Οτι δεν συνέβη ποτέ είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά...

Η ζωή μικραίνει από κουβέντες που έχουν μείνει ερμητικά κλειστές σε ντουλάπια του νου να ξέρεις...

Κουβέντες του θυμού που σκάνε μέσα σου σαν πυροτεχνήματα και σε τραυματίζουν. Κουβέντες της αγάπης που δεν έχεις χρόνο ή ξεχνάς ή μεταθέτεις για αργότερα και τελικά δεν στέλνεις, δεν λες ποτέ. 

Και κάποιος αμφιβάλλει για σένα κι εσυ αμφιβάλλεις για τη δύναμη των όσων νιώθεις. Αν ένιωθα αν ηθελα θα...αφού δεν ίσως τελικά να μην. 

Τα λόγια τα ανείπωτα που έχουνε ενα χαρακτήρα δεδομένου. Θα τα πω κάποια στιγμή, θα τα στείλω κάποια άλλη στιγμή. Μια στιγμή στο χρόνο που δεν ήταν η προηγούμενη, ίσως είναι η επόμενη ή μεθεπόμενη. Αντιφατικό με το concept τη ζωής που λέει ζήσε σα να είναι η τελευταία σου μέρα, η τελευταία σου στιγμή. 

Και μια συγγνώμη πόση αξία έχει? Συγγνώμη επειδή σε ξέχασα, οχι οχι δεν σε ξέχασα γιατί ξέρω οτι σε σκεφτόμουν αλλά να, δεν πρόλαβα να στο πω. Τι είναι ο χρόνος μέσα τις λέξεις? Πόσο χρόνο θέλει να γίνει μια σκέψη κουβέντα και μια κουβέντα η αόρατη κλωστή που ενώνει 2 ανθρώπους που είναι μακριά? 

Κάπου διάβασα 2 γραμμές...κανείς δεν είναι πάντα τόσο απασχολημένος, έχει να κάνει με το που σε έχει στη λίστα με τις προτεραιότητές του. Πονάει αυτή η παραδοχή έτσι? Βέβαια ίσως είναι απλά και η πικρία κάποιου που τον άφησαν να περιμένει πολύ καιρό, ίσως όμως να είναι και η αλήθεια του. 

Βρες χρόνο. Οχι όπως βρίσκω εγω, οχι γιατί βρίσκω εγω. Βρες χρόνο τέλος. Αν έχεις κάτι να πεις πες το γιατί η επόμενη στιγμή ίσως δεν έρθει, ίσως δεν είναι γραφτό της να έρθει. Πες το γιατί ίσως κάποια στιγμή να πάψω να ρωτάω, να μην με νοιάζει. Πες το γιατί αν δεν πεις αυτά τι θα πεις τελικά? Οχι μετά, τώρα. Οχι αργότερα, τώρα. Δεν το ξέρεις αλλά με αφήνεις να σε αφήσω. Και αναρωτιέμαι...Πρέπει η απουσία να σου δείξει την παρουσία? Πρέπει ο θόρυβος να σε κάνει να αγαπήσεις την ησυχία? Πρέπει να πονέσεις για να εκτιμήσεις τη χαρά? Έμαθα πως το μεγαλύτερο ψέμα στη ζωή είναι το δεδομένο. Θα έπρεπε να καταργηθεί απο τα λεξικά και τις συνειδήσεις μας. Θα γινόμασταν πιο ανασφαλείς? Και τώρα που δεν είμαστε ας πούμε τι?

Δεν θέλω να με σκέφτεσαι αν είναι να μην μου το λες. Κοιτάζω τις λέξεις και δεν μου θυμίζουν εσένα, ούτε καν εμένα και τι νιώθω για σένα. Κοιτάζω τις λέξεις και βλέπω γράμματα. Κι αν αλλάξω τη σειρά τους γίνονται ασυναρτησίες. Το να γινεται αν...να με σκέφτεσαι, αν με σκέφτεσαι. Και ολα αλλάζουν. Οχι πια δεδομένα, στο είπα. Οχι πια.