για δουλειά.

Είμαι καλά, δεν εχω κάτι...απλά εχω ενα περίεργα μελαγχολικό συναίσθημα.
Μήπως φταίει ο καιρός? Θέλω να πάρω κάποιον αγκαλιά..εσένα αλλά για την ώρα δεν είσαι εδω. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον και να πούμε χαζομάρες...σε σένα θέλω να τα πω αλλά "πρέπει να τα πούμε σε λίγο". Θέλω να ακούσω Cure-Lovesong για 100η φορά σήμερα και να θυμηθώ ότι το κόλησα από τον Equilibrium και ξαφνικά αυτό το τραγούδι απέκτησε άλλη ταμπέλα. Μαζί σου θέλω να το ακούσω και να σου μιλήσω για οσα εχω στο μυαλό και για άλλα τόσα που ακόμα δεν γνωρίζω αλλά θέλω να μάθω....μαζί σου.

Αισθάνομαι λίγο κουρασμένη, σωματικά καθαρά, οπότε ίσως να φταίει και αυτό. Θέλω να περάσουμε ενα σαββατοκύριακο ήρεμο, μαζί ή με φίλους...αλλά μαζί. Θέλω να σου μαγειρέψω και να φάμε παρέα και να κουτσομπολέψουμε και να πούμε τα νέα μας πρίν να γίνουν παλιά.

Σκέφτομαι το Πάσχα που θα φύγουμε και χαμογελάω...τις έχουμε ανάγκη αυτές τις διακοπές. Αλλαγή παραστάσεων, εικόνων, ανθρώπων. Αλλά εμείς θα είμαστε εκεί μαζί. Θα γυρίζω το βλέμμα και ανάμεσα σε ξένα τοπία και μορφές ανθρώπων που δεν γνωρίζω, θα βλέπω εσένα. Έτσι το ξένο γίνεται πιο οικείο και το ταξίδι με το αεροπλάνο λιγότερο ανησυχητικό. :) Δεν είναι ότι τα φοβάμαι τα αεροπλάνα, δεν μου έχουν κάνει κάτι. Τα ταξίδια με αυτά είναι που με προβληματίζουν. :) Αλλά και αυτό με τον καιρό περνάει.

Μετράω πόσα πράγματα εχω αλλάξει εδω και 5 χρόνια και δεν είναι λίγα. Θυμάμαι πόσο ανασφαλής ήμουν τότε, περπατούσα σε τεντωμένο σχοινί και κάθε απόφαση συνοδευόταν από χιλιάδες ερωτηματικά. Πρέπει? Είναι σωστό? Κάνει? Κι αν πονέσω? Θα πονέσεις? Και αν κάποια στιγμή το "εμείς" γίνει πάλι "εσυ" και "εγω"? Μαζί δώσαμε τις απαντήσεις τελικά...Αν το θέλεις, πρέπει. Αν το λαχταράς, είναι σωστό. Αν είσαι σίγουρη, κάνει. Ίσως πονέσω, ίσως πονέσεις...αλλά θα αξίζει τον κόπο. Και να χαθεί το "εμείς" δεν θα χαθεί ο χρόνος μας μαζί. Και "εσυ" θα συνεχίσεις κ "εγω" θα προχωρήσω.

