Yamies=Γιαμις!

Όταν η mamma Dot πρίν χρόνια πολλά έμαθε ότι τελικά εγκυμονεί, μετά από αρκετές προσπάθειες που δεν απέδιδαν καρπούς, το πρώτο πράγμα που της έκοψε ο γιατρός ήταν το τσιγάρο (φουγάρο η mamma Dot από τα καλά!), το αλκοόλ (εντάξει Ορέστη Μακρή δεν την έλεγες αλλά το ουζάκι ανέκαθεν αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα της μαμάς, πλέον και της κόρης!) και τα γλυκά. Ολα τα γλυκά? Ιδίως τη σοκολάτα! Κόκκαλο η μαμά κόκκαλο και το έμβρυο που έμελε να γίνει ο φανατικότερος σοκολατολάτρης των εποχών από την ανακάλυψη του κακαόδεντρου.

Στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω θερμά τους φίλους Maya οι οποίοι περί τα 600 π.χ. ανακάλυψαν τις θεραπευτικές ιδιότητες της σοκολάτας με την παρασκευή ενός ροφήματος που το ονόμαζαν "Choclatl". Το ρόφημα αυτό, στο οποίο πρόσθεταν και άλλα μπαχαρικά, το έπιναν ζεστό και θεωρούσαν ότι ήταν χωνευτικό, δυναμωτικό και το καλύτερο φάρμακο της εποχής εκείνης, που μπορούσε να γιατρέψει κάθε αρρώστια. Στην πορεία χρησιμοποιήθηκε και ως εμπορικό μέσο συναλλαγής (π.χ. σου δίνω τη γυναίκα μου για 2 σπόρους κακάο, σε παρακαλώ πάρτην και δώρο η πεθερά!)

Όπως και να έχει η mamma Dot δεν μπορούσε να στερηθεί τη σοκολάτα, για το λόγο αυτό έκανε τις ατασθαλείες της και που και που μπούκωνε κανένα κομματάκι υγείας με την πεποίθηση ότι αφού δεν είναι γάλακτος δεν μπορεί να κάνει κακό. Αυτό που δεν γνώριζε μάλλον ήταν ότι το baby Dot, που αναπτυσσόταν με ρυθμούς πλεόν του κανονικού, είχε ηδη πάθει εθισμό στη σοκολάτα ενω κάθε κωλοτούμπα του μωρού μετά από ενα κομματάκι σοκολάτας το αντιμετώπιζε ως ένδειξη ότι "το παιδί είναι καλά και παίρνει θέση".

Οι μήνες περνούσαν, τα κομματάκια σοκολάτας διαδέχονταν το ενα το άλλο με κάποιες εμβόλιμες ION γάλακτος για τη λιγούρα να σπάνε τη μονοτονία των "υγείας" και ενα μαρτιάτικο πρωινό ήρθε το dotario! Ήσυχο σχετικά παιδάκι, του μόστραραν κ ενα ροζ φιογκάκι στο μοναδικό τσουλούφι που κοσμούσε το κατά τα άλλα φαλακρό του κεφάλι (είδες vk που όλοι έχουμε μια ιστορία με τσουλούφι?) και όλοι ήταν ευτυχισμένοι.

Το να σας πω ότι θυμάμαι κατά πόσο μου έλειπε η σοκολάτα που τόσο πολύ είχα γευτεί στους 9 μήνες της παραμονής μου στο mamma Dot motel θα είναι αναληθές. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι όταν μετά από χρόνια η γιαγιά Dot μου έδωσε να πιω το πρώτο μου Dolca ("DOLCA, γάλα με κακάο όλο δύναμη και όλο νοστιμιά, κάθε μέρα DOLCA πίνω και όλους τους αφήνω, τους αφήνω χίλια μίλια μακριά!" για όποιον θυμάται και αναγνωρίζει) ένας νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Κάθε ρουφηξιά με το καλαμάκι ήταν ενα βεγγαλικό που έσκαγε στο κεφάλι μου και γέμιζε τον ουρανίσκο μου με μικρές σοκολατένιες φυσαλίδες! Το αποτέλεσμα ήταν να σηκώνομαι κρυφά το βράδυ και να αδειάζω το ντουλάπι από τα Dolca ρίχνοντας το φταίξιμο στον 5-6 μηνών αδερφό μου που είχε ηδη τη φήμη του φαγανού οπότε με βόλευε. Άλλο που ουδείς το πίστευε και μετά από μια βαρυστομαχιά από 6 απανωτά Dolca, στο τέλος τα καταργήσαμε τα από το σπίτι.

Η αρχή του τέλους ξεκίνησε όταν πήγα δημοτικό κι εκεί κάθε προσπάθεια παρεμβολής μεταξύ εμού και του σοκολατένιου αντικειμένου του πόθου μου ήταν ανεπιτυχής. Ότι χαρτζιλίκι μάζευα το ξόδευα σε KISS, μικρές ΙΟΝ γάλακτος, το χρυσό Derbi, Κουκουρουκου, Μέλο ενω ο παππούς μου πάντα μου έδινε κάτω από το τραπέζι κανένα σοκολατάκι με λικέρ που τότε μου έκαιγε τον ουρανίσκο αλλά το απολάμβανα. Κάποια στιγμή βέβαια έφαγα πολλά σοκολατάκια με αποτέλεσμα να γίνω λίγο ντέφι και μας έβαλαν σε καραντίνα...μαζί με τον παππού!

