ok είναι πολύ cheesy αυτή η φωτογραφία αλλά...ανέκαθεν υπήρξα Honey lover!

Αυτό τον καιρό νιώθω οτι κουράζομαι λιγάκι...

Ο μπαμπάς μου είναι στο νοσοκομείο γιατί έκανε μια επέμβαση που ανέβαλε για καιρό στο γόνατο.
Στο γραφείο η τεχνολογία μας εκδικείται για κάποιο λόγο που δεν εχω καταλάβει και έχουμε συνέχεια τεχνικούς που ξενυχτάνε, μαζί κι εμείς και πολλές φορές χωρίς θετικό αποτέλεσμα.
Την αγάπη τη βλέπω κάθε πρωί που φεύγει και κάθε βράδυ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Καλά φαίνεται αν και έχει μακρύνει το μαλλί!
Το σπίτι μας είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης και πάλι καλά που πήγα ενα γρήγορα σούπερ μάρκετ το πρωί διαφορετικά θα τρώγαμε από τη γατοτροφή.
Αδυνατώ να απαντήσω στο τηλέφωνο και να μιλήσω φυσιολογικά σε φίλους οι οποίοι όμως καταλαβαίνουν και δεν παραπονιούνται παρά σιωπηρά συμπαραστέκονται.

Γενικά νιώθω οτι χάνω τον έλεγχο της καθημερινότητάς μου, χάνω τη μπάλα και κάποιος άλλος θα βάλει γκολ...

Παρόλα αυτά, ξέρω καλά ότι υπάρχει και η άλλη οψη του νομίσματος και αρνούμαι να εγκαταλείψω το παπόρι...

Ο μπαμπάς ηδη περπατάει έστω και με πι και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα βγει την Παρασκευή. Η περίοδος προσαρμογής που θα ακολουθήσει θα αποτελέσει αφορμή για νεο ποστ στο κοντινό μέλλον.
Στο γραφείο θα κάνω ενα ευχέλαιο μήπως και ηρεμήσουμε γιατί εκεί που είπα οτι δεν πάει άλλο, κόπηκε ενα καλώδιο το οποίο δίνει ρεύμα σε ενα συγκεκριμένο χώρο, ο οποίος με τη σειρά του έτσι και έμενε χωρίς φώτα και air condition για λίγες ωρες ακόμα θα βλέπαμε μηχανήματα καμπόσων χιλιάδων Ευρώ να λιώνουν χωρίς πρακτικά να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό. Με μεγάλη μου έκπληξη είδα τη ΔΕΗ να καταφτάνει σήμερα πουρνό πουρνό και να επιδιορθώνει τη βλάβη. Παρόλα αυτά, η τρύπα που έσκαψαν στην είσοδο του γραφείου χάσκει ακόμα και πολύ φοβάμαι οτι αν δεν την κλείσουν γρήγορα κάποιος από εμας θα ανακαλύψει νερό, πετρέλαιο ή αρχαία...με το κεφάλι ανάποδα!
Η αγάπη μου στέλνει μηνύματα συμπαράστασης και μετά από 6.5 χρόνια σχέσης και 1 μήνα γάμου έχει μια γλύκα βέρυ νουτελίσιους! (Θα σε κουρέψω...κλείσε ενα ραντεβού το σ/κ στο σαλόνι και μην ξεχάσεις την πετσέτα σου!)
Το σπίτι μας θυμίζει εξοχικό έτσι χύμα που είναι και αν βάλουμε λεκάνες με νερό και αλάτι ανα 1 μέτρο θα νιώθουμε οτι είμαστε στη Λούτσα. Παίζει ενα σενάριο να στήσουμε τουρνουά ρακέτας στο σαλόνι αρκεί να ρίξουμε τον τοίχο του διαδρόμου ώστε να έχουμε άπλα για τους διαιτητές και την καντίνα. Υπο σκέψη και μελέτη...
Οι γατοκροκέτες έχουν βιταμίνες και ασβέστιο και είναι κατάλληλες για γάτες που μένουν στο σπίτι-->εμείς μένουμε στο σπίτι-->οι γιατοκροκέτες είναι κατάλληλες και για εμάς (η παράμετρος οτι εμείς δεν είμαστε γάτες είναι ανευ σημασίας όταν πεινάς!)
Οι φίλοι είναι φίλοι οτι κι αν γίνει. Εκείνοι που από φίλοι γίνονται γνωστοί απλά δεν είναι φίλοι και δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για τέτοιες αλλαγές.