Τίποτα δεν μπορεί να είναι δεδομένο γιατί χάνει το ενδιαφέρον του, την αξία του. Οχι δεν θέλω να κυνηγάω μια ζωή τα "θέλω" μου αλλά από την άλλη πλευρά δεν γίνεται να μην προσπαθώ γι'αυτά. Ιδίως για θέματα "καρδιάς"...Ο παππούς μου έλεγε πως η καρδιά είναι σαν τη θάλασσα (Ερωτευμένος άνθρωπος ο παππούς, έκλεψε τη γιαγιά μου επειδή δεν τον ήθελαν οι γονείς της...νομίζω ότι του έμοιασα τελικά κ σε αυτό!).
Πότε μανιασμένη, πότε γαλήνια....η θάλασσα θέλει πάντα ενα σωστό καπετάνιο που θα ξέρει πώς να κυβερνήσει το καράβι του ώστε να φτάσει ασφαλές στο λιμάνι. Ποιο είναι το λιμάνι?
Η κρυφή επιθυμία του καθενός. Το μυστικό εκείνο που παραδέχεται κανείς μόνο σιωπηλά. Άλλωστε Ρηνιώ μου (ναι ναι...εγω είμαι αυτή κατά τον παππού μου!) όλα είναι κύκλος. Από εκεί που θα ξεκινήσεις, εκεί θα καταλήξεις. Δεν θα το παραδεχτείς ποτέ και μπορεί να μη σου αρέσει αλλά είναι νόμος της ζωής. Ναι θα είσαι πιο δυνατή, ναι θα έχεις αλλάξει, ναι θα κουβαλάς αναμνήσεις και εμπειρίες αλλά θα έρθει εκείνη η στιγμή που η καρδιά σου θα σε οδηγήσει πίσω σε ότι τώρα απαρνιέσαι. Είναι το ταξίδι της ζωής κορίτσι μου...

Σοφός ο παππούς ή ονειροπόλος? Αν βρω την απάντηση ίσως μάθω τελικά τι θα γίνει και με την εγγόνα... :)

Κλείνω και έρχομαι...καλο σαββατοκύριακο!

my pic. was "photoshopped" by Proxyjudge...an everlasting psycho artist!

Carrot cake vs. Muffin...

ok ok ok...θα τα πω όλα!!!!

Κατά πρώτον περάσαμε τέλεια και δίκαια απορούμε...."μα γιατί δεν το είχαμε κάνει τόσο καιρό" ενω δεσμευτήκαμε ότι θα το επαναλάβουμε σύντομα. Τώρα που ανοίγει ο καιρός, η αυλή θα φιλοξενήσει πολλά bbq party και μαζί κ εμάς...κορίτσια δεν ξέρω για σας αλλά εγω μια φορά θα πάω...και 2 και 3 μη σου πω!

Το σπίτι της Naf εκτός από πολύ μεγάλο είναι και πολύ όμoρφα διακοσμημένο, καθώς τόσο η ίδια οσο και ο ταίρης της έχουν φοβερό γούστο. Με ευρύχωρα ντουλάπια τα οποία διαθέτουν εξαιρετική εργονομία και design...

...ενω το ζευγάρι χαρακτηρίζει η υγιεινή ζωή οπως άλλωστε φαίνεται...Τα Caprice κάτω αριστερά είναι απαραίτητο συμπλήρωμα για τον οργανισμό μας για όσους δεν το γνωρίζουν ηδη!

Καθώς η συγκέντρωση έλαβε χώρα στον "σαλόνιο" χώρο, οι κινήσεις μας περιορίστηκαν σε κουζίνα και μπάνιο (με τόσο καφέ, λογικό δεν είναι? ευχαριστώ!) οπότε είχα το χρόνο να εξετάσω και άλλες οικοσυσκευές με περισσότερη λεπτομέρεια σε σχέση με τις άλλες φορές που έχω επισκεφτεί την εν λόγω κατοικία, αλλά είχαν ηδη σερβίρει το φαγητό οπότε δεν είχα ασχοληθεί πολύ!

Έτσι παρατήρησα την λειτουργικότητα που χαρακτηρίζει και το ψυγείο του ζεύγους ενω ο όρος "healthy living" είχε κωλοκαθήσει στο μυαλό μου...ιδου...


Αλλά εν πάσει περιπτώσει αρκετά με τις περιγραφές του σπιτιού (το οποίο φαντάζομαι έχετε ηδη κάνει visualize μετά από τέτοια λεπτομέρεια) και ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα...

