Το δικαίωμα της κουκίδας να μην είναι happy!

Το διεκδικώ και από οτι φαίνεται δεν μου αντιστέκεται ιδιαίτερα...

Μεταχρονολογημένες ευχές για μια υπέροχη χρονιά! Τις πιστεύω αν και μέχρι τώρα το 2011 μου έχει δώσει 2012 λόγους να αναρωτιέμαι αν τελειώνει σύντομα αυτός ο χρόνος. Η ερώτηση ρητορική κι εδω γελάμε...

Το ξεκίνημα του 2011 με βρήκε να πενθώ για πρώτη φορά...ενα συνάδελφο, ενα φίλο, μια καθημερινή παρουσία για τα 25 από τα 33 χρόνια της ζωής μου που έγινε τόσο ξαφνικά απουσία. 35 ημέρες από εκείνη την Τρίτη και ξαφνικά η Τρίτη έγινε η χειρότερη ημέρα της εβδομάδας. Κι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε χωρίς τη γκρίνια, τη μουρμούρα, το γέλιο, το μπλαζέ εκείνο υφάκι με το τσιγάρο στο στόμα...

Υπάρχουν μέρες που είναι τόσο δύκολες που λεω οτι δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεββάτι. Θέλω να μείνω εκεί, κάτω από τα σεντόνια και τα μαξιλάρια και να μην μιλήσω σε άνθρωπο, να μην ακούσω άνθρωπο. Γίνομαι η εγωιστική πλευρά του εαυτού μου που απεχθάνομαι αλλά δεν με νοιάζει. Μόνο για τον Κωστή με νοιάζει που με βλέπει να απομακρύνομαι και να γίνομαι κάτι που σε κανέναν δεν αρέσει. Υπάρχουν μέρες που είναι τόσο εύκολες που προσπαθώ να θυμηθώ τι με στεναχωρούσε την προηγούμενη. Το ίδιο μυαλό είναι χωρισμένο σε δυο κομμάτια που εναλάσσονται με ταχύτητα που το σώμα δεν μπορεί να ακολουθήσει. Μου είπαν οτι ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνω είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ. Σοκαρίστηκα...

Υπάρχουν και χειρότερα...έτσι άκουσα κάποιον να λέει στο μετρό. Σοφή κουβέντα. Φυσικά υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχουν όμως και καλύτερα. Γιατί κανείς δεν μιλάει ποτέ για τα καλύτερα? Γιατί συγκρίνουμε πάντα με τα χειρότερα προκειμένου να παρηγορηθούμε? Γιατί να μην σκεφτώ πόσο καλύτερα θα ήταν αν ήταν ακόμα εδω και μετά να λιώσω στο κλάμα αν αυτό με κάνει να νιώσω καλύτερα? Μήπως η στεναχώρια ή η απώλεια κάποιου άλλου θα με χαροποιήσει? Πόσο μικρόψυχη πρέπει να γίνω και τι είδους μηχανισμούς θα πρέπει να εφεύρω ώστε να βολέψω τον πόνο μου σε μια στάση που να μην με πονάει?

Είναι υγιές να πονάς...έτσι άκουσα να μου λένε. Χαζή κουβέντα. Ο χρόνος μαλακώνει τον πόνο. Χαζή κουβέντα. Ο χρόνος παγιώνει μια κατάσταση και οσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο πολύ νιώθεις την απουσία. Και πονάς ακόμα πιο πολύ όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης. Έφυγε και είναι οριστικό. Πώς είσαι? Χαζή ερώτηση. Είμαι καλά. Ψεύτικη απάντηση. Είμαι χάλια. Υπερβολική απάντηση. Δεν ξέρω πως είμαι. Άκυρη απάντηση. Είμαι όπως με βλέπεις. Απάντηση τύπου "τα συμπεράσματα δικά σας" κι αν έχεις απορίες ξαναρώτα με. Αμ δε!

Παρατηρώ τον εαυτό μου και σημαιώνω τις αντιδράσεις μου στα διάφορα ερεθίσματα. Ακόμα δηλώνω/είμαι οπαδός της σοκολάτας επομένως η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη. Ακόμα πηγαίνω καθυστερημένη στο γραφείο επομένως δεν μεταλάχτηκα στον ύπνο μου. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω εκείνα που δεν καταλάβαινα και 35 ημέρες πρίν επομένως η αντίληψή μου εξακολουθεί να είναι στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα. Τσαντίζομαι πιο εύκολα και χάνω την υπμονή μου πιο γρήγορα αλλά το αντιλαμβάνομαι γρήγορα και κάνω διορθωτικές κινήσεις...λίγο άχαρες κι αυτές αλλά η μπαλαρίνα μέσα μου έχει πάει διακοπές διαρκείας και άφησε στη θέση της μια αρκούδα που χορεύει όταν ακούει ντέφι. Εξαιρετική εικόνα σου λεω...

Εχω την βεβαιότητα ότι ολα θα αλλάξουν κάποια στιγμή. Εχω την απορία τι είδους αλλαγές θα συντελεστούν στο κοσμικό σύμπαν που ζω κι αν θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Εχω το άγχος αν θα με αντέξει για πολύ ακόμα ο Κωστής ή θα γυρίσω μια μέρα στο σπίτι και θα λείπουν τα ρούχα του, οι τσάντες της ανακύκλωσης και ενα από τα δυο γατιά. Εχω πολλά κι όμως κάτι μου λείπει. Εχω αλλά θα ήθελα κι οσο δεν μπορώ τόσο παραμένω στο ίδιο ακριβώς σημείο...

Βρήκα ενα τραγούδι και το λάτρεψα...έχει μια παράνοια που δεν μπορεί να μη σε παρασύρει...

Για τις 53 βόλτες σου γύρω από τον Ήλιο...