Ε(υ)φορία!

Όταν η εφορία στέλνει πρόσκληση με τη λέξη "επείγον" τέλη Αυγούστου μόνο κρύος ιδρώτας μπορεί να σε πιάσει κι ας σκάει ο τζίτζικας έξωθεν και ολούθεν!
Δηλώνω νόμιμος και φορολογούμενος πολίτης (αν και οχι νομίμως φορολογούμενος αφού κάθε χρόνο η προίκα μου συρρικνώνεται με τα Ε1, Ε9 και οσα ακόμα γράμματα της αλφαβήτου πληρώνουμε) οπότε η συγκεκριμένη πρόσκληση μου κίνησε την περίεργεια.

Τι να θέλει το κράτος από την dot?

Πήρα τηλέφωνο αρχές της εβδομάδος την κυρία Μπουρμπουληθράκη η οποία πολύ βαρεμένα με ενημέρωσε για τη φύση του προβλήματος. Μου ζήτησε να της παω κάποιες δηλώσεις άμεσα και μου έκλεισε χαριτωμένα το τηλέφωνο.

Σήμερα το πρωί λοιπόν ασκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα, χτενίστηκα (κοινώς ότι κάνω κάθε πουρνό) και φόρεσα το πιο καλό μου ύφος ασορτί με χαμόγελο (οχι αυτό δεν το κάνω κάθε μέρα εκτός αν πρόκειται για αργία!) και πήγα στην αγαπημένη μου ΔΟΥ!

Το κτίριο...ω θεοί πρόκειται για ενα αρχιτεκτονικό αριστούργημα στις αποχρώσεις του γκρί, με τους τοίχους να ξεφλουδίζουν αργά, σχεδόν ηδονικά θα έλεγα. Τα πατώματα φέρουν λεκέδες ποικίλλων αποχρώσεων ενω ο φωτισμός, αυτός ο φθοριούχος που σου τρυπάει τον αμφιβληστροειδή, χαιδεύει γλυκά όλες τις επιφάνειες. Τα γραφεία, τοποθετημένα επιμελώς ατημέλητα από την εποχή που ανακαλύφθηκε η χρήση του ξύλου ως έπιπλο, φιλοξενούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές από την εποχή των παγετώνων που βγάζουν έναν ήχο σαν να αργοπεθαίνει ενα τζιτζίκι. Να και το καλοκαίρι στον χώρο εργασίας!
Οι καρέκλες των εργαζομένων είναι ανατομικές σε αποχρώσεις του "ότι χρώμα είναι τα οπίσθια εκείνου που κάθεται πάνω μου τις περισσότερες ώρες" με την πλάτη σε ημικλινή θεση ώστε να ξεκουράζονται οι εργαζόμενοι από μόχθο τον οποίο καταβάλλουν καθημερινά.

Θαμπωμένη από τον περιβαλλοντα χώρο μπήκα μέσα με βήματα διστακτικά αναζητώντας την κυρία Μπουρμπουληθράκη. Ίσως αν αναζητούσα τα παιδια από την Πάτρα να είχα καλύτερη τύχη. Από το ισόγειο στον 3ο από εκεί στον 5ο για να καταλήξω στον 4ο όπου και την βρήκα!

Ήταν χωμένη σε ενα γραφείο το οποίο μοιραζόταν με άλλη μια σκληρά εργαζόμενη κυρία η οποία πληκτρολογούσε με το ενα χέρι και με το άλλο ετρωγε ενα μπουγατσάκι σκορπίζοντας ζάχαρη άχνη ολούθε. Η δική μου κυρία όμως...κυρία! Μιλούσε στο τηλέφωνο για συνταγή χορτόπιτας με τέτοια προσήλωση που άρχισαν να μου τρέχουν τα σάλια. Την περίμενα να βγάλει την πίτα από το φούρνο και της συστήθηκα. Της έδωσα τα χαρτιά μου και την περίμενα να ανακαλύψει μέσα σε ενα πάκο από έγγραφα ισα με το μποϊ μου την "επείγουσα υπόθεσή μου".