Κάπως έτσι λοιπόν τη βγάζουμε αντίπερα και μπαλατσάρουμε και παίρνουμε κουράγιο.

Καμιά φορά όμως βλέπω στο δρόμο μαμάδες και μπαμπάδες με καροτσάκια και καλαθάκια... παιδάκια τρέχουν, φωνάζουν, απαιτούν, διεκδικούν...κι εκεί απορώ...αν έρθει η ωρα θα προλαβαίνω? Θα εχω τις αντοχές? Κι αν ναι γίνεται να κοπώ στα 2 ή στα 3? Και πόσα θα πρέπει να στερήσω από τους άλλους και πόσα θα στερηθώ εγω? Δεν ρωτάω αν αξίζει...μόνο αν γίνεται κι αν γίνεται που πουλάνε τις οδηγίες αναβάθμισης του συστήματος??

Σημείωση πρός τον χρήστη: Να (με) προσέχεις και να θυμάσαι οτι η Nutella δεν μπαίνει στο ψυγείο ούτε το καλοκαίρι! Είναι all season tolerant!!

Κάποιος να με σώσει...

Δέχομαι ανελέητες επιθέσεις βαρεμάρας, κούρασης, άγχους ενω το στερητικό σύνδρομο της λιωμένης σοκολάτας που παγώνει στα ψυγεία δεν βοηθάει τη ρημάδα την ψυχολογία που θέλει επειγόντως διακοπές, έστω και μονοήμερες αλλά να μην είναι σαββατοκύριακο γιατί το σαββατοκύριακο κάνουμε δουλειές, βλέπουμε κανένα φίλο ξεχασμένο από τα παλιά και γενικά κουραζόμαστε!!!

Ουφ, τα είπα με μια ανάσα και ξεθύμανα.

Τελικά θα με σώσει κανείς ή να γκρινιάξω στο ταίρι/σύζυγο/αμόρε/στεφάνι μου που υποσχέθηκε να με ανέχεται και να με αγαπάει για πάντα?
Και πόσο κρατάει τελικά αυτό το πάντα?
Κι αν δεν είναι πάντα και είναι απλό αρκούδι?
Γιατί αν το πάντα κρατάει οσο το μουντιάλ θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι που να σκάσω. Κι αυτό το τελευταίο το βρίσκω τόσο γραφικό οσο οι περικοπές του τελευταίου μήνα σε μισθούς και συντάξεις και η άποψη οτι κάπως έτσι θα σωθούμε. Αν πάλι το πάντα κρατάει περισσότερο από το μουντιάλ τότε εξαρτάται από το πόσο εύκολα θα βρω το κρυμμένο τηλεκοντρόλ να αλλάξω κανάλι.
Και γιατί να αλλάξω κανάλι θα μου πεις αφού είμαι συντονισμένη στα ερτζιανά της αγάπης και στα διαλείμματα τρώμε πατατάκια...ελα ντε!
Μήπως έβγαλες νόημα από την υπόλοιπη ανάρτηση και θέλεις να σου λύσω και τη συγκεκριμένη απορία? Είμαι κι εγω αλλά είσαι κι εσυ ωρες ωρες...

Και εν πάσει περιπτώσει, τελικά ο Ταρζάν που σώζει τη Τζεην υπάρχει ή τσάμπα καίει η λάμπα οπότε να σβήσω το φως γιατί και η ΔΕΗ το έχει παρακάνει και δεν βρίσκω λόγο να πληρώνουμε την ΕΡΤ αφού δεν βλέπουμε...αλλά έχει και μουντιάλ...τελικά ολα από εκεί ξεκινάνε!?