Λίγο πρίν το τέλος του δημοτικού ανακάλυψα τη χαρά της Μερέντας με το κουτάλι. Γιατί μπορεί κάθε πρωί η mamma Dot να μου έφτιαχνε ενα ποτήρι γάλα με Nesquick αλλά ήταν αδύνατο να το πιω χωρίς τη συνοδεία μια τεράαααστιας φέτας αλοιμένης με Μερέντα χωρίς βούτυρο! Ως εδω καλά. Ποτέ όμως δεν είχα δοκιμάσει σκέτη Mερέντα. Το γιατί ακόμα διερευνάται. Ώσπου ενα πρωινό άργησε να φέρει ο φούρνος ψωμί και οσο περίμενα την τεράααααστια φέτα να προσγειωθεί στο πιάτο μου έβαλα δάχτυλο στο βάζο! Ω Θεοί! Οποία η ηδονή! Μέχρι να έρθει η φέτα είχε φύγει η Μερέντα και η mamma Dot είχε απομείνει με το ψωμί στο χέρι να κοιτάζει το καμάρι της που έγλυφε ακόμα και τις πατούσες του.

Τα χρόνια περνούσαν και η Μερέντα έγινε είδος υπο εξαφάνιση στο σπιτικό μας καθώς μεγάλωνε και ο bro Dot ο οποίος αποδείχτηκε γερό κουτάλι και αυτή του η ικανότητα πολλές φορές μας οδήγησε σε βίαιους καυγάδες με το βάζο να αλλάζει δωμάτια εν ριπεί οφθαλμού. Στο τέλος είχε ο καθένας τη δική του. Και όλοι είμασταν αγαπημένοι μέχρι να αδειάσει κάποιο βάζο και να αρχίσει και πάλι ο πόλεμος!

Και ενω τα χρόνια περνούσαν και η σχέση μου με τη σοκολάτα γινόταν ολοένα και πιο δυνατή ήρθε ενα πρωινό που έμελλε να είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Πήγαμε στο super market με τον πατέρα Dot και βρέθηκα μπροστά σε ενα άδειο ράφι Μερέντας (εκτός από την τότε πολύ μεγάλη συσκευασία που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να μου εμπιστευτούν) και ενα άλλο παρασκεύασμα το οποίο ήταν λίγο πιο καφετί στο χρώμα από τη Μερέντα, ήταν σε μεγαλύτερο γυάλινο βάζο με κάτι cartoon και το έλεγαν...Nutella! Κάτι η απορία, κάτι το σύνδρομο στέρησης με οδήγησαν να απλώσω το χέρι και να διεκδικήσω ενα βάζο την ίδια στιγμή που αδερφός μου έκανε στροφή πρός τη μαρμελάδα φράουλα όπου και τελικά παρέμεινε μέχρι σήμερα. Καθώς μάλιστα εκείνο το σ/κ θα φεύγαμε με το τροχόσπιτο, τα ψώνια όπως τα κάναμε τα φορτώσαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το Δήλεσι. Φτάσαμε, ξεφορτώσαμε, πήγαμε για μπάνιο, για φαγητό, για παγωτό και καταλήξαμε απόγευμα πίσω για ύπνο. Ήμουν 7 χρονών όταν δοκίμασα Nutella ενα καλοκαιρινό απόγευμα με κουτάλι σούπας σε θερμοκρασία τροχόσπιτου, σχετικά λιωμένη και με τη χαρακτηριστική της μυρωδιά να μου γαργαλάει τα ρουθούνια. Στην κυριολεξία έτρεξαν τα σάλια μου ενω υποσχέθηκα στον εαυτό μου να οσο μπορώ να μην μου στερήσω ποτέ την ικανοποίηση αυτού του γλυκού εδέσματος. Νομίζω μάλιστα πως για μια περίδο προσπαθούσα να συνδυάσω τη Nutella με κάθε φαγητό ώσπου πάλι στο στομάχι μου φρίκαρε και ξεκίνησα να τα διαχωρίζω.

Από τότε έχουν περάσει κάμποσα χρόνια και η Nutella έχει ξενυχτήσει μαζί μου σε εξεταστικές, έχει θρηνήσει χαμένες σχέσεις και ανεκπλήρωτους έρωτες, έχει πηδήσει πάνω κάτω από χαρά μαζί μου για εκείνους τους έρωτες που εκπληρώθηκαν, έχει ετοιμάσει ατομικά και μη πρωινά, έχει κάνει κους κους στο τηλέφωνο με ενα κουτάλι της σούπας κι έχει βρεί λύσεις σε σημαντικά προβλήματα όπως "τι θα βάλουμε το βράδυ μαρή?" αλλά και ακόμα πιο σημαντικά όπως..."και τώρα που έφυγε τι?", έχει πάρει αποφάσεις για το μέλλον, έχει αποκυρήξει το παρελθόν, έχει συγχωρήσει, λανθασμένες αποφάσεις και λάθος ανθρώπους, έχει παρακολουθήσει τανίες στον καναπέ, έχει μπεί κρυφά στο σινεμά...έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ψυγείου μας.

Μπορεί να μην έχουμε να φάμε αλλά έχουμε να φάμε Nutella!

Τώρα πλέον το μόνο που μένει είναι να αλλάξουμε τη θέση της Ελλάδος στις κατά κεφαλή μετρήσεις κατανάλωσης σοκολάτας από προτελευταία σε...δεύτερη άντε, μη γίνουμε και παχύσαρκοι!

Δεν ξέρω για σας, εγω όμως λιγώθηκα! :)