28 Ιανουαρίου 2009

Ευχαριστώ...


Κι εκεί που μεγαλώνουμε και νομίζουμε ότι δεν τους έχουμε ανάγκη γιατί πλέον στεκόμαστε στα πόδια μας και έχουμε τη δουλειά μας, τους έρωτές μας, τα δικά μας προβλήματα και "ώχου βρε μαμά/μπαμπά άσε με πια, μεγάλωσα σου λεω!"...έρχεται μια στιγμή που μια κουβέντα μαζί τους αποδεικνύεται το καλύτερο φάρμακο!

Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ πολύ πιο μικρή και τύχαινε να αρωστήσω, η μαμά μου πάντα ετοίμαζε ενα τσαϊ με μέλι και έβαζε σε ενα πιάτο 2 φρυγανίτσες με λίγο τυράκι (πάντα χρησιμοποιούσε υποκοριστικά σε περίοδο ασθενείας μήπως και ελαφρύνει λίγο τη μουρμούρα μου!) τα οποία μου τα έφερνε σε ενα καφέ δίσκο που είχε ενα κοριτσάκι επάνω μαζί με ενα τόσο δα σκυλάκι από εκείνα με τα θλιμμένα μάτια...Ο sad sam, αυτό ήταν το όνομά του! Τα άφηνε πάνω στο γραφείο, τακτοποιούσε τα σκεπάσματα που είχαν γίνει κουβάρι από τη μάχη με τον ιό, έβαζε το χέρι της στο μετωπό μου να δεί αν έχω πυρετό (όπως τότε έτσι και τώρα μου φαίνεται μαγικό το πως πέφτει πάντα μέσα ως και στα δέκατα!) και μου έλεγε το πολύ απλό "φαε και κουκουλώσου". Φιλί και βουρ για την κουζίνα όπου καθάριζε τα ηδη καθαρά, έβραζε λαπά που ήξερε πολύ καλά πως δεν θα έτρωγα και μιλούσε στο τηλέφωνο με τη φιλενάδα της λέγοντάς της για τη "μικρή" που ανέβασε πάλι πυρετό!
Εγω θα έχυνα το περισσότερο τσαϊ στο νιπτήρα του μπάνιου (αφού δεν μπορείς να βάλεις σοκολάτα στο τσαϊ γιατί να το πιείς?) θα έβλεπα τηλεόραση μέχρι να με πάρει ο ύπνος και θα ήμουν ευτυχισμένη για την ίωση που με έριξε στο κρεβάτι και έτσι θα γινόμουν για μια μέρα "το παιδί της μαμάς". Οχι ότι και ο μπαμπάς ανησυχούσε λιγότερο αλλά από το πρωί ως το βράδυ στο γραφείο το άγχος του για το φοβερό 37.8 που με κρεβάτωσε εκδηλωνόταν με απανωτά τηλεφωνήματα και επιπλήξεις τύπου "στο είπα δεν στο είπα να ντύνεσαι καλά? Αυτά τα ζιβάγκο κάνουν τη ζημιά που μια τα φοράτε και την άλλη μου βγαίνετε με το ντεκολτέ και ο λαιμός μένει γδυτός..." Άκουγα άκουγα, έλεγα ναι σε ολα και στο τέλος έδινα την υπόσχεση ότι στο εξής θα πρόσεχα ακόμα περισσότερο. Έτσι απλά...

Κι όπως περνάει ο καιρός, αλλάζουμε εμείς και τα οσα μας απασχολούν, οι κουβέντες μας αποκτούν διαφορετικό περιεχόμενο, τα άγχη μας και τα άγχη τους απομακρύνονται. Κάπου εκεί ίσως να ξεχνάμε ότι για εκείνους ισχύει η θεωρία που μας θέλει να παραμένουμε για πάντα παιδιά. Ναι μεγαλώνουμε αλλά όπως μας χωρούσε η αγκαλιά τους τότε έτσι μας χωράει και τώρα. Όπως τότε ήξεραν καλύτερα από εμάς (τουλάχιστον έτσι νόμιζαν) έτσι ξέρουν και τώρα...ίσως οχι καλύτερα αλλά καταφέρνουν να ξέρουν αυτό το κάτι παραπάνω.

