σε παντελόνια με κοντά μπατζάκια
σε μπλούζες με κοντά μανίκια
σε κρεβάτια με κοντά στρώματα
σε σχέσεις με ανθρώπους για τους οποίους ήσουν εκεί για να διαπιστώσεις την απουσία τους
σε συνεργασίες με ανθρώπους που είχαν ανάγκη να αποτινάξουν την ανικανότητά τους πάνω στα δικά σου όνειρα
σε έρωτες μονόπλευρους
σε παλιές αγάπες μα για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
...
είσαι ο οπαδός και ο φίλαθλος που δεν προδίδει την ομάδα, είσαι εκεί για να ενισχύσεις τη ματαιοδοξία του καθενός, τα κατορθώματα τα μεγάλα τα μικρά. Σημασία δεν έχει το πόσο μεγάλο είναι το βήμα τους, σημασία έχει οτι το έκαναν κι εσυ εκεί να χοροπηδάς απο χαρά για τη χαρά τους. Δεν σου μιλάνε αν δεν ρωτήσεις, ακόμα και τότε με το σταγονόμετρο αλλά και τόσο σου φτάνει. Θυμώνεις αλλά σου περνάει ίσως γιατί αυτό νομίζεις οτι σου αναλογεί και μετά θυμώνεις που θύμωσες. Και ύστερα έρχονται οι ενοχές.
Μα εγω είμαι εδω για να καταλαβαίνω, να αποδέχομαι, να συμπάσχω, να δηλώνω αγάπη και χαρά για τη χαρά. Τότε γιατί θυμώνω?
Και νιώθεις αμήχανα ίσως και παράξενα. Κάτι δεν καταλαβαίνεις αλλά ακόμα και αυτό δεν το πιάνεις.
Μήπως έτσι πρέπει να είναι? Μήπως μιλάω πολύ? Μήπως να μην είμαι τόσο πολύ εκεί? Μήπως η απουσία μου κάνει τελικά μεγαλύτερο πάταγο? Μα εγω μια ζωή νυχοπατούσα απο φόβο μην κάνω θόρυβο και ξυπνήσω κανένα από το μακάριο ύπνο του, από την όμορφη αδιαφορία του. Εγω η ψηλή που δεν χωράω πουθενά, ούτε σε κάλτσες ούτε σε μπλούζες ούτε σε αγάπες. Πάντα κάπου χτυπάω, πάντα κάπου βρίσκω. Μόνο που τελικά χάνω εμένα.
Αλλά αυτά δεν τα λεω εγω, τα λες εσυ...εσυ που θυμώνεις γιατί δεν σου απαντάνε στην απλή ερώτηση...είσαι καλά? Αλήθεια γι'αυτό θυμώνεις?
Οχι...θυμώνω γιατί κανείς δεν με ρωτάει εμένα αν είμαι καλά. Κι όταν με ρωτάνε και απαντώ ναι με δάκρυα αόρατα, κανείς δεν φαίνεται να μην με πιστεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου