Children

Σαν ποδήλατο...

Δεν το ξεχνάς, για λίγο προσπαθείς να ισορροπήσεις και κάνεις ατσούμπαλες στριβοτιμονιές δεξιά και αριστερά, γελάς και φοβάσαι την ίδια στιγμή ενω ο δρόμος υπομένει και περιμένει...
Και τελικά δεν αργείς να θυμηθείς τον τρόπο, να ευχαριστηθείς τη διαδρομή, να συνεχίσεις να κάνεις πεντάλ, να αφήνεις δρόμο πίσω, να βρίσκεις δρόμο μπροστά...

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα ή που σκέφτηκα να γράψω κάτι, που διάβασα οσα όλοι εσείς έχετε γράψει, νιώσει σκεφτεί, δει...

Δεν ήταν διάλειμμα λόγω φόρτου εργασίας, δεν ήταν ερωτική απογοήτευση, δεν ήταν απώλεια έμπνευσης ούτε αποχή από την καθημερινότητα. Ήταν η ίδια η καθημερινότητα που άλλαξε μια φορά μέσα σε ενα μήνα και ξανα άλλαξε μέσα στον ίδιο μήνα χωρίς πολλά περιθώρια να συνειδητοποιήσουμε τις... αλλαγές.

Στην αρχή μάθαμε ότι μετά από 8 μήνες, εκτός από τα γατιά, θα είχαμε και νεο συγκάτοικο στο σπιτικό μας!
Πάγωσα, χάρηκα, αγχώθηκα, τρόμαξα...απ'ολα και πολύ! Χρησιμοποιώ πρώτο ενικό γιατί εκείνος που "ανέχεται" εμένα και τις αλλαγές μου ήταν ξεκάθαρος από την αρχή...one happy mr.dot! Απλό δεν είναι?

Από την άλλη εγω χανόμουν σε ενα ροζ σύννεφο την ίδια στιγμή που φοβίες, ανησυχίες, λογικά και παράλογα "σενάρια" χόρευαν μέσα στο κεφάλι μου σαν τρελλά! Κάθε μέρα ήταν και διαφορετική. Πότε πιο ροζ, πότε πιο γκρί και ώρες ώρες τόσο μαύρη που απορούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Κι εκείνος πάντα εκεί να υπομένει, να χαίρεται μόνος του και για τους δυο μας και να προσπαθεί να με βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο έσπρωχνα, ώρες ώρες, με μανία τον εαυτό μου.

Μέχρι που, μετά από μια καθυστέρηση 10 ημερών, είδαμε τον "συγκάτοικο".
Είδαμε τα λίγα χιλιοστά μιας κουκίδας και ακούσαμε τα ακόμα λιγότερα χιλιοστά μιας καρδιάς να χτυπάνε δυνατά. Η χαρά επανήλθε, αυτή τη φορά για να μείνει. Οι πρωινές αναγούλες έγιναν μέρος της καθημερινότητας, η γνωστή αδυναμία για τη σοκολάτα αντικαταστάθηκε από μια μανία για....σαλάμι άερος (??????) και οι διαφωνίες για το τι μέλλι γεννέσθαι από εδω και στο εξής έβαζαν τη δική τους πινελιά στο έργο που ξεκινούσε και φαινόταν ότι θα διαρκούσε για καιρό.

Κι όμως, εκείνα που φαίνονται δεν είναι πάντα μέρος της πραγματικής εικόνας που θα δούμε στο τέλος.

Κάναμε ενα ταξίδι που μας χρωστούσαμε. Δώρο για τη γιορτή μου να ρίξω ενα νόμισμα στη Fontana di Trevi έτσι ώστε να επιστρέψουμε μια μέρα και πάλι στην αιώνια πόλη...Αιώνια αντιδραστική κι εγω δεν έριξα το νόμισμα, απλά το ευχήθηκα κι έψαξα για μια κοντινή gellateria.
Κι εκεί είναι που οι δυνάμεις του σύμπαντος λειτούργησαν συνωμοτικά. Επιστρέψαμε από τη Ρώμη και στον υπέρηχο είδαμε την κουκίδα στη θέση της αλλά εκείνο που την προηγούμενη φορά ακουγόταν τόσο δυνατά που το είχα μπερδέψει με τη δική μου καρδιά, πια δεν ακουγόταν.
Η γιατρός το αποκάλεσε "παλίνδρομη κύηση". Τίποτα που κάναμε, τίποτα που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και δεν κάναμε. Εμείς, μετά το πρώτο σοκ, το αποκαλέσαμε "έτσι ήταν να γίνει..." και αφού πήραμε κουράγιο ο ένας από τη ματιά του άλλου μπήκαμε στη διαδικασία "απομάκρυνσης του ξένου οργανισμού".
Φοβερό δεν είναι το πως αλλάζουν οι ρόλοι από τη μια στιγμή στην άλλη? Η κουκίδα έγινε ξένος οργανισμός. Οι αναγούλες σταμάτησαν και η Milka πήρε και πάλι τη θέση της ανάμεσα στις αγαπημένες μου τροφές αφήνοντας τον κύριο ΝΙΚΑ στο βάθος του ψυγείου.

Και τότε ήρθε η ανακούφιση. Εκεί που περιμένεις ότι θα ξεσπάσεις, θα κλάψεις, θα φωνάξεις το μόνο που νιώθεις είναι...ηρεμία. Έχεις ανάγκη από έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, ενα συγκεκριμένο άγγιγμα, μια συγκεκριμένη αγκαλιά, ενα οικείο χαμόγελο που να επιβεβαιώσει ότι ολα θα πάνε καλά.

Και η ζωή απλά συνεχίζεται...Γιατί έτσι γίνεται, γιατί έτσι πρέπει και σε τελική ανάλυση γιατί έτσι θέλουμε!!

Το κομμάτι είναι αφιερωμένο με ιδιαίτερη αγάπη σε εκείνους που είναι, περιμένουν, θέλουν, νιώθουν ή έχουν ξεχάσει πως να είναι...παιδιά!

MySpace Playlist at MixPod.com