Σήμερα το πρωί εκεί που περπατούσα είδα ενα κουτσό περιστέρι...

Είχε ενα πόδι γερό πάνω στο οποίο στηριζόταν. Το άλλο του πόδι ήταν κομμένο μέχρι ενα σημείο οπότε, θεωρητικά και χωρίς να ξέρω οτιδήποτε γύρω από την ανατομία των περιστεριών, μάλλον δεν είχε καμία χρησιμότητα στην κίνησή του.
Το περιστέρι ουσιαστικά πηδούσε πάνω στο ενα του πόδι σαν να κάνει κουτσό και κυνηγούσε ενα άλλο περιστέρι το οποίο αν και είχε και τα δυο του πόδια σώα και μπορούσε να τρέξει πιο άνετα, παρόλα αυτά έμενε εκεί κι ας φαινόταν ενοχλημένο από το επίμονο κουτσό περιστέρι το οποίο το τραμπούκιζε τσιμπώντας του το σβέρκο. Θα μου πείς μπορεί να ήταν ενα θηλυκό και ενα αρσενικό και να του έκανε καμάκι και το άλλο να το έπαιζε αλα Mahler "σας παρακαλώ δεν θα'θελα!" Η άνοιξη πέρασε, το καλοκαιράκι μπήκε και το αμουρ πάει περα δώθε! Μετά από λίγο και τα δυο άνοιξαν με την ίδια ευκολία τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά.

Το θέμα είναι ότι ενα παράξενο θέαμα όπως ενα κουτσό περιστέρι που πηδάει στο ενα του πόδι ξενίζει...αλλά για λίγο. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι κατά τα άλλα φέρεται και αντιδρά όπως κάθε κανονικό περιστέρι ξεχνάς την ιδιομορφία του και μετά από λίγο δεν το παρατηρείς καν.

Βλέπεις η φύση έχει τον τρόπο της να παίρνει κάτι διαφορετικό και να το κάνει κομμάτι της. Μπορεί η προσαρμογή να είναι δύσκολη. Μπορεί το μη συνηθισμένο να ξενίζει και αυτομάτως να απομονώνεται από τα καθημερινά, εκείνα που το μάτι έχει συνηθίσει και από τα οποία δεν εντυπωσιάζεται.
Ο χρόνος όμως λειτουργεί καταλυτικά και πολλές φορές φαρμακευτικά. Επουλώνει τις πληγές, δίνει περιθώρια στη συνήθεια να κάνει τα μαγικά της, οδηγεί το μυαλό σε διαδρομές λιγότερο ταξιδεμένες με "δρόμους" μεγαλύτερους στους οποίους ο νους μπορεί να κινηθεί πιο εύκολα, δίχως όρια.

Χρόνος γιατρός, χρόνος σύμμαχος, χρόνος φίλος.
Μια απογοήτευση θα καταλαγιάσει, μια άσχημη κουβέντα θα παραμεριστεί, μια δυσσάρεστη εικόνα σιγά σιγά θα θαφτεί εκεί που υπάρχει χώρος.

Ο χρόνος και η φύση ίσως λειτουργούν παράλληλα.
Δυο συνεργάτες που έχουν απόλυτη αναγκη ο ένας τον άλλον για να μην κολήσει ο νους στο χθές, να μην σταθεί το μάτι σε οτι δεν βλέπει συχνά, να μην παραμείνουμε ίδιοι και απαράλαχτοι. Άλλωστε, το γεγονός οτι έχουμε συνηθίσει στο θέαμα ενός περιστεριού με δυο πόδια δεν σημαίνει ότι εκείνο με το ενα πόδι είναι το παράξενο. Στα δικά του μάτια μπορεί οι άλλοι να είναι απλά διαφορετικοί. Μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ποιός έχει δίκιο και ποιός οχι?

(όπου ροζ ψάρι σκέψου κουτσό περιστέρι. Όπου μπλε ψάρι σκέψου περιστέρι με δυο πόδια...πόση ωρα μπορείς να κοιτάς ενα ροζ ψάρι που κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα και να σου κάνει την ίδια εντύπωση που σου έκανε το πρώτο λεπτό...? Δεν σου έκανε εντύπωση? Ε δεν είσαι παρατηρητικός τελικά!!)