Η Νaf είχε κάνει φοβερές επιλογές σε ότι αφορά το "τρώγειν" καθώς ο καφές σκέτος δεν πάει όπως και να το κάνουμε. Πάνω σε λευκό τραπεζομάντηλο (της προίκας της καλέ....βεβαια βέβαια...αν και πολύ θα ήθελα να δω το άλλο...με τις πορτοκαλί μαργαρίτες ντε!) είχε αποθέσει μερικά δύστυχα Muffin...

ενα μικρό carrot cake για το οποίο παραλίγο να σφαχτούμε διαδικτυακώς...

(εδω το βλέπετε ακόμα στην κουζίνα και πρίν κάνει επίσημη εμφάνιση....)

και 2 ειδών (homemade παρακαλώ) σαντουιτσάκια: με τυρί και γαλοπούλα/με philadelphia και κιουκουμπερ, ενα σπάνιο είδος λαχανικού το οποίο μόνο η naf βρίσκει και ενω θυμίζει το δικό μας το αγγούρι (συγνώμη κιόλας) δεν είναι....είναι κιούκουμπερ! Τελικά το τραπέζι έδεχνε κάπως έτσι...



κι εμείς απλά...περιμέναμε!!! Ναι ναι μας βασάνισε η κακούργα διότι δεν είχαμε απαρτία και έπρεπε να περιμένουμε. Ήπιαμε καφεδάκι, ξαναήπιαμε, φάγαμε από ενα σαντουιτσάκι....φάγαμε και δεύτερο μέχρι που κάποια στιγμή πλημμύρισε το σαλόνι από τα σάλια μας και για να μην πληρώνει ο ταίρης νέα πατώματα έγινε η κοπή του καροτοκεϊκου! Oh mon dieu! Η αναμονή άξιζε τον κόπο.
Στο μεταξύ ήρθαν και οι αργοπορημένες και εννοείται ότι αφού κρύψαμε πιάτα και πιρούνια και σκουπίσαμε το γλάσο από το χειλάκι μας φάγαμε και δεύτερο κομμάτι...Ok ok ok...το πραδέχομαι...ΕΦΑΓΑ δεύτερο κομμάτι!!!! (καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα τελικά...αμαν!)

Όπως και να έχει περάσαμε super, είδαμε dvdakia που είχε φτιάξει ο ταίρης από πρόσφατες διακοπές, πλαισιωμένα από το κλασσικό του χιούμορ (είναι ψώνιο και βλέπει τη μούρη του πάντα όμορφη...έχει δίκιο όμως οπότε ντάξει μωρέ! άσε που δεν θέλω να με πιάσει στο στόμα του!) και γελάσαμε απίστευτα με την ατάκα super φίλης Γ...η οποία σε παράλληλες συζητήσεις για το Power plate και εναν δονητή με Swarovski (αγάπη....να σου εξηγήσω παλι...καταρχάς το βρήκα άνοστο και κρύο το αστείο και δεν συμμετείχα στην συζήτηση...) έψαχνε να βρεί αγωνιωδώς το κοινό σημείο!

Girls...I hope we do this again sometime SOON!!! Α! Και όποια παντρολογηθεί πρώτη, της χρωστάμε ενα decent bachelorette party!!! ;)

When the day sucks...

...φαίνεται από το πρωί...

Έχουμε και λέμε λοιπόν, πρόβλημα-αντίλογος (τρόπος αντιμετώπισης):