Γι'αυτό το κάτι παραπάνω έψαχνα κι εγω καιρό τώρα...και το βρήκα έτσι απλά. Σήμερα το πρωί, σε μια απλή και ειλικρινή κουβέντα με τη mama Dot...χωρίς να το περιμένω, χωρίς να το εχω σχεδιάσει, χωρίς να θέλω κατί παραπάνω από ότι μπορούσε να μου δώσει...την προσοχή της (από τη στιγμή που άφησε το Swiffer από τα χέρια της ήξερα ότι είχα κερδίσει το ενδιαφέρον της!) μια αγκαλιά και την επιβεβαίωση ότι "σαφέστατα θα πανε ολα καλά...είσαι μανούλα εσυ σε αυτά!" Κι όμως εσυ είσαι η μανούλα οχι εγω...εγω εξακολουθώ να είμαι η μικρή σου!
Και μετά έφαγα μια φρυγανίτσα με λίγο τυράκι, για τσαγάκι ούτε λόγος, κι έφυγα με ενα τόσο δα μικρό δάκρυ ευγνωμοσύνης για τα απλά, τα διαχρονικά...που ότι και να γίνει δεν αλλάζουν και οσο κι αν αλλάζουμε αυτά θα είναι εκεί να μας υπενθυμίζουν ότι ολα γίνονται...με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!


23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

miss my mama more than ever now!!!
alla min tis to peis giati tha mou fortothei me tria taper mousaka kai dio pastitsio :-P
kai exo na diloso oti ton xero ton sam sad, eixa kai sam kai tin honey ;-)
filia filia kai an ixeres mono poso me aggixes me to post auto....

Ανώνυμος είπε...

Αχ, όταν σε πιάνει η Μαρθωβουρτσίαση δε σε αντέχω!
Πάντως συμφωνώ. Μάνα είναι μόνο μία!

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα Ντοτάκι μου!
Αχ αυτό το παιδάκι με τα ζωάκια πρέπει να ήταν μάστ κάποτε! λολολολ!
Η εμπειρία τους έχει κάνει πιο σοφούς.. μην κοιτάς εμένα που για κάτι τέτοιες σοφίες τσακώνομαι μαζί τους..

Leviathan είπε...

poli triferi i anartisi sou!!!na eisai kala kai esi kai i manoula sou!!!!filiaaa!! :)

Όναρ είπε...

Διαχρονική αξία η μαμά..ποτέ δεν πεθαίνει..ίσως απ΄τα λίγα πράγματα που ζουν για πάντα..Καληνύχτες γονικές..και πιο συγκεκριμένα..μητρικές..

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Αχ,και να' ξερες πόσο πολύ μου έχουν λείψει όλα αυτά..Ολα, όλα είναι αλλιώς τώρα πια..

b|a|s|n\i/a είπε...

μάμα μία και μπάμπα ένα και όσο μεγαλώνουμε όλοι, γίνονται περισσότερο παιδιά και εμείς περισσότερο γονείς. γλυκύτατη. η μάμα. και περισσότερο εσύ. τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά!

apos είπε...

Πόσο καλά το είπες dot querida, αλλά και ο b|a|s|n\i/a ακριβώς από πάνω μου: εμείς γινόμαστε όλο και πιο γονείς. Έστω και αν ζούμε σε άλλα σπίτια.
Προχθές βρέθηκα στο σπίτι των γονιών μου και έφαγα μια πίτα της μανούλας μου. Και της είπα ότι ήταν καταπληκτική. Και το πρόσωπό της έλαμψε. Και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πόσο ηλίθιος είμαι που μου πήρε τόσα χρόνια να της πω έναν καλό λόγο για το φαί της...

mahler76 είπε...

φιλιά στην μαμά Dot, άντε βρε και σε εσένα.

