2.

Και ξαναγράφω...στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Στον ψηφιακό μου χώρο που είναι σίγουρα μεγαλύτερος από τον πραγματικό. Σκέφτομαι την κοινότυπη έκφραση που επαναλαμβάνω εδω και καιρό στον εαυτό μου...τα εχω κάνει σκατά. Από τη μια αναγνωρίζω μια μεγάλη αλήθεια στην παραδοχή αυτή: όντως τα εχω κάνει σκατά. Την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι...πόσο συνειδητό και επι τούτου γίνεται κάτι τέτοιο? Δηλαδή, ποιός ξέρει οτι πρόκειται να τα κάνει μαντάρα (ας μην επαναλαμβάνω την κακιά λέξη!) και παρόλα αυτά προχωράει ακλόνητος? Όλοι θα πει κάποιος. Οι περισσότεροι θα πει κάποιος άλλος. Κανείς θα πει κάποιος τρίτος. Εγω, θα πω εγω κι εκει θα σταματήσει η κουβέντα που άνοιξα μεσημεριάτικα με το μέσα μου. Αρα ανήκω στην πρώτη και δεύτερη κατηγορία του όλοι και του οι περισσότεροι αλλά το κανείς δεν μου πάει. Απόλυτο το κανείς. Και το όλοι απόλυτο είναι αλλά οχι σαν το κανείς. Μην ξεφεύγεις τώρα...Βασική παραδοχή λοιπόν το μαντάρα. Απορίας άξιον το πως αλλάζει το μαντάρα. Σημαντική ερώτηση: αλλάζει? Υπάρχει ο χρόνος, η διάθεση, η επιθυμία? Τι λένε τα χαρτιά? Τα άστρα? Τα γραμμένα? Τα ξεγραμμένα? Εκείνα για τα οποία μετανιώνουμε μπορούν να θεωρηθούν παραγραφθέντα αδικήματα ή ο νόμος είναι ενας και δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε αδικήματα και αδικούντες? Ανέκαθεν θεωρούσα το μυστήριο της ζωής μυστήριο απο βιολογικής πλευράς. Το πως ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο και το πως φεύγουμε από τον κόσμο αυτό. Το πως παραμένουμε, μεγαλώνουμε, δημιουργούμε σχέσεις, χαλάμε σχέσεις, κάνουμε φίλους, χάνουμε φίλους, το πως αγαπάμε, ερωτευόμαστε, πονάμε, απογοητευόμαστε, ολα αυτά ήταν στοιχεία που θεωρούσα τόσο προφανή που ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να παρακαλουθήσω, να σημειώσω, να μεταφράσω. Κι όμως, βρίσκομαι σήμερα στα 34 μου να απορώ για ολα, να αμφιβάλλω για θεωρίες θεωρητικά θεμελιωμένες, για αρχές που είχαν τη σφραγίδα μιας γροθιάς στο τραπέζι και μια δήλωσης "εγω δεν θα το κάνω ποτέ αυτό, εγω δεν θα αισθανθώ ποτέ έτσι, εγω δεν θα σκεφτώ ποτέ αλλιώς". Εγω...εγω τα εχω πει αυτά. Ενδεχομένως να τα εχω πιστέψει αυτά. Ίσως και να είχα την αφέλεια να θεωρήσω οτι οι αστάθμητοι παράγοντες δεν με αφορούν και σημασία έχει τι πιστεύω εγω για τη ζωή μου. Εγωίστρια και αφελής λοιπόν. Επικίνδυνος συνδυασμός για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Ζω με φαντασίες και εικασίες και εικόνες που βλέπω μόνο εγω. