Είναι άραγε ο καιρός που κάνει το φευγιό μου μια, ακόμα πιο επιτακτική, ανάγκη?
Είναι άραγε η ίδια η ανάγκη που κάνει τον καιρό μια τόσο ταιριαστή πινελιά σε έναν πίνακα με μουντζούρες που, μάλλον μόνο εγω, βλέπω σαν αριστούργημα?
Είναι τελικά η αγάπη ενα ταξίδι ενα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή...?
Είναι τελικά η αγάπη ενα ταξίδι από πληγή σε πληγή...?
Πόσοι τρόποι υπάρχουν να πληγιάσουν τις γιορτές μου?
Πόσοι τρόπου υπάρχουν να γιορτάσω τις πληγές μου?
Είναι ο καιρός μάλλον...αλλιώς δεν εξηγείται.
Εξηγείται?
7 σχόλια:
μπα άστο...(μερικά πράγματα ποτέ δεν εξηγούνται).
σου έχω το τραγούδι σου. αυτό της "τελείας" που όταν έγιναν πολλές "τελείες" υποδήλωσαν συνέχεια και όχι τέλος...
http://www.youtube.com/watch?v=a33yZqZUCdY
Φαντάσου οτι έχεις μια πληγή... την καθαρίζεις με οινόπνευμα... καθαρή πλέον τη γιορτάζεις.
Απλά, όσο την καθάριζες, πονούσε...
Η αγάπη καλό μου δεν είναι τίποτα από μόνη της. Εμείς τις δίνουμε σημασία, εμείς την ταΐζουμε, εμείς όλα! Οι πληγές πάλι έχουν μια κάποια αυτονομία, γι' αυτό λοιπόν τις γιορτάζουμε έτσι ώστε να τις ξορκίσουμε. Έλα πάμε μια σβούρα. Κράτα μαρή το μαντήλι καλά, θα σαβουριαστώ... ;-)
Δεν ξέρω, αλλά γιατί τόσο χάλια; Μήπως κάνας ανάδρομος;
δεν εξηγείται....είναι μέρες που πονάνε...είναι μέρες που τις νοσταλγείς...είναι μέρες που απλά υπάρχουν...ίσως είσαι σε φάση που πονάνε...θα περάσει...όπως περνάει ο άτιμος ο χρόνος...στο λέω απο εμπειρία...!!!
Φιλιά
είν' η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή, είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή...
το θέμα είναι πως βλέπεις την αγάπη.. σαν πληγή ή σαν γιορτή. αν και μπορεί να'ναι και τα δύο.. ταυτόχρονα!
xx
Εσείς μιλάτε κι εγω διαβάζω...έτσι για αλλαγή αυτή τη φορά...και πολύ σας ευχαριστώ! Τις τελείες που υποδηλώνουν συνέχεια, την πληγή που οσο καθαρίζεις πονάει, τη σβούρα μου, τον μακρινό ανάδρομο, την εμπειρία, τις ταυτόχρονες αντιλήψεις... :)
Δημοσίευση σχολίου