Ψιτ...σε σένα λέω!

Τι γίνεται όταν για κάποιον ανεξήγητο λόγο, εκεί που δεν είχες διάθεση και έκανες αναρτήσεις για το τίποτα ξαφνικά βρίσκεις και πάλι τη χαμένη σου χαρά και θέλεις να πηδήξεις πάνω κάτω στο κρεβάτι σου αγνοώντας τη βλακεία και το κόμπλεξ του κόσμου? Μήπως σκέφτηκες ότι θα είναι εκεί και αύριο? Μήπως η σκληρότητα που τόσο αποζητάς κρύβει καλά τη δική σου γλύκα που εγω, σαν γατόνι που είμαι, εχω ανακαλύψει? Μήπως άκουσες το τραγουδάκι του βίδιου το οποίο, αν και ρίχνει το επίπεδο του εν λόγω σοβαρού βλογίου στα πατώματα και το τσαλαπατάει, ελπίζω ότι θα φέρει ενα μικρό χαμόγελο Colgate σε σένα που ίσως να το έχεις λίγο περισσότερο ανάγκη...

Αν πάλι δεν έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα, φόρτωσε τη χριστουγεννιάτικη κομπανία σε ενα αμάξι και...ραντεβού κάτω από το ρολόι!

Καλό σκ θα έχουμε που λέει και ο Mahler Ο σοφός γατούλης!

Πες μου...

Patty Smith-Sometimes love just ain't enough

Καμιά φορά είναι περισσότερα εκείνα που δεν φαίνονται από εκείνα που αποκαλύπτονται. Καμιά φορά είναι λιγότερα εκείνα που θέλουμε να μάθουμε από εκείνα που τελικά γνωρίζουμε.
Καμιά φορά ο λόγος πίσω από την αφορμή δεν είναι η αιτία.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι...Τι κάνεις, όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις?

Ψίχουλα!

Αυτές τις μέρες έχει γεμίσει ψίχουλα το σπίτι μας...τρυπώνουν μέσα από την τηλεόραση και μας κάνουν ενα σαλόνι χάλια.

Ψίχουλο 1ο: Η υπόθεση με την ευγενέστατη κυρία Πάνια και τον αξιότιμο κύριο Καρβέλα οι οποίοι ενω είχαν ολόκληρη την Ασφάλεια Αττικής στο κατόπι τους (μαζί με τα σκυλιά, τα γατιά και τα λοιπά κατοικίδια της Ελληνικής Αστυνομίας) γιατί έτρεχαν πιο γρήγορα και από τον Superman όταν τρέχει να σώσει το καναρινάκι της Λοϊς που πιάστηκε στη μπουγάδα, υποστηρίζουν ότι δεν πήγαιναν με πάνω από 50 χλμ. την ώρα. Καλό ε? Ακόμα καλύτερη δε, είναι η δικαιολογία που προέβαλαν οι φίλτατοι συνάδελφοι του ευτυχούς ζεύγους κος. Λευτέρης-το'πε το'πε ο παπαγάλος-Πανταζής και κα. Αρβανιτίδη (σύζυγος Πασχάλη-αυτό το μήνα test DNA κάναμε?) και η οποία αφορά στη "συνήθεια" ορισμένων καλλιτεχνών να ακούν δυνατά μουσική την ωρα που οδηγούν με αποτέλεσμα να μην προσέχουν και να μην έχουν επαφή με τον εξω κόσμο! Επομένως αν τύχει και βρεθώ στο διάβα τους και με "πάρουν" μαζί μέχρι το επόμενο φανάρι όπου αν θέλουν και μπορούν θα σταματήσουν να μην το πάρω προσωπικά...θα ακούν κανένα καλό τσουξεδάκι τα παιδιά!

Ψίχουλο 2ο: Το περιβόητο βίντεο το οποίο σε εξαιρετική ανάλυση αναδεικνύει τη φωτογένεια δικηγόρου να ζητά χρήματα προκειμένου να αποσύρει την αγωγή των κατοίκων της Ραιδεστού για την υπόθεση της ανταλλαγής οικοπέδων με τη μονή Βατοπαιδίου. Το εκπληκτικότερο όλων είναι ότι τελείως μα τελείως συμπτωματικά ο δικηγόρος είναι συγχρόνως σύντροφος έταιρης δικηγόρου η οποία μάλιστα τυχαίνει να είναι και δικηγόρος των οικογενειών που διεκδικούσαν οικόπεδα στη Νέα Ραιδεστό Θεσσαλονίκης, τα οποία παραχωρήθηκαν τελικά στη Μονή Βατοπαιδίου!!!! Σαφέστατα ο πρώτος δικηγόρος αρνήθηκε τα πάντα και υποστήριξε ότι έκανε την διαπραγμάτευση προκειμένου να κερδίσει χρόνο και πως απειλούνταν η ζωή του μετά το δικαστικό αγώνα που ξεκίνησε η σύντροφός του. Αλλά και η σύντροφος υποστηρίζει ότι δεν γνώριζε τίποτα. Πιο συγκεκριμένα, τη στιγμή εκείνη η σύντροφος μούλιαζε στη χλωρίνη τις κάλτσες του προκομένου της που είχαν γαριάσει και μιλούσε με τη μάνα της στο τηλέφωνο για μια συνταγή για πολίτικα σουντζουκάκια!
Τα συμπεράσματα είναι 1. ότι ο κόσμος είναι πολύ μικρός και όλοι μια οικογένεια είμαστε βρε αδερφέ, 2. ότι οσο και αν λέμε ότι ο κόσμος προχωράει και εξελίσσεται και ζούμε την εποχή του dvd και του blue ray, εμείς εξακολουθούμε να δημιουργούμε ιστορίες γύρω από το προϊστορικό "video"! Decadance...

Ψίχουλο Νο.3,4,5...: Τελικά χώρισε ή δεν χώρισε η Αλιμπέρτη από τον Παρθένη? Θα κάνει 4ο παιδί η Μενεγάκη ή θα τον ψήσει τον Λάτσιο? Βρήκε γκόμενο η Θεοδωρίδου ή τσάμπα τραγουδάει και τα πίνει? Τα βρήκε ο Τσαλίκης με τη Γερμανού ή θα χαλάσει η κουμπαριά και θα ξαναζήσουμε τις γαμήλιες σκηνές απείρου κάλου(ς) με τον κουμπάρο-β'επιλογή?

Και υπάρχουν και άλλα ψίχουλα, χωμένα στις χαραμάδες, κάτω από τον καναπέ, πίσω από την κουρτίνα...ψίχουλα που τραβάνε την προσοχή μου ώστε να μην ασχοληθώ με τα πιο σοβαρά. Με την οικονομική κρίση που κλείνει επιχειρήσεις, κάνει τους φτωχούς φτωχώτερους, μικραίνει το καλάθι της νοικοκυράς, αδειάζει τα ντουλάπια. Το πλαφόν στις τράπεζες σταματάει και όσοι έχουν προεισπράξει επιταγές πελατών οι οποίοι "έσκασαν" και δεν κάλυψαν τις υποχρεώσεις τους τώρα καλούνται να πληρώσουν τα προεισπραχθέντα.

