Όταν πρέπει να εφεύρεις τη δράση...Γιώργου Λάνθιμου: Κυνόδοντας

Λίγο μετά τη Eurovision, για την όποια εξακολουθούμε να συζητάμε λες και ήρθε η συντέλεια του κόσμου που χάσαμε την πρωτιά (ακόμα χρωστάμε την προηγούμενη pauvre φορολογούμενε που θα ζήσεις ακόμα μια αύξηση πολλών τ(ρ)ελών μέχρι να δείς μια άσπρη μέρα!) ήρθε μια πραγματικά σημαντική διάκριση στον κινηματογραφικό τομέα να κάνει την Ελλαδίτσα μας περήφανη για τους καλλιτέχνες που τόσο ανώνυμα κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Ο λόγος για τον Γιώργο Λάνθιμο και την ταινία του "Κυνόδοντας" που συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ Καννών και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στο παράλληλο αλλά σημαντικό τμήμα "Un certain regard" ("Ένα κάποιο βλέμμα") στο οποίο προβάλλονται οι ταινίες νέων, κυρίως, σκηνοθετών.
Η συγκεκριμένη ταινία, για εκείνους που κινούνται στο χώρο και δεν αρκούνται σε τίτλους τύπου "Σούλα ελα ξανά", ακουγόταν εδω και καιρό ότι επρόκειτο να κάνει τη διαφορά και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας.
Η συμμετοχή της στο φεστιβάλ Καννών ήταν η πολύτιμη αρχή και η δικαίωση όλων εκείνων των ανθρώπων που πίστεψαν στις ικανότητες ενός σκηνοθέτη του οποίου το βλέμμα και η προοπτική ξεχωρίζουν εδω και χρόνια. Και μπορεί ο ίδιος να είναι ένας άνθρωπος λιγομίλητος και τόσο χαμηλών τόνων ώστε πολλοί να έχουν "πάρει" το δικαίωμα και να τον έχουν χαρακτηρίσει "ακοινώνητο", "περίεργο", "ιδιόμορφο" αλλά το έργο του σπάει τη σιωπή με την οποία ο ίδιος τόσο επιτηδευγμένα το έχει ντύσει και επιτρέπει στον τυχαίο θεατή να νιώσει, να εκφραστεί, να φωνάξει ή να σωπάσει οσο και όπως ο ίδιος επιθυμεί.

Ο "Κυνόδοντας" αφηγείται τη ζωή ενός ζευγαριού το οποίο αποφασίζει να μεγαλώσει τα 3 παιδιά του εντελώς απομακρυσμένα από τον εξω κόσμο, εγκλωβισμένα ουσιαστικά σε μια βίλα περικυκλωμένη από ψηλούς τοίχους σε ενα προάστιο της ελληνικής πόλης. Μοναδική οδός επικοινωνίας των παιδιών με τον εξω κόσμο, τον οποίο δεν γνωρίζουν, είναι η Χριστίνα, μια γυναίκα που εργάζεται στο εργοστάσιο του πατέρα. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ενα συναισθηματικά αποστειρωμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργούν αντιλήψεις πέραν από τα φυσιολογικά θεωρώντας οτι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι τους είναι μέρος ενός παιχνιδιού ενω τα ζόμπι νομίζουν ότι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια! Οι λόγοι για τους οποίους οι γονείς αποφάσισαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια εικονική πραγματικότητα παραμένουν άγνωστοι ενω ο ρόλος της Χριστίνας από εργαζόμενη και παράλληλα μέσο για την ικανοποίηση των σεξουαλικών ορέξεων του γιού της οικογενείας αλλάζει τη στιγμή που θα κάνει δώρο στη μεγαλύτερη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά, ζητώντας "κάτι" για αντάλλαγμα.
Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει, πολύ λογικά, στην ανθρώπινη οδοντοστοιχία και ουσιαστικά λειτουργεί ως ενα σημείο χρόνου για τα παιδιά εφόσον η φυλάκισή τους θα διαρκέσει μέχρις ότου χάσουν τους κυνόδοντές τους...
Την ταινία θα τη δω...δεν ξέρω αν θα καταφέρω να είμαι τόσο αντικειμενική οσο θα ήθελα καθώς λόγω δουλειάς τον Γιώργο τον ξέρω και κόντρα στους χαρακτηρισμούς τον συμπαθώ σαν προσωπικότητα και τον σέβομαι σαν καλλιτέχνη.
Παρόλα αυτά, ανεξάρτητα με τον αν η ταινία θα βρεί φανατικούς παρατηρητές ή αδιάφορους θεατές, επιμένω στα συγχαρητήρια και στέκομαι σε εκείνο το αίσθημα που ένιωσα χθές το πρωί που έμαθα για το βραβείο...συγκίνηση για την προσπάθεια που αναγνωρίστηκε και ενα τεράστιο χαμόγελο για εκείνο το χαμόγελο που είδα σε μια φωτογραφία και τόσα χρόνια τώρα δεν είχα ξαναδεί. Τελικά, εκείνο το "κάτι" που ενεργοποιεί και κινεί κάθε ψυχή είναι τόσο ξεχωριστό που κανείς δεν μπορεί να βάζει πάντα ταμπέλες, κανείς δεν μπορεί πάντα να χαρακτηρίζει και πάνω από ολα κανείς δεν μπορεί πάντα να βγάζει συμπεράσματα από έναν κοινό μέσο όρο...και ο νοών νοείτω!

P.S. Από την ομάδα του "Κυνόδοντα", οσο κι αν δεν θέλω να ξεχωρίσω άτομα και "ειδικότητες", παρόλα αυτά θεωρώ ότι θερμά συγχαρητήρια αξίζουν και στον διευθυντή φωτογραφίας Θύμιο Μπακατάκη και τον παραγωγό Γιώργο Τσούργιαννη ...τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο! :)