27 Αυγούστου 2008

Παλιά ήταν πιο γερά...


Απόγευμα χθεσινής Τρίτης, βρισκόμαι μέσα στο λεωφορείο το οποίο περιμένω να ξεκινήσει να με πάει σπιτάκι μου να μαγειρέψω κοτοπουλάκι αλα κρεμ με πιπεριές και μανιτάρια (δεν είμαι πάντα τόσο προκομένη αλλά είχα πρωινή έμπνευση και εν πάσει περιπτώσει είναι πολλές οι κατσαρόλες Άρη να μένουν στο ντουλάπι!) και αναλογίζομαι και το σίδερο που έχει φτάσει στους πρόποδες του Ολύμπου με προοπτικές να δούμε και την κορυφή σύντομα, παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω ως άλλη Μαίρη Παναγιωταρά.
Εκεί λοιπόν που σκέφτομαι τα ως ανω και παράλληλα αναλογίζομαι ότι μια εβδομάδα πριν αναζητούσα την χαμένη Ατλαντίδα με τη μάσκα (ο καθένας έχει τις δικές του βλέψεις!) ακούω μια φωνή δίπλα μου να μονολογεί..."έχει γεμίσει ο τόπος πόρνες". Μου κάθεται βαριά αυτή η φιλοσοφημένη κουβέντα, γυρίζω και βλέπω δίπλα μου καθισμένη μια κυρία γύρω στα 60 καλοστεκούμενη να με κοιτάει και να επαναλαμβάνει την παραπάνω φράση. What the fuck? Why me? Την κοιτάω καλά καλά (το γνωστό βλέμμα αγελάδα-τρένο έρχεται-μπαμ) και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να το υποστώ αυτό. Με κοιτάει και με ρωτάει αν το λεωφορείο περνάει από τη Λεόντειο ξεχνώντας, μάλλον, τις προηγούμενες βαρύγδουπες δηλώσεις της.
Της απαντάω "ναι" και συνειδητοποιώ ότι το μεγάλο μας ταξίδι μόλις ξεκινάει!
Το λεωφορείο φεύγει και η κυρία κάθεται δίπλα μου ανήσυχα ήσυχη και με παρατηρεί με την άκρη του ματιού της να της παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου. Οφθαλμικοί διαξιφισμοί και η διαδρομή ως τη Νεα Σμύρνη αποκτά άλλη αξία. Μέχρι το Σύνταγμα δεν κρατιέται και ξεκινάει. Μέσα σε 5 λεπτά εχω μάθει ότι ζούσε στην Αυστραλία και γύρισε πρίν 12 χρόνια μαζί με τις 2 κόρες της, ότι η καλύτερή της φίλη έμενε στην Αγγλία αλλά μετά το θάνατο του στρατιωτικού άντρα της τα πούλησε ολα και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη και της τα τρώνε τα παιδιά της αλλά τι να κάνεις "είναι κουτή αυτή η γυναίκα από τότε που τη θυμάμαι".
Το επόμενο 5λεπτο το αφιερώνουμε στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών οι οποίες μένουν μόνες (οι γυναίκες) και έρημες (το αυτό!) αν δεν καταφέρουν να παντρευτούν μέχρι τα 32 τους γιατί μετά τα "αρσενικά κυνηγάνε τις μικρούλες κι εσυ ψάξε να βρείς το γαμπρό" (moi?) Παράλληλα μνημονεύουμε την μικρή της κόρη που "κατάφερε" να παντρευτεί νωρίς ενω η άλλη η μεγάλη ακόμα περιμένει την τύχη να της χτυπήσει την πόρτα" (μήπως να βγεί στο μπαλκόνι σαν τη θεία από το Σικάγο και να πετάει στάμνες?). Λίγο πρίν μπούμε στη Συγγρού κι ενω περνάμε μπροστά από τις στήλες του Ολυμπίου Διός αναρωτιέται "από τι υλικό να είναι φτιαγμένες τούτες οι κολώνες που έχουν αντέξει τόσα χρόνια? Τώρα μια πολυκατοικία κάνουν και με το πρώτο κούνημα πάρτην κάτω!"
Με το που φτάνουμε στον Άγιο Σώστη σταματάει, κάνει το σταυρό της και μετά αρχίζει να μιλάει με το Θεό! Του δίνει κουράγιο να μας αντέξει εμάς τους ανθρώπους ενω μου λέει με σιγουριά ότι αργά ή γρήγορα θα πέσει κόκκινο αίμα και θα μας κάψει (τωρά αυτό χημικά στέκει?). Εκείνη συνεχίζει να μιλάει κι εγω την ακούω.
Το διαβολάκι στον αριστερό μου ωμο πηδάει πάνω κάτω και ζητάει να κατέβω 10 στάσεις νωρίτερα ενω το αγγελάκι στα δεξιά έχει σταυρώσει τα χέρια του και μου λέει να κάνω υπομονή, είναι μεγάλη γυναίκα έχει ανάγκη να μιλήσει. Τελικά το αγγελάκι κερδίζει, το διαβολάκι σκάει από το κακό του κι εγω παραμένω στη θέση μου για 2 στάσεις ακόμα όπου τα έχει βάλει και πάλι με την εξ Αγγλίας φιλενάδα της. Σηκώνομαι για να κατέβω, με φτύνει και με σταυρώνει.
Βρίσκομαι εξω από το λεωφορείο το οποίο κλασσικά έχει κολήσει εξω από το Zara και σκέφτομαι ότι στα τόσα χρόνια που χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ δεν είναι η πρώτη φορά που καποιος μου απλώνει την ιστορία της ζωής του σε περίληψη. Μεγάλο σουξέ εχω στις ηλικιές 50-70. Περπατάω πρός το σπίτι και αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι, ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν γράψει περισσότερα χρόνια συνεχούς παρουσίας στον πλανήτη Happy, έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη την επικοινωνία που δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα ποιος θα είναι ο συνομιλητής τους, αρκεί να υπάρχει. Να τον βλέπουν μπροστά τους και να νιώθουν πως τους ακούει. Ας μην τους προσέχει...αρκεί να τους ακούει. Πολλές οι ιστορίες που έχουν να πουν, χαμένες κάπου ανάμεσα στη λογική και το παράλογο, το χθές και το σήμερα, την ανάμνηση του πως ήταν και το όνειρο του πως θα ήθελαν να έχουν υπάρξει.
Και τελικά, αν εγω εχω λίγο χρόνο μέσα στο λεωφορείο, το τρένο, το τραμ γιατί να μην τον διαθέσω να τους ακούσω? Άλλωστε, τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί από τι να είναι φτιαγμένες οι κολώνες που έχουν αντέξει τόσα χρόνια και δεν πέφτουν. "Είναι παλιές" κατέληξε η συνεπιβάτισσα "και παλιά όλα τα φτιάχναν πιο γερά". Γειά σου Ανδριανέ αυτοκράτορα που διάλεξες καλά υλικά! :)


