15 Φεβρουαρίου 2011

Το δικαίωμα της κουκίδας να μην είναι happy!

Το διεκδικώ και από οτι φαίνεται δεν μου αντιστέκεται ιδιαίτερα...

Μεταχρονολογημένες ευχές για μια υπέροχη χρονιά! Τις πιστεύω αν και μέχρι τώρα το 2011 μου έχει δώσει 2012 λόγους να αναρωτιέμαι αν τελειώνει σύντομα αυτός ο χρόνος. Η ερώτηση ρητορική κι εδω γελάμε...

Το ξεκίνημα του 2011 με βρήκε να πενθώ για πρώτη φορά...ενα συνάδελφο, ενα φίλο, μια καθημερινή παρουσία για τα 25 από τα 33 χρόνια της ζωής μου που έγινε τόσο ξαφνικά απουσία. 35 ημέρες από εκείνη την Τρίτη και ξαφνικά η Τρίτη έγινε η χειρότερη ημέρα της εβδομάδας. Κι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε χωρίς τη γκρίνια, τη μουρμούρα, το γέλιο, το μπλαζέ εκείνο υφάκι με το τσιγάρο στο στόμα...

Υπάρχουν μέρες που είναι τόσο δύκολες που λεω οτι δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεββάτι. Θέλω να μείνω εκεί, κάτω από τα σεντόνια και τα μαξιλάρια και να μην μιλήσω σε άνθρωπο, να μην ακούσω άνθρωπο. Γίνομαι η εγωιστική πλευρά του εαυτού μου που απεχθάνομαι αλλά δεν με νοιάζει. Μόνο για τον Κωστή με νοιάζει που με βλέπει να απομακρύνομαι και να γίνομαι κάτι που σε κανέναν δεν αρέσει. Υπάρχουν μέρες που είναι τόσο εύκολες που προσπαθώ να θυμηθώ τι με στεναχωρούσε την προηγούμενη. Το ίδιο μυαλό είναι χωρισμένο σε δυο κομμάτια που εναλάσσονται με ταχύτητα που το σώμα δεν μπορεί να ακολουθήσει. Μου είπαν οτι ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνω είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ. Σοκαρίστηκα...

Υπάρχουν και χειρότερα...έτσι άκουσα κάποιον να λέει στο μετρό. Σοφή κουβέντα. Φυσικά υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχουν όμως και καλύτερα. Γιατί κανείς δεν μιλάει ποτέ για τα καλύτερα? Γιατί συγκρίνουμε πάντα με τα χειρότερα προκειμένου να παρηγορηθούμε? Γιατί να μην σκεφτώ πόσο καλύτερα θα ήταν αν ήταν ακόμα εδω και μετά να λιώσω στο κλάμα αν αυτό με κάνει να νιώσω καλύτερα? Μήπως η στεναχώρια ή η απώλεια κάποιου άλλου θα με χαροποιήσει? Πόσο μικρόψυχη πρέπει να γίνω και τι είδους μηχανισμούς θα πρέπει να εφεύρω ώστε να βολέψω τον πόνο μου σε μια στάση που να μην με πονάει?

Είναι υγιές να πονάς...έτσι άκουσα να μου λένε. Χαζή κουβέντα. Ο χρόνος μαλακώνει τον πόνο. Χαζή κουβέντα. Ο χρόνος παγιώνει μια κατάσταση και οσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο πολύ νιώθεις την απουσία. Και πονάς ακόμα πιο πολύ όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης. Έφυγε και είναι οριστικό. Πώς είσαι? Χαζή ερώτηση. Είμαι καλά. Ψεύτικη απάντηση. Είμαι χάλια. Υπερβολική απάντηση. Δεν ξέρω πως είμαι. Άκυρη απάντηση. Είμαι όπως με βλέπεις. Απάντηση τύπου "τα συμπεράσματα δικά σας" κι αν έχεις απορίες ξαναρώτα με. Αμ δε!