Και αυτό, λέγεται πως είναι ακόμα η αρχή.

Το 2009 αναμένεται να είναι δύσκολο για τους περισσότερους, υποφερτό για τους λίγους και με μικρές ζημιές για τους ηδη φυλακισμένους ή εκείνους που το χέρι του νόμου δεν είναι αρκετά μακρύ για να πιάσει. Αν και τώρα που το σκέφτομαι και οι φυλακισμένοι πορεύονται με το πνεύμα των καιρών και το έχουν ρίξει στις απεργίες πείνας διεκδικώντας ευνοϊκότερους όρους διαβίωσης μέσα στο σωφρωνιστικά ιδρύματα.
Για ποιά διαβίωση μιλάνε...?
Εδω στα νοσοκομεία των ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων οι ελλείψεις σε υλικά πρώτης ανάγκης, όπως γάζες, γάντια, ακόμη και οινόπνευμα είναι τόσο τραγικές που σε λίγο θα αδειάσουμε και το φαρμακείο που έχουμε σπίτι μας να τους δανείσουμε! Κι επειδή Murphy είναι αυτός και νόμους εφαρμόσιμους "θέσπισε" σαν να μην έφταναν ολα εμφανίζονται και οι προμηθευτές ορθοπαιδικού υλικού και πραγματοποιούν κατασχέσεις από το ΚΑΤ και τον Ευαγγελισμό. Κοινώς καλό είναι να εχω το νου μου...δεν είναι εποχή για ατυχήματα που λέει και η Αση Μπίλιου!

Και τώρα που τα είπα και ξεθύμανα παω να πάρω μια στιγμή σκούπα και φαράσι γιατί θα γεμίσουμε μυρμήγκια...τέλος και το ψωμί. Με 1.30€ ποιός να το πάρει θα μου πείς?!

Monday (in) love!

Octapus me + Octapus you = squeeeeze love!

και αν δεν θέλεις να ξέρεις θα σε χτυπήσω κάτω...σαν χταπόδι!

...

(am I romantic or what?)

Me and my desktop!

Τώρα είναι σαν να βλέπω τον vk να γελάει αλλά....δεν πτοούμαι! Ναι εχω μια πασχαλίτσα στο desktop μου! Δεν ξέρω γιατί...Απλά την αγαπώ! Και είναι δική μου! Έχει βούλες (dots!) στα φτεράκια της και νιώθω ενα ιδιαίτερο δέσιμό μαζί της. Τη λένε πασχαλίτσα Dot (χαου κουλ ις δις?) και είναι η πιο έξυπνη πασχαλίτσα του κόσμου! Λένε ότι μοιάζουμε αλλά δεν νομίζω ότι είμαι τόσο κόκκινη ενω αυτό το λευκό γύρω από τα μάτια της δεν μπορώ να το πετύχω οσο concealer και hydratant να χρησιμοποιήσω. Άσε που κάθε φορά που προσπαθώ να την κεράσω λίγη Nutella καταλήγω να καθαρίζω την οθόνη με τα γνωστά πανάκια γιατί δεν με καταδέχεται. Αυτό και μόνο αποτελεί βασική μας διαφορά! Εν πάει περιπτώσει αυτό είναι το desktop μου και τώρα θα πρέπει να φύγω γιατί με περιμένει ο γιατρός μου για την επόμενη συνεδρία με τίτλο...Είμαι άνθρωπος, είναι πασχαλίτσα δεν έχουμε μέλλον!

Η πορεία, η βροχή, τα ΜΑΤ και...η Hello Kitty!

17/11/2008...

Κάνω την ηρωίδα όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα και αντί να φύγω από νωρίς δηλώνω ότι θα φύγω στην ώρα μου όπως κάθε μέρα. Το κέντρο άλλωστε είχε ηδη κλείσει, η πορεία κατά τις 6 θα τελείωνε και ήμουν σίγουρη ότι η βροχή θα απέτρεπε τους περισσότερους διαδηλωτές να ρημάξουν τον τόπο όπως παραδοσιακά κάνουν κάθε χρόνο! (Κακομοίρα Dot...που να ήξεβρες!)

Η ώρα 6 και κάτι πρός 7 παρά κάτι άλλο κλείνω πόρτες, παράθυρα, υπολογιστές, τιμολόγια και λοιπά, βγάζω τη βάρκα, την φουσκώνω και την πετάω με χάρη στην Ιποκκράτους. Καθώς ξεκινάω να κάνω κουπί αμέριμνη και με χάρη καπετάνισσας παρατηρώ ότι η ερημιά στους δρόμους σε συνδυασμό με τους κεραυνούς που σκάνε κατά διαστήματα δημιουργούν ενα κινηματογραφικό σκηνικό, κάτι ανάμεσα σε Independence Day και "μάνα είναι η τελευταία μέρα μου στον πλανήτη και δεν εχω μαζέψει την μπουγάδα"!

Τα παπούτσια μου είναι μούσκεμα, τα πόδια μου πλατσουρίζουν μέσα στα μούσκεμα παπούτσια παράγοντας ευχάριστους ήχους τύπου "πλατς", τα κοτσίδια μου στάζουν και γενικότερα η όλη μου εικόνα θυμίζει...άνθρωπο χωρίς ομπρέλα! Παρόλα αυτα συνεχίζω το χαριτωμένο μου περπάτημα λαχταρώντας την κρεατόπιτα που γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα έχει σιάξει η mamma Dot με τα χεράκια της (σε ελέυθερη μετάφραση no cooking today! yay!)

Κι εκεί που η βροχή συνεχίζει κι εγω κάνω πατιναζ στο πεζοδρόμιο πιάνει το βιονικό μου αυτί θόρυβο βαθύ, μακρινό που καντοζυγώνει και ιδιαίτερα ανησυχητικό. Βγάζω κουκούλα και κάνω να γυρίσω το κεφάλι μου πρός τα πίσω. Μα τους 1000 κάστορες!!!! Περί τα 10 άτομα κατευθύνονται πρός τα πάνω μου κρατώντας πανό με βήμα γοργό! Δεν είναι κάτι προσωπικό...οοοχι! Απλά τους κυνηγάνε τα ΜΑΤ! Αισθάνομαι τα μάτια μου να γουρλώνουν (πώς έκανεο Rogger Rabbit όταν έβλεπε την πρόστυχη κουνελίτσα Jessica...? κάπως έτσι χωρίς τις καρδούλες!) και ενστικτωδώς στρίβω στο πρώτο στενό που βρίσκω! Η ομάδα των βαρβάρων περνάει από μπροστά μου με βήμα ταχύ για να προϋπαντήσει τα ΜΑΤ την επόμενη στιγμή. Βλέπεις οι πίσω είχαν δώσει σήμα στους μπροστά και το ραντεβού έκλεισε για το Α.Τ. της Καλλιδρομίου! Τσα! Οι βάρβαροι σκορπίζουν δεξιά και αριστερά ενω για λίγο τους κυνηγάνε και τα όργανα (σε πλήρη σύσταση με μπουζουκάκι, κιθαρίτσα κι εναν ευσωμούλη στα ντραμς!). Πιάνουν κανα δυο ενω οι υπόλοιποι τρέχουν και όπου φύγει φύγει. Σε λίγο το θέμα θεωρείται λήξαν.

