Καθημερινότητα σε εναν μικρόκοσμο

Υπάρχουν κομμάτια που ακούς και νομίζεις ότι απευθύνονται σε σένα. Ότι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή κάποιος γνώριζε αυτό που εσυ έχεις τώρα στο νου σου ή βιώνεις στην καθημερινότητά σου και σφράγισε με ενα τραγούδι εκείνη τη στιγμή. Έστω και αν αυτή δεν είχε έρθει ακόμα.
Υπάρχουν κομμάτια που δεν έχουν καμία σχέση με τη δική σου πραγματικότητα και τα ακούς απλά και μόνο γιατί σ'αρέσει ο στίχος, η μουσική...το σύνολο. Το "I miss u love" ακούγεται πολύ αυτές τις μέρες - ή εγω το πετυχαίνω πολύ συχνά - και ποτέ δεν πρόσεξα τους στίχους πλήν του ρεφρέν (πόσο δύκολο να ήταν αυτό...)
Καθώς όμως η μελωδία έχει κάτι γλυκανάλατα ερωτεύσιμο το αναζήτησα...
Κι ενω σε καμία περίπτωση δεν με χαρακτηρίζει, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς θα ήταν η καθημερινότητά μου αν εσυ δεν ήσουν μέσα σε αυτή. Αν ήμουν αναγκασμένη να σε αναζητάω ανάμεσα σε ξεχασμένα μπλουζάκια, σε άδεια δωμάτια, στην οδοντόβουρτσα που λείπει από το ποτήρι του μπάνιου, στις πεταμένες κάλτσες που ως δια μαγείας συμμαζεύτηκαν και εξαφανίστηκαν.
Η καθημερινότητα...λέξη κενή και ρηχή. Συνώνυμο μιας συνήθειας που δεν μπορώ και δεν θέλω να συνηθίσω.
Κάθε μέρα ξυπνάμε-περπατάμε-τρέχουμε-τρώμε-εργαζόμαστε-σκεφτόμαστε-προβληματιζόμαστε-χαιρόμαστε-θυμόμαστε-ξεχνάμε-αναζητούμε-επιστρέφουμε...ολα μέρος ενός συστήματος το οποίο λειτουργεί με απόλυτη ακρίβεια σε ενα καθεστώς loop. H ταχύτητα και η συχνότητα με την οποία λαμβάνουν χώρα όλες αυτές οι ενέργειες αποτελεί την καθημερινότητα του καθενός από εμάς.
Την δική μου καθημερινότητα την ξέρεις. Σου μουρμουράω γι'αυτή σχεδόν καθημερινά. Με ακούς και ξέρεις ότι στο λεπτό θα εχω μετανιώσει που γκρινιάζω και η διάθεσή μου θα μεταλλαχτεί. Το λέω "ορμόνες" το λες "λόξα" και κανείς δεν μένει παραπονεμένος.
Αυτό που μάλλον δεν ξέρεις είναι ότι εσυ και η καθημερινότητά μου έχετε βρεί έναν μοναδικό τρόπο να συνυπάρχετε και να λειτουργείτε παράλληλα με τέτοιο τρόπο που το ενα αποτελεί κομμάτι του άλλου. Εσυ είσαι μέρος μια καθημερινόητας η οποία είναι λιγότερο καθημερινή και συνήθης ακριβώς επειδή εσυ είσαι κομμάτι της. Γίνομαι κουραστική όταν σου λέω και σου ξαναλέω πόσο πολύ απολαμβάνω τη στιγμή που γυρίζουμε σπίτι από όπου κι να είμαστε - έστω κι αν συναντηθήκαμε τυχαία στην είσοδο - και κλείνουμε την πόρτα πίσω μας.
Είναι ένας μικρόκοσμος σαν τον πλανήτη Β612 που μυρίζει πορτοκάλι και γιασεμί από τα αρωματικά ξυλάκια στο σαλόνι τα οποία μόλις είδες απόρησες για την χρηστική τους αξία αλλά δεν είπες τίποτα. Ένας μικρόκοσμος που έχει μια αρρωστημένη για σένα τάξη και μια οδυνηρή για μένα αταξία. Ένας μικρόκοσμος στον οποίο ανακυκλώνουμε οτιδήποτε μπορεί να ανακυκλωθεί, στον οποίο τσακωνόμαστε για οτιδήποτε θα μπορούσε να ανακυκλωθεί και δεν ανακυκλώθηκε αλλά κατέληξε στα συμβατικά σκουπίδια γιατί "κάποια απλά δεν ενδιαφέρεται για τον πλανήτη που ζεί". Ένας μικρόκοσμος που θα μπορούσε να είναι καλύτερος αλλά έχει τις προοπτικές να γίνει ακόμα πιο καλός και από καλύτερος. Ένας μικρόκοσμος που προέκυψε...που έγινε απλά. Γιατί οσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι δεν είναι που είμασταν ξένοι πρίν τη δημιουργία του μικρού αυτού μικρόκοσμου...είναι που απλά δεν είχαμε γνωριστεί ακόμα...