Παρατηρώ τον εαυτό μου και σημαιώνω τις αντιδράσεις μου στα διάφορα ερεθίσματα. Ακόμα δηλώνω/είμαι οπαδός της σοκολάτας επομένως η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη. Ακόμα πηγαίνω καθυστερημένη στο γραφείο επομένως δεν μεταλάχτηκα στον ύπνο μου. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω εκείνα που δεν καταλάβαινα και 35 ημέρες πρίν επομένως η αντίληψή μου εξακολουθεί να είναι στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα. Τσαντίζομαι πιο εύκολα και χάνω την υπμονή μου πιο γρήγορα αλλά το αντιλαμβάνομαι γρήγορα και κάνω διορθωτικές κινήσεις...λίγο άχαρες κι αυτές αλλά η μπαλαρίνα μέσα μου έχει πάει διακοπές διαρκείας και άφησε στη θέση της μια αρκούδα που χορεύει όταν ακούει ντέφι. Εξαιρετική εικόνα σου λεω...

Εχω την βεβαιότητα ότι ολα θα αλλάξουν κάποια στιγμή. Εχω την απορία τι είδους αλλαγές θα συντελεστούν στο κοσμικό σύμπαν που ζω κι αν θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Εχω το άγχος αν θα με αντέξει για πολύ ακόμα ο Κωστής ή θα γυρίσω μια μέρα στο σπίτι και θα λείπουν τα ρούχα του, οι τσάντες της ανακύκλωσης και ενα από τα δυο γατιά. Εχω πολλά κι όμως κάτι μου λείπει. Εχω αλλά θα ήθελα κι οσο δεν μπορώ τόσο παραμένω στο ίδιο ακριβώς σημείο...

Βρήκα ενα τραγούδι και το λάτρεψα...έχει μια παράνοια που δεν μπορεί να μη σε παρασύρει...

Για τις 53 βόλτες σου γύρω από τον Ήλιο...

22 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Μπορεί να φταίει και το σοκ ακόμη, Ντοτάκι, όλα θα φτιάξουν, μάλλον ο χρόνος που χρειάζεται δεν έχει περάσει ακόμη, κοίτα να μην αφεθείς στην κατάσταση αυτή.. σε χρειάζονται όπως βλέπεις..

b|a|s|n\i/a είπε...

πέφτεις και κάνεις ράμματα. πολλά ράμματα. και ο πόνος τον πρώτο καιρό είναι αφόρητος. μερικές φορές ακόμα και όταν τα βγάλεις τα ράμματα. στο πέρασμα του χρόνου συνηθίζεις. όχι τόσο τον πόνο. που γλυκαίνει. μα τα σημάδια. από το πέσιμο. από τα ράμματα. και ξέρεις πως τα ράμματα πάντα εκεί είναι. και θα είναι.
φιλιά σου πολλά. και πολλά.

DaisyCrazy είπε...

Ο στίχος 'Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός' για μένα είναι πολύ σωστός. Η απουσία μένει και μας βασανίζει όσος καιρός κι αν περάσει. Και το ότι τη συνηθίζουμε δε με παρηγορεί καθόλου, κάθε άλλο.

Κι εγώ ανυπονώ να φύγει το '11 για άλλους λόγους, λιγότερο σοβαρούς, αλλά δεν το θέλω.

Ντοτάκι δε θέλω να γράψω χιλιοειπωμένες φράσεις και λέξεις. Θέλω να μας μιλάς και να μας γράφεις εδώ γιατί σίγουρα βοηθά κάπου να εκφράσεις αυτό που νιώθεις.

Φιλιά!

ΜaRioNaSTRo είπε...

Δεν είμαι η κατάλληλη να μοιράζω λογάκια παρηγοριάς, γιατί και γω βρίσκομαι αυτή την περίοδο σε μια ψυχολογική σύγχιση, αλλά χρειάζεται ψυχραιμία.
όλα θα πάνε καλά. όλα...

mahler76 είπε...

καρδιά μου, είναι λογικό να νιώθεις έτσι. Κουράγιο.

apos είπε...

Θα προτιμούσα να πατήσω «δημοσίευση» χωρίς να πω τίποτα. Γιατί πολλές φορές δεν υπάρχει τίποτα (παραπάνω) να ειπωθεί.

(το τραγούδι είναι κορυφαίο).

One Happy Dot είπε...

@Hfaistiwnas...

Μπορεί να φταίνει ολα αυτά και τίποτα μαζί. Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω αυτή τη στιγμή πότε ακριβώς θα είμαι καλύτερα....Μπορώ να σου πω οτι υπάρχει ενα πεισμωμένο κομμάτι μου που θέλει να είναι έτσι από φόβο μήπως και ξεχάσω...