1. Με πήρε ο ύπνος - Νιώθω καλά γιατί κοιμήθηκα επιτέλους παραπάνω από 6 ώρες και τα εγκεφαλικά μου κύτταρα έχουν κάνει τη γυμναστική τους και είναι σε πλήρη εγρήγορση...zzzzz...επ δεν κοιμόμαστε τώρα, ΤΡΕΧΟΥΜΕ!!
2. Είδα στο δρόμο μια δίμετρη με μαύρα μακριά μαλλιά και καταγάλανα μάτια (στάση μετρό Αμπελόκηποι, για όποιον ενδιαφέρεται να στήσει καραούλι!) και πάνω εκεί που πήγα να σκεφτώ "Θεέ μου, γιατί???" - έπεσε στα χέρια μου εξαιρετική τυροπιτούλα από το φούρνο της κυρίας Μαρίας η οποία έχει το πιο γλυκούτσικο χαμόγελο ever και θυμάται κάθε της πελάτη ξεχωριστά, έστω και να δεν τον βλέπει κάθε μέρα! Δεν θυμάμαι, σας είπα για μια δίμετρη με μαύρα μακριά μαλλιά...
3. Στο γραφείο ξεκινησε φορολογικός έλεγχος και ο κύριος έφορας είναι ένας κακόμοιρος ανθρωπάκος με απαίσιο γούστο στα ρούχα, όπως έλεγα και στο xipasmenaki - Κάθε φορά που θα τον βλέπω θα τον σκεφτομαι κάπως έτσι...

(ωραίο το...κολιεδάκι έτσι?)

and...last but not least...

Σήμερα το απόγευμα θα βρεθώ με τις φιλενάδες μου κατόπιν πρόσκλησης της Naf (θα είναι και το μικρό σπίτι στο λιβάδι @last!!!) όπου θα κουτσομπολέψουμε (pardon...θα ασχοληθούμε με το "κοινωνικό γίγνεσθαι") θα φάμε ανθ-υγιεινές βλακείες και ίσως επιτέλους βρούμε απάντηση στο ερώτημα...
"αν μπορούμε να στείλουμε εναν άντρα στο φεγγάρι, γιατί δεν τους στέλνουμε όλους????" (δεν το εννοώ αλλά το εχω απορία!) :)

Η φωτογραφία είναι από την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί...όλες με κάτι λιτό και απέριτο και έναν διαφορετικό αέρα στο μαλλί!

Α! Και πρίν το duo στούντζες αρχίσει να μου τραγούδάει το all time classic blog song against bad day "always look on the bright side of life" δηλώνω δυο χαρές και σας το αφιερώνω με αγάπη!

It only takes a minute...

and somehow the day seems less ordinary...Huge hugs and my love to you all!

ξενιτεμένο...καλώς ήρθες!

Art ??

Σήμερα το πρωί μου ήρθε το παρακάτω email....

Το 2007, ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας ξεφτιλισμένος 'καλλιτέχνης', πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε με ένα κοντό σχοινί στον τοίχο μιας Γκαλερύ 'τέχνης' και το άφησε να πεθάνει αργά απο την πείνα και τη δίψα: Για αρκετές μέρες, ο δημιουργός αυτής της απίστευτης βαρβαρότητας και οι επισκέπτες αυτής της Γκαλερύ 'τέχνης' στάθηκαν απαθείς θεατές της αγωνίας του δύστυχου ζώου,μέχρι που τελικά πέθανε από την εξάντληση αφού πρώτα βίωσε μια επίπονη, παράλογη και αδιανόητη δοκιμασία

ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ???

Δεν είναι μόνο αυτό: η αξιότιμη Biennale κεντρικής Αμερικής πήρε την αισχρή απόφαση , οτι η κτηνωδία που έκανε αυτό το υποκείμενο πρόκειτε για τέχνη και κάλεσε τον Guillermo Vargas Habacuc να επαναλάβει την κτηνωδία του επισήμως στην Biennale του 2008.

ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ!!!

Αξίζει τον κόπο, να απαιτήσουμε το υποκείμενο αυτό να μην χρίζει καμίας εκτίμισης ούτε να αποκαλείται καλλιτέχνης για τη βάναυση πράξη του, και για την ευχαρίστισή και την απάθειά του με τον πόνο του άλλου.