Βγάζω κεφάλι από τη γωνία...αν εξαιρέσεις τα οργανάκια που έχουν κάνει μια ανθρώπινη αλυσίδα κατά μήκος της Ιπποκράτους, ο μόνος πεζός...είμαι εγω! :) Ξεκινάω να περπατάω στο πεζοδρόμιο, βγάζω την κουκούλα μη θυμίζω αναρχοαυτόνομο και μετράω ασπίδες...γαμώ την μυωπία μου και την βροχή ολα είναι θολά. Ας πούμε ότι είναι 10... Καθώς περνάω από δίπλα τους ενας αστυνομικός που στέκεται στην είσοδο μιας πολυκατοικίας με ρωτάει αν αυτό που κρατάω είναι πανό. Τον κοιτάω με βλέμμα τόσο ηλίθιο που το καταλαβαίνω. Ξεδιπλώνω αυτό που κρατάω...μια πανινη τιρκουάζ τσάντα με την hello kitty!!!!!

-Τσάντα είναι...(Αρ γιου σο βλάκας?)
-... πήγαινε! ( Αϊ αμ σο βλάκας!)

Συνεχίζω να περπατάω ολίγον τι "φοβισμένη" αλλά λίγα μέτρα πιο κάτω με πιάνει νευρικό γέλιο σκεπτόμενη τίτλο κεντρικού δελτίου ειδήσεων STAR : Η αναρχική Kitty!

Λίγο πρίν φτάσω Πανεπιστημίου συναντάω ακόμα μια ομάδα αστυνομικών εξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τα οποία πρόσφατα χρωματίστηκαν καλαίσθητα από έταιρη καλλιτεχνίζουσα ομάδα αναρχικών. Ξεδιπλώνω τη hello kitty μην τύχει και με συλλάβουν στο τέλος και με σούρνουνε σιδεροδέσμια στο τμήμα και περπατάω με το κεφάλι ψηλά! Δεν θα με σκιάξετε εσείς!

Με τα πολλά φτάνω Σταδίου να πάρω το λεωφορείο. Παίρνω και μια σοκολατίτσα την οποία θεωρώ ότι δικαιούμαι μετά από την ταραχή που πέρασα. Μπαίνω στο μπασάκι και αρχίζω να γράφω το σημερινό Post σε ενα λογαριασμό της Eurobank (παντού αυτή η τράπεζα!)
Κι εκεί που λεω ok σωθήκαμε και σήμερα, τα φώτα στο μπασάκι σβήνουν και μένουμε στη μέση του δρόμου. Συνεχίζω να γράφω μέσα στα μαύρα σκοτάδια λες και είμαι στο κρυφό σχολειό. Με πολλά σταμάτα-ξεκίνα τελικά το μπασάκι κατεβαίνει με χειρόφρενο τη λεωφόρο Συγγρού καθώς όπως άκουσα που μιλούσε ο οδηγός στο κινητό "ανάβει το κουμπί του ΕMS" (τώρα που το σκέφτομαι ίσως να αλλάζει η σειρά των γραμμάτων...αλλά έχουμε E & M & S!!!) που σημαίνει ότι δεν πρέπει να σταματάμε πουθενά, να διατηρούμε συγκεκριμένη ταχύτητα και στην ανηφόρα να κάνουμε το σταυρό μας!
Όλοι κατεβαίνουν και στο λεωφορείο απομένει ο τρελός της Νέας Σμύρνης (χαρακτηριστική φιγούρα που μπαινοβγαίνει σε ολα τα λεωφορεία, κάνει ενα σαματά ανάλογα με τα τρέχοντα γεγονότα των ημερών και κατεβαίνει στην επόμενη στάση!) ο ντραϊβερ κι εγω!! (όπου γάμος και χαρά...)
Λυπάμαι να αφήσω τον αδηγό μόνο του ο οποίος καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να φτάσει μέχρι την πλατεία της Νέας Σμύρνης όπου έχει δώσει ραντεβού με το συνεργείο της ΕΘΕΛ.

Όταν επιτέλους κατεβαίνω, μετά από 15 λεπτά "στάσης" σε μια ανηφόρα που μας έπαιρνε πρός τα πίσω ενω τα φρένα δεν έπιαναν, αισθάνομαι την ανάγκη να φιλήσω το ιερό πεζοδρόμιο που πατάω ενω απορώ...μήπως τελικά ο Θεός έχει τη μορφή κάποιου πρώην γκόμενου ο οποίος αρέσκεται στο να με ταλαιπρωρεί? :)

...

Εκεί που άλλοι ανάβουν τσιγάρο και φυσάνε τον καπνό εγω βουτάω το κουτάλι στη Nutella και ξεφυσάω από ικανοποίηση...

Ξημερώματα Σαββάτου πια και στο σπίτι επικρατεί σχετική ηρεμία. Τα γατιά κοιμούνται ύστερα από πολύωρο καυγά που άφησε πίσω του μικρές τριχόμπαλες, το πλυντήριο πλένει λιγότερο αθόρυβα από οσο λέει η διαφήμιση, εσυ πήγες για ποτάκι κι εγω "απολαμβάνω" τις μικρές στιγμές της μοναξιάς μου.

Κάποιος με είχε ρωτήσει πώς αντέχω τόσο πολιτισμό και πραγματικά μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η ερώτηση. Είναι πολιτισμός οι λίγες ώρες μακριά? Οι "εξωσχολικές" δραστηριότητες του καθενός στα πλαίσια της ζωής που υπάρχει και σε άλλους πλανήτες πέραν από το "εμείς"? Υπάρχουν φίλοι τους οποίους έχουμε και μας έχουν ανάγκη και καμιά φορά η ανάγκη αυτή μεταφράζεται με την χαρακτηριστική φράση "να πιούμε ενα ποτάκι ή ενα καφεδάκι οι δυο μας να τα πούμε λίγο". Υπάρχει η ανάγκη να μείνω λίγο εγω με μένα, να ακούω το μυαλό μου να μιλάει και να μπερδεύεται με τη μυστική συνουσία των Πυξ Λαξ ενω πετάω τα ρούχα μου ψηλά πρίν μπω στο μπάνιο. Υπάρχει η επιθυμία σου να είσαι για λίγο μόνος στο σπίτι να χαζέψεις στο φατσοβιβλίο και να μιλήσεις με τον αδερφό σου, τον κολητό σου, να πετάξεις τα ρούχα σου και να ξέρεις ότι κανείς δεν πρόκειται να χαλάσει αυτό το σκηνικό της επιμελούς αταξίας που σ' αρέσει να δημιουργείς.

Τελικά είναι φοβερό το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουμε τη ζωή εμείς οι ίδιοι άνθρωποι. Άλλοι πιο νευρικοί και ανασφαλείς. Κάποιοι άλλοι λίγο πιο ήρεμοι και σταρχιδιστές. Παραπέρα κάποιοι λίγο πιο αισιόδοξοι και χαζοχαρούμενοι. Λιγότεροι σοβαροί, περισσότερο μελαγχολικοί, χαμογελαστοί, μουρτζούφληδες, στριμένοι...όλοι σε ενα καζάνι είμαστε και βράζουμε.

