one happy dot

Πρός: Εσένα
Από: Εμένα

Ψάχνω να βρω μια προσφώνηση αλλά καμιά δεν μου φαίνεται αντιπροσωπευτική. Αποφάσισα να σου γράψω και να σου μιλήσω όπως μου βγαίνει, χωρίς να σβήσω, να διορθώσω, να αλλάξω κάτι.
Να σου μιλήσω από καρδιάς, να σε παρακαλέσω ειλικρινά κι εσυ...εσυ όπως πάντα να κάνεις αυτό που είναι να κάνεις.
Ξέρεις καλά οτι αυτές τις μέρες αγχώνομαι και φρικάρω και ζω σε μια παράλληλη διάσταση εξαιτίας της αυριανής επέμβασης του Γιώργου. Για κάποιο λόγο που ενδεχομένως ξέρεις καλύτερα, εχω χάσει κάθε ίχνος αισιοδοξίας και λειτουργώ λες και τα χειρότερα έχουν έρθει. Νιώθω πως ζω μια μέρα μετά κι οχι στο σήμερα. Νιώθω οτι πονάω ακόμα κι αν δεν έχει γίνει κάτι. Νιώθω πως έχει αλλάξει η ζωή μας ενω ολα είναι ακόμα, φαινομενικά, ίδια.
Να είναι προαίσθημα?
Να είναι παιχνίδια του μυαλού? Για εκείνα που φοβάμαι εχω πάντα άσχημο προαίσθημα. Ακόμα κι όταν για λίγο το άγχος και η μαυρίλα μου με αφήνουν να ηρεμήσω, έρχεται ενα κύμα εκεί που δεν το περιμένω και με παρασύρει σε νεα "ταξίδια".
Σκέφτομαι πολύ και τη μαμά μου...τόσα χρόνια ερωτευμένοι οι δυο τους. Εκείνη για να τον φροντίζει, να του θυμίζει τα χάπια του, να του μαγειρεύει τα ανάλατα και άνοστα που κάνει να τρώει, να τον λέει "Γιωργάκη μου" και να γελάει. Κι εκείνος για να την κάνει να γελάει. Με ανέκδοτα, με αστείες γκριμάτσες, με την αισιοδοξία του.
Προσπαθούσα να προετοιμάσω τη μαμά μου για ολα και με κοιτούσε με ενα βλέμμα...σαν μικρό παιδί που προσπαθείς να του εξηγήσεις τα μυστήρια του κόσμου. Αφού είναι η παρέα μου. Αφού είναι ο άνθρωπός μου. Αφού...

Γράφω για να σε παρακαλέσω να πάνε ολα καλά. Μέσα από εδω ναι. Αφού εδω εκφράζομαι, εδω γράφω. Σε ικετεύω να πάνε ολα καλά. Το καλά είναι σχετικό βέβαια...παρόλα αυτά, εχω εμπιστοσύνη σε οσα ορίζεις, σε οσα αποφασίζεις, σε οσα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και για τίποτα. Δεν ξέρω που ακριβώς απευθύνομαι και πρός τα που να κοιτάξω. Το ψηλά και το χαμηλά δεν έχουν όρια. Εκεί που κρύβεται ο ήλιος στη δύση, από εκεί που βγαίνει ο ήλιος στην ανατολή....σημάδια στον ορίζοντα που θέτω για να ξεκουράζω το μυαλό μου.

Καμιά φορά καταφεύγω σε χαζές τακτικές που υιοθετούσα όταν ήμουν παιδί για να προβλέψω βάσει των πιθανοτήτων τι θα γίνει...αν το επόμενο αμάξι που θα περάσει είναι κόκκινο θα πάνε ολα καλά. Αν ανοίξει τώρα η πόρτα του ταχυδρομείου θα πάνε ολα καλά. Αν χτυπήσει 3 φορές το τηλέφωνο πριν να μου απαντήσουν θα πάνε ολα καλά. Θα πάνε ολα καλά...Θα πάνε ολα καλά...?

Δεν εχω κάτι άλλο να σου ζητήσω αν και ξέρω καλά πώς μέσα μου, σιωπηλά, σου ζητάω συνέχεια. Κάθε λεπτό που περνάει, κάθε στιγμή, γίνομαι ολοένα και πιο απαιτητική και ζητάω. Μη με πάρεις για εγωίστρια. Πες απλά πως είμαι όπως όλοι και μέτρα πόσο αξίζει η απαίτησή μου. Κι εγω θα καταλάβω, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Γιατί εκείνα που δεν μπορώ να ορίσω μπορώ μόνο να αποδεχτώ.

Μέχρι το επόμενο δευτερόλεπτο που θα σου ξαναστείλω με τη σκέψη μου ακόμα μια παράκληση, σε αφήνω με την ελπίδα οτι...οτι υπάρχει ελπίδα.

Ειρήνη