Φοβάμαι ότι δεν μπορώ...

Ότι κι αν ξεκινάω να γράφω το σβήνω. Τίποτα δεν μου φαίνεται αρκετό μπροστά στο μεγαλείο των ημερών...

Πόσο ήθελε το ποτήρι για να ξεχυλίσει τελικά?

Κατά πρώτον ήθελε μια δολοφονία. Και μάλιστα ενός 15χρονου μαθητή από έναν 37χρονο αστυνομικό.
Δεν ήθελε συγκεκριμένη αιτία, γι'αυτό και δεν υπήρξε.
Αν ήθελε μια αφορμή θα μπορούσε να αποτελέσει ενα πλαστικό μπουκάλι από νερό ή ενα άδειο τασάκι...αν πάλι δεν χρειαζόταν αφορμή κανείς δεν θα νοιαζόταν. Τα γεγονότα είχαν δρομολογηθεί από τη στιγμή που ο αστυνομικός (ο ειδικός φρουρός για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους...ειδικός γιατί έχει ειδικές δυνάμεις που τον τοποθετούν πάνω από τις κοινές έννοιες ζωή-θάνατος και φρουρός διότι φρουρεί τους ανθρώπους, την περιουσία, τις ζωές, τη δημοκρατία, την ελευθερία...) πάτησε τη σκανδάλη.
Και το τυφλό χτύπημα βρήκε στόχο. Και ο στόχος έπληξε μια οικογένεια. Και μετά μια γειτονιά που έγινε μια παρέα η οποία μεταλλάχτηκε σε μια ομάδα γροθιά και η γροθιά χτύπησε μια πόλη. Και όταν η πόλη διαλύθηκε, πήρε μαζί της τους κόπους μιας ζωής εκείνων που σε κάθε κρίση, σε κάθε δύσκολη στιγμή μαζεύουν τα κομμάτια της και την βοηθάνε να σταθεί στα πόδια της.
Στο πέρασμά της δεν βρήκε αντίσταση, δεν την εμπόδισε κανένα χέρι, δεν την έσπρωξε κανένα σώμα...Σε μια πόλη που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και τρώει ξαναζεσταμένο φαγητό δεν βρέθηκε κανείς να προστατεύσει το χαμένο της εγω. Η ιστορία δεν θα δικαιώσει κανέναν 15χρονο, ενδεχομένως η πολιτεία να μην δικαιώσει κανέναν 37χρονο και σίγουρα οι πολίτες μια Αθήνας που πονάει δεν θα δικαιώσουν ποτέ την ομάδα των κουκουλοφόρων που τα τελευταία βράδια μας κάνουν να κλεινόμαστε στο σπίτι και να παρακολουθούμε τρομαγμένοι τις ειδήσεις.
Γιατί το να είμαι εξω στους δρόμους και να νιώθω φόβο υπο τις δεδομένες συνθήκες πες ότι έχει μια λογική. Το να είμαι όμως στο σπίτι μου μέσα και να μην μπορώ να αισθανθώ την ασφάλεια του οικείου, αυτό είναι αρρωστημένα παράλογο.
Μπορώ πια να εξαιρέσω τον δικό μου μικρόκοσμο από αυτό που συμβαίνει? Μπορώ να προστατεύσω τα κεκτημένα μου όταν ανα πάσα ώρα μπορεί κάποιος να μου τα στερήσει?

Κι επειδή τα λόγια καμιά φορά γίνονται κόμπος και δεν βγαίνει λέξη, υπάρχουν φωτογραφίες μήπως και αυτή τη φορά δεν ξεχάσουμε τόσο γρήγορα...

τελικά φέτος αυτό το δέντρο ποιός θα το "ανάψει"?

με τι "όπλα" γυρεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο...?

ποιό είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν...?

και για πόσο καιρό αυτή η "όμορφη" πόλη...

θα αντέξει "όμορφα" να καίγεται ...?