Ώρες ώρες σκέφτομαι και παρακαλάω να μην μείνω στην επιφάνεια. Να βράσω μαζί με όλους, να μην αρκεστώ σε αυτά που μπορεί να δει το μάτι και να πάρει το αυτί. Να ζήσω ότι επιθυμώ με τον τρόπο που θέλω και οχι με τον τρόπο που θα μου υποδείξουν. Και να κάνω λάθη. Να σπάσω το προστατευτικό κάλυμα με τις φουσκαλίτσες και να γρατζουνίσω το πολύτιμο περιεχόμενό μου. Ίσως έτσι μάθω να το φυλάω καλύτερα. Ίσως έτσι να μάθω να περπατάω πιο σταθερά. Γιατί τι αξία έχει η διαδρομή αν δεν κάνω και μια λάθος στροφή? Ποιός ο ρόλος του συνοδηγού αν ο οδηγος είναι ξερόλας? Φέρνω στο νου μου μια καλή μου φίλη που ζει με κανόνες και πρέπει και αναρωτιέμαι πως περιμένει να βρεί την αληθινή ευτυχία όταν τα θέλω της είναι ακόμα αγέννητα.

Πρίν χρόνια ο παππούς μου έκλεψε τη γιαγιά μου γιατί ήταν τόσο φτωχός που οι γονείς της δεν τον ήθελαν. Κυριολεκτικά την έκλεψε! Οχι με σκάλα και δεμένα σεντόνια από το παράθυρο, ούτε με άλογο...την πήρε απλά και έφυγαν. Τίποτα σύνθετο, τίποτα οσκαρικά ρομαντικό. Κανένας ήλιος δεν βασίλευε και δεν χάθηκαν σε κανέναν ορίζοντα χέρι χέρι.

Κι όμως χρόνια πολλά μετά και αφού η γιαγιά μας είχε ηδη αφήσει ο παππούς μου αναρωτήθηκε, ίσως για πρώτη φορά φωναχτά στη ζωή του, αν είχε κάνει καλά που την πήρε από τις ανέσεις της, που της στέρησε το καινούριο φόρεμα, που πουλούσαν παπούτσια στη λαϊκή...Κι εγω επειδή δεν είχα δει πιο ερωτευμένο ζευγάρι στη ζωή μου ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι είχε πράξει ορθά μέσα στον παραλογισμό του και πως είχε δώσει στη γιαγιά μου πολλά περισσότερα από οσα μπορούσε να φανταστεί.

Σκέφτομαι ότι η ζωή μας έχει πολλά μονοπάτια από τα οποία το καθένα οδηγεί κάπου διαφορετικά. Κοινότυπο και κάποιος άλλος το έχει σκεφτεί πολύ πρίν απο μένα αλλά του δίνω δίκιο. Το θέμα είναι πώς θα επιλέξεις εκείνο το μονοπάτι το οποίο δεν θα είναι πολύ απότομο, δεν θα έχει πολλες στροφές, θα έχει πινακίδες στο δρόμο που θα σε κατευθύνουν, ίσως να έχει και μια πηγή να ξεδιψάσεις και στο τέλος θα σε οδηγήσει εκεί που εξαρχής ήθελες να πας...?

Αμ εδω είναι το θέμα. Δεν το ξέρεις. Μπορεί να πάρεις λάθος μονοπάτι. Σίγουρα θα πάρεις λάθος μονοπάτι. Και θα γυρίσεις πίσω. Ίσως να χαθείς. Θα ντραπείς να ρωτήσεις για οδηγίες. Θα απογοητευτείς. Θα καθίσεις για λίγο αλλά θα ξανασηκωθείς. Γιατί ο κάθε δρόμος κάπου πηγαίνει και από κάπου γυρίζει. Και από όπου και αν περάσεις κάτι θα δείς. Όμορφο ή άσχημο. Μεγάλο ή μικρό, ασήμαντο ή σημαντικό. Κι αν είμαστε καλά παιδάκια ίσως συναντήσουμε και τα Στρουμφάκια...Η φαντασία οδηγός και η πεποίθηση ότι κάπου θα φτάσουμε. Κι αν καταλήξουμε σε αδιέξοδο μπορούμε πάντα να γυρίσουμε πρός τα πίσω. Αυτή την επιλογή αν μη τι άλλο όλοι την έχουμε... ας βρούμε και το θάρρος της αναστροφής.

Πολύ ασυνάρτητη βγήκε αυτή ανάρτηση αλλά γιατί οχι...ποιός θα με κατηγορήσει για έλλειψη λογικής ενα ξημέρωμα Σαββάτου η ώρα 2 όπου το ραδιόφωνο παίζει Βίσση (αφιερωμένο vk!) και η Nutella αργοτελειώνει σαν τσιγάρο που μόλις έσβησε. Καληνύχτα...καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!

p.s.1 Η Βίσση έδωσε τη θέση της στον Eros και το "un altra te" ήρθε να με κεράσει ενα κρασάκι στην υγειά μιας αγάπης που άργησε λίγο περισσότερο από οσο μπορούσα να περιμένω...τελικά όμως άργησε και το λεωφορείο οπότε αναγκαστικά έκατσα στη στάση λίγο παραπάνω.

p.s.2 Ούτε φωτογραφία δεν μπορώ να βάλω αφού ο Blogger μάλλον τα έχει τσούξει απόψε..κρίμα και ήταν μια πολύ καταπλήκτικ!

Bring over the xmas spirit!!!!

Χθές μπήκα στο super market… ομολουγουμένως είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το εν λόγω οίκημα αλλά δεν είναι λόγος να με ψαρώσουν έτσι!

Πώς?

Με χριστουγεννιάτικα στολίδια ολούθε!

Με τραγουδάκια που καταλήγουν σε "φα-λα-λα-λα" και κορδελίτσες στα ράφια.

Με ενα επιβλητικότατο χάρτινο τζάκι να κρέμεται πάνω από τη σκάλα στο εσωτερικό του οποίου σειρές από κόκκινα φωτάκια περιμένουν να μπούν στην πρίζα και να ανάψει η φωτιά. Εντάξει αυτό το τελευταίο λίγο κιτσάτο το λες αλλά ποιά είμαι εγω να χαρακτηρίσω το ντεκόρ? Μια απλή πλήν τίμια καταναλώτρια!

Αλλά βρε πουλί μου...ακόμα δεν βγάλαμε τα κοντομάνικα και μου φέρνεις σοκολατένιους Αγιοβασίληδες? Ακόμα δεν βάλαμε τα μαγιώ στη ναφθαλίνη και μου βάζεις Wham? Πάλι με το George-δεν ξαναπάω σε δημόσια τουαλέτα-Michael θα υποδεχτούμε το νεο έτος να μου το θυμηθείς. Ούτε το "τρίγωνα κάλαντα" τέτοιο σουξέ!

Και απορώ η κορασίδα...πως να μη μας φαίνεται ότι περνάει γρήγορα ο χρόνος αφού εμείς οι ίδιοι βιαζόμαστε να τον...στείλουμε?!

