But life still goes on...

Πόσες φορές υπάρχουν πράγματα που θέλουμε να πούμε αλλά το αποφεύγουμε, μάλλον συνειδητά, απλά και μόνο για να μην στεναχωρήσουμε/ενοχλήσουμε εκείνους που θα μας δανείσουν για λίγο τα αυτιά και την προσοχή τους.
Ίσως πάλι δεν μιλάμε προκειμένου να μην ακούσουμε τον εαυτό μας να θίγει θέματα ιδιαζόντως ειδεχθή που τραγουδούσε και ο Μαχαιρίτσας, σε έναν Τιτανικό που ολοένα και βυθιζόταν. Αλήθειες που σκεπάζονται από συνειδητά ψέμματα ή ψέμματα που κρύβουν αλήθειες των οποίων η αξια και το μέγεθος δύσκολα μπορεί να οριστεί.
Όποιος και αν είναι ο λόγος, η αιτία και η αφορμή, σημασία έχει ότι κρατάμε το στόμα μας κλειστό και επιτρέπουμε στο μυαλό μας να γεμίζει με όμορφες ζωγραφιές και εικόνες λιγότερο στενάχωρες. Δίχως δεύτερη σκέψη επιλέγουμε αυτόματα την άλλη οψη του νομίσματος.
Πόσο διαρκεί όμως αυτή η πλάνη?
Πόσο μπορούμε να κρατάμε τα αυτιά μας κλειστά και να τραγουδάμε δυνατά αλλάζοντας τους στίχους όπως μας βολεύουν και αντικαθιστώντας τις λέξεις με ενα διαρκές "λαλαλαλαλαλαλαλα"?
Και τελικά πόσο καλό μας κάνει αυτό?
Για κάθε αύριο που ξημερώνει υπάρχει ενα χθές που το στοιχειώνει. Οσο πιο πολλές εκκρεμότητες έχουμε με το παρελθόν μας, τόσα περισσότερα χρωστούμενα μαζεύονται και πού να πρωτοδώσεις?
Και η μοναξιά που επιλέγουμε για να κρυφτούμε δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύντροφος.
Γι'αυτο σου λεω...ελα να τα π(ι)ούμε...θα (σου) π(ι)ω, θα (μου) π(ι)είς και στο τέλος θα πάμε σπίτι μας. Εκεί που θα μας περιμένει η αλήθεια ή το ψέμμα, η άσχημη εικόνα μιας δυσσάρεστης ανάμνησης. Κι εμείς, καθώς θα τα έχουμε π(ι)εί θα της δώσουμε μια στα μούτρα και θα ψιθυρίσουμε μια μελωδία που ίσως να πηγαίνει κάπως έτσι...