Εχω μόλις 10 μέρες παντρεμένη και...πλέον υπογράφει ολούθε ο σύζυγος μόνο!

Κι αν χρειαστεί να βάλω κι εγω κάπου μια τζίφρα, την βάζω "κάτω από του συζύγου" υπο το βλέμμα ενός κρατικού λειτουργού που με κοιτάει με βλέμμα "Pauvre petit...παντρειές δεν μου ήθελες?"
Δηλαδή εγω πλέον δεν υπάρχω κι αν τύχει και υπάρξω θα είμαι από εδω και στο εξής κάτωθεν του συζύγου?

Για να παραλάβουμε τη δήλωση του γάμου δεν με χρειάστηκαν καν...έδωσα απλά την ταυτότητά μου και μετά με αγνόησαν επιδεικτικά και ασχολήθηκαν μόνο με το "σύζυγο" ο οποίος τακτοποίησε τα υπόλοιπα.
Μάταια περίμενα να με ρωτήσει κάποιος κάτι.
Μάταια καθόμουν με το ωραίο μωβ στυλό μου στο χέρι ελπίζοντας οτι θα έρθει η ωρα μου να καλλιτεχνίσω με την αριστοτεχνική μου υπογραφή.

Είναι πλέον επίσημο...δεν υπάρχω! Κι όταν με θυμηθούν και μου απευθύνουν το λόγο είμαι πλέον η κυρία του κυρίου.

Το επίθετό μου, αν και το διατήρησα με δόξα και τιμή, μάλλον θα καταλήξει διατηρητέο και θα χρειάζεται να πληρώνω για να το ακούω.

Γι'αυτό κι εγω εκδικούμαι...και εφόσον δεν μπορώ να εκδικηθώ το κράτος που του τα εχω και μαζεμένα, εκδικούμαι τον δύστυχο "σύζυγο" με αποκλεισμό σιδερωμένων ρούχων μέχρι νεοτέρας, με άρση του μαγειρικού απορήττου μέχρι να ανακαλυφθεί το web cooking ενω στην ερώτηση "παντελόνια εχω?" κάνω σαματά δείχνοντας πρός το καλάθι με τα πλυμένα πλην ασιδέρωτα εκφράζοντας την δυσσαρέσκειά μου για την αδυναμία του να δει το οφθαλμοφανές. Βέβαια στην δεύτερη ερώτηση που συμπληρώνει την πρώτη "σιδερωμένα παντελόνια εχω?" τον παραπέμπω στον σχετικό και προαναφερθέντα αποκλεισμό και συνεχίζω την ενασχόλησή μου με κάτι προκλητικά άχρηστο και διόλου ουσιώδες όπως... το pedicure των γατιών.

Διότι αν θέλει το κράτος και οι νόμοι και οι θεσμοί και οι παραδόσεις να με αποκλείσουν, τότε κι εγω θα κάνω την επανάστασή μου και θα απέχω από ολα εκείνα τα "καθήκοντα" που προσδιορίζουν το ρόλο μου ως συζύγου, σε μια περίοδο μάλιστα που τα σιδερωμένα ρούχα είναι στοιχείο απαραίτητο της παρουσίας του προκομένου μου στον εργασιακό του χώρο.

Να δείς πως το λέει ο καλλιτέχνης...Τυχαίο? Δε νομίζω!

Πι. Ες...Σας λεω αλήθεια, είναι ωραίος ο έγγαμος βίος και απλά μουρμουράω έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! :)

Ενα εχω να πω...

Αν ο γάμος είναι τόσο ωραίος οσο το πάρτυ...
Τότε σίγουρα το υπόλοιπο της ζωής μας θα είναι μια τεράστια γιορτή με άπειρη αγάπη γύρω μας και μόνιμα ζωγραφισμένα χαμόγελα στα πρόσωπά μας!
Σε όλους εσάς που είσασταν εκεί ενα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς!
Η παρουσία σας έκανε τη γιορτή μας ακόμα πιο μεγάλη, ακόμα πιο γλυκειά, ακόμα πιο ιδιαίτερη!

Σας αγαπάμε πολύ!!
Mr. & Mrs. Dot