Bits and pieces...

Είναι τυχαίο το ότι ο Αύγουστος μας αποχαιρέτησε με βροχή? Λες και δεν ήθελε να φύγει αλλά από την άλλη ήθελε να μας δώσει και ενα στοιχείο της απουσίας του που θα ακολουθήσει.
Τις χάρηκα τις σταγόνες, τις μέτρησα, τις μύρισα...δρόσισε και για λίγο η ανάσα μας έγινε πιο καθαρή.
Η φθινοπωρινή μου διάθεση βγήκε από τη ναφθαλίνη και με έσπρωξε στην κουζίνα να κάνω μια εξαιρετική πατατοσαλάτα με λαδάκι, χοντρό αλάτι, κρεμμυδάκι και λίγο άνιθο μαζί με φρέσκια ντομάτα η οποία καταναλώθηκε σε χρόνο μηδέν. Σημαντική πινελιά το φρέσκο ψωμάκι που ανακάλυψα στο φούρνο της γειτονιάς μας αν και Κυριακή.
Δρόσισε και ο κόσμος μελαγχόλησε.
"Πάει το καλοκαιράκι Ρηνιώ" μου φώναξε η κυρία Στέλα από το μπαλκόνι της στο απέναντι διαμέρισμα ενω κοιτούσε στις λακούβες στο δρόμο να γεμίζουν με βρόχινο νερό και αναστέναξε.
"Να ξέρεις το χειμώνα ο κόσμος παύει να χαμογελάει" είπε και κάθισε στην καρέκλα της.
Η κυρία Στέλα είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερος. Έχει βιώσει την απώλεια του παιδιού της πρίν κάμποσα χρόνια ενω λίγο καιρό αργότερα έφυγε και ο άντρα της. Έχει ακόμα μια κόρη που της έχει χαρίσει 2 εγγόνια τα οποία την επισκέπτονται και τα επισκέπτεται συχνά αλλά τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να γεμίσει το κενό στο βλέμμα της κάθε φορά που τη συναντάω.
Κι όμως η κυρία Στέλα έχει έναν μοναδικό τρόπο να φιλοσοφεί τη ζωή στην κάθε της μέρα. Κάνει χιούμορ, είναι πανέξυπνη, αφοπλιστικά γλυκειά, μιλάει για το γιό της σαν να είναι ακόμα εδω -και ας έχει πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας- και της αρέσει ο Νταλάρας γιατί της τον θυμίζει.
"...το χειμώνα ο κόσμος παύει να χαμογελάει"...δεν το είχα προσέξει (χαρούμενη τελεία γαρ!)

Χαζεύω μια ελλνική ταινία στην τηλεόραση και με παίρνει ο ύπνος. Το καταλαβαίνω από τις σκηνές που εναλάσσονται στην οθόνη κι εγω τις βλέπω με διακοπές. Νανουρίζομαι από τις σκέψεις...
Γιατί δεν γελάει ο κόσμος? Σκέφτομαι ότι το γέλιο είναι ενα σημαντικό όπλο ενάντια σε επώδυνα συναισθήματα όπως ο φόβος, ο θυμός, η λύπη. Γκρεμίζει τα σύνορα και στέλνει τα όρια ακόμα πιο πέρα. Ένας καθολικός, ενστικτώδης κώδικας επικοινωνίας. Κάπου διάβασα ότι όταν γελάμε από καρδιάς ο αέρας στους πνεύμονες κινείται με 120 χλμ./ώρα. Μια εσωτερική κούρσα με το σημαιάκι να μένει μετέωρο και να περιμένει τη γραμμή τερματισμού.

Είναι τόσο δύκολο άραγε? Είναι πιο εύκολο να είμαστε μουτρωμένοι και κατσούφηδες? Λύνουμε έτσι πιο εύκολα τα προβλήματά μας?
Οι άνθρωποι που δεν χαμογελάνε με αγχώνουν. Με κάνουν να αναρωτιέμαι αν είμαι τόσο αναίσθητη απέναντι στις δυσκολιές που απλά χαμογελάω. Μα τι άλλο να κάνω? Και να στεναχωρηθώ πάλι εκεί θα είναι. Και να φωνάξω δεν θα τρομάξουν. Το γέλιο από την άλλη μου δίνει κουράγιο. Είναι λες και δίνω το χέρι σε μένα και αυτομάτως εχω ακόμα ενα σύμμαχο.
(Τελικά αυτός δεν ήταν ύπνος...φιλοσοφικό συμπόσιο με τον εαυτό μου ήταν και τώρα το αντιλαμβάνομαι!)
Ξυπνάω και ακούω στο ραδιόφωνο το Strange World. Πλεόν δεν βρέχει, η κυρία Στέλα έχει μπεί στο σπίτι της και το στομάχι μου κάνει επανάσταση ζητώντας καθαρά παγωτό.

Τελικά το φθινόπωρο, ως πρόλογος ενός χειμωνα που θα έρθει, έκλεψε την τελευταία μέρα του Αυγούστου και την έντυσε στα χρώματά του. Εκείνη, ανίκανη να αντισταθεί δάκρυσε και τα δάκρυά της έγιναν χοντρές σταγόνες και γέμισαν τον τόπο. Εμείς νιώσαμε βροχή αλλά στην πραγματικότητα ήταν τα δάκρυα μιας τελευταίας μέρας. Ενός Αυγούστου που έφυγε και ενός Σεπτέμβρη που ήρθε χαμογελαστός να μας υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν τελειώνει πρίν ξεκινήσει και κάθε αρχή, εύκολη ή δύσκολη, δεν παύει να είναι το ήμισυ του παντός. Διαχρονικά άξιο θεώρημα με εφαρμογές σε καθημερινή βάση για όλου μας...ανεξαιρέτως!
Φόρεσα ενα κοντομάνικο (αγαπημένο δώρο της θείας Ντόννα) και βγήκαμε βόλτα...

Καλό μήνα να έχουμε...