14 Μαΐου 2012

Εσυ που ξέρεις τα πολλά...

...πες και σε μένα. 

Τελικά η αγάπη κουράζει ή κουράζεται?

Κι αν τελικά κουράζει γιατί τις περισσότερες φορές θέλουμε κι άλλο?
Κι αν κουράζεται γιατί ποτέ δεν εγκαταλείπει?



8 σχόλια:

Όναρ είπε...

Γιατί είναι "ηλίθια"..με έναν τρόπο..!! Καλημέρες αγαπημένες..

apos είπε...

Δεν άντεξα να μην πω τη γνώμη μου, ναι: grief is the price we pay for love.

Μιχάλης K. είπε...

Το έχουν πει και οι Πυξ Λαξ: "ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο..."

αλλά στα δύσκολα είναι η μαγκιά - στα εύκολα όλοι είναι καλοί!

Petites Musiques De Mon Coeur είπε...

δεν νομίζω οτι η πραγματική αγάπη κουράζει ή κουράζεται πάντως. μόνο να δυναμώνει την ξέρω.

One Happy Dot είπε...

@Όναρ...

Κι εγω το σκέφτομαι αλλά μετά έπρεπε να κάτσω να σκεφτώ τι με κάνει εμένα αυτή η παραδοχή και το άφησα για χθές...Καλησπέρες από εκείνες τις νοσταλγικές!

@apos...

οχι που δεν θα ήταν!

@Μιχάλης Κ. ...

...και βγάζουν τραγούδια και τα ακούμε εμείς και παραμυθιαζόμαστε οτι ολα γίνονται!!

@Petites Musiques De Mon Coeur...

Κι εγω έτσι νόμιζα...αλλά τώρα δεν ξέρω, γι'αυτό αναρωτιέμαι.

Ανώνυμος είπε...

Κουρασμένη αγάπη δεν υπάρχει. Όταν κάνεις την αποτίμηση θα δείς πως τελικά δεν ήταν αγάπη. Η αγάπη δίνει ζωή, χαρά, ανανέωση, ζεστασιά και ακόμη κι αν περάσουν χρόνια και δυσκολίες και εμπόδια, η αγάπη μένει εκεί (παράδειγμα δικό μου, οι γονείςμ μου)...
Την καλησπέρα μου!

One Happy Dot είπε...

@Mairaki...

Κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις, κάθε μορφή αγάπης διαφέρει, κάθε εμπλεκόμενος σε μια σχέση αγάπης θα έχει διαφορετικά σχόλια να κάνει. Κι εγω την αγαπώ την αγάπη και μου δίνει μεγάλη χαρά να βλέπω αγαπημένα ζευγάρια, οικογένειες, φιλίες. Απλά, στο όνομα αυτής της αγάπης καμιά φορά, εγω τουλάχιστον, βρίσκω οτι χάνομαι, οτι εξιδανικεύω πρόσωπα και καταστάσεις και, ναι, καμιά φορά κουράζομαι από ολο αυτό. Δεν αμφισβητώ όμως το συναίσθημα αυτό καθαυτό ούτε τις όμορφες εικόνες που μου έχει χαρίσει...και συνεχίζει να μου χαρίζει. Οσο για τους γονείς, μην ξεχνάς οτι εκείνοι προέρχονται από μια εποχή που όταν κάτι χαλούσε προσπαθούσαν να το φτιάξουν. Τώρα ζούμε σε μια εποχή που πολλά είναι πιο αναλώσιμα...ευτυχώς όμως οχι όμως ολα! :)
Σε φιλώ!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ πάραυτα σε όλα...Είμαι η πρώτη που λέω οτι ζώ σε λάθος εποχή. Μου λείπει η αγνότητα, γιατί πρόλαβα να την νιώσω (αν και μικρή).
Αυτό που βλέπω εγώ απο εμένα - γιατί πίστεψε με σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο - είναι οταν το συναίσθημα είναι σε πρωταρχικό στάδιο, έχεις ακόμη την λογική σου, τις άμυνες σου...τους τοίχους σου, τον εαυτό σου. Όταν οι τοίχοι πέφτουν ένας ένας, πάει περίπατο και η λογική μαζί και αν μη τι άλλο, θαυμάζεις τον άνθρωπο που το κατάφερε αυτό. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις, αν αυτό που εσύ νιώθεις αν είναι ιδανικό ή όχι. Αυτό ίσως είναι και το ρίσκο και το όμορφο του πράγματος.
Δεν είναι κούραση, λέγεται ρουτίνα και είναι κάτι το οποίο μπορείς να αλλάξεις.
Σε φιλώ!