Τι θέλεις?

Από εκείνα τα ταξίδια που δεν ξεχνάω αλλά και που δεν θυμάμαι πια...

Νομίζω οτι κάπου έχασα και κάπου χάθηκα. Μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δυο έννοιες πολύ διαφορετικές. Και κάπου ξέχασα και κάπου ξεχάστηκα. Συνειδητές αποφάσεις όλες σκέφτηκα πρίν τις πάρω για να διαπιστώσω στην πορεία οτι δεν υπάρχει τίποτα πιο ασυνείδητο από εκείνο που θεωρώ συνειδητό. Γράψε, μου είπαν, θα νιώσεις καλύτερα. Γράφω λοιπόν. Οχι για να νιώσω καλύτερα. Απλά για να γράψω. Απλά γιατί θέλω να γράψω. Γιατί πρέπει να να υπάρχει πάντα και κάτι πιο μεγάλο από το απλά? Εγω το απλά θέλω. Εγω το απλό θέλω. Εγω. Εσυ? Εμείς, κάποτε θέλαμε τα ίδια. Τώρα ο καθένας θέλει κάτι. Κάτι που δεν είναι ίδιο με του άλλου. Αυτό μας κάνει διαφορετικούς. Και η διαφορετικότητα μας ξενίζει και μας στεναχωρεί. Αλλάξαμε όμως. Και χαθήκαμε. Μπορεί και να χαθήκαμε πρώτα και να αλλάξαμε μετά. Κάπου άκουσα οτι παίζει ρόλο η σειρά των γεγονότων. Σκέφτομαι τα γεγονότα. Δεν μπορώ να τα βάλω σε σειρά. Αρά δεν παίζει ρόλο. Για μένα τουλάχιστον. Για σένα είναι αλλιώς. Είμαστε αλλιώς βλέπεις. Ψάχνω να βρω απαντήσεις σε ερωτήματα σιωπηλά, που δεν ακούγονται αλλά είναι εκεί. Ρωτάω τόσα πολλά το ίδιο μου το κενό και απάντηση δεν μου δίνει. Ποτέ δεν ήταν κοινωνικό το τίποτα το δικό μου. Ρωτάς κι εσυ άλλα τόσα και τό ίδιο τίποτά μου σε κοιτάζει κατάματα. Πώς θα κάνουμε χωριό εμείς οι δυο, αναρωτιόμαστε. Δεν θα κάνουμε χωριό. Θα κάνουμε μια μικρή κοινότητα με δικούς της κανόνες και όρους και όρια και γλώσσα και διάλεκτο. Θα κάνουμε δικό μας χάρτη. Δικό μας νόμισμα να το πληρώνουμε και να βλέπουμε και τις δυο όψεις του. Ποτέ δεν είμασταν μέρος του συνόλου και όταν γίναμε χαθήκαμε. Και τώρα ακολουθούμε σαν πρόβατα το σύνολο χωρίς ιδεά που στο καλό πάμε. Εμπιστευόμαστε τους πολλούς και οχι ο ενας τον άλλον. Αφιερωνόμαστε σε κρίσεις και κριτικές και έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε. Βλέπουμε τα άσχημα και τα υιοθετούμε. Παιδιά δικά μας που δεν είναι τα βάλαμε σπίτι μας και τα ντύσαμε και τα ταϊσαμε από το λιγοστό φαϊ που δεν είχαμε και τα σκεπάσαμε και τα κάναμε μέρος του κόσμου μας. Όμως δεν χωράμε όλοι πια εδω. Στριμώχτηκε ο ένας πάνω στον άλλον. Και μπλέχτηκαν τα καλά με τα κακά, τα όμορφα με τα άσχημα, τα πρέπει με τα θέλω, τα φύγε με τα μείνε, τα ναι με τα οχι, τα πολλά με τα λίγα. Και ξεχάσαμε αν ήρθαμε για τα πολλά ή για τα λίγα και κινδυνεύουμε να γυρίσουμε σπίτια μας με τίποτα. Σπίτια μας οχι σπίτι μας. Γιατί εκεί δεν χωράμε. Ποιός θα φύγει λοιπόν? Εσυ? Εγω? Εμάς είναι το σπίτι μας. Τα άσχημα να φύγουν. Εκείνα που φέραμε. Εκείνα που περισσεύουν. Εκείνα που θα ήταν αλλιώς αν ήταν ολα αλλιώς αλλά δεν είναι. Να φύγουν. Δεν με νοιάζει αν θα πάνε αλλού. Με νοιάζει να φύγουν. Από την πόρτα, από το παράθυρο. Από την καμινάδα που δεν έχουμε. Να φτιάξουμε μια για να φύγουνε και μετά ας την μπαζώσουμε. Όπως μπαζώσαμε τις ψυχές μας. Είμαστε καλοί σ'αυτό. Είναι αργά, θα πεις κι εγω δεν θα διαφωνήσω. Τουλάχιστον οχι φωναχτά. Θα το δεις όμως στο βλέμμα και θα με πεις αναποφάσιστη. Κι εγω δεν θα διαφωνήσω. Οχι φωναχτά. Κι εσυ θα κοιτάξεις πρός μια οθόνη που τρεμοπαίζει γιατί κάποιος αντίπαλος από την άλλη άκρη του κόσμου θέλει να σου επιτεθεί κι εσυ πρέπει να προστατέψεις τα στρατά σου. Κι εγω θα κοιτάξω μια άλλη οθόνη που τρεμοπαίζει γιατί ακόμα ενα εικονικό έγκλημα έχει διαπραχθεί και πρέπει κάποιος να το εξιχνιάσει. Και ξαφνικά είμαστε τόσο μακριά που πια δεν φαινόμαστε, πια δεν βλεπόμαστε. Είμαστε δυο πια οι κουκίδες στον ορίζοντα. Δυο τελείες. Σχεδόν φτιάχνουμε ενα αποσιωποιητικό. Από εκείνα που τόσο αγαπώ. Από εκείνα που έμαθες να χρησιμοποιείς. Κι όμως, ενα κόμμα θέλω να γίνουμε. Από εκείνα που αρκούν ισα ισα να πάρεις μια ανάσα και να συνεχίσεις. Ενα κόμμα, μια ανάσα και μια συνέχεια...Αυτό θέλω.