Αφού με ρώτησε κανα δυο φορές τι την εχω τη δηλούσα και της υπενθύμισα οτι εγω είμαι η δηλούσα με κοίταξε με συμπάθεια σαν να επρόκειτο να μου ανακοινώσει ότι έχασα τη συμμετοχή μου στο X-FACTOR από τη Ρούλα Βροχοπούλου. Τελικά με πήρε σχεδόν από το χέρι να με πάει σε ενα άλλο PC πιο γρήγορο γιατί το δικό της παρα ήταν αργό και θα κολούσαμε με τις ώρες. Η Κατεχάκη των bandwidth! Μα τι εξοικείωση με την τεχνολογία είναι αυτή? Πήγαμε στο άλλο pc και αφού καθήσαμε ωραία ωραία ξεκίνησε να πληκτρολογεί, να φουσκώνει, να ξεφουσκώνει, να τρώει το τσουλούφι της (που είσαι vk Να δείς συμπεριφορά στο τσουλούφι!) και να απορεί...

Με ρωτάει, της απαντάω...σιωπή...τσίκι τσίκι φτου (η διπλανή τρώει κάτι ηλιόσπορους που την κέρασε ο παραδιπλανός την ώρα που περίεγραφε ενα οικοπεδάκι που έχει στην Άρτα και φέτος έβγαλε κάτι ντομάτες να μετα συγχωρήσεως! Εργασιακός οργασμός!)...με ξαναρωτάει, της ξαναπαντάω αλλά δεν την καλύπτω.

Τηλέφωνο στο Λογιστή.

Όση ώρα κουσκουσάρουνε οι 2 τους βλέπω ενα δίσκο με μπουγατσάκια να περιφέρεται και από πίσω η διπλανή της κυρίας Μπουρμπουληθράκη να κερνάει τους συνεργάτες της. Αν αυτό δεν είναι υγιής εργασιάκη συμπεριφορά τότε δεν ξέρω πως αλλιώς να το χαρακτηρίσω. Συγκινούμαι αλλά δεν αφήνω το δάκρυ να κυλήσει.

Στο μεταξύ η δική μου κυρία έχει κλείσει το τηλέφωνο και παρακολουθεί που ονειροπολώ...Μου ανακοινώνει ότι δυστυχώς κάτι ανεξήγητο (αν δω Mulder & Scally να μπουκάρουν με την υπόθεσή μου ως άλλο X-File απλά θα τυπώσω αυτόγραφα!) έχει συμβεί με την δήλωση της επιχειρηματικής αμοιβής της προηγούμενης χρήσης και θα πρέπει να πάει ο λογιστής από εκεί ώστε να λυθεί το θέμα άμεσα προκειμένου να μην χρειαστεί να πληρώσουμε πρόστιμο.
Όλο αυτό το είπε με μια ανάσα και ακούστηκε τόσο "professional" που αναρωτήθηκα πόσες φορές ακόμα το είχε επαναλάβει την ίδια μέρα. Το μάτι μου έπεσε σε μερικές κόλλες Α3 που είχε μπροστά της με ονόματα - ανάμεσα στα οποία και το δικό μου φιγουράριζε κούκλα!- επιβεβαίωσα την υποψία μου για πολλοστή επανάληψη της ίδιας ατάκας σε μια μέρα και ηρέμησα...οχι δεν είχε πάθει κάτι αυτή η συμπαθής κυρία. Ήταν καθαρά ενστικτώδης αντίδραση. Και φραπέ να ήθελε να παραγγείλει πάλι τα ίδια θα έλεγε!

Κράτησε τα στοιχεία του λογιστή μας, με καθησύχασε ότι ολα λύνονται (και πολλοί δένονται και τους πάνε σηκωτους μέσα αλλά δεν είπαμε τίποτα για αυτό!) και πάλι να μην ανησυχώ! Λίγο ακόμα και θα με φιλούσε στο κούτελο πρίν να φύγω.

Βολεύτηκε στην αναπαυτική καρέκλα της η οποία έκανε ενα ήχο τύπου "μηηηηηηηηηηηηηηη βάζεις όλο σου το βάρος επάνω μου μαρηηηηηη" και σήκωσε το ακουστικό να τηλεφωνήσει....ok this was my que to leave!

Βγήκα εξω από το κτίριο της ΔΟΥ με τον αέρα να μου παίρνει τα μαλλιά (αέρα? σήμερα? whatever!) και τη σιγουριά ότι είμαστε ακόμα στην αρχή και σύντομα θα τα ξαναπούμε...

A bien tot madame Bourboulithrakis!