Τα Χριστούγεννα ξεκινάμε να τα γιορτάζουμε από τα τέλη Σεπτέμβρη, τις απόκριες τις θυμόμαστε με το τέλος των Χριστουγέννων και γεμίζουμε τα εποχιακά μαγαζιά με τις φάτσες του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι (που θα πάει θα βγεί και η Μπεζαντάκου σε μάσκα να τραγουδάει τραλαλά και τραλαλώ!) ενω το Πασχαλινό λαγουδάκι περι τα τέλη Φλεβάρη κάνει το πρώτο του χοπ!

Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή και έξοδα να κάνουμε.

Γιατί και χριστουγεννιάτικο σοκολατένιο Santa Clause πήρα και τον έφαγα κιόλας.

Και βόλτα στο μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα έκανα και σημείωσα και ορισμένα "απαραίτητα" για το φετινό στολισμό (απαραίτητα=glitter, φτερά και πούπουλα, κορδέλες, αστεράκια φεγγαράκια και όοοοολοι οι πλανήτες σε διάταξη μήπως και κοροϊδέψουμε τον Ανάδρομο, κεράκια σε διάφορα σχεδιάκια και φυσικά...φουσκωτός kitsch Άγιος Βασίλης ο οποίος μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα θα έχει ξεφουσκώσει και θα είναι σαν να έκανε τη δίαιτα του στροναύτη σε 2 μέρες!)

Και τα χριστουγεννιάτικα cd έψαξα στο σπίτι αλλά δεν βρήκα ώστε να μπούμε οικογενειακώς σε xmas mood και να τραγουδάμε το μικρό τυμπανιστή στα ρώσικα, οπότε το σκέφτομαι να παω να πάρω εκείνη την εξαιρετική συλλογή της Καιτούλας (της Γαρμπή καλέ...που παντρεύτηκε εκείνο το παλλικάρι που το ενα του μάτι βλέπει εδω και το άλλο είναι σε απευθείας σύνδεση με τον πλανήτη Άρη και έκαναν ενα παιδάκι που είναι μέσα στην τρελή χαρά και μοιάζει του μπαμπά του πιο πολύ από ότι μοιάζει στη μαμά, σε σημείο που σε κάνει να απορείς που ήταν η Καιτούλα το βράδυ της σύλληψης...κατάλαβες ποιά Καιτούλα ναι?) να μάθουν και τα γατιά το πολιτισμικό back round των ελληνικών χριστουγέννων με τον Rudolf το ελαφάκι που είναι τόσο ζωηρό!

Κοινώς πιάνω τον εαυτό μου καθόλα έτοιμο να παω κόντρα στο ρεύμα των καιρών και των ραδιόφωνων που μιλάνε για παγκόσμια οικονομική κρίση και να προβώ σε χριστουγεννιάτικο καταναλωτικό όργιο άχρηστων πραγμάτων!

Και ολα αυτά...ενα μήνα πρίν!

Καλή χρονιά να έχουμε και ευτυχισμένος ο Νέος Πάσχας! Επίσης... Πατρινό καρναβάλι για πάντα!

Τα μεγάλα μικρά

Παλιά, όταν γυρνούσαμε από κάποια εκδρομή και με άφηνες στην πόρτα του σπιτιού ένιωθα μόνη πρίν καν φύγεις. Από το πρωί της ίδιας μέρας, η σκέψη και μόνο μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση, να με κάνει νευρική, μελαγχολική, απόμακρη...
Εδω και 2 χρόνια αυτό έχει αλλάξει. Μαζί γυρίζουμε σε ενα σπίτι που μαζί έχουμε φτιάξει και μαζί χαιρόμαστε. Ναι είναι μικρό αλλά αντίθετα με τα οσα εχω πεί κατά καιρούς, μας χωράει μια χαρά αρκεί να είμαστε αγκαλιά...πόσο χώρο πιάνει μια αγκαλιά?
Γυρίζουμε αργά, είμαστε κουρασμένοι αλλά και ξεκούραστοι μαζί, με μια τσάντα...οχι πια δυο.
Μας περιμένουν ο Manu και ο Quillo, σε μια κουζίνα που την έχουν κάνει ανω κάτω, με τα χαμηλά ντουλάπια ανοιχτά και την τροφή τους σκορπισμένη στο πάτωμα, απόδειξη ότι λείψαμε λίγο παραπάνω. Ξέρεις ότι θα τσαντιστώ και μαζεύεις τα πολλά με το σκουπάκι ψευτομαλώνοντας τους τριχωτούς σίφουνες οι οποίοι ηδη μας έχουν ξεχάσει και παλεύουν πάνω από ενα λαστιχάκι.
Ανοίγω τη μια και μοναδική τσάντα που περιέχει τις εικόνες από το σαββατοκύριακο που πέρασε και μαζεύω τα πράγματά μας.
Ψάχνεις να βρείς κάτι να τσιμπολογήσεις, κάτι λίγο έτσι για τη λιγούρα. Βάζουμε θερμοσίφωνα να ζεσταθεί το νερό, ετοιμάζω ενα πλυντήριο και μου γκρινιάζεις ότι θα κρυώσει το νερό πρίν προλάβει να ζεσταθεί, ότι ο πλανήτης πάει κατά διαόλου κι εγω είμαι στον κόσμο μου...κι εγω γελάω γιατί ξέρω κάθε κουβέντα που θα πείς πρίν την πείς. Ξέρω ότι σουφρώνεις τα φρύδια στο μέτωπό σου και κάνεις 3 ρυτίδες, ότι κατεβάζεις τα χείλη σου και απορείς με την "αναισθησία" μου.
Σβήνω το θερμοσίφωνα ο οποίος στο μεταξύ έχει φτάσει στην κατάλληλη θερμοκρασία ενω ο πλανήτης ακόμα ζει και αναπνέει.
Κάνω μπάνιο και βλέπεις Αθλητική Κυριακή με διαλείμματα ύπνου. Μπαίνεις για μπάνιο και παραπονιέσαι γιατί είναι κρύο το νερό ενω σε διαβεβαιώ πως όταν βγήκα εγω έκαιγε. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και την ξέρουν μόνο τα γατιά που πλατσουρίζουν στα νερά που αφήνουν οι πατούσες μας στα πλακάκια.
Πλένουμε τα δόντια μας κάνοντας βόλτες σε ολο το σπίτι. Αλλού εσυ αλλού εγω. Συναντιόμαστε στο διάδρομο και προσπαθείς με την οδοντόβουρτσα στο στόμα να μου θυμίσεις να βάλω ξυπνητήρι. Κάνω ότι δεν σε καταλαβαίνω και τσαντίζεσαι με αποτέλεσμα να σου πέσει η οδοντόκρεμα στο πάτωμα. Τσαπατσούλη!
Πρίν ξαπλώσεις κοιμάμαι, πρίν κοιμηθείς ξανασηκώνεσαι να μου φορέσεις ενα ζευγάρι από τις κάλτσες σου γιατί τα πόδια μου είναι κρύα. Οι κάλτσες σου μου είναι μεγάλες και είναι από τις λίγες φορές που αισθάνομαι μικροκαμωμένη. Μπερδεύονται τα πόδια μας, τραβάμε τα σκεπάσματα, βολεύεσαι στο μαξιλάρι σου, κουκουλώνομαι και σκάω. Πετάω τα σκεπάσματα και σε ξεσκεπάζω. Λίγο πρίν κοιμηθείς απλώνεις το χέρι σου και πιάνεις το δικό μου. Ακούω την ανάσα σου και ξέρω ότι χαμογελάς. Σε ρωτάω τι σκέφτεσαι και μου απαντάς ότι κάποιος πρέπει να σηκωθεί να σβήσει το φως...Καληνύχτα, καλή εβδομάδα!!