p.s. Η φωτογραφία είναι από το μπαλκόνι του σπιτιού μια Κυριακή που έβρεξε καλοκαίρι...

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ε?
αλλά που να προλάβεις να μου τα πείς αγάπη μου....
μονότερμα σε πήρα!

Ανώνυμος είπε...

βρε? τι βλέπω? σε περικυκλώνει κι εσένα η βλακεία?
παρηγοριέμαι που δεν είμαι μόνη...

One Happy Dot είπε...

Θειτσάκι μου...από χθές βράδυ παίρνεις απότε χαλάλι σου και η σημερινή μέρα!!!! χαχαχαχαχα τρελαίνομαι με την πάρτη σου σήμερα σου λεω!!!!! φιλί φιλί!

One Happy Dot είπε...

@Sakafiora...
Δεν θα σε πάρουν κ σένα τα χρόνια στριμένο άντερο? Βόλτα ση Λούτσα θα σε πηγαίνω κάθε μέρα και θα καταγραφω τα μαργαριτάρια σου! :) p.s. Κοίτα να πετύχεις τη συνταγή σήμερα κακομοίρα μου!!!! :)

PN είπε...

Ναι...γιαγιά σε λεωφορείο. Αγία είσαι...!!!

Τι να σου πω βρε happy μου εγώ δεν το αντέχω. Δεν είναι ότι φημίζομαι και για την υπομονή μου, αλλά ξέρεις μένω με το χαζό βλέμμα και ακούω. Ναι, ναι, τι μου λέτε; Εεεε βέβαια έχει χαλάσει ο κόσμος!!!

Αλλά όπως και εσύ κάθομαι τους ακούω. Τι να κάνω; Παρεούλα χρειάζονται και αυτοί.

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ τα ίδια... Σκέφτομαι πάντα πως θα μπορούσε να ήταν ο παππούς ή η γιαγιά μου στη θέση της εκάστοτε γιαγιάς ή του εκάστοτε παππού. Τώρα βέβαια που έχω κόψει τα λεωφορεία, τέτοια περιστατικά μου συμβαίνουν μόνο στο σούπερ μάρκετ.
Όπως τις προάλλες, που βοήθησα μια γιαγιούλα να δει την τιμή ενός προϊόντος και μετά την έβλεπα σε κάθε διάδρομο να με ρωτάει τις τιμές για ό,τι ήθελε να πάρει. Διατήρησα το χαμόγελο και την ψυχραιμία μου, κι ας έπαιρνα σχεδόν κάθε φορά την ίδια απάντηση: "Απαπαπα, φωτιά, άστο κάτω!"
Στο τέλος μου λέει: "Τι καλή κοπέλα είσαι, ξέχασα τα γυαλάκια μου και δυσκολεύομαι... Έχω και λίγα λεφτά μαζί μου..."