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν ενα δάσος εγω κοιτάζω ενα και μόνο δέντρο. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν μια αλήθεια εγω επιλέγω να βλέπω και να συντηρώ ενα ψέμα τόσο μεγάλο που ακόμα και το ίδιο μου το μυαλό έχει κατεβάσει ρολά και ακούει στις βασικές λειτουργίες του απλά και μόνο για να μην με αφήσει κι αυτό. Εκεί που οι άλλοι ξέρουν εγω επιλέγω να ρωτάω και να μην λεω να καταλάβω. Μα είσαι σοβαρή? Δεν γελάω πάντως. Δεν χαμογελάω καν. Επομένως είμαι σοβαρή. Αυτό είναι το χειρότερο. Πράγματι. Όταν πολλοί γελάνε και ένας είναι σοβαρός τότε κάποιος έχει χάσει κάτι. Αρα είναι ωρα για απολογισμό. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Κενό. Δηλαδή εκείνα που είχαμε και αυτά που χάσαμε είναι ίδια? Οχι. Απλά ο απολογισμός προϋποθέτει μια προηγούμενη ταξινόμηση των πραγμάτων. Μια κούτα, δυο σακούλες, τρια κουτάκια. Κάπου να χωρέσουν ολα ώστε να μετρηθούν. Μη βάζεις τη ζωή σου σε κουτάκια, λένε. Δεν μπορώ. Όταν αποφάσισα να βγάλω τις συσκευασίες ξεχύθηκε το σύμπαν ολόκληρο και φτάσαμε εδω να σου γράφω ασυναρτησίες που μόνο εγω καταλαβαίνω και να ψάχνω ταινία να κολήσω και πάλι τα σπασμένα. Τα θρύψαλα. Κολάνε τα θρύψαλα? Εκείνα τα ψιλά, μικρά, τοσοδούλικα κομμάτια που κάποτε έφτιαχναν κάτι μεγάλο, σήμερα είναι σαν σκόνη και αντε να βρεις που ανήκει τι, ποιό πάει με τι, που ήταν ποιό. Πάρε άλλο. Μην πάρεις τίποτα. Πάρε μια απόφαση. Κάνε κάτι. Μην κάνεις τίποτα. Πήγαινε κάπου. Κάτσε εδω. Προσανατολίσου. Στην γεωγραφία δεν ήμουν καλή. Ποτέ. Σε τι ήσουν καλή? Δεν ξέρω. Μπορεί και σε τίποτα. Δεν μπορεί, σε κάτι θα είσαι καλή. Κι όμως δεν ξέρω. Πρέπει να ρωτήσεις τον κατασκευαστή μου. Γιατί με έφτιαξε? Με τι σκοπό? Ίσως έτσι να καταλάβουμε και τις ατέλειες, τις προϋποθέσεις ωστε να δουλέψει σωστά. Μα τι είσαι, μηχάνημα? Οχι, αλλά λειτουργώ μηχανικά. Είμαι άνθρωπος, γι'αυτό και ίσως ακόμα να με δικαιολογείς. Ως πότε όμως? Μη βάζεις όρια. Μόνα τους μπαίνουν. Η ζωή τα βάζει. Η ζωή είναι οι επιθυμίες και οι επιλογές μας. Οχι η ζωή γενικά. Η ζωή μου. Μόνο που η δική μου ζωή επηρεάζει και τη ζωή των άλλων. Γιατί κάποια στιγμή μπλέχτηκαν οι ζωές μας. Και τότε μας άρεσε και περνούσαμε καλά. Και δεν θέλαμε να ξεμπερδέψουμε τίποτα. Ισα ισα θέλαμε να μπερδευτούμε ακόμα πιο πολύ. Το δικό μας κουβάρι. Αλλά αν το κουβάρι δεν το ξεμπλέξεις ή δεν το πλέξεις, στην πραγματικότητα παραμένει ενα κουβάρι που απλά μαζεύει σκόνη και περιμένει κάποιον να κάνει τη δύσκολη αρχή. Γιατί κάθε αρχή είναι δύσκολη και ήρωες δεν υπάρχουν πολλοί. Υπάρχουν...?