I cook! Yes I'm telling you!

Η οικονομική κρίση κάνει τα μεγάλα νοικοκυριά να μικραίνουν και τα μικρά να εξαφανίζονται.
Ο O-bam-a εξελέγη και, αν δεν τον φάνε μπαμπέσικα, μια νεα εποχή πρόκειται να ξεκινήσει για το U.S.A και τον υπόλοιπο πλανήτη ένθεν και εντεύθεν.
Ο Κούγιας πάλι είναι πρώτη μούρη στην ενημερωτική φυλλάδα Frapuccino γιατί χαστούκισε τη φίλη της πρώην του μέρα μεσημέρι στο Κολωνάκι κι εκείνη αντεπιτέθηκε με ενα ποτήρι ολόφρεσκο νερό που της είχαν φέρει από το πρωί.
Οι πανελλαδικές απεργίες και κινητοποιήσεις συνεχίζονται, φωτεινή απόδειξη ότι τίποτα δεν λειτουργεί ρολοϊ και ουδείς σοβαρός λόγος ανησυχίας υφίσταται.

Τι κάνω για να αντιμετωπίσω τα προαναφερθέντα με υπομονή και θετική σκέψη? Μαγειρεύω ενα νοστιμότατο πιάτο που αποτελείται από πέννες, κοτόπουλο φιλέτο κομμένο σε μικρά κομματάκια, μανιτάρια, πιπεριές και πάπρικα!

Δεν θέλω εκφράσεις αποδοκιμασίας. Δεν θέλω ηχητικά εφε τύπου "ωχ", "αμάν", "Θεέ μου βάλε το χέρι σου" και λοιπά μπανάλ σχόλια.

Θα μου πεις εδω ο κόσμος καίγεται κι εσυ μας μιλάς για συνταγες? Ε ναι λοιπόν! Γιατί κάτι πρέπει να βάλουμε στο ρημάδι το στομαχάκι μας ώστε να πάψει να κάνει ήχους όπως "γκκρρρρββββλλλλοοοομπ!!!!" και γινόμαστε αφορμή να μας κοιτάνε οι άλλοι περίεργα! (λες και το δικό τους το στομάχι είναι ήσυχο, άντε μην αρχίσω τώρα!)

Τα υλικά για 3 μερίδες (εσυ, ο άλλος και ο τρίτος) είναι τα ακόλουθα:

-3 μεγαλούτσικα φιλέτα κοτόπουλο πλυμμένα, καθαρισμένα και κομμένα σε μικρά κομμάτια
-1 κόκκινη πιπεριά, 1 κίτρινη αχλαδιά (με προσέχεις ή τσάμπα μιλάω????) πιπεριά λοιπόν κομμένες σε κυβάκια (εντάξει το κυβάκι δεν είναι το μοναδικό γεωμετρικό σχήμα που αναγνωρίζει η σύγχρονη κουζίνα οπότε κόψτα σε ότι σχήμα σου βγεί αρκεί να είναι μικρά!)
-1 κονσέρβα μανιτάρια κομμένα σε κομμάτια (αν το μανιτάρι είναι άγριο δώστου μια κατακούτελα να ταβλιαστεί!) και στραγγισμένα από το υγρό τους
-1 κονσέρβα ντοματάκια σε κομμάτια με το χυμό τους (η mamma Dot μου το λέει κον κασε, εγω το βρίσκω πρόστυχο και κοκκινίζω)
-1 κρεμμύδι & 1 σκόρδο χτυπημένα στο multi με μια μικρή χούφτα νερό (δική σου χούφτα μη με αναγκάσεις να έρθω να μετρήσω με τη δική μου γιατί θα μείνεις χωρίς φαϊ)
-2 κουταλιές της σούπας λάδι (αγνό παρθένο που πάει από το μαύρο ξημέρωμα ο ειδικός και ξυπνάει τις γιαγιάδες...τέτοιο!)
-1 κύβο μυρωδικών Knorr (να και η διαφήμιση!)
-1 κουταλιά της σούπας γλυκειά πάπρικα (την καταλαβαίνεις γιατί σου κάνει γούτσι γούτσι!)
-φρέσκο πιπέρι (οσο αντέχεις)
-αλάτι χοντρό (οσο σου επιτρέπει η πίεση)
-1 πακέτο πέννες (με ρίγες...penne riggati που λέει το κουτί. Αν είναι και integralli το κάνεις λίγο πιο υγιεινό και χτυπάς μια πάστα μετά χωρίς τύψεις!)

Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή:

