Χάθηκα...

...κυριολεκτικά!

Είπα να ακολουθήσω άλλο δρόμο για το γραφείο σήμερα και χάθηκα στα στενά στους πρόποδες του Λυκαβηττού!
Το ένστικτό μου έλεγε αριστερά και ως συνήθως ήταν διαμετρικά αντίθετο από την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσω οπότε βρέθηκα να σουλατσάρω εντός κι εκτός Κολωνακίου αναζητώντας τα επι τα αυτά!
Κι ενω ήταν σχετικά πρωί ο ήλιος βαρούσε ανελέητα, κι ενω οι περαστικοί μου έλεγαν οτι έπρεπε να γυρίσω πρός τα πίσω και να κάνω δεξιά εγω το χαβά μου πήγαινα ευθεία...έχοντας φυσικά στρίψει αριστερά!
Κι όμως στη στροφή επάνω κι αφού βρέθηκα αρκετά πιο πάνω από οσο θα έπρεπε (αφού ανέβηκα με δόξα και τιμή μια ανηφόρα στη διάρκεια της οποίας σιχτίρισα τα Κολομβικά μου ένστικτα που είναι και λανθασμένα!) είδα την Αθήνα από ψηλά και οχι στην ευθεία.
Είδα παλιά σπίτια με τα σημάδια του χρόνου να κρέμονται στα μπαλκόνια τους, κι άλλα ανακαινισμένα να κρατάνε κάτι από τη δόξα του παλιού και τη μόδα του καινούριου.
Είδα κυρίες "βέρες Κολωνακιώτισες" με πέρλες και φαρδιά καπέλα να βγάζουν τα μικρά πατσαβουράκια τους βόλτα, να τα σέρνουν στο πεζοδρόμιο κάτω από έναν Αθηναϊκό ήλιο που έβραζε, κι όμως εκείνες με τον αέρα μιας κάποιας διαχρονικής αριστοκρατίας περπατούσαν δίπλα μου σαν αερικά σκορπώντας Μυρτώ λεμόνι στο πέρασμα και την καλημέρα τους.
Είδα το δρόμο που ανεβαίνει στο θέατρο του Λυκαβηττού και θυμήθηκα όλες εκείνες τις συναυλίες για τις οποίες εχω ξεποδαριστεί και ξεσανδαλωθεί (γιατί καλό το σανδαλάκι κοπελιά αλλά οχι όταν πρόκειται να ανέβεις τρέχοντας τον χωματόδρομο γιατί ακούς ηδη τον Αλκίνοο να τραγουδάει τις πρώτες νότες από τον "Προσκυνητή" και είσαι και κουλτουριάρα ωρες ωρες!) αλλά κάθε φορά άξιζε τον κόπο...ασε που το κατέβασμα σε πάει από μόνο του!
Είδα ενα κιούτικο μαγαζάκι το οποίο χρονολογείται από το 1950 και πουλάει χειροποίητα καράβια σε διάφορα μεγέθη, από εκείνα που ακόμα και τώρα στολίζουν τα Χριστούγεννα αντί δέντρου (ψιτ kyrios Dot, φέτος κι εμείς παπόρι θα στολίσουμε οπότε το δέντρο μπορείς να το ανακυκλώσεις!)
Μετά από κύκλους επί κύκλων έφτασα στο γραφείο με καθυστέρηση μιας κάποιας ώρας και με την δικαιολογία "χάθηκα" στο στόμα. Το παράξενο είναι οτι με πίστεψαν...
Τελικά, η Αθήνα που μισώ να αγαπώ, η Αθήνα που με κουράζει κι ολο θέλω να φεύγω, η Αθήνα που μου λείπει όταν φεύγω και όταν επιστρέφω για λίγο με ανακουφίζει, η Αθήνα στην οποία μεγαλώνω και ζω, η Αθήνα με το πολύ τσιμέντο και το τόσο λίγο πράσσινο, αυτή η Αθήνα με μάγεψε ακόμα μια φορά.
Είναι αυτό που λέμε "παράξενη πόλη"...?