(Σε) χαιρετώ.

...προσωπικά μου αρέσει η λέξη...

Αντίο.

Τόση δα λεξούλα. 

Τόσο περιορισμένη χρήση γραμμάτων. 

Ξεκινάς να τη λες και μέχρι να την καλοσκεφτείς ή να την μετανιώσεις την έχεις ηδη πει. 

Ξεκινάς να την ακούς και μέχρι να τη συνειδητοποιήσεις ή να κλείσεις τα αυτιά σου έχει ηδη ειπωθεί.

Είναι τόσο μικρή λέξη που από μόνη της δεν μπορεί να σταθεί. Μπορεί να σε ρίξει αλλά η ίδια δεν μπορεί να σταθεί. Χρειάζεται και βοήθεια. Μια εισαγωγή. Μια εξήγηση που να αιτιολογεί, φαινομενικά ή σε βάθος, στην κατά τα άλλα άσκοπη χρήση 5 γραμμάτων. Όταν όμως προηγηθεί η εισαγωγή και δωθούν οι απαραίτητες επεξηγήσεις, τότε το αντίο αποκτά νόημα. Αποκτά ουσία. Αποκτά υπόσταση.

Μετράω τα αντίο που εχω ακούσει και τα αντίο που εχω πει. Αντίο που έχουν παγιωθεί με το χρόνο και αντίο που δεν έχουν τηρηθεί απόλυτα. Ήταν περισσότερο τα λέμε παρά αντίο. Εις το επανειδείν. Μετράω τα αντίο που ήθελα να πω και τα αντίο που δεν ήθελα να ακούσω. Δεν μου βγαίνει το μέτρημα και τα παρατάω. Κλείνω τα μάτια, κατεβάζω τα ρολά του μυαλού μου. Κάτι τέτοιες στιγμές θα πήγαινε ενα τσιγάρο, σκέφτομαι. Γελάω με κάτι τέτοιες κινηματογραφικές εικόνες που εχω δει και αναπαράγω διόλου πρωτότυπα και ακούω ξανά τον κύριο Staples να αποχαιρετά τους παλιούς του φίλους. Ανρωτιέμαι αν εκείνου του βγαίνει καλύτερα το μέτρημα...