Παίρνεις το Multiκομμένο κρεμμύδι και το σκόρδο και τα ρίχνεις με τον αέρα του τσεφ στο τηγάνι μαζί με τον κύβο μυρωδικών και τις 2 κουταλιές λάδι ώστε να τσιγαριστούν.
Όταν τσιρίξουν προσθέτεις τα μανιτάρια, τα ανακατεύεις και τα αφήνεις για λίγα λεπτά (μην καρβουνιάσουν καλέ!) Ότι υγρά δείς πρώτον μην βάλεις με το νου σου διάφορα πονηρά και σταματήσεις το μαγείρεμα και δεύτερον τα διατηρείς αλλιώς θα σου καεί το φαϊ και θα παραγγείλεις L'artigiano και θα σε κοροϊδεύει η γειτονιά που τα έχεις με τον ντελιβερά!
Εν συνεχεία, ρίχνεις τα κοτοπουλοκομματάκια και ανακατεύεις ώστε να πάρουν μυρωδιά από τα υπόλοιπα και να αρχίσουν σιγά σιγά να ασπρίζουν. Αν μετά από ώρα μαυρίσουν σημαίνει ότι έπιασες το κους κους στο τηλέφωνο και πάει το φαϊ. Αν πάλι μετά από λιγότερη ώρα έχουν απλά ροδίσει και μυρίζει ωραία η κουζίνα σου (και οι γειτόνισσες κάνουν το σταυρό τους και κρέμονται από τα διπλανά μπαλκόνια) τότε είσαι σε καλό δρόμο και είναι ώρα να ρίξεις την πάπρικα, το αλάτι και το πιπέρι. Ανακατεύεις ξανά και χαμηλώνεις τη φωτιά γιατί τι σοϊ ενεργειακή κλάση Α την πήρες την κουζίνα αν πρόκειται συνέχεια να την έχεις στο 3? Από οικολογική συνείδηση 0 έτσι?
Προσθέτεις ολα τα κομματάκια πιπεριάς και μετά από 1-2 λεπτά τη ντομάτα. Ξανά μανά ανακάτεμα και κλείνεις το καπάκι ώστε να μην χάνεται η θερμότητα. Επειδή όπως θα παρατηρήσεις (αν τα κάνεις ολα σωστά και δεν τρως ήδη pizza ανοικοκύρευτο πλάσμα!) σιγά σιγά τα υγρά απορροφούνται, καλό είναι να ανακατεύεις συχνά μη σου κολλήσει στον πάτο το φαϊ και γελάει μαζί σου κάθε πικραμμένος...και κάθε πεινασμένος από τους άλλους 2 που έχεις τάξει γεύμα!
Όταν περάσουν 5 λεπτά περίπου από την ώρα που θα ρίξεις τη ντομάτα μπορείς να δοκιμάσεις ώστε να δείς κατά πόσο είναι έτοιμο το κοτόπουλο, κατά πόσο έχει βράσει η ντομάτα αλλιώς να πάρεις τηλέφωνο τον ντελιβερά! Λογικα, στα 10-12 λεπτά το γεύμα είναι έτοιμο οπότε το κατεβάζεις από τη φωτιά και το αφήνεις στην άκρη να ηρεμήσει μετά από τόσο ανακάτεμα!
Τελειώσαμε? Ασε κάτω το πιρούνι μαρή έχεις και τις πέννες! Τσακώνεις μια κατσαρολίτσα και γεμίζεις νεράκι (ζεστό κατά προτίμηση ώστε να βράσει πιο γρήγορα γιατί σε βλέπω και ανυπόμονη) μέχρι τη μέση. Το βάζεις στο μάτι και το αφήνεις να φτάσει στο σημείο βρασμού (οχι ουδεμία σχέση έχει με το σημείο G μην σκανδαλίζεσαι, μαγειρεύουμε εδω!!).
Όταν μπουρμπουληθριάσει το νερό ρίχνεις λίγο αλάτι και τις πέννες. Στο κουτί λέει ότι χρειάζεται 10 λεπτά να βράσουν και να είναι al dente αλλά στην πραγματικότητα χρειάζονται περίπου 12 λεπτά. Δοκιμάζεις και όπου σ'αρέσει σταματάς! Όταν με το καλό βράσουν και τα ζυμαρικά, τα σουρώνεις και στην ίδια κατσαρόλα ρίχνεις το κοτόπουλο και ότι άλλο σε φώτισε ο Θεός κι έριξες μέσα πρίν. Ανακατεύεις καλά ώστε να πάει παντού η τσαλτσούλα, σερβίρεις σε μεγάλο πιάτο, τρίβεις και λίγη παρμεζάνα, μου ανοίγεις την πόρτα γιατί τόση ωρα βαράω το κουδούνι αλλά είχες τον απορροφητήρα και...επιτέλους τρώμε!

Αυτή τη συνταγή την αφιερώνω με εξαιρετικό amour στη θεία Ντόννα που πολύ αγαπώ και ας την κατσαδιάζω πυκνά συχνά!

Καλή όρεξη και τα λέμε από Δευτέρας εφόσον από αύριο το βράδυ θα βρισκόμαστε εις τα κρητσικά εδάφη και θα απολαμβάνουμε το εορταστικό τραπέζι γάμου και βάφτισης στο οποίο τυγχάνουμε καλεσμένοι και για το οποίο ανυπομονούμε! Όπως μπορεί να παρατηρήσει το έμπειρο μάτι του βλόγερ δίνω ιδιαίτερη σημασία στο τραπέζι που ακολουθεί και οχι στο μυστήριο που προηγείται... :)

Φιλί γλυκό!

Yamies=Γιαμις!

Όταν η mamma Dot πρίν χρόνια πολλά έμαθε ότι τελικά εγκυμονεί, μετά από αρκετές προσπάθειες που δεν απέδιδαν καρπούς, το πρώτο πράγμα που της έκοψε ο γιατρός ήταν το τσιγάρο (φουγάρο η mamma Dot από τα καλά!), το αλκοόλ (εντάξει Ορέστη Μακρή δεν την έλεγες αλλά το ουζάκι ανέκαθεν αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα της μαμάς, πλέον και της κόρης!) και τα γλυκά. Ολα τα γλυκά? Ιδίως τη σοκολάτα! Κόκκαλο η μαμά κόκκαλο και το έμβρυο που έμελε να γίνει ο φανατικότερος σοκολατολάτρης των εποχών από την ανακάλυψη του κακαόδεντρου.

Στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω θερμά τους φίλους Maya οι οποίοι περί τα 600 π.χ. ανακάλυψαν τις θεραπευτικές ιδιότητες της σοκολάτας με την παρασκευή ενός ροφήματος που το ονόμαζαν "Choclatl". Το ρόφημα αυτό, στο οποίο πρόσθεταν και άλλα μπαχαρικά, το έπιναν ζεστό και θεωρούσαν ότι ήταν χωνευτικό, δυναμωτικό και το καλύτερο φάρμακο της εποχής εκείνης, που μπορούσε να γιατρέψει κάθε αρρώστια. Στην πορεία χρησιμοποιήθηκε και ως εμπορικό μέσο συναλλαγής (π.χ. σου δίνω τη γυναίκα μου για 2 σπόρους κακάο, σε παρακαλώ πάρτην και δώρο η πεθερά!)

Όπως και να έχει η mamma Dot δεν μπορούσε να στερηθεί τη σοκολάτα, για το λόγο αυτό έκανε τις ατασθαλείες της και που και που μπούκωνε κανένα κομματάκι υγείας με την πεποίθηση ότι αφού δεν είναι γάλακτος δεν μπορεί να κάνει κακό. Αυτό που δεν γνώριζε μάλλον ήταν ότι το baby Dot, που αναπτυσσόταν με ρυθμούς πλεόν του κανονικού, είχε ηδη πάθει εθισμό στη σοκολάτα ενω κάθε κωλοτούμπα του μωρού μετά από ενα κομματάκι σοκολάτας το αντιμετώπιζε ως ένδειξη ότι "το παιδί είναι καλά και παίρνει θέση".

Οι μήνες περνούσαν, τα κομματάκια σοκολάτας διαδέχονταν το ενα το άλλο με κάποιες εμβόλιμες ION γάλακτος για τη λιγούρα να σπάνε τη μονοτονία των "υγείας" και ενα μαρτιάτικο πρωινό ήρθε το dotario! Ήσυχο σχετικά παιδάκι, του μόστραραν κ ενα ροζ φιογκάκι στο μοναδικό τσουλούφι που κοσμούσε το κατά τα άλλα φαλακρό του κεφάλι (είδες vk που όλοι έχουμε μια ιστορία με τσουλούφι?) και όλοι ήταν ευτυχισμένοι.