Γ.Π. είπε...

Τί γλύκες είναι αυτές καλέ; Να τη χαίρεσαι τη μαμά όπως (είμαι σίγουρος) χαίρεται και εκείνη εσένα!
Για αυτά τα μεγάλα είναι σημαντικοί και αναντικατάστατοι!
Είναι και εκείνα όμως τα μικρά, τα καθημερινά τα γκριρ-γκριρ-γκριρ-και η καρδιά της μάνας-και όταν γίνεις γονιός θα καταλάβεις- που μας κάνουν τα νεύρα αμορτισέρ!

One Happy Dot είπε...

@Io...
Πρώτον μου λείπει η Honey για να ζευγαρώσω τον Sam να πάψει να είναι sad οπότε παρακαλώ όπως κανονίσεις συνοικέσιο! Δεύτερον, ποτέ δεν λέμε "φορτωθεί" για τη μαμά που θέλει να φέρει φαγητό να λιγδώσει το αντεράκι μας το οποίο με τόσο porccini τα λεχει παίξει! Και τρίτον και σημαντικότερον...είσαι άρρωστη! Φύγε μακριά από τον υπολογιστή γιατί θα σου σπάσω το κεφάλι! Κοιμήσου! Αυτά...φιλί!

@Sakafiora...
Κοπελιά, να περνάς καλά! Μόνο αυτό με ενδιαφέρει! (χαχαχαχαχαχαχα θα μας κρεμάσει έτσι και μας τσακώσει!)

@Hfaistiwnas...
Και ποιός δεν τσακώνεται? Εμένα με πήρε σήμερα στο γραφείο να με ρωτήσει αν εχω καθαρισμένο άνιθο στο ψυγείο και όταν της απάντησα ότι δεν εχω (duuuuuhhhh!) ήθελε να το αναλύσουμε κιόλας! ;)

One Happy Dot είπε...

@Leviathan...
Ευχαριστούμε πολύ πολύ και ανταποδίδουμε οικογενειακώς! :)

@Όναρ...
Πολύ σωστά το θέτεις...αξία! Οχι ότι ο μπαμπάς μένει στην απ'εξω (να μην τους αδικούμε κιόλας!) αλλά με τη μαμά είναι πάντα...αλλιώς! Καλησπέρες μιας κάποιας διάκρισης...

@Carpe diem...
Δεν νομίζω ότι μ'αρέσει αυτό το "αλλιώς" και λυπάμαι ειλικρινά που το βιώνεις...Καλησπέρες διαφορετικές...

One Happy Dot είπε...

@b|a|s|n\i/a...
Και που να το φανταζόμασταν χρόνια πολλά πρίν ότι κάποια στιγμή θα μπαίναμε στα παπούτσια τους και θα τους μαλώναμε γιατί ξέχασαν το θερμοσίφωνα αναμένο και μπήκαν για μπάνιο! :) Φιλί φιλί και...φιλί!

@apos...
Είδες πως ευχαριστιούνται με τα πιο μικρά, τα πιο απλά? Μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από εμάς! (Την επόμενη φορά που θα κάνει καταπληκτική πίτα η μαμά μας φυλάς ενα κομμάτι και μετά να δείς κοπλιμέντα και χαρές!!!) :)

@Mahler...
Η μαμά κι εγω σε ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε...ενα σε κάθε μάγουλο! (πολυτεράστιο όμως..μη μας πείς και τσιγκούνες!)

@Καημός...
Και αμορτισέρ και καρμπυρατερ και ασανσερ και ότι άλλο θέλεις...αλλά είναι μέρος του ρόλου τους κι αυτό και το πακέτο θα ήταν ελλειπές αν ήταν όλα τέλεια! Καλησπέρες περίεργες αλλά τόσο μα τόσο αληθινές...

Ανώνυμος είπε...

