Ευχαριστώ...

Κι εκεί που μεγαλώνουμε και νομίζουμε ότι δεν τους έχουμε ανάγκη γιατί πλέον στεκόμαστε στα πόδια μας και έχουμε τη δουλειά μας, τους έρωτές μας, τα δικά μας προβλήματα και "ώχου βρε μαμά/μπαμπά άσε με πια, μεγάλωσα σου λεω!"...έρχεται μια στιγμή που μια κουβέντα μαζί τους αποδεικνύεται το καλύτερο φάρμακο!

Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ πολύ πιο μικρή και τύχαινε να αρωστήσω, η μαμά μου πάντα ετοίμαζε ενα τσαϊ με μέλι και έβαζε σε ενα πιάτο 2 φρυγανίτσες με λίγο τυράκι (πάντα χρησιμοποιούσε υποκοριστικά σε περίοδο ασθενείας μήπως και ελαφρύνει λίγο τη μουρμούρα μου!) τα οποία μου τα έφερνε σε ενα καφέ δίσκο που είχε ενα κοριτσάκι επάνω μαζί με ενα τόσο δα σκυλάκι από εκείνα με τα θλιμμένα μάτια...Ο sad sam, αυτό ήταν το όνομά του! Τα άφηνε πάνω στο γραφείο, τακτοποιούσε τα σκεπάσματα που είχαν γίνει κουβάρι από τη μάχη με τον ιό, έβαζε το χέρι της στο μετωπό μου να δεί αν έχω πυρετό (όπως τότε έτσι και τώρα μου φαίνεται μαγικό το πως πέφτει πάντα μέσα ως και στα δέκατα!) και μου έλεγε το πολύ απλό "φαε και κουκουλώσου". Φιλί και βουρ για την κουζίνα όπου καθάριζε τα ηδη καθαρά, έβραζε λαπά που ήξερε πολύ καλά πως δεν θα έτρωγα και μιλούσε στο τηλέφωνο με τη φιλενάδα της λέγοντάς της για τη "μικρή" που ανέβασε πάλι πυρετό!
Εγω θα έχυνα το περισσότερο τσαϊ στο νιπτήρα του μπάνιου (αφού δεν μπορείς να βάλεις σοκολάτα στο τσαϊ γιατί να το πιείς?) θα έβλεπα τηλεόραση μέχρι να με πάρει ο ύπνος και θα ήμουν ευτυχισμένη για την ίωση που με έριξε στο κρεβάτι και έτσι θα γινόμουν για μια μέρα "το παιδί της μαμάς". Οχι ότι και ο μπαμπάς ανησυχούσε λιγότερο αλλά από το πρωί ως το βράδυ στο γραφείο το άγχος του για το φοβερό 37.8 που με κρεβάτωσε εκδηλωνόταν με απανωτά τηλεφωνήματα και επιπλήξεις τύπου "στο είπα δεν στο είπα να ντύνεσαι καλά? Αυτά τα ζιβάγκο κάνουν τη ζημιά που μια τα φοράτε και την άλλη μου βγαίνετε με το ντεκολτέ και ο λαιμός μένει γδυτός..." Άκουγα άκουγα, έλεγα ναι σε ολα και στο τέλος έδινα την υπόσχεση ότι στο εξής θα πρόσεχα ακόμα περισσότερο. Έτσι απλά...

Κι όπως περνάει ο καιρός, αλλάζουμε εμείς και τα οσα μας απασχολούν, οι κουβέντες μας αποκτούν διαφορετικό περιεχόμενο, τα άγχη μας και τα άγχη τους απομακρύνονται. Κάπου εκεί ίσως να ξεχνάμε ότι για εκείνους ισχύει η θεωρία που μας θέλει να παραμένουμε για πάντα παιδιά. Ναι μεγαλώνουμε αλλά όπως μας χωρούσε η αγκαλιά τους τότε έτσι μας χωράει και τώρα. Όπως τότε ήξεραν καλύτερα από εμάς (τουλάχιστον έτσι νόμιζαν) έτσι ξέρουν και τώρα...ίσως οχι καλύτερα αλλά καταφέρνουν να ξέρουν αυτό το κάτι παραπάνω.

Γι'αυτό το κάτι παραπάνω έψαχνα κι εγω καιρό τώρα...και το βρήκα έτσι απλά. Σήμερα το πρωί, σε μια απλή και ειλικρινή κουβέντα με τη mama Dot...χωρίς να το περιμένω, χωρίς να το εχω σχεδιάσει, χωρίς να θέλω κατί παραπάνω από ότι μπορούσε να μου δώσει...την προσοχή της (από τη στιγμή που άφησε το Swiffer από τα χέρια της ήξερα ότι είχα κερδίσει το ενδιαφέρον της!) μια αγκαλιά και την επιβεβαίωση ότι "σαφέστατα θα πανε ολα καλά...είσαι μανούλα εσυ σε αυτά!" Κι όμως εσυ είσαι η μανούλα οχι εγω...εγω εξακολουθώ να είμαι η μικρή σου!
Και μετά έφαγα μια φρυγανίτσα με λίγο τυράκι, για τσαγάκι ούτε λόγος, κι έφυγα με ενα τόσο δα μικρό δάκρυ ευγνωμοσύνης για τα απλά, τα διαχρονικά...που ότι και να γίνει δεν αλλάζουν και οσο κι αν αλλάζουμε αυτά θα είναι εκεί να μας υπενθυμίζουν ότι ολα γίνονται...με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!