Υπογράψτε εδω: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html

ΥΓ: Αν γράψετε το όνομα αυτού του ελεινου στη μηχανη αναζήτησης Google θα δείτε τις φωτογραφίες του δύστυχου ζώου , και σελίδες web για να δείτε οτι πρόκειται για αληθινο περιστατικό.

Το ίδιο θα διαπιστώσετε αν παρακολουθήσετε τα παρακάτω video της Εκθεσης.

http://www.youtube.com/watch?v=O6vP8CgTonQ

http://www.youtube.com/watch?v=tyn5GoLbPn8


Ψάχνοντας λίγο στο Internet, βρήκα και την δική του "άποψη" σε ότι αφορά το συγκεκριμένο γεγονός...

"Hello everyone. My name is Guillermo Habacuc Vargas. I am 50 years old and an artist. Recently, I have been critisized for my work titled "Eres lo que lees", which features a dog named Nativity. The purpose of the work was not to cause any type of infliction on the poor, innocent creature, but rather to illustrate a point. In my home city of San Jose, Costa Rica, tens of thousands of stray dogs starve and die of illness each year in the streets and no one pays them a second thought. Now, if you publicly display one of these starving creatures, such as the case with Nativity, it creates a backlash that brings out a big of hypocrisy in all of us. Nativity was a very sick creature and would have died in the streets anyway."

Δεν εχω αποφασίσει ακόμα τι είναι πιο τραγικό...το ότι ο συγκεκριμένος "καλλιτέχνης" έγινε γνωστός μέσα από μια τέτοια μορφή "τέχνης", το ότι οι υπεύθυνοι της γκαλερύ δέχτηκαν να προβάλουν το "κοινωνικό μήνυμα" του καλλιτέχνη με τον συγκεκριμένο τρόπο και την συγκεκριμένη κατάληξη, το ότι οι επισκέπτες αυτής της γκαλερύ δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τα όσα ακολούθησαν, το ότι ακόμα μια φορά, γίνεται κάτι εκ των υστέρων , το ότι είμαστε των άκρων και είτε θα καθόμαστε και θα κοιτάζουμε απαθείς είτε θα ξεσηκωνόμαστε και θα απαιτούμε δικαιοσύνη και ισότητα για όλους....

Μήπως τελικά γινόμαστε κ εμείς το ίδιο με αυτό που κριτικάρουμε, απλά εμείς το κάνουμε εκ του ασφαλούς? Μήπως η θεωρία "γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα" έχει κάποια βάση?
Εγω προσωπικά υπέγραψα την αίτηση, γιατί πολύ απλά η τοποθέτηση του "καλλιτέχνη" δεν με κάλυψε. Κάπου μέσα μου όμως αναρωτιέμαι...αν μπορούσα να είχα κάνει κάτι, θα το είχα κάνει ή θα είχα νιώσει άσχημα για λίγο, ίσως λίγο δυσάρεστα, λίγο άβολα και μετά θα το είχα ξεχάσει...?

Που να σου εξηγώ...

Που να σου εξηγώ πως έτσι σαν κουφάρι μένω,
να μετρώ το χρόνο που θα χρειαστώ να χωνέψω την λογική.
Δε με υπολόγισες καλά , όφειλες ξέρεις.

Το χρόνο θα το πάρω και τότε θα γελασω δυνατα.
Τα άδεια σου μηχανουργήματα, θα τα ξεσκίσω και θα τα στείλω πίσω,
σ' ένα φάκελο γεμάτο σκόνη.
Θα μάθω για σένα όλες τις γλώσσες του κόσμου ετούτου,
και θα καθίσω μαζί σου ατελείωτες ώρες δίπλα στο παράθυρο του τρένου.
Να δούμε τον κόσμο από άλλη μεριά.
Μια Έλλη, μια Ιθάκη ,μια Αμέρικα.