Υ.Γ. Τελικά, το σχόλια για τις πόρνες σε σένα πήγαινε;;;

Hfaistiwnas είπε...

Δεν με πειράζει να μου λένε την ιστορία τους, που έχει τύχει πολλές φορές, με πειράζει που με κοιτάνε οι γύρω γύρω στο λεωφορείο και γελάνε, σαν να λενε "καλά να πάθεις!"

naya είπε...

Εκει που εισαι ημουνα κ εκει που ειμαι θα ερθεις..!
(Τελικα μηπως το χασμα των γενεων ειναι μυθος ή απλα μικρυνε τοσο πολυ που εγω προσωπικα δεν χωρω να πεσω?)

One Happy Dot είπε...

@vk...
Εσυ είσαι γκρινιάρικο παιδί και τώρα που είσαι και λίγο αρρωστάκι καλό είναι να μην πλησιάζεις και πολύ τα παπουδάκια μην τα κολήσεις! Παρεούλα από μακριά το τσουλούφι σου! :) Και πάλι περαστικούλια!

@borekensemaphore...
αχ εγω είχα πετύχει γιαγιάκα στο σουπερ μαρκετ να τριγυρνάει με ενα καλάθι και να πηγαίνει σε κάθε stand Που έδιναν να δοκιμάσει ο καταναλωτής τυράκι, κριτσινάκι κλπ και είχε πάρει απ΄όλα! Μέχρι την ώρα που έφυγα το καλάθι της ήταν άδειο!
Η καλή μου συνεπιβάτισσα μιλούσε, μάλλον, για μια κοπελιά που ήταν στη στάση σε κακό χάλι και με ρούχα που κάλυπταν ότι μπορούσαν...άλλη δυστυχισμένη ύπαρξη, άλλη ιστορία...

@Hfaistiwnas...
Ας γελάνε Ηφαιστιωνάκι...εκεί που είναι θα βρεθούμε κάποια στιγμή, θέλουμε δε θέλουμε! :) Καλησπέρες νεανικές...

One Happy Dot είπε...

@Naya...
εσυ έτσι μικροσκοπική που (μάλλον) είσαι χωράς παντού. :)
Οσο για το χάσμα των γεννεών δεν ξέρω αν υφίσταται...ίσως είναι περισσότερο χάσμα αντιλήψεων γενικότερα ανεξάρτητα από τη γενιά, την ηλικία...

jacki είπε...

Καταρχάς ώραία θέα είχε το σπίτι σου εκείνη τη μέρα που έβρεχε. Καλά το τι γουστάρω να ακούω τέτοιους ανθρώπους δε λέγεται. Και από όσο έχω προσέξει πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη επικοινωνίας και ανοίγονται ευκολότερα σε ένα άγνωστο, που σιγά που θα τον ξαναδούνε, παρά σε ένα γνωστό που το πιθανότερο να τους κριτικάρει.
Περιέγραψες πολύ ευχάριστα τη συνάντηση σου με αυτήν την κυριούλα. Μου θύμησες παρόμοιες καταστάσεις. :) Αλλά μου αρέσει η επικοινωνία με κάθε άνθρωπο γιατί από όλους τους ανθρώπους παίρνεις κάτι.
Καλησπέρα.

mahler76 είπε...

Μπουχαχαχαχα γιαυτο εγά κυκλοφορώ με ακουστικά στα αυτιά (για μουσική όχι βαρηκοΐας ανόητη) για να γλιτώνω από κάτι τέτοια.

One Happy Dot είπε...

@Jacki...
αν το μπαλκόνι στο σπίτι ήταν και λίγο μεγαλύτερο δεν θα ξεκολούσα από εκεί και ας είμαι περιτριγυρισμένη από πολυκατοικίες! Για κάτι τέτοιες στιγμές...
Οσο για την συνεπιβάτισσά μου...κι εγω την ευχαριστήθηκα τελικά την κουβέντα μας οσο και αν δυσανασχέτησα στην αρχή, λόγω κούρασης και ζαβλακομάρας. Ανάγκη για επικοινωνία είχε σε τελική ανάλυση οπότε...γιατί οχι? :) Καλησπέρες επικοινωνιακά ορθάνοιχτες!