Το να σας πω ότι θυμάμαι κατά πόσο μου έλειπε η σοκολάτα που τόσο πολύ είχα γευτεί στους 9 μήνες της παραμονής μου στο mamma Dot motel θα είναι αναληθές. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι όταν μετά από χρόνια η γιαγιά Dot μου έδωσε να πιω το πρώτο μου Dolca ("DOLCA, γάλα με κακάο όλο δύναμη και όλο νοστιμιά, κάθε μέρα DOLCA πίνω και όλους τους αφήνω, τους αφήνω χίλια μίλια μακριά!" για όποιον θυμάται και αναγνωρίζει) ένας νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Κάθε ρουφηξιά με το καλαμάκι ήταν ενα βεγγαλικό που έσκαγε στο κεφάλι μου και γέμιζε τον ουρανίσκο μου με μικρές σοκολατένιες φυσαλίδες! Το αποτέλεσμα ήταν να σηκώνομαι κρυφά το βράδυ και να αδειάζω το ντουλάπι από τα Dolca ρίχνοντας το φταίξιμο στον 5-6 μηνών αδερφό μου που είχε ηδη τη φήμη του φαγανού οπότε με βόλευε. Άλλο που ουδείς το πίστευε και μετά από μια βαρυστομαχιά από 6 απανωτά Dolca, στο τέλος τα καταργήσαμε τα από το σπίτι.

Η αρχή του τέλους ξεκίνησε όταν πήγα δημοτικό κι εκεί κάθε προσπάθεια παρεμβολής μεταξύ εμού και του σοκολατένιου αντικειμένου του πόθου μου ήταν ανεπιτυχής. Ότι χαρτζιλίκι μάζευα το ξόδευα σε KISS, μικρές ΙΟΝ γάλακτος, το χρυσό Derbi, Κουκουρουκου, Μέλο ενω ο παππούς μου πάντα μου έδινε κάτω από το τραπέζι κανένα σοκολατάκι με λικέρ που τότε μου έκαιγε τον ουρανίσκο αλλά το απολάμβανα. Κάποια στιγμή βέβαια έφαγα πολλά σοκολατάκια με αποτέλεσμα να γίνω λίγο ντέφι και μας έβαλαν σε καραντίνα...μαζί με τον παππού!

Λίγο πρίν το τέλος του δημοτικού ανακάλυψα τη χαρά της Μερέντας με το κουτάλι. Γιατί μπορεί κάθε πρωί η mamma Dot να μου έφτιαχνε ενα ποτήρι γάλα με Nesquick αλλά ήταν αδύνατο να το πιω χωρίς τη συνοδεία μια τεράαααστιας φέτας αλοιμένης με Μερέντα χωρίς βούτυρο! Ως εδω καλά. Ποτέ όμως δεν είχα δοκιμάσει σκέτη Mερέντα. Το γιατί ακόμα διερευνάται. Ώσπου ενα πρωινό άργησε να φέρει ο φούρνος ψωμί και οσο περίμενα την τεράααααστια φέτα να προσγειωθεί στο πιάτο μου έβαλα δάχτυλο στο βάζο! Ω Θεοί! Οποία η ηδονή! Μέχρι να έρθει η φέτα είχε φύγει η Μερέντα και η mamma Dot είχε απομείνει με το ψωμί στο χέρι να κοιτάζει το καμάρι της που έγλυφε ακόμα και τις πατούσες του.

Τα χρόνια περνούσαν και η Μερέντα έγινε είδος υπο εξαφάνιση στο σπιτικό μας καθώς μεγάλωνε και ο bro Dot ο οποίος αποδείχτηκε γερό κουτάλι και αυτή του η ικανότητα πολλές φορές μας οδήγησε σε βίαιους καυγάδες με το βάζο να αλλάζει δωμάτια εν ριπεί οφθαλμού. Στο τέλος είχε ο καθένας τη δική του. Και όλοι είμασταν αγαπημένοι μέχρι να αδειάσει κάποιο βάζο και να αρχίσει και πάλι ο πόλεμος!

Και ενω τα χρόνια περνούσαν και η σχέση μου με τη σοκολάτα γινόταν ολοένα και πιο δυνατή ήρθε ενα πρωινό που έμελλε να είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Πήγαμε στο super market με τον πατέρα Dot και βρέθηκα μπροστά σε ενα άδειο ράφι Μερέντας (εκτός από την τότε πολύ μεγάλη συσκευασία που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να μου εμπιστευτούν) και ενα άλλο παρασκεύασμα το οποίο ήταν λίγο πιο καφετί στο χρώμα από τη Μερέντα, ήταν σε μεγαλύτερο γυάλινο βάζο με κάτι cartoon και το έλεγαν...Nutella! Κάτι η απορία, κάτι το σύνδρομο στέρησης με οδήγησαν να απλώσω το χέρι και να διεκδικήσω ενα βάζο την ίδια στιγμή που αδερφός μου έκανε στροφή πρός τη μαρμελάδα φράουλα όπου και τελικά παρέμεινε μέχρι σήμερα. Καθώς μάλιστα εκείνο το σ/κ θα φεύγαμε με το τροχόσπιτο, τα ψώνια όπως τα κάναμε τα φορτώσαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το Δήλεσι. Φτάσαμε, ξεφορτώσαμε, πήγαμε για μπάνιο, για φαγητό, για παγωτό και καταλήξαμε απόγευμα πίσω για ύπνο. Ήμουν 7 χρονών όταν δοκίμασα Nutella ενα καλοκαιρινό απόγευμα με κουτάλι σούπας σε θερμοκρασία τροχόσπιτου, σχετικά λιωμένη και με τη χαρακτηριστική της μυρωδιά να μου γαργαλάει τα ρουθούνια. Στην κυριολεξία έτρεξαν τα σάλια μου ενω υποσχέθηκα στον εαυτό μου να οσο μπορώ να μην μου στερήσω ποτέ την ικανοποίηση αυτού του γλυκού εδέσματος. Νομίζω μάλιστα πως για μια περίδο προσπαθούσα να συνδυάσω τη Nutella με κάθε φαγητό ώσπου πάλι στο στομάχι μου φρίκαρε και ξεκίνησα να τα διαχωρίζω.

Από τότε έχουν περάσει κάμποσα χρόνια και η Nutella έχει ξενυχτήσει μαζί μου σε εξεταστικές, έχει θρηνήσει χαμένες σχέσεις και ανεκπλήρωτους έρωτες, έχει πηδήσει πάνω κάτω από χαρά μαζί μου για εκείνους τους έρωτες που εκπληρώθηκαν, έχει ετοιμάσει ατομικά και μη πρωινά, έχει κάνει κους κους στο τηλέφωνο με ενα κουτάλι της σούπας κι έχει βρεί λύσεις σε σημαντικά προβλήματα όπως "τι θα βάλουμε το βράδυ μαρή?" αλλά και ακόμα πιο σημαντικά όπως..."και τώρα που έφυγε τι?", έχει πάρει αποφάσεις για το μέλλον, έχει αποκυρήξει το παρελθόν, έχει συγχωρήσει, λανθασμένες αποφάσεις και λάθος ανθρώπους, έχει παρακολουθήσει τανίες στον καναπέ, έχει μπεί κρυφά στο σινεμά...έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ψυγείου μας.

Μπορεί να μην έχουμε να φάμε αλλά έχουμε να φάμε Nutella!

Τώρα πλέον το μόνο που μένει είναι να αλλάξουμε τη θέση της Ελλάδος στις κατά κεφαλή μετρήσεις κατανάλωσης σοκολάτας από προτελευταία σε...δεύτερη άντε, μη γίνουμε και παχύσαρκοι!

Δεν ξέρω για σας, εγω όμως λιγώθηκα! :)