Που να σου εξηγώ πως δε πονάω πια.
Που να σου εξηγώ πως δε σε ξέρω πια.
Και ας ξέρω το καιρό στα μέρη που θα πας.
Ορίζοντα ανοιχτό να βρίσκεις να περνας.
Κοιτάζω τώρα πίσω.
Τι να κρατήσω.
Και ποια ζωή να ζήσω
Πώς να σου εξηγήσω.

Που να σου εξηγώ πως έτσι σαν κουφάρι μένω,
να μετρώ το χρόνο που θα χρειαστώ να χωνέψω την λογική.
Δε με υπολόγισες καλά , όφειλες ξέρεις.

Το χρόνο θα το πάρω και τότε θα γελασω δυνατα.
Τα άδεια σου μηχανουργήματα, θα τα ξεσκίσω και θα τα στείλω πίσω,
σ' ένα φάκελο γεμάτο σκόνη.
Θα μάθω για σένα όλες τις γλώσσες του κόσμου ετούτου,
και θα καθίσω μαζί σου ατελείωτες ώρες δίπλα στο παράθυρο του τρένου.
Να δούμε τον κόσμο από άλλη μεριά.
Μια Έλλη, μια Ιθάκη ,μια Αμέρικα

...Έτσι, γιατί για σήμερα τουλάχιστον βαρέθηκα να εξηγώ όσα οι άλλοι δεν θέλουν να καταλάβουν...
τι με ρωτάτε τότε? :)

Τις τράπεζες τις αγαπώ!

Μου φτιάχνουν τη διάθεση, πως να το κάνουμε!!!

Διάλογος που έλαβε χώρα σήμερα το πρωί...

...στο εξής B=λε μπανκ, D=λε ντοτ!

Τουτ τουτ τουτ, ευχαριστούμε που καλέσατε την Θέλωταλεφτάσου Bank. Ακολουθεί πλήρως επεξηγηματικό menu υπηρεσιών, τουτ στο 3 και..."Οι γραμμές μας είναι απασχολημένες, σύντομα κάποιος συνεργάτης μας θα σας εξυπηρετήσει. Αναμονή χωρίς χρέωση...." το αυτό και στα αγγλικά!

Κάποια στιγμή, το τηλέφωνο απαντάει νεαρά δεσποινίς, μάλλον ενοχλημένη για την διακοπή σε ότι δημιουργικό έκανε ως εκείνη τη στιγμή.

Β: Ταξυνοπούλου καλημέρα σας, πώς μπορώ (αλλά χωρίς να θέλω) να σας εξυπηρετήσω?
D: Καλημέρα σας, ονομάζομαι Τάδε Σαςταχρωστάω και θα ήθελα να μου πείτε τι χρεωστικό υπόλοιπο έχω στην πιστωτική κάρτα γιατί το ΑΤΜ είναι εκτός λειτουργίας.
Β: Δώστε μου τον αριθμό της κάρτας σας παρακαλώ (το κερατό μου μέσα πρωί πρωί και ότι έλεγα στο Μαράκι ότι τελικά μου έκατσε ο Θανάσης από το λογιστήριο....I wish!)
D: 1234 5678 9101 1123
Β:Θα χρειαστώ και ημερομηνία γεννήσεως...
D: 18/3/1978 (DAMN! Πάλι το θυμήθηκα!)
Β: Περιμένετε σας παρακαλώ!

Τουρουρουρουρουρουρουρουρου...ρουρουρουρου...τουτουτου....
βζζζζζζ.....τσικιτσικιφτου....τουρουρουρου....