Το μόνο σίγουρο είναι οτι μου λείψατε πολύ! Σε φιλώ!

@b|a|s|n\i/a...

Έτσι συμβαίνει με τα ράμματα...είναι εκεί να σου θυμίζουν τον πόνο που κάποτε ένιωσες, τα χαϊδεύεις τρυφερά να μην ξυπνήσουν και πάλι μνήμες που κοιμούνται (αν)ήσυχα...

Φιλιά σου τόσα πολλά που θα σε σκάσουν!

@DaisyCrazy...

Κοριτσάκι μου!

Να'ξερες πόσες φορές προσπάθησα να γράψω και στο τέλος έμενα πάντα να κοιτάζω τον κέρσορα να αναβοσβήνει. Και δεν είναι οτι δεν είχα να πω...είναι που δεν ήξερα πως να ξεκινήσω. Ελπίζω τώρα να πάρω φόρα ξανά...μη με παρεξηγείτε που χάνομαι, δεν το θέλω! Φιλιά σου πολλά!

One Happy Dot είπε...

@ΜaRioNaSTRo...

Κι εγω το πιστεύω οτι ολα θα πάνε καλά...Δεν ξέρω πως ούτε πόσο χρόνο να πάρει. Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει η επόμενη μέρα ούτε με νοιάζω να το μάθω απόψε. Με νοιάζει μόνο να εχω εμπιστοσύνη σε αυτή την κουβέντα...ολα θα πάνε καλά! Για σένα, για μένα και για όλους που βρίσκονται σε μια σύγχυση...και φέτος!

@mahler76...

Εσυ ξέρεις πώς νιώθω...
Δεν θα σου πω κάτι άλλο γιατί εχω ξεχάσει ακόμα και πόσο πρόστυχο γατί είσαι τόσο καιρό που εχω να σε δω...ελπίζωνα το αλλάξουμε σύντομα αυτό!

Σε φιλώ νιαουριστά! (κσι μη με ρωτήσεις πως το κάνω γιατί δεν εχω ιδέα!)

@apos...

Κι όταν ολα έχουν ειπωθεί το μόνο που απομένει είναι η σιωπή της αποδοχής..κάπου το διάβασα!

Δεν είναι το μόνο τους που λάτρεψα, απλά αυτό ήταν το πρώτο...έχουν μια παράνοια ταξιδιάρική και εθιστική που δύσκολα προσπερνάς!

Σε φιλώ τόόόόόσο δυνατά και την επόμενη φορά ελπίζω να είμαστε για πιο πολύ παρέα στο σπίτι των κουμπάρων! :)

mirelen είπε...

Σε διάβασα dottaki και άκουσα και το τραγούδι. Ναι, έτσι απλά, σου λέω ότι δεν είσαι μόνη.

Been around many many years είπε...

Μπορεί και αυτό το video να άρχισε να την φέρνει Back Home.......και η αγάπη όλων μας ας την κάνει έστω και GRUMPY DOT!

http://www.youtube.com/watch?v=Cj6ho1-G6tw

Kος Μηδενικός είπε...

Ξέρω το συναίσθημα και ό,τι και να σου λένε δεν είναι ότι ξεπερνιέται. Απαλύνει όμως με τον καιρό. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα δεις ότι κάποια στιγμή θα καταφέρεις να το διαχειρίζεσαι. Πολλά νουτελένια φιλάκια καλό μου! Και την επόμενη φορά ελπίζω να μη με τρακάρει κάνας παππούς πάλι...

Andie είπε...

Ο χρόνος δεν μαλακώνει τον πόνο. Απλά τον ενσωματώνει στην πραγματικότητα μας, και μας μαθαίνει να ζούμε μαζί του.

One Happy Dot είπε...

@Mirelen...

Το ξέρω οτι δεν είμαι μόνο κοριτσάκι μου...κι αυτό με παρηγορεί και με στεναχωρεί μαζί!
Φιλιά σας φανταστική μου οικογένεια!

@Been around many many years...

Moi grumpy? Never! Jamais! Απλά λίγο πιο παράξενη και στριφνή και γκρινιάρα...αλλά πάντα τόσο μα τόσο χαριτωμένη!
Για το βιντεάκι θα κάνω ειδικό ποστάκι...μη βιάζεσαι! :) Φιλί γλυκό!

@Zero Point...