@Mahler...
Όταν θα έρθει η ώρα και για τα βαρυκοϊας να πάμε παρέα να πάρεις να κάνουμε και τεστ αντοχής! Ελά λαμβάνεις παππού Mahler??? Άσε την Ιζόλδη κι ελα να φας σούπα...σούπα ότι τα ούπα!!!! :) C ya'soon!

PN είπε...

Καλά δεν είμαι και του θανατά. Λίγο λαιμουδάκι έχω. Κατά τ' άλλα είμαι ακμαίος και το τσουλούφι, αν και θέλει λούσιμο, είναι μια χαρά!!!!

ProFyLaKtiKo είπε...

αυτό το πράγμα με τους γεράκους των ΜΜΜ της αθήνας είναι φοβερό. και δώστου να σου μιλάνε. και που να κάνεις και μεγάλη διαδρομή [βλέπε 608 από γαλάτσι για ζωγράφου]...

υπομονή χρυσουλάκι μου. και η θέα τζετ!!

Γ.Π. είπε...

Σε συγχαίρω για δύο λόγους.
Πρώτον γιατί την άντεξες μέχρι τέλους (φθάνοντας έτσι στα όρια της υπομονής σου, εξασκούμενη για οικογενειακές - και πεθερικές;- μαζώξεις) και δεύτερον γιατί δεν υπέπεσες στο μοιραίο λάθος...
Να διαφωνήσεις! Εκεί θα τέλειωναν όλα. Δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει μέχρι να παραδεχτείς γονυπετής ότι μια κουβέντα είπες και φυσικά ήταν λάθος αλλά είσαι μια ουτιδανή, μια ποταπή που την αμφισβήτησες, και πάλι από την ταραχή που πήρε θα έκανε μέρες να συνέλθει...Αλλά τέτοια είναι η νέα γενιά, γιατί εμείς οι παλιότεροι είχαμε σέβας, (και όχι chevas regal) και είμασταν νοικοκυρές και καπάτσες και τον άντρα τον τυλίγαμε χωρίς να πετάξουμε τα μπούτια έξω, και χωρίς να μας πιάσει ούτε το χέρι...
Κατέβηκες ή παρακολουθείς παιδί μου;;;

Leviathan είπε...

kai mena mou exei simvei se leoforeio ton ktel kai se taxi...na po tin ali8eia sini8os tis variemai autes tis kouvedes...variemai ti fliaria genikotera...kalispera kai apo edo!!!!

One Happy Dot είπε...

@vk...
Λίγο λαιμουδάκι και κάνεις τέτοιο σαματά? τσ τσ...άντρες!

@Profylaktiko...
Καλέ μικρή ή μεγάλη η διαδρομή εκείνοι θα τα πούνε. Και αν δεν φτάνει η δική σου διαδρομή συνεχίζουν και στον επόμενο. "To be continued..." ;)

@Καημός...
έχετε την αμέριστη προσοχή και κατανόησή μου...συνεχίστε παρακαλώ...είχαμε μείνει εκεί που μου λέγατε πώς ρίξατε τον στρατηγό από το άλογο απευθείας στις αγκάλες σας ενω το χρώμα της επιδερμίδας σας ακόμα δεν το είχε δει! :)

@Leviathan...
Καλημερούδια Lev! Βαριόμαστε ξε βαριόμαστε είπαμε...λίγο χρόνο μπορούμε να αφιερώσουμε απλά και μόνο για να ακούσουμε! ["μου δανείζετε το αυτί σας παρακαλώ? Θα σας το επιστρέψω σε μια ώρα" :)]

Spy είπε...

Ωραία θέα...

One Happy Dot είπε...

Ευχαριστώ πολυαγαπημένε...Από τις λίγες φορές που την εχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ! :)

mirelen είπε...

Έχεις σκεφτεί ότι δεν βρίσκεσαι εσύ εκεί για αυτούς για να ακούς την ιστορία της ζωής τους και να είσαι απλά το "κοινό" τους αλλά ότι αυτοί έχουν "σταλεί" (μη με ρωτήσεις από που;) για να σε βάζουν σε σκέψεις;

One Happy Dot είπε...

Αν σου απαντήσω ναι θα νομίζεις ότι σου κάνω πλάκα αλλά μου έχει συμβεί μια φορά...πρίν χρόνια, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας εκεί που περπατούσα με σταμάτησε ένας "κύριος" απροσδιόριστης ηλικίας και μου είπε "μην κουβαλάς εσυ το βάρος όλου του κόσμου"...μου χαμογέλασε και συνέχισε να περπατάει. Αρκεί να σου πω ότι εκείνη ήταν μια ζόρικη περίοδος για μένα και ακόμα τον φέρνω στο νου μου...βρε περίεργα πράγματα που έλεγε και ο Αυλωνίτης! :) Καλημέρες μυστηρίου περιπλεγμένες! :)