Β: (Αυτή τη φορά μιλάει νεαρός με φωνή τύπου "και ΑΣΟΕΕ έχω τελειώσει και MBA έχω και πρόσθεση ξέρω να κάνω αμα χρειαστεί) Με συγωρείτε για την αναμονή, λοιπόν έχουμε υπόλοιπο...24500.67€
D: .........(είδα το φως το λευκό, είδα τον Άγιο Πέτρο να μου κουνάει το μαντήλι και να μου λέει "βρε βρε βρε"....όταν η τελευταία φωνή που είχα ακούσει ως εκείνη τη στιγμή με επανέφερε στην πραγματικότητα και μετά βίας γλίτωσα το υπογλώσσιο...ο Θεός να σε έχει καλά νεαρέ μου!)
B: Ναι με ακούτε?
D: Ναι...ναι σας ακούω. Με συγχωρείτε αλλά είστε σίγουρος για το ποσό αυτό? Σας ρωτάω γιατί δεν έχω καν τέτοιο πιστωτικό όριο οπότε είναι λίγο δύκολο να έχω κάνει τέτοια έξοδα. (Μιλάω ήρεμα, καθαρά και προσπαθώ να κρύψω το στοματάκι που έχει στραβώσει λίγο πριν το εγκεφαλικό...)
Β: Μα ναι μου το βγάζει το σύστημα...να επιβεβαιώσω τα στοιχεία βέβαια...κυρία Πωπωτιχρωστάω, ημερομηνία γεννήσεως...
D: εμ...οχι...
Β: οχι?
D: όχι...θέλω να πω, το όνομά μου είναι Τάδε Σαςταχρωστάω και λίγο πρίν έδωσα τα στοιχεία μου σε μια συνάδελφό σας και...
Β: χμ...(με ύφος "αυτό δεν μας το έμαθαν στο ΜΒΑ ρε γμτ! Panic attack!!!!) εμ...ίσως έχει γίνει κάποιο λάθος στο σύστημα...(και εδω ο φωστήρας πήρε μπροστά!) ή στις γραμμές! Μάλλον μπλέχτηκαν οι εσωτερικές γραμμές...
D: Τι να σας πω (εχω πλέον συνέλθει, οι παλμοί μου έχουν έρθει στα φυσιολογικά για το υπόλοιπο επίπεδα και με αναπτερωμένο ηθικό ψάχνω τη λύση παρέα με τον νεαρό και...το σύστημα!) Θα μπορούσαμε να δούμε έστω μαζί το ΔΙΚΟ μου υπόλοιπο?
Β: Ναι ναι βεβαίως...πείτε μου αν έχετε την καλοσύνη το όνομά σας, μια ημερομηνία γεννήσεως (οποιαδήποτε???) και τον αριθμό της κάρτας σας...

D: copy paste τα ως ανω...

Β: Περιμένετε παρακαλώ...
D:........

Του ρουρουρου ρου ρουρουρουρου...
ρουρουρουρου...τουτουτου....
(χωρίς τσικιτσικιφτου αυτή τη φορά οπότε ιδού το λάθος!)

Β: Λοιπόν κυρία Τάδε Σαςταχρωστάω το χρεωστικό σας υπόλοιπο είναι ****** (ασε μη διαβάζει και κανένας πατέρας και μου πάθει και τίποτα! Η κυρία Πωπωτιχρωστάω μπαμπά χρωστάει περισσότερα οπότε μην μου ταράζεστε!)
D: OK... σας ευχαριστώ πολύ!
Β: Κι εμείς που καλέσατε και συγνώμη για το λάθος!
D: Οχι εντάξει...απλά κάποιος να καλέσει και την κυρία Πωπωτιχρωστάω να της πει τα "ευχάριστα" (χουχου μωρέ τι χούμορ έκανα πρωί πρωί!)
Β: χεχε (κρύα!)....ναι ναι...καλή σας μέρα!
D: Γειά σας!

Μανούλα τι θα πάθαινα....αναρωτιέμαι αν η πρώτη υπάλληλος με την οποία μίλησα ακόμα προσπαθεί να εξηγήσει στην κυρία Πωπωτιχρωστάω πώς μειώθηκαν τα χρωστούμενά της...και περιμένει και ο Θανάσης από το λογιστήριο!

Καλημέρα!!!