Η αγάπη γονιού προς παιδί (ιδιαίτερα της μάνας προς το παιδί της) είναι ίσως η μόνη πεντακάθαρη ανιδιοτελής μορφή αγάπης στον ανθρώπινο μικρο-μακρο-κοσμο. Ανιδιοτέλεια σε όλο της το μεγαλείο. Υπάρχουν βέβαια και οι θλιβερές εξαιρέσεις, αλλά εκεί μιλάμε για ψυχοπαθολογικά ζητήματα ανθρωποειδών... τα οποία ακούμε στις ειδήσεις... Γι' αυτό πολύ με συγκίνησε που εκφράσατε τα συναισθήματά σας, το δάκρυ σας για την ατελείωτη μητρική αγάπη.

Hfaistiwnas είπε...

xaxa ΄΄εχεις τα δίκια σου και εσύ!!!

One Happy Dot είπε...

@Decor...
Πάλι καλά που η θλιβερή πλευρά τέτοιων σχέσεων αποτελεί εξαίρεση...δεν θέλω καν να ακούω για τέτοια γεγονότα!
Οσο για τη δική μας στιγμή...ήταν πολύ ιδιαίτερη και θα τη θυμάμαι για καιρό...απλά! :)

@Hfaistiwnas...
Ευχαριστώ! Η ιστορία του άνιθου θα με δικαιώσει! :)

Dr_MAD είπε...

οι γονείς μας αγαπάνε πάντα τόσο ξεχωριστά, μοναδικά και χωρίς κανένα αντάλλαγμα. πρέπει να μαθαίνουμε από τη στάση τους. μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να τον ζήσω περισσότερο τον πατέρα μου. μου έμαθε μέσα από τις κουβέντες του να "αγαπάω" και να "παλεύω"...

με συγκίνησες άτιμηηη

mirelen είπε...

Μαρθοβουρτσίαση χα χα χα!!
Με συγκίνησες γιατί έβαλες σε λόγια, λέξη, λέξη, η μία δίπλα στην άλλη όσα νιώθω για τη μανούλα μου κι εγώ!!! Σε φιλώ!

PN είπε...

Τις προάλλες ένα παιδί γυρίζει και μου κάνει "ευχαριστώ που είσαι τόσο ευγενικός". Η απαντησή μου σαφής και άμεση "δεν πρέπει να ευχαριστήσεις εμένα, αλλά τον μπαμπά μου και τη μαμά μου". Και ξέρεις κάτι; Το εννοούσα!

Φιλιά σε μια γλυκιά Dot και σε μια ακόμη πιο γλυκιά μαμά Dot!!

Tις Nutellο-καληνύχτες μου!

One Happy Dot είπε...

@dr.MAD...
Κι εσυ με έκανες ενα με το χώμα με το σχόλιο που άφησες οπότε είμαστε πάτσι! Ο χρόνος μπορεί να μην γυρίζει πίσω αλλά ότι σου έμαθε ο μπαμπάς σου μένει και σε συνοδεύει για μια ζωή...και αυτό είναι που σε κάνει αυτό που είσαι και αυτό που εμείς αγαπάμε! :) φιλί γλυκό!

@Mirelen...
Μη γελάς και της δίνεις αέρα!!
Οι μαμάδες έχουν πάντα τον τρόπο τους να μας εμπνέουν...αρκεί να τους λέμε που και που γιατί μετά τους μένει το παράπονο!

@VK in Athens...
We like VK mom & VK dad! Yes we do!!!!! Και φυσικά τους ευχαριστούμε...Τις Nutello-καλησπέρες μου!

Dory είπε...

με συγκίνησες :)
και όντως, some times you can't make it on your own...
καλώς σε βρήκα!

Dory είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
One Happy Dot είπε...

@Dory...
Καλώς το ξεχασιάρικο ψαράκι!!!! Είσαι ηρωίδα μου να ξέρεις! Μη σου πω ο άλλος μου εαυτός! Για εκείνες τις φορές που "you can't make it on your own" εύχομαι να υπάρχει πάντα μια ανιδιοτελής βοήθεια...Φιλιά και μπουρμπουλήθρες!