Μα μια φορά είπαμε να βρεθούμε κι εσυ τρακάρεις με παππού? Δηλαδή ήμαρτον!!!
Άντε να ξαναμαζωχτούμε να τα πούμε από κοντά...να φάμε και κάτι να πνίξουμε τον πόνο μας! :)

@Stilvi...

Έχεις δίκιο πραγματικά...οσο κι αν δεν θέλω να μάθω να ζω με την πραγματικότητα αυτή, αυτή εχω και δεν μπορώ να το διαπραγματευτώ με κανέναν ώστε να την αλλάξω!

Σε ευχαριστώ που πέρασες...! :)

Unknown είπε...

σε νιώθω. ξέρω. καταλαβαίνω. υπάρχουν χειρότερα...δεν είσαι θυμωμένη μαζί του που έφυγε. υπάρχουν καλύτερα... το αύριο με τους αγαπημένους σου που είναι δίπλα. όλα θα περάσουν. κράτα γερά τον Κωστή.

One Happy Dot είπε...

@Chichipiru...

Δεν θα μπορούσα να είμαι θυμωμένη μαζί του...δεν ήταν επιλογή του άλλωστε να φύγει. Θα μου πεις ποιός επιλέγει να φύγει...κανείς. Και σίγουρα υπάρχουν καλύτερα...το παράπονό μου είναι που δεν θα είναι εδω να ζήσει τα δικά μου καλύτερα και να φτιάξει κι εκείνος τα δικά του καλύτερα.

Σε φιλώ καλλιτέχνιδά μου...ελπίζω πως οι σοκολάτες εκτιμήθηκαν δεόντως!

Chichipiru είπε...

δεν θυμώνεις γιατί επέλεξε να φύγει...αλλά γιατί σε άφησε. Οι σοκολάτες εκτιμήθηκαν πολύ! Είχα κάνει και όμορφη συσκευασία αλλά κουράστηκα πολύ και βαρέθηκα να τις φωτογραφίσω! :P ένα καφέ ρε γειτόνισσα...

One Happy Dot είπε...

@Γειτόνισσα Chichi...

Να ξεσηκωθεί και η άλλη η κυρία των βορείων προαστίων μετά της βαφτιστήρος μου και να πάμε για καφέ τώρα που ανοίγει ο καιρός? (αυτό με τον καιρό και το "άνοιγμα" είναι σχετικό, εγω πάντως είμαι με κοντομάνικο σήμερα!)

άντε και του χρόνου να είμαστε καλά να κάνουμε μαγαλύτερη παραγωγή σοκολάτας....σοκολάτας βεβαίως βεβαίως! :)

Chichipiru είπε...

άστην αυτή! περιμένει να πάει η Μελ λύκειο για να κάνει εμφάνιση! δεν έχω πλέον ελπίδες! όσο για τις σοκολάτες...σοκολάτες βεβαίως βεβαίως! :P

κοντη είπε...

σου είπα οτι έρχεται ο Νικ Κέϊβ τον Ιούλιο;

ΠΣ σ' αγαπώ και ας ξέρω τί κράξιμο θα φάω.

One Happy Dot είπε...

@κοντή...

Η άφιξη του Νικολάκη θα με βρεί να περιμέω τους Bon Jovi μετά μανίας επομένως σε καταλαβαίνω απόλυτα!

Σε αγαπώ και σε κράζω παράλληλα...διότι αυτά πάνε μαζί, πώς να το κάνουμε?!

ασωτος γιος είπε...

συμβαινει
συμβαινει συχνα
μου χει συμβει
στο καθενα εχει..
θ αντεξεις
ολοι νομιζουμε πως δε μπορουμε
αλλα τελικα μπορουμε
ο χρονος ειναι οντως ο χειροτερος γιατρος και ο πονος το χειροτερο φαρμακο

One Happy Dot είπε...

@ασωτος γιος...

"Όλοι νομίζουμε οτι δεν μπορύμε αλλά τελικά μπορούμε"...αλήθεια, έτσι είναι. 'Αλλος πιο δύσκολα, άλλος πιο εύκολα, με κάποιο τρόπο καταφέρνουμε και συνεχίζουμε. Οχι μόνο σε τέτοιες πριπτώσεις...κάθε φορά που λέμε δεν γίνεται, τελικά κάτι γίνεται...

Φιλιά σου!